Οίκος ένοχης ανοχής

Πάντα σταματούσα στο χαλάκι της εξώπορτας και κοιτούσα με απορία εκείνο το πατάκι που συνέχεια με καλωσόριζε. Το χάζευα για μια στιγμή και έπειτα σκούπιζα τα πόδια μου με τέτοιο τρόπο που ήθελα να ακούω τον ήχο της τριβής πάνω στην επιφάνεια του να μου χαϊδεύει τα αυτιά. Όταν με γέμιζε ο ήχος ασφάλεια σταματούσα και χτυπούσα το κουδούνι που η εμφάνιση του, σε παρέπεμπε συνειρμικά σε κάτι από ρετρό εποχή. Ένα αγγελούδι δέσποζε στην πόρτα και όταν πατούσες το κουδούνι ο ήχος από καμπάνες σε έκανε για μια στιγμή να νιώσεις κάτι το αταίριαστα ευλαβικό μα και μαζί θεάρεστα αμαρτωλό συναίσθημα που έμοιαζε να σου δίνει τις ύστατες ευχές του για να ακολουθήσεις πιστά το ενάρετο μονοπάτι της ζωής, ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα.

Η πόρτα άνοιγε μετά από στιγμές αναμονής που έμοιαζαν με αιώνες και πάντα σε κείνο το σημείο ήταν που σκεφτόμουν για το αν θα έπρεπε να κάνω αναβολή και να σηκωθώ να πετάξω μακριά με τα πόδια στην πλάτη για φτερά. Μα η μυρωδιά πότε του σανταλόξυλου και πότε της λεβάντας ήταν αυτή που με τραβούσε από την μύτη και με κάθιζε στο εσωτερικό. Εκείνη την ημέρα, μου ήρθε στο μυαλό ένα συγκεκριμένο Αγιορίτικο θυμιατό που είχα γευτεί πριν πολλά χρόνια αλλά μου είχε μείνει αλησμόνητο. Άλλωστε, η μυρωδιά είναι αυτή που είναι πιο κοντά στην μνήμη από τις πέντε μας αισθήσεις.

Όχι, δεν βρισκόμουν σε εκκλησία. 

Όσο και να ακουστεί παράξενο, ανέκαθεν, οι οίκοι ανοχής είχαν τους δικούς τους πιστούς που αποδίδουν λατρείες, τιμές και λιτανείες προς χάριν της κοινής θεάς. Οι εθνικότητες, οι πολιτικές πεποιθήσεις, οι ποδοσφαιρικές ομάδες, οι υποκειμενικές μας φιλοσοφίες και οι κατά καιρούς αυτιστικές μας κοσμοθεωρίες μένουν εκτός πορνείου. Ακόμη και οι κοινωνικές τάξεις πολλές φορές είναι αδιάφορες. Όλοι βρίσκονται εκεί για να θυσιαστούν στον βωμό της Κοινής θεάς και να παραδώσουν τις στάχτες τους στον κλίβανο του αγοραίου έρωτα. 

Το πιο παλιό και συνάμα το πλέον ιερό επάγγελμα είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. 

Οι εταίρες της Αφροδίτης Πανδήμου, ήταν αυτές που θύμιζαν και ακόμη θυμίζουν στους άντρες πως μόνον η ερωτική δύναμη λειτουργεί ενοποιητικά ανάμεσα στους ανθρώπους και γιορτάζει την ζωή σε αντίθεση με τον θεό του πολέμου, Άρη, που διαβάλλει την όποια ενότητα και δοκιμάζει αυτοκαταστροφικά την ανδρική ρώμη προς χάριν του ίδιου του Θανάτου.

Μέχρι σήμερα, η χαρά της σάρκας και η στιγμιαία νίκη του ανδρός απέναντι στον Χάρο - Χρόνο αποτελούν το ευτελές μα κύριο ζητούμενο της σεξουαλικής επαφής. 

Όλες πληγώνουν, η τελευταία σκοτώνει.

Επιγραφή στα ρολόγια των καθεδρικών.

(Περί ωρών ο λόγος)

Όχι δεν βρισκόμουν σε εκκλησία. 

Περίμενα καρτερικά την έντονη στιγμή. Η αναμονή σημαδεύει τους τοίχους που είναι γεμάτοι από αφισοκολλημένα θηλυκά και μια αιωρούμενη ντισκομπάλα με καπελώνει κάνοντας με να δείχνω γιορτινός και πολύχρωμος. Ευτυχώς η φωτεινή σκιά μου αρνήθηκε να με ακολουθήσει ως τα μέσα, γύρισε αδιάφορα και μου είπε λίγο πριν περάσω το κατώφλι "πήγαινε εσύ κι εγώ θα σε περιμένω έξω", μπορεί να σφύριζε κι αδιάφορα μα δεν βάζω κιόλας το χέρι μου στην φωτιά. Μπορεί και να είναι αποκύημα της φαντασίας μου μα όπως και να έχει νιώθω πως ακόμη κάποιος σφυρίζει στα αυτιά μου. Μπορεί να είναι το τραγούδι της ξανθιάς Σειρήνας που περιμένει πίσω από αυτή την πόρτα. Παρφουμαρισμένη και γεμάτη ένοχες υποσχέσεις. 

Μέσα σε όλα αυτά, ακούω από το πέρα δωμάτιο το κρεβάτι να τρίζει αποκαμωμένο από το βάρος της καύλας και τον χορό των ανώνυμων κορμιών. Σε αυτό τον οίκο ανοχής υπάρχει μια γλυκιά νοσταλγία που με κάνει να τον επισκέπτομαι συχνά. Σκανάρω τους τοίχους ώστε να ξαναδιαβάσω εκείνα τα γνωμικά που αρέσει στον οικοδεσπότη να ταιριάζει με το μέρος. 

Περισυλλογή και γαμήσι με λίγα λόγια δηλαδή. 

Παίζω (το πουλί μου) και Μαθαίνω.

Τα καλύτερα μου...

"Όταν ένας άντρας πάει με μια πουτάνα, 

δεν την πληρώνει για το πήδημα, την πληρώνει για να φύγει.", συνεχίζω να διαβάζω αχόρταγα...

"Παρακαλετό μουνί, ξινό γαμήσι.", ισχύει εντός εκτός και επί τα αυτά.

 "Γέρου χάιδεμα και νιου γαμήσι.", παρατήρησα πως οι γέροι πελάτες με το που διαβάζουν το συγκεκριμένο αφήνουν έναν αναστεναγμό σαν να αναπολούν παρελθοντικά περήφανα γαμήσια ενώ οι πιτσιρικάδες αποζητούν να μάθουν τα σωστό χάϊδεμα από την πουτάνα.

"Στο φαΐ και στο γαμήσι ο Θεός δεν κάμει κρίση.", για τους ενοχικούς θρησκευόμενους. 

"Για να γίνεις ηγούμενος, πρέπει να σε γαμήσει ο προηγούμενος.", χαρά Θεού για το παπαδαριό.

"Του κώλου τα εννιάμερα.", η χαρά του πρωκτολάγνου.

"Όποιος σε κλάσει χέσε τον, μη βγει καλύτερός σου.", το προτιμούν οι κοπρολάγνοι αλλά και οι ενίοτε "κλασμένοι". 

"Ούτε εκκλησιά χωρίς καμπάνα, ούτε χωριό χωρίς πουτάνα.", η αναγκαιότητα της πουτανιάς βρίσκει την καλύτερη έκφραση της σε αυτή την φράση νομίζω. 

"Της γυναίκας ο καημός, λούσα, πούτσα και χορός.", αυτό αρέσει πάντα σε έναν γνωστό μου ολίγον τι μισογύνη αλλά κι εγώ όποτε το διαβάζω το βρίσκω διασκεδαστικό...θεωρώ πως είναι μακράν προτιμότερο από την σοβαροφάνεια που ελοχεύει η ανδρική συναναστροφή μεταξύ ανέραστων.

"Αν δεις καράβι στο βουνό, μουνί το ‘χει τραβήξει.", για τους πολυταξιδεμένους ναυτικούς.

Το παιχνίδι σταματά όταν η τριζάτη πόρτα δίνει το σύνθημα του τέλους για τον προηγούμενο και σημάνει πως ήρθε η ώρα του επόμενου αναβάτη. Οι περισσότεροι έχουν βρει την μαγκιά τους μέσα σε αυτά τα δωμάτια και αρκετοί την έχουν χάσει. Μπορείς να δεις τους πιτσιρικάδες να χασκογελούν και τους παρθένους να ξεροκαταπίνουν το άγχος τους. Όλα όμως συμβαίνουν με τρυφερότητα και υπομονή από την πλευρά της ιερόδουλης. 

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και η πουτάνα την τελευταία λέξη. 

Αυτή που θα με κάνει να λαχανιάσω και να πέσω γονυπετής στα πατώματα, οικτίροντας για έντεκα λεπτά πληρωμένης κα(υ)λοσύνης. Αμοιβαία αμοιβή από ξένα κορμιά που καίγονται για διαφορετικούς λόγους στο νεκροκρέβατο της ηδονής. Τα φώτα κρύβουν τα πρόσωπα κι αγκαλιάζουν τα κορμιά ντύνοντας τα με ερυθρά νυχτικά. Οι προστυχιές δεν είναι ντροπή και η ζωώδη κραυγή μας ξεπερνά την στέγη του κόκκινου σπιτιού. Γοργά ντύνομαι και το ίδιο βιαστικά θέλω να φύγω. 

Στο δρόμο προς την έξοδο, πάντοτε σηκώνω το βλέμμα προς μια τεράστια ταμπέλα που βρίσκεται πάνω από την κάσα της κεντρικής εισόδου και παίρνω μαζί μου το αγαπημένο μου γνωμικό πριν βγω στη λιακάδα και αφήσω τον ήλιο να με καθαρίσει για ακόμη μια φορά.

"Μαστίγωσέ με, δείρε με, χύσε σ’ όλο μου το κορμί, πες ότι μ’ αγαπάς.
Μετά άντε γαμήσου, σήκω και φύγε από ‘δώ."

