7.9.06

Ανάσα



Δεν έχω χρόνο για εσάς.
Ούτε μου περισσεύει ενέργεια για την βλακεία που έχει πάρει μορφή επιδημίας.
Δεν έχω όρεξη να μιλήσω, να μοιραστώ και να αφουγκραστώ γελοιότητες.
Ότι ήταν να πείτε το είπατε...ώρα για σας να επιστρέψετε στις τρύπες σας.
Δεν χρειάζομαι ψεύτικα χαμόγελα, κοινωνικές ξεπατικοσούρες ούτε κούφια λόγια να μου γεμίζουν τα αυτιά.
Ήμουν λιμάνι για να αράζουν οι καήμοι σας.
Υπήρξα φιλόξενο δέντρο να ξαπόστασετε κάτω από την σκιά μου.
Έγινα ομπρέλα που σας φυλούσε από τις αστραπές της ζωής.
Μεταμμορφώθηκα σε ρυάκι για να σας δροσίσω από τις άσκοπες περιπλάνησεις.
Για κρεβάτι, έστρωσα το κορμί μου, να ξεκουράσετε το σώμα σας από τις κακουχίες.
Μοιράστικα το άρωμα μου μαζί σας και αποκτήσατε μυρωδιά.

Φτάνει πια...
Αρκετό χρόνο έχασα.
Αρκετά λοξοδρόμησα για χάρη σας.
Δεν σας αξίζει να ζείτε τις ζωές σας μέσα από την δική μου ζωή.
Δεν αξίζω να χαραμίζω την ζωή μου μαζί με τις δικές σας.

Ανάσανα...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αφού κατάφερες να τους αφήσεις πίσω.... Μπράβο σου!

Θέλει κότσια!

Μ' έκανες να σκεφτώ...

homelessMontresor είπε...

Να δίνεις πάντα όσα μπορείς να δώσεις. Αν δώσεις παραπάνω τότε αρχίζουν να παίρνουν από τον εαυτό σου και τότε παυείς να είσαι εσύ.

Υστ. Άρα αυτο το ποστ για τις λέξεις είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, ε? :-)

Άβατον είπε...

Δεν με πειράζει απλόχερα να δίνω αυτά που κυοφορώ μέσα μου εφόσον το να τα κράτας για τον εαυτό σου είναι σαν να κρατά το λουλούδι το άρωμα του για τον εαυτό του. Τότε αυτό που μένει μέσα σου σαπίζει γιατί η μοίρα του είναι το μοίρασμα. Αυτό που με ενοχλεί όμως αφάνταστα είναι η αχαριστία.

Άβατον είπε...

Όσον αφορά τις λέξεις δεσμεύομαι στο να γίνει προσεχώς το post αυτό πραγματικότητα. :)