Θα έχεις περπατήσει ολόκληρη την Αλφάβητο ανάποδα και θα ξαποστάσεις όταν έρθει η στιγμή που από το "Ω" θα έχεις κωλοκαθίσει στο "Α". Άπειρα βιβλία θα έχεις λαίμαργα ρουφήξει και εξαρχής θα ξεσκονίσεις όλα τα βοηθήματα της γραμματικής. Κι όσο ψάχνεις τόσο θα αναρωτιέσαι για το τι μέρος του λόγου είμαι. Εκείνες οι ώρες που παλιότερα σε γέμιζαν με περίσσια αδημονία για το που ταξιδεύω με το μυαλό και την καρδιά μου θα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η μέρα που κάποτε διάβαζες τα γραπτά μου και σε ταλάνιζαν ως το μεδούλι τώρα θα σου φαίνονται τα απομεινάρια μιας άλλης ένδοξης μα λησμονημένης εποχής. Θα'ναι κείνη η αποφράδα μέρα που αφού θα έχεις γλύψει καλά καλά και το τελευταίο κοκαλάκι έμπνευσης μου, μην μπορώντας να χωνέψεις την αλήθεια μου, αναγουλιασμένη θα με ξεράσεις στο πάτωμα.
Και δυο μας ξέρουμε καλά πως τα γραπτά μένουν ανέπαφα στα κιτάπια του χρόνου, κι ενώ χαρακώνουν ανεξίτηλες φλέβες πάνω στο σώμα μας, αναζητούν αργά και βασανιστικά την μακροβιότερη διαδρομή προς την καρδιά. Κι ας είμαι εγώ αυτός που γνωρίζει τι ήταν αυτό που σε τράβηξε εξαρχής κοντά στην φωτιά και τι ήταν αυτό που στην συνέχεια σε έκανε να θες να την σβήσεις.
Δεν σε αφορούν όμως εσένα τέτοιοι επικήδειοι αγαπητέ μου αναγνώστη. Αυτό έχει να κάνει με την δική μου ματαιοδοξία και με τα "κενά" πτήσης της εκάστοτε πνευματικής απογείωσης που βιώνω. Αυτό που σε αφορά εσένα γνωστέ μου άγνωστε αναγνώστη είναι η ανοιχτή πρόσκληση σου σε καννιβαλιστικά φαγοπότια δίχως αρχή και τέλος. Να ικανοποιήσεις αυτή σου την ακόρεστη πείνα για όλα όσα από μέσα σιγά σιγά τρώνε τα σωθικά σου. Ο ανθρώπινος νους απέναντι στο ολότελα φρέσκο και στο αμιγώς άγνωστο επιδεικνύει μια πρωτοφανής άπληστη διάθεση που μου δημιουργούν αλλεπάλληλες νυχτερινές ονειρώξεις πάνω στα χαρτιά μου. Ίσως έχει να κάνει με την καθημερινότητα αλλά και με το πλαίσιο μέσα στο χώρο και το χρόνο που εμείς θέλουμε να καταλαμβάνουμε. Μπορεί και να μη είναι τίποτα από όλα αυτά που σου τσαμπουνώ και απλά μέσα σου να θεωρείς πως ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα.
Όπως και να έχει είναι δικό σας το τραπέζι και χάρισμα σας τα σερβίτσια μα όσο και να φάτε όρνια, το πτώμα μου, ανήκει σε όλους και τέτοιο χαμό δεν τον χάνω με τίποτα.
Όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο.
Όσο περισσότερα θα είναι τα κούφια λόγια τόσο πιο πολλά θα είναι τα γραπτά λάφυρα μου.
Δεν σε αφορούν όμως εσένα τέτοιοι επικήδειοι αγαπητέ μου αναγνώστη. Αυτό έχει να κάνει με την δική μου ματαιοδοξία και με τα "κενά" πτήσης της εκάστοτε πνευματικής απογείωσης που βιώνω. Αυτό που σε αφορά εσένα γνωστέ μου άγνωστε αναγνώστη είναι η ανοιχτή πρόσκληση σου σε καννιβαλιστικά φαγοπότια δίχως αρχή και τέλος. Να ικανοποιήσεις αυτή σου την ακόρεστη πείνα για όλα όσα από μέσα σιγά σιγά τρώνε τα σωθικά σου. Ο ανθρώπινος νους απέναντι στο ολότελα φρέσκο και στο αμιγώς άγνωστο επιδεικνύει μια πρωτοφανής άπληστη διάθεση που μου δημιουργούν αλλεπάλληλες νυχτερινές ονειρώξεις πάνω στα χαρτιά μου. Ίσως έχει να κάνει με την καθημερινότητα αλλά και με το πλαίσιο μέσα στο χώρο και το χρόνο που εμείς θέλουμε να καταλαμβάνουμε. Μπορεί και να μη είναι τίποτα από όλα αυτά που σου τσαμπουνώ και απλά μέσα σου να θεωρείς πως ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα.
Όπως και να έχει είναι δικό σας το τραπέζι και χάρισμα σας τα σερβίτσια μα όσο και να φάτε όρνια, το πτώμα μου, ανήκει σε όλους και τέτοιο χαμό δεν τον χάνω με τίποτα.
Όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο.
Όσο περισσότερα θα είναι τα κούφια λόγια τόσο πιο πολλά θα είναι τα γραπτά λάφυρα μου.
1 σχόλιο:
Γ@μ@ει το κομμάτι!
Δημοσίευση σχολίου