Ανώνυμη

Hungry & Angry

Όλα ξεκινούν με μια φαινομενικά απλή ερώτηση ή για να το πω καλύτερα όλα μπορούν να τελειώσουν εύκολα και ανώδυνα όταν στις καθημερινές τετριμμένες ερωτήσεις δίνουμε τις αναμενόμενες και γενικά αποδεκτές από τους γύρω μας απαντήσεις. Είναι σαν εκείνες τις ερωτήσεις που σου κάνουν σε καθημερινή βάση οι γύρω σου και τελείως μηχανικά απαντάς δίχως δεύτερη σκέψη:

"Γεια σου, τι κάνεις;"

"Μια χαρά, εσύ;"

"Όλα καλά"

Τίποτα δεν πάει καλά, ορισμένοι πάλι νιώθουν μια χαρά και δυο τρομάρες και εσύ μπορεί μέσα σου να είσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα με το δάπεδο αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε μάθει να απαντούμε με αυτοματισμούς ώστε να προσπαθούμε έτσι να ξορκίσουμε το όποιο κακό νομίζουμε πως πλανάται γύρω και μέσα μας. Επιπρόσθετα, γνωρίζουμε πως το 99% τέτοιων ερωτήσεων αφορά περισσότερο το πλαστό ενδιαφέρον του διπλανού μας παρά πραγματικό ενδιαφέρον. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ίσως και ο άλλος να μας έλεγε απροκάλυπτα: 

"Είμαι σκατά σήμερα" 

"Κι εγώ νιώθω πραγματικά χάλια" 

"Άσε, δεν την παλεύω μία" 

Ακόμη και σαν επιστέγασμα των εκάστοτε πράξεων μας πολλά μπορούν να εξηγηθούν από το αν έχουμε φροντίσει πρωτίστως να απαντήσουμε θεμελιώδης ερωτήσεις και να βρούμε λύσεις σε ζητήματα καθημερινής φύσεως τα οποία αφορούν κυρίως τον αγώνα μας για επιβίωση αλλά και εν μέρη χαρακτηρίζουν την προσωπική μας αξιοπρέπεια και υπόσταση ως ανθρώπινα όντα. 

Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις που σε ανύποπτο χρόνο μπορεί κάποιος γνωστός ή άγνωστος να μας κάνει μια ερώτηση που αν κάτσουμε και την σκεφτούμε έστω για μια στιγμή, θα αναλογιστούμε τελείως διαφορετικά ορισμένα πράγματα που σίγουρα μέχρι πριν τα θεωρούσαμε αυτονόητα ή δεδομένα. 

Ένα τέτοιο χτύπημα κάτω από την ζώνη το δέχτηκα ένα βράδυ καθώς μιλούσα με έναν περίεργο τύπο μέσα σε ένα μπαρ της Αμοργού κι ενώ συζητούσαμε για όλα αυτά που συζητάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους (βλ. μουσική, τέχνες, ξίδια και ταξίδια), εν μέσω του τρίτου ποτού μου απεύθυνε την εξής αφοπλιστική ερώτηση:

"Έχεις πεινάσει ποτέ στην ζωή σου;", 

Η ερώτηση ήταν κάτι παραπάνω από ευθυτενής προς το πρόσωπο μου. Εκείνος με κοιτούσε ανάμεσα στα μάτια καθώς περίμενε για το αν θα καταφέρω να του επιστρέψω εκείνο το περίφημο direct που με έκανε να νιώθω παραπάνω από ζαλισμένος. Και σίγουρα δεν έφταιγε το αλκοόλ γι'αυτό. 

Στην αρχή πήγα να απαντήσω αυθόρμητα ένα ξερό, "Όχι, γιατί ρωτάς;", μα για μια στιγμή δαγκώθηκα κι έκατσα να το σκεφτώ ένα δευτερόλεπτο. 

Ξεροκατάπια και κοιτώντας το μισογεμάτο ποτήρι μου, είπα με σιγανή φωνή, "Ναι, υπήρξε στιγμή στην ζωή μου που δεν είχα να φάω". Την όποια αντίδραση εκ μέρους του, πρέπει να την πρόλαβε μια ενδόμυχη ντροπή που ξεπήδησε σαν άτακτο βατράχι από μέσα μου και πρόσθεσα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογηθώ, "...ευτυχώς όμως δεν κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα". 

Δεν κατάλαβα γιατί ένιωσα την ανάγκη να εξηγήσω περαιτέρω κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί σκέφτηκα πως το να φτάσει κανείς να πεινάσει σε κάποια φάση, πως είναι κάτι που σε πάει ακόμη παρακάτω και από τον ίδιο τον πάτο του βαρελιού της ζωής. Κι αυτό το συναίσθημα είναι αλησμόνητο. Είναι κάτι που γράφει μέσα σου με τέτοιο επώδυνο τρόπο που ακόμη κι όταν προσπαθήσεις έστω για μια στιγμή να το ανακαλέσεις στην μνήμη σου είναι κάτι που επ' ουδενί δεν θα ήθελες να ξαναβιώσεις ως ότου πεθάνεις. Το μόνο που θες είναι να το ξεχάσεις διαπαντός και προπάντων να μην σου ξανατύχει...για την ακρίβεια, εύχεσαι να μην ξανατύχει σε κανέναν.

"Δεν είναι φοβερό το συναίσθημα που δημιουργεί η πείνα;", μου είπε χωρίς να δείχνει να τον απασχολεί ιδιαίτερα η βαθύτερη πληγή που έξυσε η κουβέντα που είχε ξεκινήσει.

"Είναι τρομαχτικό το συναίσθημα που δημιουργεί η πείνα", του είπα ορθά κοφτά και κείνος μου ανταπέδωσε ένα υποχθόνιο μειδίαμα που ήταν οφθαλμοφανές πως και κείνος πρέπει να είχε βιώσει κάποτε στο παρελθόν κάτι αντίστοιχο.

"Σου δημιουργεί μια πλήρη απόγνωση που σε κάνει ικανό για όλα. Ο πεινασμένος άνθρωπος είναι ότι πιο επικίνδυνο μπορείς να συναντήσεις διότι δεν έχει να χάσει τίποτα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει οτιδήποτε για να κερδίσει μια μπουκιά φαγητό. Ακόμη κι αν είναι ενάντια στις προσωπικές του αξίες και πιστεύω, είναι διατεθειμένος να σταυρώσει εσένα και τον εαυτό του ώστε να επιβιώσει. Να καταφέρει απλώς να βγει ζωντανός ακόμη μια μέρα", ήξερα πως με καταλάβαινε και συμφωνούσε μαζί μου. Η σιωπή του ήταν εξίσου συγκαταβατική με τα λεγόμενα μου και το βλέμμα του έμοιαζε με άγριου ζώου που είναι έτοιμο να σου ορμήσει. Άφησε μια αμήχανη παύση να κάτσει πάνω από τα κεφάλια μας σαν σύννεφο γεμάτο νερό και έπειτα έβρεξε το λαιμό του με μια γουλιά ουίσκι. 

"Δεν έχεις άδικο. Επίσης, είναι εξίσου τρομαχτικό το ότι ο πεινασμένος άνθρωπος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και πειθήνιο όργανο του χορτασμένου για 30 αργύρια. Άλλωστε, έχει αποδείξει η ιστορία πως όποια επανάσταση βασίστηκε στην πείνα, όχι μόνο έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης αλλά στερούταν και ιδεολογικού υπόβαθρου που θα την έκανε μια πραγματική ευκαιρία για αλλαγή προς το καλύτερο", φάνηκε να του αρέσει αυτή του η δήλωση καθώς έκανε αμέσως νεύμα στον μπάρμαν για ένα ακόμη γύρο.

"Εγώ πάντως, δεν μπορώ να πω πως κατάφερα καμιά επανάσταση ούτε όταν ήμουν πεινασμένος αλλά ούτε τώρα που είμαι χορτάτος. Εσύ;", του γύρισα πίσω την κουβέντα και περίμενα να μάθω κάτι παραπάνω από αυτόν. Μόλις είχα συνειδητοποιήσει πως δεν γνώριζα το παραμικρό για εκείνον ενώ αυτός ήδη είχε πληροφορηθεί κάτι πολύ προσωπικό μου. Πρέπει να κατάλαβε το βαθύτερο κίνητρο της ερώτησης μου και αφήνοντας ένα στραβό χαμόγελο να πάρει τον δρόμο του προς εμένα, είπε: "Από τότε που με θυμάμαι είμαι επαναστατημένος. Με το στομάχι μου, με το αφεντικό μου, με την συγκατάβαση μιας βολικής αγάπης και μιας σταθερής αγκαλιάς αλλά τολμώ να πω πως πολλές φορές αν και επαναστατημένος και σε πλήρη σύγκρουση, ελάχιστες φορές κατάφερα να βγω νικητής. Βλέπεις, τα βαθύτερα ένστικτα μας μπορεί να αποδειχθούν πέρα από πρωτόγονα, αλλά και ανίκητα. Και όποιος επαναστάτησε απέναντι στην φύση, δεν νομίζω ποτέ να βγήκε νικητής. Εκτός από τον Βούδα δεν νομίζεις;", 

πήρα την χιουμοριστική του ασίστ και πρόσθεσα: "Ο Ιησούς έκανε και νεκραναστάσεις. Αυτό και αν ήταν επανάσταση απέναντι στους νόμους της Φύσης!" 

"Χαχαχα όντως, οι πεινασμένοι των σταύρωσαν και εκείνος τους τάισε με Αγάπη. Κάτι δεν μου κολλάει αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Να πληρώσουμε και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι; Όλη αυτή η συζήτηση με έκανε να πεινάσω", με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση άφησε ένα μάτσο ευρώ στην μπάρα και είπε σαν να είχα ήδη αποδεχθεί την πρόσκληση του, "Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα υπέροχο μεζεδοπωλείο με σπιτική ψημένη ρακί. Σε συνδυασμό με την έναστρη βεράντα το μόνο που θα μας λείψει είναι η γυναικεία παρέα αλλά που ξέρεις μπορεί να γίνει κάποιο αποψινό θαύμα ώστε να βρεθεί κι αυτή". 

Συμφώνησα μαζί του, φόρεσα ένα καλοκαιρινό μπουφανάκι και τον ακολούθησα σαν την ουρά του φιδιού που κατεβαίνει κάποιο κακοτράχαλο μονοπάτι. Όλη αυτή η συζήτηση μου είχε ανοίξει και μένα την όρεξη για φαγητό μα και για γυναικεία συντροφιά...

