THE PROMISED LAND,

IS A PROMISED END.

Φαέθων Ανάγνωσμα

Κάθομαι και παρατηρώ τις μέρες που παιρνούν ανελέητα πάνω από το κορμί μου.

Οι περισσότερες από αυτές είναι άσκοπες και μπλεγμένες από άσκοπους ανθρώπους.
Παρατηρώ το δούναι και λαβείν μεταξύ των συνεργατών μου, την ανταλλαγή πραγμάτων από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ώρες πολλές σε έναν χώρο με κόσμο που δεν τον έχεις επιλέξει και φυσικά δεν σε έχει επιλέξει.
Κάθομαι δίπλα τους και βλέπω στόματα να ανοιγοκλείνουν χωρίς να λένε κάτι που να με γεμίζει. Κάτι που να βάζει το μυαλό μου σε διαδικασία προβληματισμού, σκέψης ή ακόμη και συμπάθειας προς αυτούς.
Κάποτε ο Πλάτωνας μίλησε για τα "κενά δοχεία".
Θα πεις, γιατί εγώ να αποτελώ την διαφορά σε όλο αυτό τον συφερτό;
Ίσως όχι.
Ίσως πάλι ναι αφού υπάρχουν φορές που δεν νιώθω πως είμαι όμοιος με αυτούς.
Με χωρίζουν Σύμπαντα & Γαλάξίες τελείως διαφορετικοί από τους δικούς τους.
Πολλές ώρες με "λίγους" ανθρώπους λοιπόν.
Τόση ενέργεια χαμένη, ξοδεμένη σε πράγματα τελείως ανούσια και εφήμερα.
Ανεβαίνει στο λαιμό μου σάλιο αρρωστημένο. Θέλω να το φτύσω αλλά το καταπίνω σαν δηλητήριο αυτόχειρα. Κι όμως είναι φορές που θέλω να φτύσω κατάμουτρα την γελοιότητα και τον παραλογισμό μπας και πάρουν μια ιδέα από την γεύση τους.
Άνθρωποι που σε καθημερινή βάση κατατρέχονται από ρηχούς εγωϊσμούς, χαζά κόμπλεξ, υποχθόνια απωθημένα και λυσσαλέα εκδικητικότητα προς τον συνάνθρωπο.
Εκδικητικότητα είπα;
Όντως, μια περίεργη μορφή εκδικητικότητας η οποία ευκαιριακά στρέφεται προς πάσα κατεύθυνση μα πάνω απ'όλα στον ίδιο τους τον εαυτό.
Κουράζομαι.
Κλείνω τα αυτιά μου σε όσα ακούω. Μέσα από τόσες κουβέντες, νάζια, χαϊδέματα, κολακείες και κρίσεις επί επικρίσεων μόνον το 1% φτάνει σαν καθαρός λόγος στα αυτιά μου. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μέρος ενός ανόητου PR, μιας προσπάθειας εντυπωσιασμού που χάνεται στο κενό της ουσιαστικής παρουσίας, μιας απελπισμένης και λανθάνων έκλησης για επικοινωνία. Κι όλα αυτά μαριναρισμένα με μπόλικη δόση καβλαντίσματος. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν μου κινεί το ενδιαφέρον διότι πολύ απλά δεν έχω χρόνο.

Δεν έχω άλλο χρόνο για μετριότητες, συμβιβασμούς, ηλιθιότητες και νιαουρίσματα από "κενά δοχεία". Δεν έχω ενέργεια για όλους αυτούς που δεν θέλουν να μοιραστούν αλλά να κλέψουν από μένα. Δεν θέλω να νταλαβεριστώ με άλλους/ες Κλεοπάτρες, Μεγαλέξανδρους, Λουδοβίκους, Καρδινάλιους, Δούκισσες και λοιπούς γαλαζοαίματους.
Η μέρα που περιμένω την επόμενη βαθιά υπόκλιση τους για να τους πάρω τα κεφάλια δεν αργεί.
Όσον αφορά τους υπολοίπους αυλικούς, κάπου εδώ τελειώνει άδοξα το παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής για αυτούς.
Ήρθε η ώρα τα ποντίκια να επιστρέψουν στις τρύπες τους και να διαχειριστούν όπως νομίζουν την Ελευθερία τους.
Δεν υπάρχει άλλοθι πια.

Μόνον ο εαυτός μας είναι ικανός να συμπληρώσει το υπαρξιακό μας πολυσύνθετο παζλ.
Κι αυτό που λέω δεν είναι εγωϊστικό, είναι αληθινό.
Είναι η αλήθεια που στο άκουσμα της οι περισσότεροι θέλουν να κρυφτούν.
Εγώ όμως δεν θέλω να στρέψω το βλέμμα μου μακριά από την αλήθεια.
Επιθυμώ να γίνω άξιος εκπρόσωπος και εκφραστής της.
Προσεύχομαι να γίνω μέρος της και να καώ μέσα της σαν πεταλούδα που απελευθερώνεται από την Φλόγα της Ένωσης.

