Τραπέζι για δύο

Στρώθηκε εορταστικό δείπνο.
Με την πρέπουσα επισημότητα, αστραφτερά σερβίτσια, αχνοφώτιστα κεριά και κάθε λογής πεντανόστιμα φαγητά εμφανίστηκαν σε τούτο το πλουσιοπάροχο τραπέζι απόψε.
Επιστρατεύσαμε όλους τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς που μας διακρίνουν και φορέσαμε τα πιο φωτεινά μας χαμόγελα κάτω από τις μάσκες του γιορτινού Καρνάβαλου.
Με ψήγματα στείρας αγάπης και αγαθότητας ανοίξαμε τα καννιβαλιστικά μας δώρα και περιμέναμε να κατασπαράξουμε ο ένας το κέφι του άλλου μαζί με όλα φυσικά τα άλλα εδέσματα που είχαμε στη διάθεση μας.

Στο τέλος, μείναμε οι δυο μας.
Μονάχοι.
Να αντικρίζει ο ένας τα πύρινα μάτια του άλλου μέσα στο σκοτάδι,
νομίζοντας πως λάβα θα ξεχυθεί από το πύρινο έσοπτρο του.
Να μυρίζουμε ανήσυχα στον ξηρό αέρα το υγρό αίμα,
που ποτίζει απ'άκρη σ'άκρη τούτο το ζοφερό δώμα.

Οι δυο μας λοιπόν.
Ολομόναχοι.
Εκεί που η σιωπή ακούγεται κούφια μέσα μας.
Με τον αντίλαλο της να στάζει στις καρδιές μας σαν σταγόνα σε πάτο βαρελιού.

Αυστηρά οι δυο μας.
Σε απόσταση αναπνοής,
δειλά δειλά,
δοκιμάζουμε ασθενικά κομμάτια της ζωής του ενός από του άλλου.
Κι έτσι ξεχνιόμαστε για μια στιγμή για το Ψέμα που επιλέξαμε.
Για την ζωή που μας έλαχε.
Για τον θάνατο που μας έταξαν.

Ο ένας απέναντι από τον άλλον.
Τόσο κοντά,
τόσο μακριά.
Ένα άγγιγμα κοντά,
μια λέξη μακριά.

"Στις δυό πλευρές του φαρραγιού,
χάσκει το γεννοβόλημα της Αβύσσου."