Αχίλλειον

Στην άλλη πλευρά της Αδριατικής μετά φόβου Θεού οι βάρβαροι πορεύονται, οι γέροι προσκυνούν τον θάνατο και οι μεταμελούντες γυρεύουν αποκούμπι. Μετά φόβου Θεού αναζητούνται θαύματα και ανομολόγητες πληγές υπόκεινται σε θεραπεία από τον ιό της δεισιδαιμονίας. Εντός ιερού οι χωρικοί σπέρνουν ευχές και στα σπιτικά τους θερίζουν τη μιζέρια των τεθλασμένων γραμμών που ανακύπτουν από τα κακώς πεπραγμένα μιας αιμομικτικής ζωής. Στα τρελοκομεία, οι γενεές αλλάζουν η μία με την άλλη ζουρλομανδύες και η τρέλα κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους.
Η εκκλησία είναι παντού.
Η αστυνομία είναι πανταχού παρόν.
Ο λαός υπομένει και η αριστοκρατία επιμένει.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Τις νύχτες, αναρχικά ονείρατα ξεφεύγουν από τα ανοιχτά παράθυρα των καφενέδων και ερωτοτροπούν με τα νυχτολούλουδα της πριγκίπισσας Σίσσυ. Το ψάρι σπαρταρά στο κοφίνι του ηλιοκαμένου ψαρά και κείνος καθώς το κοιτά με κρυφή συμπάθεια να λιγοψυχά, αποθυμά τη στιγμή που θα επιστρέψει στην ξηρά και θα δέσει λιμάνι ανάμεσα στα πόδια της κυράς γοργόνας του. Μόνο τότε νιώθει να φεύγει από πάνω του η αλμύρα και η παραζάλη της θάλασσας. Την ημέρα, κρεμασμένες μπουγάδες στα καντούνια μαρτυρούν της γειτονιάς τα άπλυτα και οι σιωπές γίνονται μανταλάκια στα στόματα των γειτόνων.
Όλοι έχουν να πουν κάτι πίσω από την πλάτη σου, κανείς όμως δεν τολμά να σου μιλήσει καταπρόσωπο.
Είσαι ο ξένος.
Ο παρίας.
Αυτός που έρχεται από την άλλη πλευρά του κόσμου και φέρνει μαζί του ιδέες που θα διαφθείρουν την καρδιά της νεολαίας. Εκείνος που θα ξεμυαλίσει τις ντόπιες γυναίκες και θα τις κάνει να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό του έρωτα. Τούτος, που θα σχολιαστεί μα απαγορεύεται να σχολιάσει. Ο άνθρωπος που θα δοκιμαστεί με την επτανήσια μούρλα και θα δοκιμάσει την περίφημη μεσογειακή κουτσομπόλα. Ο άντρας που θα πρέπει να κυνηγήσει για να φάει και να ταΐσει αγόγγυστα αυτούς που τον φιλοξενούν με το αζημείωτο σε ξένη γη.
Κι όταν τα βράδια θα ξαπλώνεις σε υγρά σεντόνια, στον πιο βαθύ σου ύπνο θα αναζητάς την δική σου ορφανή πατρίδα μα δεν θα σου φανερώνεται ούτε στα πιο ζεστά Καλοκαιρινά όνειρα. Θα είσαι πολύ μακριά για να την φτάσεις ακόμη και με το μυαλό και οι άνθρωποι που κάποτε σε αγάπησαν θα σε μνημονεύουν ονομαστικά πλέον μόνο στις γιορτές. Η πλάτη σου θα βρίσκει απάγκιο από τις μαχαιριές στον τοίχο της ντροπής και το όνομα σου θα μαρτυρά στα βιβλία του νόμου την μούλη καταγωγή σου.
Κι εκεί που θα λυγίσεις αποκαμωμένος καταμεσής της ερήμου, θα φυτρώσει κάκτος που θα χορτάσει την δίψα σου για αγάπη. Στο ίδιο σημείο που έπεσε ο Αχιλλέας από χολωμένο βέλος κρατώντας την πτέρνα του, στο ίδιο σημείο θα φυτέψεις βέλος στην καρδιά σου...

Kill my Boss

Βρίσκομαι καθισμένος στο γραφείο. Ναι, τώρα έχω KAI γραφείο. Μου το'χαν πει πως η υπομονή, η εργατικότητα και η επιμονή ότι ανταμείβονται. Κι από ότι φαίνεται, για να μου δώσουν τέτοιο γραφείο τα είχα και με το παραπάνω. Είναι περιποιημένο, καθαρό και σε τάξη. Διαθέτει όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Έχω και καφετέρια η οποία αποτελεί συσκευή καθημερινής χρήσης ώστε να απομακρύνω με αυτήν τ'ανείπωτα ονείρατα του Μορφέα. Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω, με κατατρέχουν κάποιοι επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες. Το έχω αποδώσει στο στρες των τελευταίων ημερών. Σε όλους αρέσει το γραφείο μου. Συνεχώς ακούω καλά σχόλια και το πόσο τυχερός είμαι. Μάλιστα, μου είπαν πως στο κοντινό μέλλον πως θα πάρω ακόμα μεγαλύτερο γραφείο και τότε θα σημαίνει πως έχω ανέβει ακόμα πιο ψηλά προς την κορυφή της καριέρας μου. Τα γραφεία πάνε με τις καριέρες.
Ο ιδιοκτήτης έχει ένα απίστευτο γραφείο στον 130 όροφο. Ναι, καλά διαβάσατε είναι στον εκατόν τριακοστό όροφο. Είναι σαν να κάθεται στη στέγη του κόσμου και παρατηρεί τους πάντες από εκεί. Όταν με φώναξε τις προάλλες για να μου ανακοινώσει τα ευχάριστα της εσωτερικής μετακίνησης μου, θυμάμαι πως σε κάποια φάση αφαιρέθηκα τελείως κι ενώ εκείνος μου μιλούσε με στόμφο για τα κατορθώματα μου, εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό καθώς έξω από το παράθυρο περνούσε ένα τεράστιο σύννεφο...ήταν σαν να πετούσαμε! Βέβαια, προς το τέλος φρόντισε να με προσγειώσει, λέγοντας μου ότι θα πρέπει να θυμάμαι πάντα πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση μετά κι ότι θα έπρεπε σε καθημερινό επίπεδο να δείχνω αντάξιος της εμπιστοσύνης της εταιρίας μπλα μπλα μπλα (άραγε θα περνούσε κι άλλο σύννεφο;). Δεν θυμάμαι για πόση ώρα ήμουν στο γραφείου του "μεγάλου". Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τον αποκαλούσαν άπαντες έτσι. Η αλήθεια είναι πως ήταν μεγάλος στην ηλικία. Να μια πιθανή εξήγηση. Είχε αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή στο να έχει εκείνο το τεράστιο γραφείο με τα υπερβολικά μεγάλα πράγματα.
Τώρα, το δικό μου αυτές τις μέρες το διακοσμώ. Ο προκάτοχος μου, πήρε όλα του τα πράγματα μαζί κι εγώ μάλλον στο εξής πρέπει να προσθέσω το δικό μου στοιχείο εδώ μέσα. Έτσι μου είπαν. Το πως φτιάχνεις το γραφείο σου είναι μια ολόκληρη επιστήμη (πάλι έτσι μου είπαν). Δηλαδή, η διαρρύθμιση του όλου χώρου πρέπει να είναι προσεχτικά μελετημένη. Αυτόν που εγκαλούμε στο γραφείο μας, οφείλει με μια ματιά να μπορεί να δει ότι θέλουμε εμείς να δει και να του αποκρύψουμε διακριτικά ότι δεν θέλουμε να είναι σε κοινή θέα. Με άλλα λόγια, τα αντικείμενα που τοποθετούμε πάνω στο γραφείο μας, πρέπει να είναι συγκεκριμένα και να δίνουν ορισμένες πληροφορίες για εμάς αλλά και το πάτημα στον άλλον να μπορεί να μας κάνει μια στοιχειώδη κουβέντα για όλα όσα εμείς του δίνουμε σαν ανούσια πληροφορία (φτάνει να είναι σε ένα ικανοποιητικό βαθμό παρατηρητικός, αν δεν είναι δεν αξίζει και της προσοχής μας). Πολλοί από τους συναδέλφους μου, επιλέγουν να βάλουν μια οικογενειακή φωτογραφία ώστε η θέα των παιδιών τους να τους γεμίζει με κουράγιο στις δύσκολες ώρες και να ακούνε από τους επισκέπτες "Μα τι αγγελούδια είναι αυτά; Δικά σας είναι; Θα πρέπει να νιώθουν πολύ περήφανα για την μητέρα τους!". Μερικοί, τοποθετούν σε εμφανές σημείο κάποιο σουβενίρ από το πλέον πρόσφατο και μακρινό τους ταξίδι στο εξωτερικό. Τις μοναχικές ώρες ο νους τους πάει πίσω στα μέρη της ανεμελιάς και όταν έχουν κάποιον αμήχανο επισκέπτη, πολλές φορές ακούνε αναφωνητό του στυλ "Δεν το πιστεύω, έχετε πάει στην Βραζιλία; Όνειρο ζωής είναι για μένα!". Ορισμένοι πιο φιγουρατζήδες, φροντίζουν να γεμίζουν τους τοίχους τους, εκτός από πίνακες και έργα τέχνης, με επιβραβεύσεις και λάβαρα δοξασμένων καριερίστικων highlights ώστε να μην περιαυτολογούν αλλά την ίδια στιγμή αφήνουν να μιλάνε τα χαρτιά για τα επαγγελματικά κατορθώματα τους στον ανυποψίαστο συνομιλητή τους. Οι κουβέντες τότε κυμαίνονται σε άλλο μοτίβο..."Μα τι βλέπω...Υπάλληλος της Χρονιάς! Αυτό είναι υπέροχο!! Θα πρέπει να νιώθετε δικαιωμένος για τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς, ειλικρινά σας ζηλεύω πολύ!".
Με άλλα λόγια, δείξε μου το γραφείο σου να σου πω ποιος είσαι. Οι περιπτώσεις είναι άπειρες και μερικές φορές είναι και πολύ αστείες.
Ωστόσο, το δικό μου δεν λέει και πολλά πράγματα. Κάθομαι ώρες σε αυτό το αναβαθμισμένο καινούργιο γραφείο και ειδικά σήμερα όσο το βλέπω, τόσο πιο περίεργο και παράταιρο μου μοιάζει από πολλές απόψεις. Κοιτάζω απέναντι τον ολόλευκο τοίχο και με πιάνει ένα βουβό παράπονο. Καρφώνω επίμονα το βλέμμα σ'αυτή την άχαρη άσπρη επιφάνεια και καταλήγω πως μου τη δίνει άσχημα αυτό το λευκό που θυμίζει νοσοκομείο. Ενστικτωδώς ανοίγω το μεσαίο συρτάρι που βρίσκεται δίπλα μου, δίχως να ξέρω ακριβώς για το τι ψάχνω. Ψαχουλεύω στο συρτάρι και ανακαλύπτω έναν πορτοκαλί μαρκαδόρο. Είναι Κυριακή, είμαι μόνος στο γραφείο, κανείς δεν με έχει αναζητήσει και φυσικά κανέναν δεν θέλω να δω. Καθώς ξανακοιτάζω με άλλο μάτι εκείνο τον άνοστο τοίχο του γραφείου μου, νιώθω να με κυριεύει μια ακατανίκητη σκανδαλιάρικη διάθεση. Παίζω στο χέρι μου τον μαρκαδόρο καθώς αναζητώ με το οπτικό μου πεδίο το σημείο αφετηρίας πάνω στην πέτρινη πλάκα. Ξεκινώ από την κορυφή του τοίχου να ζωγραφίζω από τα αριστερά προς τα δεξιά. Σαν να γράφω. Αφήνομαι σε μια διάθεση αυτοματισμού και δεν σκέφτομαι, δεν κρίνω, δεν παρατηρώ μα ρέω αδιαμαρτύρητα πάνω στο ρυάκι της ενέργειας που ξεχειλίζει από τα χέρια μου. Ξέρω πως κανείς δεν θα με διακόψει σήμερα. Τέτοια περίπτωση είναι πολύ σπάνια καθώς όλοι είναι στα σπίτια τους μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Άλλη μια βαρετή Κυριακή που διαβάζουν αδιάφορα οικονομική εφημερίδα και αφήνουν τη μύτη τους στα διαλείμματα της μελέτης να κάνει βόλτα στον χώρο της κουζίνας καθώς με υποτιθέμενο ενδιαφέρον ρωτούν την σύζυγο τους, "μμμ...είναι έτοιμο το φαγητό καλή μου;". Κάποιοι άλλοι θλίβονται προκαταβολικά για την επόμενη μέρα που θα τους βρει να ξεκινάνε πάλι από την αρχή την εβδομάδα ενός αδιέξοδου κόπου και κοιτάνε με διαφόρους τρόπους να ξεχάσουν όσο γίνεται το αύριο και να χαρούν όπως μπορούν το κλείσιμο της εβδομάδος κοιτώντας αθλητικές εκπομπές ή παίζοντας λίγο με τον σκύλο τους. Οι γυναίκες αγανακτούν σιωπηλά και ανυπομονούν στωικά να έρθει η Δευτέρα, να πάνε οι άντρες τους στην δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο και κείνες να ξαναέρθουν στα νερά της ζεν ηρεμίας τους. Κανονική ζωή δηλαδή.
Εγώ τέτοια προβλήματα δεν έχω. Άρα ούτε κανονική ζωή θα έλεγα πως έχω. Δουλεύω κάθε μέρα και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Δεν έχω γυναίκα και παιδιά. καθημερινά γλιστράν μέσα από τις παλάμες μου οι ώρες και δεν μου φτάνει ποτέ ο χρόνος. Κρύβω πίσω από την δουλειά την εκμισθωμένη δουλεία μου ώστε να μην έχω την ευκαιρία να έρθω αντιμέτωπος με τον ακόρεστο και άτακτο εαυτό μου. Σήμερα όμως χάθηκε ο έλεγχος. Αυτή η Κυριακή θα είναι διαφορετική από τις άλλες κι όταν για μια στιγμή έκλεισα αργά τα μάτια και τα ξανάνοιξα, αντίκρισα έναν τοίχο γεμάτο με ορνιθοσκαλίσματα που εύκολα παραπέμπουν το νου σε παιδικές ζωγραφιές μωρών παιδιών. Είχα φτιάξει ένα πορτοκαλί μωσαϊκό που αποτελούταν από ήλιους, χαμογελαστά πρόσωπα, φουντωτά δέντρα με πουλάκια που βολτάρουν γύρω τους, ταξιδιάρικα σύννεφα που θαρρείς πως με μια πρώτη ματιά ότι μοιάζουν με ινδιάνικα σήματα καπνού, μακρινές βουνοκορφές με σπιτάκια στην ράχη τους και μια τεράστιαααα πορτοκαλί θάλασσα να πλαισιώνει τα πάντα γύρω της ενώ σκούνες χαϊδεύουν τον αφρό της. Ομολογώ πως ίσως και να ξέφυγε σε μέγεθος και διάθεση ο αυθορμητισμός μου. Τώρα είχα έναν πορτοκαλί τοίχο και μάλλον την Δευτέρα θα έπρεπε να δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις στη διεύθυνση. Μα τι λέω;;; Εγώ είμαι η διεύθυνση τώρα! Κι αυτό θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί στους λοιπούς συναδέλφους και προσωπικό. Τα νέα θα μαθευτούν εν ριπή οφθαλμού και όλοι θα μιλάνε για την "τρέλα" και το κακό που με βρήκε. "Τα έχασε για τα καλά ο κακομοίρης. Η προαγωγή σε γενικός διευθυντής τον τρέλανε!Χαχαχαχα...", θα λένε μεταξύ τους κι ο ένας θα κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι στον άλλον. Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα το χαιρόντουσαν ιδιαίτερα να με έβλεπαν με ζουρλομανδύα να κάνω διάφορες αλλοκοτιές και να λογοδοτώ σε γιατρούς για τα καμώματα μου. Μπορεί κιόλας κάποιοι από αυτούς να ελπίζουν πως η επόμενη Κυριακή θα τους βρει με μια προαγωγή που έστω για μια φορά θα έκανε την εβδομάδα τους να αποκτήσει άλλο νόημα και ουσία. Λάθος...βασικά το μόνο που θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν απλά να αλλάξει η διάθεση τους απέναντι στα δικά τους πρόσωπα έστω κι αν πίσω από τα χαμόγελα και τα φιλιά της οικογενειακής θαλπωρής και αυτοθυσίας θα υποβόσκει πάντοτε μια ισχνή ωφελιμιστική υποκρισία.
Ας είναι.
Ακόμη κι αν κρατήσει μια εβδομάδα η χαρά μου, αμέριμνος θα καμαρώνω το ζωγραφικό μου κάδρο και μετά ας γίνει ότι θέλει ο Θεός και Κύριος μου. Κι αυτός δεν είναι σίγουρα το χρήμα & το κύρος. Τώρα έχει πάρει μια περίεργη στάση το κορμί μου. Στην ουσία, έχω ημιξαπλώσει πάνω στην καρέκλα μου και μια περήφανα αγναντεύω το τοίχινο έκθεμα μου και μια κοιτάζω έξω από το παράθυρο αφήνοντας το πνεύμα να δραπετεύει στον ορίζοντα κι όποτε του γνέφω να επιστρέφει κοντά μου. Κλείνω τα μάτια και μες το γλυκό απομεσήμερο, ακούω τη θάλασσα να γεμίζει το κεφάλι μου απ'άκρη σ'άκρη. Μου ψιθυρίζει στο δεξί αυτί λόγια του αέρα ενώ στο αριστερό τη νιώθω με απίστευτη υγρή δύναμη να παφλάζει πάνω στα ωστικά τοιχώματα του κρανίου μου. Μάτια κλειστά, αυτιά ανοιχτά. Για την ακρίβεια, μόνο όταν κλείνει τα μάτια του κάποιος ανοίγει η ακοή του πραγματικά. Και η καλοκαιρινή αύρα της θάλασσας μαζί με τους ήχους των κυμάτων της, αποτελεί βάλσαμο για την ψυχή. Όπως τούτη την ώρα δα που σας γράφω. Σαν τώρα που με αφήνει το γαλάζιο της να μεταλάβω λίγη γαλήνη. Εκείνο το αρχέγονο πέρα-δώθε, πήγαινε-έλα. Εκείνη η προαιώνια συνεχής κίνηση που θα έκανε και το αρχαίο εκκρεμές να ζηλέψει τη χάρη της. Τούτο το νανούρισμα της θάλασσας που θα ζήλευε και η πιο στοργική μάνα του κόσμου. Κι όταν μουδιασμένα ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου μπορεί να μην βρίσκεται απέναντι μου αυτή η κλειδωμένη πόρτα του γραφείου μου. Το ιδανικότερο όλων θα ήταν να μην υπήρχε καν. Να μην χρειαζόμουν κλειδί για να την διαβώ, με ένα μου βήμα να βρισκόμουν να κολυμπώ μέσα στη θάλασσα. Να βαφτιζόμουν στην κολυμπήθρα της και ας έπαιρνα το όνομα της.