Πόσο καιρό;

Πόσο καιρό έχεις να επικοινωνήσεις με κάποιον άνθρωπο πραγματικά;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιτούσες στα μάτια τον συνομιλητή σου και ένιωθες την ενέργεια όχι μόνο να μοιράζεται αλλά και να γεμίζει απ'άκρη σ'άκρη κάθε χιλιοστό του κορμιού σου κάνοντας το πρόσωπο σου να φωτίζει από καταννόηση και αμοιβαιότητα συναισθημάτων;

Με ειλικρίνεια να χαρίζεις την αμέριστη προσοχή σου στα νοήματα και στις ιδέες που στήνουν χορό αγκαζέ με το εκστατικό πνεύμα της καταννόησης.

Κοιτάζοντας για μια στιγμή έξω από το παράθυρο να συνειδητοποιείς πως η ορμή της συζήτησης σ'έκανε να έχεις χάσει τη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου καθώς το σούρουπο εδώ και ώρα έχει δώσει την θέση του στη σελήνη για τα καλά.

Να ακούς από ξένα χείλη όλα αυτά τα γνώριμα και προσωπικά που φύλαγες μέσα σου και ήθελες να πεις τόσο καιρό.

Να μιλάς με τα μάτια, λέγοντας δίχως φλυαρίες ότι είναι αδύνατο να ειπωθεί με λέξεις.

Να γέρνεις το κορμί σου προς το σώμα του άλλου ίδια με μίσχο λουλουδιού που ελκύεται από το Φως.

Πόσο καιρό έχει να νιώσεις τέτοια ευλογία;

Q

Άτιτλο

Χάραξε της ψυχής σου το στασίδι
με ένα τόσο δα ματωμένο μολύβι.
Άσε το χαρτί να βαφτεί κόκκινο
και να πάρει το χρώμα το αλώβητο.

Λύγισε και υποκλίσου στης καρδιάς σου
το πιο κρυφό παράθεμα
στύλωσε το βλέμμα σου
και πρόταξε το στήθος στου πόνου το ανάθεμα.

Φώναξε στον ουρανό το όνομα "Ελευθερία"
άσε τα αστέρια να πλανέψουν
της καρδιάς σου την κοσμογονία
και νιώσε πως τα χέρια σου μαγεύουν
της στιγμής την αιώνια ευτυχία.

Τι να σου πω...

"Τι να σου πω,
τι να σου πω
αφού σου τα'παν άλλοι
σου αφήσαν πόδια και ουρά
σου πήραν το κεφάλι"


-Παύλος Σιδηρόπουλος-

Λένε για Μένα

Ας Είναι...

Να το θυμάσαι...

«ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ
ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΛΥΠΑΣΑΙ.
ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ
ΜΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΠΛΑΙ ΣΟΥ ΟΠΟΥ ΚΙ ΝΑ’ΣΑΙ
ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ...

ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΣ
ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΕΣ, ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ, ΑΛΛΟΚΟΤΑ ΓΛΥΚΕΣ
ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΡΕΛΕΣ
ΜΑ ΠΑΝΩ ΑΠ’ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ»

Φοίνικας

Δεν ρώτησα ποτέ να μάθω της Αγάπης το μυστικό.
Ούτε το ακούμπησα διότι σκιάχτηκα μην το λερώσω,
μήτε χάιδεψα αυτό που ήθελε να μου συμβεί
από φόβο μην καώ.
Φόρεσα την φλόγα για σκιά.
Την ώρα που με κούφια αντανάκλαση των όσων
ποθούσα να ζήσω και να νιώσω,
οι αλλότριες στιγμές προσπαθούσαν
να με διδάξουν με πόνο το μάταιο της ελπίδας.
Τέτοιο το ταξίδι και τέτοια
η προσμονή της ψυχής απέναντι στο σώμα.

Άλλο ήθελες να πεις,
Άλλο ήθελες να νιώσεις.
Στο τέλος όμως δε κατάφερες ούτε το ένα
Ούτε το άλλο να μπαλώσεις.

«Άτυχη στιγμή κι αυτή»,
τούτο τόλμησες να μ’αφήσεις στο αυτί.
Το καταδέχτηκα
μαζί με το θράσος σου
κι αποφάσισα να παρατείνω το ψέμα,
την βλακεία
και τον πόνο.

Έτσι με πρόσταξε η καρδιά:
«Αν είναι πυρκαγιά, ας αφήσει κληρονομιά μόνο τη στάχτη σου»,
ακολούθησα την καρδιά αντί τη λογική...
κάηκα, έλιωσα απ’άκρη σ’άκρη
κι άφησα τη στάχτη μου στείρο λίπασμα στη γη.
Μόνο και μόνο γιατί ξέρω πως θα’ρθει κείνη η στιγμή
Που το όνειρο θα γεννηθεί
Ξανά απ’την αρχή.