Καλή εβδομάδα συνάδελφε...

Ego psalm

Από μικρή είχε μάθει να ζει με το Εγώ της. Όλες τις στιγμές της ημέρας και της νύχτας το κουβαλούσε μαζί της. Ποτέ δεν θα την πετύχαινες μόνη. Είχε ταυτιστεί τόσο πολύ με το επίκτητο Εγώ που όσο μεγάλωνε, ένιωθε πως δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Κάποιου είδους άρρωστη ταύτιση έπαιζε μέσα της. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, κι ενώ μεγάλωναν και οι δυο τους, το Εγώ της είχε αρχίσει να την συμβουλεύει κιόλας σε πράγματα που αφορούσαν ακόμα και τις πιο προσωπικές της επιλογές και βιώματα. Κι όταν στο τέλος της ημέρας έπεφτε στο κρεβάτι της για ύπνο και πριν αρχίσει να μετρά προβατάκια που θα την οδηγούσαν πέρα από το μαντρί αυτού του κόσμου, το Εγώ της ψιθύριζε στο αυτί ακατάπαυστα.
"Επεδίωκε την μοναξιά ώστε να ξεφύγεις από την υποταγή"*, και εκείνη αναλογιζόταν αν και σήμερα είχε καταφέρει να έχει τον απόλυτο έλεγχο κατά την διάρκεια της ημέρας. Το είχε καταφέρει. Αλίμονο αν ξέφευγε από τις συνιστώσες που είχε χαράξει το Εγώ της. Η επιβράβευση δεν θα αργούσε να την συνοδέψει ως τις πύλες του Μορφέα.
"Πάλι νικήτρια βγήκες και σήμερα. Καμία αδυναμία σου δεν μπορεί να σε κάμψει", της έλεγε η φωνή και ο ήλιος την έβρισκε το επόμενο πρωί να σηκώνεται από το κρεβάτι με τον αέρα μιας αόριστης κατάκτησης.
Όταν μετά από καιρό, άφησε κάποιον άλλον άνθρωπο να μπει στην ζωή της του έκανε εξήγηση. "Ξέρεις, τα βράδια δεν είμαι ακριβώς μόνη μου. Κοιμάμαι πάντα με το Εγώ μου κι ανάμεσα μας δεν θα αφήσω κανέναν να μπει. Στο λέω εξαρχής ώστε να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις μεταξύ μας", το αγόρι την κοιτούσε με απορία και δεν ήξερε αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει.
Για μια στιγμή τα μάτια τους συναντήθηκαν και ύστερα της αποκρίθηκε με ήρεμη φωνή, "Να είσαι καλά που με ενημέρωσες, μα πρέπει να σου πω κι εγώ κάτι. Ούτε και για μένα θα είναι καλό η γνώμη μου να είναι απέναντι σε δύο. Δύσκολη θα είναι η συνεννόηση μεταξύ μας. Κι αν ήταν και μπορούσα να διαλέξω τότε σίγουρα θα επέλεγα εσένα και όχι το Εγώ σου. Κι αν πάλι αγαπούσα, εσένα θα κοιτούσα. Κι αν μου έμελλε κάτι από σένα να μισήσω, αυτό θα ήταν το Εγώ σου. Διότι μέσα στην καρδιά του Όντος δεν υπάρχει χώρος και για τα δυο"


*http://the-law-of-4l.blogspot.com/2008/07/ego.html

Εις την Α

Μια εξέγερση

Αγάπης

πότε θα γίνει;

Η Επιστροφή...

Καθώς χειμωνιάζει θα επιστρέψουν ηλιοκαμένοι στα ραγισμένα σπίτια τους.
Το τζάκι θα τους καλωσορίσει ώστε να εξιστορούν σε φίλους και γνωστούς τις ανέμελες μέρες του θέρους και με ίχνη μελαγχολίας να ανταλλάσσουν ο ένας με τον άλλον φωτογραφίες.
Τις νύχτες θα ανοίγουν τα Pc τους και έντρομοι από την εικονοπλαστική ζοφερή πραγματικότητα της πόλης θα αρχίσουν να γλύφουν θαμμένες αστικές πληγές μέσα από δακρύβρεχτα posts.
Έπειτα από το καλοκαιρινό όργιο των αισθήσεων και των παραισθήσεων θα ψάξουν σταθερό ταίρι να γεμίσει τους κρύους μήνες το κρεβάτι τους ως ότου επανέλθει το επόμενο αυγουστιάτικο ξεσάλωμα.

Θα ξανανταμώσουν με εικονικά φιλαράκια και θα ανακτήσουν το πρόσκαιρα χαμένο διαδικτυακό κοινό τους.
Θα ξαναβρεθούν σε ένα στείρο επαγγελματικό περιβάλλον το οποίο καθημερινά τους σκάβει το λάκκο πίσω από την πλάτη τους.
Θα ξανανοίξουν τις κοιμισμένες τηλεοράσεις τους και παραδομένη σε χειμερινό λήθαργο θα περιπλανώνται σε ριάλιτι ονείρατα.
Θα ξαναγεμίσουν τον χρόνο τους με αυστηρό πρόγραμμα γεμάτο από κοινωνικές υποχρεώσεις, επιδερμικές δραστηριότητες και δημοσιοσχετίστικες εκδηλώσεις ώστε να αποφεύγουν όσο περισσότερο μπορούν τον εαυτό τους.
Θα ξαναγυρίσουν στο μαντρί μιας δανεικής ζωής με το χρόνο να επιτελεί χρέη άσπονδου εχθρού.
Θα φορέσουν τις περσόνες ενός διαλυμένου Εγώ και με σκυμμένα κεφάλια και σπασμένα φτερά από τα βάρη στις πλάτες θα περιφέρονται την ημέρα στους δρόμους και τις νύχτες στα μπαρ.
Θα ξανακοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μεγεθυμένα κιάλια μιας κακώς ευνοημένης πραγματικότητας και θα εστιάσουν στην διαστρεβλωμένη μα και συνάμα επιβαλλόμενη πλευρά της ζωής.
Θα αποτίσουν φόρο τιμής για μια ακόμη φορά στο τσιμεντένιο βωμό της πόλης προσμένοντας ανάσταση Εαυτού.

Επιστροφή σε όλα αυτά που δεν ήθελαν αλλά επέλεξαν να τους περιμένουν λοιπόν...

Επόμενος συρμός...

Ήταν 7 η ώρα το πρωί.
Στοιβαγμένοι άνθρωποι στην αποβάθρα του μετρό περίμεναν υπνοβατώντας να τους πάρει το βαγόνι της γραμμής. Το σιδερένιο φίδι έκανε την εμφάνιση του μέσα από την υποχθόνια τρύπα του και οι πόρτες είχαν ανοίξει. Ο κόσμος άρχισε μηχανικά να στοιβάζεται μέσα στα βαγόνια κι αφού περίμενε καρτερικά να τελειώσει ο πανικός εκείνος μπήκε από τους τελευταίους. Ούτε ξυπνητήρι, ούτε καφές μπορούσαν να τον ξυπνήσουν. Μόνο η μουσική μπορούσε να μετριάσει το μοτίβο μιας καινούργιας μα και τόσο παλιάς ημέρας ταυτόχρονα. Τα ακουστικά τον βοηθούσαν να κλείνει που και που τα μάτια και να φέρνει ξανά και ξανά στην μνήμη του κείνο το περίεργο όνειρο που είχε δει χθες το βράδυ.
Προσπερνώντας την μια στάση μετά την άλλη, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει. "Επιτέλους, οξυγόνο", σκέφτηκε. Ήταν μια σκέψη που την έκανε κάθε πρωί τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα δεν χρειαζόταν να ακούει μουσική μέσα στα βαγόνια, ούτε να ξυπνά από τις 6 τα χαράματα. Μπορούσε ελεύθερα να ονειρεύεται χωρίς περικοπές και βίαιες εγέρσεις. Στο μεταξύ, το βαγόνι είχε σχεδόν αδειάσει. Η ματιά του, συνάντησε στην άλλη άκρη του χώρου μια κοκκινομάλλα κοπέλα που είχε απορροφηθεί τελείως από το τίποτα που έτρεχε δίπλα στο παράθυρο της. Ένας κόμπος έδεσε τον λαιμό του. Ενστικτωδώς, έτριψε τα μάτια του μπας και φύγει και το τελευταίο ίχνος νύστας και ξανακοίταξε προς την ίδια κατεύθυνση. Εκείνη, βρισκόταν ακόμα εκεί. Ξεροκατάπιε και έμεινε για λίγο καρφωμένος στην θέση του. Έπρεπε να της μιλήσει.
Άρχισε να περπατά αργά προς το μέρος της και μα την αλήθεια του φάνηκε η όλη απόσταση που έπρεπε να διανύσει, όχι μέτρα αλλά χιλιόμετρα! Όταν έφτασε κοντά της έκανε να κάτσει δίπλα της. Εκείνη δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Ο λογισμός της έτρεχε πιο γρήγορα από το τραίνο. Πρέπει να είχε μείνει αρκετή ώρα να την κοιτά αποσβολωμένος πλάι της όταν το κορίτσι γύρισε απότομα και τον κάρφωσε κατάματα.
"Θέλεις κάτι;", του είπε και κείνος σαν να μην άκουσε καν τις λέξεις είχε μείνει παγωμένος να την κοιτά διψασμένα. Μάτια ίδια με πράσινα διαμάντια στόλιζαν ένα χλωμό πρόσωπο και τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλη της το έκαναν να δείχνει ακόμα πιο χλωμό.
"Ρώτησα, θέλεις κάτι;", του ξαναείπε. Ήταν φανερό και σε κείνη πως το αγόρι δίπλα της έδειχνε αν μη τι άλλο σαστισμένο. Σαν να την γνώριζε από κάπου. Η επανάληψη της ερώτησης τον έκανε να τινάξει για μια στιγμή από πάνω του σκέψεις του και προσπάθησε να βρει λαλιά για να απαντήσει.
"Εεε, όχι...εεε, δηλαδή ναι!", είπε με περίσσια τόλμη και μετά έκανε μια παύση για να την χορτάσει ξανά. Η κοπέλα τον κοίταξε λίγο καλύτερα και προσπάθησε να θυμηθεί καθώς τον ρωτούσε, "Γνωριζόμαστε από κάπου;", του είπε με συγκαταβατικό ύφος πριν αρχίσει να πιστεύει πως απλά είναι βλαμμένος.
Αυτό ήταν! Έπρεπε να της πει. Προσπάθησε να το εκφράσει ομαλά μα πάλι κάτι τον κρατούσε αιχμάλωτο. "Εεε, όχι ακριβώς...εεε, κατά κάποιο τρόπο ναι!", ήταν σίγουρο πως θα γελοιοποιούταν έτσι όπως συμπεριφερόταν. Η κοπέλα, έπειτα από τούτη την απάντηση άρχισε να καταλήγει πως απλά είναι ένας ακόμα πυροβολημένος από τους πολλούς που παίρνουν το πρωί το μετρό. "Δεν μου θυμίζεις τίποτα", αποκρίθηκε κοφτά και έκανε να κοιτάξει πάλι έξω. Σαν να τον τίναξε το ρεύμα, στην προσπάθεια του να προλάβει την κίνηση αποφυγής της μάλλον πρέπει να φώναξε λίγο παραπάνω καθώς είπε "Έχεις δίκιο! Έχεις δίκιο και δεν με θυμάσαι διότι δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά...", στο άκουσμα μιας τέτοιας ανταπόκρισης σούφρωσε το πρόσωπο της σαν να είχε φάει ξινή σούπα μα πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε εκείνος συνέχισε σαν χείμαρρος, "...εεε να, αυτό το λέω γιατί συνέβη κάτι πολύ περίεργο χθες το βράδυ. Θα σου φανεί τρελό μα μερικές ώρες πριν σε είδα στον ύπνο μου! Είδα ένα όνειρο στο οποίο λέει είχαμε συναντηθεί στην εξοχή και μιλούσαμε ξαπλωμένοι κάτω από ένα δέντρο. Ήσουν εσύ! Είμαι σίγουρος γι αυτό. Σε είδα εδώ μέσα και η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου", όλη αυτή την ώρα εκείνη τον κοιτούσε εξεταστικά.
"Το μόνο που δεν κατάφερα, ήταν να μάθω το όνομα σου. Θυμάμαι πως σε ρώτησα επανειλημμένα μα δεν ήθελες να μου πεις. Μάλιστα, σε κάποια φάση που έγινα πιεστικός, γύρισες και μου είπες πως θα μου το πεις κάποια άλλη στιγμή από κοντά(?!)...ξέρω μπορεί να σου φαίνεται τρελό ή δήθεν μα λέω την αλήθεια".
Έλεγε αλήθεια. Ήταν πασιφανές πως το αγόρι απέναντι της δεν έλεγε ψέματα. Τα μάτια του μιλούσαν και για τους δυο τους.
"Ευτυχία", του είπε ψιθυριστά, "το όνομα μου, δεν ζήτησες;" χαμογέλασε.
"Ποιος να περίμενε πως θα την συναντήσω εδώ μέσα; Ως τώρα, μόνο στα όνειρα την είχα ανταμώσει", της είπε και κείνος με ένα φωτεινό χαμόγελο.
"Το δικό σου όνομα δεν μου είπες"
"Α, ναι...συγνώμη για την παράλειψη, Απόστολο με λένε"
"Μακάρι να ήξερα ποια περίεργη μοίρα ή σύμπτωση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο σ'έστειλε σήμερα κοντά μου Απόστολε...χάρηκα πάντως για την γνωριμία", του είπε παιχνιδιάρικα καθώς του έδινε το χέρι.

Η στάση που έπρεπε να κατέβουν είχε περάσει εδώ και πολλή ώρα και ο τερματισμός του συρμού, τους βρήκε να συνεχίζουν στην ουσία αυτό που είχε μείνει στο όνειρο ημιτελές...