The Pot

Coma

"Is there an end to the coma?
As we endure transformation.
As we enter the beginning"

No more pain, no more feeling.
Let it endure forever
Those whose End cannot Be.

~ Carl Mc Coy ~
The Nefilim

Στοπ Καρέ

Περνάμε την φάση μας μέσα στην γενικότερη αφασία που διαφεντεύει τον πλανήτη. (κλικ)

Πολλές φορές καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής και περιμένουμε να ακούσουμε το όνομα μας. (κλικ)

Οι ώρες αφήνουν ίχνη πάνω στο πρόσωπο μας καθώς το όνομα μας δεν λέει να ακουστεί από τα μεγάφωνα του θαλάμου. Το περιθώριο μας καλεί ενώ την ίδια στιγμή με βαριά καρδιά παίρνουμε απόφαση να δραπετεύσουμε από την έξοδο κινδύνου μια και καλή προς αποφυγήν της ματαιοδοξίας που πλέον έχει πάρει διαστάσεις πανούκλας. (κλικ)

Αόριστη προσμονή χαρακτηρίζει την στάση του κορμιού μας. Τον τρόπο που κοιτάζουμε τα πράγματα γύρω μας, το πως ακούμε πολλές φορές ακούραστα στόματα να εκτοξεύουν πυρακτωμένες λέξεις. (κλικ)

Μια ανεξήγητη αναμονή δοκιμάζει την υπομονή μας κάνοντας μας να τρίβουμε νευρικά τα ιδρωμένα χέρια μας το ένα μέσα στο άλλο ενώ απορροφημένοι κοιτάζουμε προς τον ουρανό.
Ένας κρότος γεμίζει τον αέρα με την μυρωδιά του αντηλιακού να θέλει να μας τρυπήσει τα ρουθούνια. Οι αισθήσεις μας οδηγούνται στο βασίλειο των παραισθήσεων και κανείς δεν γνωρίζει το πως θα ξεφύγει από τούτο τον εφιάλτη. (κλικ)

Γνωμικά, δοκίμια, αναλύσεις, ημερολόγια, παραβολές, εξομολογήσεις, κατηγόριες, κακεντρεχείς διαπιστώσεις και ατέλειωτο φαρμάκι έχουν γίνει ηλεκτρονικά πυρομαχικά στην υπηρεσία κομπλεξικών μισάνθρωπων που ευαγγελίζονται το πνεύμα της Αλήθειας. (κλικ)

Χαμένοι σε ένα φαύλο πάρε-δώσε με τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου πάλι δικά μου. Ξαναμετράμε λοιπόν τι μένει στο καθημερινό μας αλισβερήση με τον έτερο εαυτό και δεν θέλουμε να αποδεχθούμε πως ο ωφελιμισμός είναι αυτός που κρύβεται κάτω από το τομάρι της παλιανθρωπιάς. (κλικ)

Ονειρευόμαστε τον έρωτα και την αγάπη απαιτώντας, επαιτώντας και πολλές φορές απατώντας τον ίδιο μας τον εαυτό με χίλια δυό τεχνάσματα. Κρατώντας λοιπόν τα σκήπτρα του αλάθητου και του ιερού περιμένουμε τον έτερο σύντροφο να μας αγαπήσει, να υποχωρήσει, να συμβιβαστεί, να μοιραστεί και να γονατίσει μπροστά στην μεγαλειότητα μας όχι για να μας επιβεβαιώσει το σύνδρομο ανωτερότητας που μας κατατρέχει αλλά δηλώνουμε πως το πράτει για την Αγάπη. (κλικ)

Ζητούμε αλληλοκαταννόηση, αμέριστη φροντίδα, επικοινωνία εις βάθος, αμφίδρομη αγάπη, ανιδιοτέλεια, καθαρότητα ψυχής, ερωτική παραδείσια ζωή κ.ο.κ.
Μα όλα αυτά τα ζητάμε. Ξανά και ξανά. Δεν τα προσφέρουμε. Τα ζητάμε και πολλές φορές γινόμαστε άπληστοι σκορπιοί που όχι μόνο δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τα προσκυνήματα του/της συντρόφου μας αλλά κοιτάζουμε με μοιραίο αμφότερο κέντρισμα να ποτίσουμε με δηλητήριο τις ζωές μας. (κλικ)

Θα σε περιμένω λοιπόν να μου γεμίσεις την ζωή με φιλοσοφήματα και μικροαστικές μπούρδες. Να μου χαρίσεις μια Αλήθεια δανεική και γιατί όχι μερικές οδηγίες χρήσεως για έναν γονιμότερο και δημιουργικό βίο. Να μου πουλήσεις ανωτερότητα και να αγοράσω υποταγή. Να με συμβουλέψεις όταν η ίδια σου η ζωή υπάρχει και αναπνέει ασυμβούλεφτη από το εσωτερικό δούναι και λαβείν. (κλικ)

Μιας και μου τελείωσε το φλας, φώτισε την σκιά μου με την ετερόφωτη γνώση σου...