Εκπτώσεις

Είναι γεγονός. Η ανθρωπότητα διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εκπτώσεων στα πάντα. Αξίες, ιδέες, ιδανικά τα οποία παλαιότερα έστεφαν ως περήφανοι κίονες τις παρυφές της συνείδησης έχουν εκφυλιστεί όσο δεν πάει άλλο. Ο πάτος δεν έχει τελειωμό και εμείς κατρακυλούμε στο βαρέλι ενός εκλιπόντος Διογένη. Μεταλλασσόμαστε σε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας. Αναλωνόμαστε, καταναλωνόμαστε και χρεοκοπούμε σε καθημερινή βάση. Αδυσώπητο είναι το ρολόι που μας κατατρέχει ενώ συνεχώς παραπονούμαστε για την έλλειψη χρόνου, για την απουσία αγάπης από τις ζωές μας, για το πόσα δίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα πίσω σε ανταμοιβή. Στο μεταξύ, οι εκπτώσεις συνεχίζονται στα κανάλια των τηλεοράσεων και εμείς προσπαθούμε να σταθούμε ακέραιοι σε ότι μας τρώει την ψυχή και αδηφάγα κατασπαράζει το φως μας. Εκποίηση συναισθημάτων σε όλα τα επίπεδα και οι εκπτώσεις καλά κρατούν. Όλα αποπνέουν μια προχειρότητα και βιασύνη. Στον τρόπο που επικοινωνούμε με τον εαυτό και τους γύρω μας, στο πως κάνουμε έρωτα με τον/την σύντροφο μας, στο πως αντιλαμβανόμαστε τον καθημερινό μόχθο και την επιβίωση στην αρένα της ζωής, στο πως θα φλερτάρουμε, στο πως θα διασκεδάσουμε. Με επιδερμικές συντεταγμένες χαράζουμε πορεία στης καρδιάς το χάρτη μα όταν είναι να ταξιδέψουμε στα πελάγη της αγάπης κοιτούμε να βρούμε τρόπο διαφυγής μπας και έτσι καταφέρουμε να σώσουμε όλα τα δανεικά και αγύριστα που αποκομίσαμε από τις περιστασιακές επιβεβαιώσεις του Εγώ. Ότι μπορεί κάνει ο καθένας. Τα μαγαζάκια των μικροαστών αναγράφουν στις επιγραφές τους ότι τους προστάζει ο φόβος και η ανασφάλεια της εκάστοτε αγοραστικής αξίας, με αποτέλεσμα παντού να συναντάς από 15-50% εκπτώσεις στην πραμάτεια τους ενώ είναι και ορισμένοι άλλοι που βρίσκονται σε οριστική υπαρξιακή διάλυση. Οι μεγαλοαστοί αρμενίζουν σε ωκεανούς υλικής αφθονίας και υπέρμετρης ματαιοδοξίας. Κάπου κάπου γυρνάν και σου λένε πως "τα μεγάλα καράβια συναντούν μεγάλες φουρτούνες" και έτσι τα βράδια πέφτεις για ύπνο ανακουφισμένος. Όλα πωλούνται και αγοράζονται. Όλα έχουν την τιμή και το τίμημα τους. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους σε μια κοινωνία που όλο κράζει σαν κακόμοιρη γκιόσα μα δεν πράττει τα ανάλογα. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο στις μέρες μας. Όλα βρίσκονται υπό δοκιμή και εξαγοράσιμη διάθεση. Προσφορά και Ζήτηση έχουν στήσει γαϊτανάκι στα μυαλά των ανθρώπων και συνεχώς αναζητούμε τι πωλείται και τι αγοράζεται. Αυτό που μας χαρίζεται το φτύνουμε γιατί σε μια τέτοια κοινωνία έχουμε μάθει πως συνήθως αυτό που χαρίζεται μάλλον δεν αξίζει κιόλας. Εκτιμούμε λοιπόν αυτό το οποίο πληρώνουμε ακριβά. Και φυσικά θα έρθει η στιγμή για τον καθένα από εμάς που θα πρέπει να πληρώσει πολύ ακριβά τις αυταπάτες του.
Σε αυτό το άπληστο φαγοπότι και γενικότερο ξεφάντωμα των αισθήσεων και παραισθήσεων, ξεσπά πρωτόγνωρη λύσσα ακόμα και από τους κοντινούς σου ανθρώπους όταν αντιλαμβάνονται πως δεν έχεις τίποτα προς πώληση και αντιστοίχως δεν ενδιαφέρεσαι εξίσου στο να αγοράσεις κάτι. Αυτή σου η αυτονομία και ανεξαρτησία είναι που τους κάνει να βγάζουν αφρούς καθώς δεν μπορούν να σε κατατάξουν σε κανένα target group. Δεν μπορούν να σε δελεάσουν με τα δώρα τους, να σε αποπλανήσουν με τα τερτίπια τους, να σε κάνουν να επιθυμήσεις το περιτύλιγμα του εφήμερου και τότε είναι που ξεσπά το τυφλό μένος απέναντι στο διαφορετικό. "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα", σου φωνάζουν οι σκοτωμένοι. Μα τούτες τις στιγμές δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει το κύκνειο άσμα της αγάπης αν εσύ ο ίδιος δεν επιλέξεις να θυσιαστείς για αυτήν.

Γιατί φοράς κλουβί;

Το "ψηλά" δεν είναι μια ιδέα.
Δεν είναι μια νοητή εικόνα.
Δεν αποτελεί όνειρο άπιαστο.
Κι όσο αναζητάς να πετάξεις στους ουρανούς, να έχεις στο νου σου πως ο μικρός ποταπός εαυτός σου θα σε τραβά όλο και πιο χαμηλά στην γη. Θα σε καρφώνουν στο έδαφος όλα αυτά που κουβαλάς στις πλάτες από παιδί. Όλες οι επίκτητες ιδέες σου -οι οποίες θαρρείς πως είναι δικές σου ανακαλύψεις μα μόνον έτσι δεν είναι τελικά-, το πλασάρισμα μιας κοινωνικής περσόνας η οποία σαφώς και δεν είναι αυτόφωτη μα δανεισμένη από την οικογένεια και το κοινωνικό περιβάλλον, το ρέον κεχριμπάρι που ξεχειλίζει από τις τσέπες μα αγνοεί τι πάει να πει "αυτοδημιούργητο πλάσμα" και η εμμονή σου στην Ζήτηση και όχι στην Προσφορά θα σε κρατούν δέσμιο σε μια αφηρημένη ιδέα για το τι είναι Ζωή. Για το τι είσαι εσύ. Για το πως θα απαρνηθείς τα κοντόφθαλμα κιάλια που σου χαρίζουν θέα σε μια εικονική πραγματικότητα.
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να σου χρυσώσω το χάπι μα δεν με αφήνει η ίδια η Αλήθεια. Ούτε μου επιτρέπει ο εαυτός μου να σε αφήσω πίσω από τα σίδερα ενός επίχρυσου κλουβιού. Μα όλα αυτά πρέπει να συμβούν με την συγκατάθεση σου. Με την ολόψυχη εναπόθεση του Εγώ σου στην ολοκληρωτική Ταπείνωση. Να καείς στο όνομα του Όντος και να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου. Να στερέψουν οι πηγές σου ξεδιψώντας την καρδιά σου με Αγάπη.
Κι όλα αυτά ξέρω πως σου μοιάζουν τόσο απόμακρα και ξένα. Γιατί εσύ θες να φοράς κλουβί. Να περπατάς και να περιφέρεις στους δρόμους την σκλαβιά σου περιχαρής για την καβάτζα και την ασφάλεια που σου χαρίζει. Να πουλάς τσαμπουκά σε ρομαντικούς αυτόχειρες και να ρωτάς την τιμή στα πάντα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σένα...
Στην μούρη θα σε φτύνω, να μην σε ματιάξω
στην μούρη θα σε φτύνω, να σε ξαναβαφτίσω.

"Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ
Φοράς κλουβί
Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί
Γιατί φοράς κλουβί."

Ορφανός Τίτλος

"Είμαι πολύ μακριά.
Πολύ πιο μακριά από ότι νομίζεις.
Με έχει ξεράσει η ζωή σου και δεν χωράω πλέον σε παίγνια επιβαλλόμενης πραγματικότητας.
Το συναντώ κάθε μέρα.
Άθελα μου πολλές φορές.
Μα εσύ καταλήγεις να με πηγαίνεις πιο ψηλά.
Στα δυσθεώρητα ύψη της ψευδαίσθησης.
Αυτής της εμμονής σου πως όλα είναι έτσι.
Πως μόνο έτσι θα μπορούσαν να είναι.
Και ξέρεις πως είναι αυταπάτη.
Το βλέπω κάθε μέρα στα μάτια σου.
Πριν σηκωθείς να πας για δουλειά.
Στον τρόπο που χαλαρώνεις δίπλα μου.
Ηρεμώντας.
Χαμογελώντας.
Όχι με αδιέξοδα αστεία.

Είμαι πολύ μακριά.
Προσπαθώ να στο εξηγήσω μα δεν μπορεί να βγει από τα χείλη μου.
Από σεβασμό σε εσένα.
Και στην εφήμερη φιλοσοφία σου που με κάνει να ξεχνιέμαι.
Από τον εαυτό μου και τα συννεφιασμένα νησιά του Πάσχα.
Κι είναι φορές που τραβιέμαι στην Ρίζα μου.
Γειωμένος μα συνάμα τόσο απογειωμένος στα φτερά της Αγάπης.
Αυτό με κρατά στην γη.
Με κάνει να κοιτάζω δίπλα μου και να αντιλαμβάνομαι πως όλοι και όλα αποζητούν με ορθόδοξους κι άλλο τόσο ανορθόδοξους τρόπους να απελευθερωθούν όντως αναστημένοι από το μύρο της Αγάπης."

Βλέπεις τελικά ότι δεν είσαι και τόσο μακριά όσο εξαρχής νόμιζες;

Το Θύμα του Θύτη

Ξεπέρασες την γραμμή που είχα φτιάξει αργά και βασανιστικά για να περιχαρακώσω τον εαυτό μου, δεν ξέρω κι εγώ από τι, με έναν τρόπο τόσο άμεσο.

Τόσο επιτηδευμένο που με έκανες να μπλοκάρω για μια στιγμή.

Να διερωτηθώ το τι σε φέρνει κοντά μου.

Εσύ που το υπόλοιπο της ζωής σου το είχες αφιερώσει στους πολλούς των αιθέρων.

Τώρα μου κλείνεις το μάτι και μου λες πως όλα θα πάνε καλά.

Συνεχίζω και αναρωτιέμαι πάλι.

Δεν φύγει το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι μου.

Direct χτύπημα κάτω από την μέση.

Και γονάτισα.

Λούφαξα από τον πόνο και ομολογώ πως ήμουν έτοιμος να δακρύσω.

Αντί αυτού όμως άκουσα την φωνή σου να με προτρέπει να ξεράσω τα μέσα μου.

Όλη μου την μελανή χολή που κρύβω στα σωθικά μου για τα πάντα.

Για τους πάντες.

Για σένα.

Για μένα.

Εμένα!

Οξυγόνο ζητώ και ορθώνω ανάστημα στης ζωής μας το κατάντημα.

Ήρθες από το πουθενά.

Ιπτάμενο αντικείμενο αγνώστου ταυτότητος.

Κι άφησα ένα αναφωνητό που έκανε τα πλήθη να ζητωκραυγάζουν μαζί μου για την Δευτέρα Παρουσία του ένα και του μοναδικού θεού.

Της Αγάπης.

Την συγκεκριμένη λέξη όποτε την εκφράζω, σκουπίζω μετά τα χείλη μου προσπαθώντας να μην χάσω σταγόνα της από την διαχρονικότητα που την καταβάλει.

Έτσι όπως την νιώθουμε, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, έτσι όπως μα την μάθαν οι δάσκαλοι, έτσι όπως την διαχωρίζουμε και την ποθούμε διακαώς χωρίς απαραίτητα να έχουμε διερωτηθεί ποτέ τον βαθύτερο λόγο μιας τέτοιας επιθυμίας.

Να μιλάω και να μην λέω τίποτα στην ουσία.

Να πρέπει να μιλάω, να γράφω, να ζωγραφίζω, να ταχθώ σε κάτι έξω από μένα αλλά προορισμένο για μένα το οποίο θα με κάνει άξιο στο να νομίζω πως νιώθω την Αγάπη.

Ναι, αυτή την λέξη που την έχουμε γαμήσει ποικιλοτρόπως.

Την υμνούμε με φαντασίες, υπονοούμενα και λογισμούς της καρδιάς μα δεν την έχουμε κάνει μέρος του αληθινού ριζικού μας.

Την λασπώνουμε τα βρώμικα χέρια μας και μετά της ζητάμε και τα ρέστα για το άπληστο ανεκπλήρωτο που λάχει στην Λ-αγνεία.

Φοβόμαστε να αναρωτηθούμε και να βιώσουμε αυτό το οποίο μας ορίζει.

Εκ φύσεως.

Ουράνιο Τόξο

Ίσως είναι που όλα έχουν αλλάξει.
Όλα έχουν αλλάξει;
Ίσως είναι ο καιρός που μας συννεφιάζει όποτε κοιτούμε τον ουρανό.
Ίσως είναι οι άνθρωποι που φέρονται τόσο περίεργα.
Ίσως να μην έχουν αλλάξει ακόμη ορισμένοι αθεράπευτικα ρομαντικοί που αρκούνται στο να σέβονται τον άνθρωπο μες το μοιραίο που έχει χτίσει εν τέλη με τα ίδια τα χέρια τελικά σε βάθος χρόνου και θυμούνται ως τις μέρες μας πως η φλόγα είναι πέρα από την φωτιά.
Εγώ έχω αλλάξει.
Εσύ έχεις αλλάξει;
Ο κόσμος όλος έχει αλλάξει.
Μέρα με την μέρα,
ώρα με την ώρα,
λεπτό με το λεπτό.
Και θέλω τόσα πολλά να σου πω.
Νιώθω πως δεν προλαβαίνω.
Κάτι θα μας βρει πριν φανταστούμε να το ψάξουμε.
Κι ανησυχώ.
Σκοτεινιάζω.
Συννεφιάζω.
Θλίβομαι.
Κοιτάω γύρω μου και δεν μπορώ να καταλάβω τον τόσο αργό ρυθμό.
Αυτόν που υποτίθεται πως μπορεί να αναπτύξει μια αίσθηση μας που ίσως είναι η μόνη αληθινή.
Να μπορούμε να βλέπουμε πέρα από τις γραμμές.
Να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές και τελικά να μπορούμε να δούμε πέρα από το ίδιο το βιβλίο.
Να είμαστε ικανοί να προσεγγίζουμε τον διπλανό μας με την παραμικρή έλλειψη πρόθεσης ή σκέψης που περνάει στην συνειδητή ή υποσυνείδητα παρόρμηση εκμετάλλευσης και ωφελιμισμού.
Θα στο πω απλά.
Να αγαπάμε την Ελευθερία μας.
Να κοιτάμε κατάματα οποιοδήποτε στοιχείο μας κάνει να φοβόμαστε και μέσα από την κόντρα μας με αυτό να καταφέρνουμε κάθε φορά να βγαίνουμε πιο σοφοί και ελεύθεροι ως όντα.
Να φτύνουμε στα μούτρα οτιδήποτε μας υποτιμά, μας μαζικοποιεί, μας κάνει να παριστάνουμε τους καραγκιόζηδες στην ζωή μας αλλά να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς ενδοιασμούς και παροξυσμούς συναισθηματικών και ρομαντικοσουλτανισμών της ίδιας μας της ύπαρξης.
Ας ανατέλλουμε σε ότι μας κάνει να σκοτεινιάζουμε.
Ας τους επιστρέψουμε την βρωμιά και την σαπίλα στην μούρη.
Και δεν μιλώ κομματικά.
Να με συμπαθάς αλλά δεν έχω πρόθεση να μπω στο τρυπάκι σου.
Είναι η ζωή τρυπάκι από μόνη της και την εμπιστεύομαι περισσότερο ξέρεις.
Μιλάω και εννοώ το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μας λιώνει σαν κερί όταν την ίδια στιγμή θέλουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας και να κάνουμε τον ίδιο τον κόσμο μια γιορτινή λαμπάδα.
Να είμαστε υπερήφανοι που τον πατάμε.
Πως δεν τον επιβουλευτήκαμε με γνώμονα την απληστία που προκαλεί ο ειδωλολατρικός μας Θεός.
Το Χρήμα.
Κι αν δεν μπορείς να βάψεις τα χέρια σου με φωτιά τότε κάνε μου τη χάρη και κάνε παραπέρα.
Αν δεν προσπαθείς με κάθε μέσο να πολεμήσεις την σάχλα που μας τσαμπουνάνε μπροστά στα μούτρα μας σαν ενοχλητική τσιχλόφουσκα τότε δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε.
Να τα λέμε. Να τα λέτε. Να τα ακούτε. Να τα τρώτε. Να τα γράφουμε. Να μας ξεγράφουμε.
"Μείνε μαζί μου"...ακούω το ηχείο να τραγουδά και ξέρω πως η μοναξιά είναι τόσο γαμημένο πράγμα.
Κάτι που σε κάνει να μένεις ολόγυμνος από αγάπη.
Κάτι που σου κόβει την ανάσα.
Δεν νιώθεις πως αναπνέεις αν δεν έχεις την αγάπη για οξυγόνο.
Και την στερούμαστε από τους εαυτούς μας γιατί ακόμα και σε αυτό προσπαθούμε να συμβιβαστούμε.
Να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και στο τέλος καταντάμε να πίνουμε νερό κι όχι κρασί. Να μπορούμε να μεθύσουμε από την ομορφιά της ζωής.
Της Φύσης.
Της Ελευθερίας που μας κλείνει το μάτι στα μικρά και τα απλά της ζωής.
Δεν κοιτάω εκεί που μου λέτε.
Το καταλάβατε;

Το τραγούδι στο ηχείο έχει σταματήσει και ο χρόνος μου κλείνει το μάτι.
Η σιωπή.
Το χάσμα.
Η άβυσσος.
Το κενό.
Το τίποτα.
Ο ύπνος Θάνατος που είναι πιο ζεστός, που είναι πιο ζωντανός και πραγματικός όταν υπάρχει το όνειρο της Αγάπης στην καρδιά μου.
Του να ΕΙΜΑΙ μέσα στην ανυπαρξία που χαρίζει μόνον η Αγάπη.

This is Shopping Therapy

Έτσι, ντε!

Ενωμένοι πριν δύσει ο Ήλιος

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε πολλές φορές την τραυματική εμπειρία της ίδιας της ζωής εφευρίσκουμε χίλια δυο επιχειρήματα και ρεαλιστικά συμπεράσματα ώστε να κατανοήσουμε το πως λειτουργούν τα πράγματα αλλά και την θέση μας μέσα σε αυτά. Στις υπηρεσίες μας επιστρατεύονται οι επιστήμες, ο ορθολογισμός, το χρήμα, πολλά και διαφορετικών συμφερόντων δόγματα, νόμοι-κανόνες και εν γένη μια ακολουθία πραγμάτων που αν κάτσω να την αναλύσω μάλλον θα χρειαστούμε πολλά Posts. Όλα όμως τα παραπάνω δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς. Δεν είναι αλήθειες που δομήθηκαν μέσα μας έπειτα από εσωτερική καλλιέργεια και παρατήρηση. Η πλειοψηφία όσων ανέφερα, έχουν παρουσιαστεί ως τετελεσμένα γεγονότα και φυσικά χωρίς την ενεργή συμμετοχή μας. Πράγματα λοιπόν που μας αφορούν δημιουργήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή μας και φυσικά τα περισσότερα εξ'αυτών μας βρήκαν από την πρώτη κιόλας μέρα που ξημέρωσε η γέννηση σε τούτο δω το κοσμικό λημέρι. Οι παγιωμένες και αρτηριοσκληρωτικές θέσεις χαλιναγωγούν σώμα και πνεύμα χωρίς απαραίτητα την συγκατάθεση μας κι αυτό έχει σαν συνέπεια την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο αλλά και το ίδιο το Σύμπαν.
Διαπιστώνω λοιπόν πως ειδικά τούτες τις μέρες της γης όλοι έχουμε ανάγκη τον Μύθο όσο ποτέ άλλοτε. Έχουμε ανάγκη να χτίσουμε το προσωπικό μας παραμύθι. Να αντιμετωπίσουμε τους προσωπικούς μας δράκοντες και να χριστούμε ήρωες στη συνείδηση του εσώτερου σύμπαντος. Το οποίο σαφώς και όσο πιο πλουμιστά στολισμένο είναι από την προσωπική μας μυθοπλασία και κοσμογονία τόσο πιο πολύ μας βοηθά να σταθούμε στις τρικυμίες μιας βίαιης επιβαλλόμενης και στείρας πραγματικότητας. Ακόμη και οι προσωπικές πνευματικές αξίες πολλές φορές λειτουργούν ως ασπίδα στα εκατοντάδες φίδια της Μέδουσας. Η ανάδρομη αφετηρία από την οποία ξεκινά και διαγράφει ένα Blog κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Η φαντασία και η έμπνευση ενεργούν ως κινητήριος μοχλός αλλά και ως οδηγός για την επαφή και γνωριμία του "άλλου" από τα "μέσα" προς τα "έξω" καθώς υποκαθιστά τις πέντε μας αισθήσεις. Αυτές δηλαδή που μας ορίζουν και μας επηρεάζουν στο μέγιστο βαθμό όταν προσεγγίζουμε κάποιων ή κάτι στην καθημερινότητα μας. Κι επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν οι παρεμβολές που αφορούν κατά κύριο λόγο τον υλικό κόσμο, κατά κάποιο τρόπο αυτό ακριβώς μας καθιστά πιο ανοιχτούς σε αυτό που προσλαμβάνουμε από τον άλλο.
Στην καθημερινότητα μας δεν έχουμε να παλέψουμε με τέρατα, δεν χρειάζεται να σώσουμε με όπλο την αγάπη την ωραία κοιμωμένη από τον αιώνιο λήθαργο, δεν καλούμαστε να νικήσουμε τον κακό μάγο για να στεφθούμε ήρωες στα μάτια των παιδιών και των συντρόφων μας. Στην καθημερινότητα μας δεν ισχύει το "Κι αυτοί έζησαν καλά και εμείς καλύτερα". Εκεί αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να ανταποκριθούμε στην σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα ώστε να λέμε πως επιζούμε μέρα με την μέρα και όχι πως ζούμε τη Μέρα. Παλεύουμε να επιβιώσουμε νιώθοντας την ανάσα του θανάτου κάθε στιγμή στην πλάτη μας και ξέρουμε πως το ίδιο το σύστημα δεν πρόκειται να αποδεχθεί κανένα είδος ηρωισμού από την πλευρά μας.
Ας αναλογιστούμε την εσωτερική μας γύμνια εδώ μέσα και το ρίσκο αυτής. Ας αποδεχθούμε το ειλικρινές και το διαφορετικό. Ας σεβαστούμε τον άλλον. Δεν τα ξέρουμε όλα. Πως μπορούμε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε τον συνάνθρωπο όταν δεν ξέρουμε τον ίδιο τον εαυτό μας; Πως μπορούμε να διαβάζουμε δέκα αράδες και αυτομάτως καταλήγουμε επί παντός επιστητού που στο κάτω κάτω αφορά το προσωπικό ζόρι του άλλου; Άλλωστε, αν τα ξέραμε όλα και ήμασταν φωτεινοί παντογνώστες δεν θα βρισκόμασταν καν ΕΔΩ. Τόσο απλό είναι. Από την στιγμή που φροντίζει η ίδια η καθημερινότητα να μας δείχνει τα δόντια της σε κάθε ευκαιρία ας φροντίσουμε αν μη τι άλλο να μην φερόμαστε μικρόψυχα. Όταν υπάρχει διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων τότε όλοι μας βγαίνουμε χαμένοι στα μάτια του Όντος και όχι κερδισμένοι. Όταν υπερασπιζόμαστε σθεναρά τις υιοθετημένες μικροκοσμικές αντιλήψεις μας και αρνούμαστε να αντιληφθούμε τον κόσμο ως Έναν και το αυτό βάζοντας μπροστάρη το εφήμερο Εγώ μας τότε είναι που η παταγώδης αποτυχία, για έναν κόσμο ενωμένο χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό, φαντάζει αναπόφευκτη.
Ο πατέρας μου έλεγε, "Οι πράξεις μας χαρακτηρίζουν και όχι τα λόγια".

Οξύμωρο

"Είμαστε σκλαβωμένοι,
σε μια ελεύθερη αγορά"

Του κώλου τα εννιάμερα

Το παν είναι να έχεις καθαρή κωλοτρυπίδα.
Να μπορείς να χέζεις και να γαμάς τον πλανήτη με καθαρό σώβρακο και κανείς να μην παίρνει μυρωδιά την μπόχα που χαρακτηρίζει την κάθε σου πράξη.
Eclectic τρόποι, ύφος που ακόμη και τα πλέον κορυφαία εστέτ ανδρείκελα θα ζήλευαν, βραχυκυκλωμένο μυαλό και μιαρά κίνητρα φιλοξενούνται πίσω από τρόπους και συμπεριφορές που κυοφορούν το προσωπικό όφελος.
Τα πολλά βιβλία που έχεις διαβάσει, οι σοβαροφανείς απόψεις που με στόμφο ανακοινώνεις (που κι αυτές είναι σαν τις κωλοτρυπίδες), το κύρος και η δύναμη μιας κοινά αποδεχόμενης και αδιαμφισβήτητης γνώσης προς τρίτους, τα χρήματα που έχουν προκαλέσει ποικίλων ειδών κρίματα και αυτό το καραφλό μέλλον που σου ξημερώνει κάθε πρωί πριν πας στην δουλειά είναι κάτι που θα μπορούσες να το πουλήσεις μόνο σε πακέτο προσφοράς με σαφή έκπτωση αξιών.

Ώρες γραφείου, θα σε βρουν να κάθεσαι αραχτός πίσω από μια τεράστια καρέκλα καταστρώνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια με καρφωμένο το δάχτυλο στον κώλο. Αφού βρίσεις στο τηλέφωνο, κάνεις φιγούρα στην γκόμενα, κατατροπώσεις ανταγωνιστές και ταπεινώσεις συναδέλφους μπορείς να κάνεις ένα πούρο εφησυχασμένος από τις απαιτήσεις του ρόλου. Έπειτα από ένα καλό πούρο, επιβάλλεται να φέρεις το δάχτυλο κοντά στη μύτη και με την μυρωδιά που μόνο η άτριχη κωλοτρυπίδα σου μπορεί να σου προσφέρει θα ηδονιστείς ανηλεώς. Θα αλληθωρίσεις για μια στιγμή από την καύλα και ύστερα θα αφήσεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει στο ταβάνι του φιλόδοξου ουρανού σου.
"Just one fix for today...tomorrow is another day", σκέφτεσαι μαστουρωμένος με ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου του κοπρολάγνου τη χαρά.
Την επόμενη μέρα λοιπόν θα σε επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά τα κόπρανα σου κι όταν με το καλό φτάσει Παρασκευή, κι όπως πάντα εν όψη Σαβ/κου, θα πιπιλάς με μανία σαν μωρό παιδί το χεσμένο δάχτυλο σου.
Κι από Δευτέρα με το καλό, σ'ένα surprise party θα σου τραγουδούν οι εργαζόμενοι μ'ένα στόμα μια φωνή γύρω από το γραφείο "Happy Birthday to you, Happy Birthday Mr. President...Happy Birthday to youuu".

Αλλεργίες παντός καιρού

Επίσκεψη 1η

"Καλημέρα, ψάχνω το γραφείο του Αλλεργιολόγου. Μήπως ξέρετε που είναι;"
"Είναι στο 305 αλλά ο γιατρός έχει φύγει από τις 12 το μεσημέρι"
"Υπάρχει απογευματινός;"
"Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή υπάρχει πρωινός και απογευματινός γιατρός. Δευτέρα, Τρίτη μόνο πρωινός"
"Ωραία, θα έρθω τότε την Τετάρτη το απόγευμα"
"Έλα καλύτερα την ερχόμενη εβδομάδα γιατί ο απογευματινός γιατρός έχει βγει σε άδεια"


Επίσκεψη 2η

"Καλημέρα, γιατρέ...αψουυύ!"
"Τι έχουμε;"
"Φταρνίζομαι συνέχεια"
"Είστε αλλεργικός!"
"Ε ναι, γι'αυτό ήρθα σε σας...αψουυυύ"
"Γνωρίζετε σε τι μπορεί να οφείλεται η αντίδραση του οργανισμού σας;"
"Είμαι σίγουρα αλλεργικός στους μαλάκες και στις γάτες"
"Εεε, χμμμ...τόση ώρα δηλαδή που φταρνίζεστε στο γραφείο μου, σε τι μπορεί να οφείλεται δηλαδή;"
"Τι να σας πω...γάτα πάντως δεν βλέπω!"

Ύστατο ομορφιάς στερητικό

{Αιωρούμενα ασπρόμαυρα πέπλα αργά και ρυθμικά, λικνίζονται υπό τους ήχους απόκοσμης μουσικής}

Κενό.
Blank.
Λευκό.
Μαύρο.
Λερωμένο άδειο χαρτί.
Κενό.
Ξανά κενό.
Blank.
Ξανά blank.
"Βλακ, είπες;"
"Όχι, blank σκέφτηκα"
Leyko.
Μαύρο.
Ξανά μαύρο.
Κενό.
Άδειο.
Τίποτα.
"Black, σκέφτηκες;"
"Όχι, Leyko είπα"

Γκρίζο.
Ξανά, γκρίζο.
Πόρτα.
Στη μούρη.
Έτσι για να γουστάρεις.

{freeze motion)

Γαλάζιο.
Βλέμμα.
Ξανά και ξανά βλέμμα.
Ουρανός.
Απέραντος ουρανός.
Σου κόβει την ανάσα.
Άπειρος ουρανός.
Ξύπνα!
Κολλημένο βλέμμα.
Σε κοιτά.
Βλέμμα.
Εεεε σε κοιτά, σου λέω!!
Βλέμμα.
Βλήμα.

{Τεράστιος Κρότος}

Ανοιχτό στόμα.
Βουλωμένα αυτιά.
Ορθάνοιχτα μάτια.
"Άκουσες βλήμα;"
"Δεν βρήκα καθαρό βλέμμα"

{Φώτα που τρεμοπαίζουν με αυξανόμενη ταχύτητα}

Σημάδι, στον ουρανό.
Ψηλά.
Ξανά, ψηλά.
Τίποτα.
Κενό.
Άδειο.
Λευκό.
Μαύρο.
Σήμα άχρωμο.
Σημασία άχρονη.
Ψηλά.
Πολύ ψηλά.

Βούτηξες στα βαθιά.
Κρίμα.
Άδικο.
Κρίμα και άδικο.
Μαλακίες.
Δεν υπάρχει κρίμα και άδικο.
Μαλακίες.
Κρίνα και άρρητο.
Βούτηξε στα ψηλά
χέσε με στα χαμηλά.
Κρέμα και άνοστο.

{ήχος από κουδουνίστρα}

"Είπες κάτι για το κράτος;"
"Άρρωστο"

{ήχος από κουδουνίστρα και πένθιμη μουσική ακούγεται}

Τέλος.
Τέλειος.
Τελείως τέλος.
Τελείωση.
Τελευταίος.
Γήρας.
Ξανά, γήρας.
"Θα 'ρθει κι ο γύπας"
"Δεν βλέπω καμιά τρύπα"

{Τα πέπλα έχουν πάρει φωτιά}

"Απο μικρό και απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια..."

Μια και τις προηγούμενες μέρες καταναλωθήκαμε ως οφείλαμε σαν καλοί χριστιανοί, σε μνημόσυνες δεήσεις προς χάριν του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και απόδωση τιμών στο μεγαλείο του Χριστιανικού πνεύματος για ακόμη μια φορά, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό το οποίο έλαβε χώρα στο Σικάγο τον Ιανουάριο του 2007.
Πρωταγωνίστρια αυτού του συμβάντος ήταν η μόλις 15 ετών Προμηθέα.
Απολαύστε την καθώς στο παραπάνω link θα βρείτε και σχετικό video αλλά και ποικίλα στοιχεία για αυτό το κορίτσι.