30.9.06

ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ;



Δημοσιογράφος: "Γιατί το κάνατε αυτό;"
Συνταξιούχος: "Για τους λόγους που ξέρετε"
Δημοσιογράφος: "Ποιοί ήταν αυτοί;"
Συνταξιούχος: "Κανείς σας δεν ξέρει;"

(ΠΡΩΤΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ & ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ)


Πράγματι απορίας άξιο αυτό που έπραξε ο συνταξιούχος στη Θεσσαλονίκη. Όχι μόνο οι δημοσιογράφοι αλλά και εμείς οι υπόλοιποι αναρωτιόμαστε πιο δαιμόνιο τον έβαλε να κάνει κάτι τόσο απαράδεκτο και άνανδρο στο παληκάρι του λαού κ. Ψωμιάδη. Όχι κύριε μου, δεν γνωρίζουμε ούτε φανταζόμαστε τι μπορεί να σας έκανε αυτός ο εξαίρετος πολιτικός άντρας. Τι θα μπορούσαν να μας έχουν κάνει δηλαδή οι πολιτικοί της χώρας μας; Έχουν αναλάβει ένα δύσκολο έργο και προσπαθούν να το φέρουν εις πέρας.

Θα μας χαλάσετε κ. Συνταξιούχε μας την τάξη και την ασφάλεια μας;
Μήπως είστε αναρχικός;
Μήπως ανήκετε στους γνωστούς - άγνωστους Συνταξιούχους;

Ναι, σας ξέρουμε καλά εσάς τους Συνταξιούχους...
Ντροπή σας!
Όλο προβλήματα μας δημιουργείτε με τα Θέλω σας.
Θα έπρεπε εσάς τους άχρηστους και απόβλητους να σας σκοτώναμε σαν τα γερασμένα άλογα αλλά αυτό δυστυχώς δεν γίνεται εφόσον υποτίθεται πως ζούμε σε μια σύγχρονη και πολιτισμένη κοινωνία.
Γι' αυτό και θα σας αφήσουμε να λιμοκτονήσετε μέχρις εσχάτων.
Το γιαούρτι κύριε μου θα έπρεπε να το φάτε και όχι να το χαραμίσετε στο επώνυμο πρόσωπο του επίτιμου πολιτικού μας εκτός και αν σας περίσσευε με τέτοιες συντάξεις που παίρνετε...άλλη φορά να το σκεφτείτε καλύτερα πριν κάνετε κάτι παρόμοιο.

Α, και που είστε, να ευχαριστήσετε τον κ.Ψωμιάδη για την μεγαλοψυχία που έδειξε και σας συγχώρεσε. Μετά από όλα αυτά σας δίνουμε την ίδια ευχή που σας έδωσε ο κ.Ψωμιάδης...
"ο Θεός να σας έχει καλά"

Τι Θες να Γίνεις όταν Μεγαλώσεις Μαλακοπίτουρα;


Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω celebrity blogger.

Θα παρατήσω όλα όσα έκανα πριν και θα αφιερωθώ στο να χτίσω το καινούργιο μου διαδυκτιακό σπίτι. Στην αρχή, θα γράφω τα εσώψυχα μου για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Κατόπιν, θα γνωρίσω ενδιαφέρον ανθρώπους και θα μπορώ να συζητώ για διάφορα θεματάκια που πολλές φορές δεν είχα την ευκαιρία ή την κατάλληλη παρέα ώστε να επικοινωνώ στον επιθυμητό βαθμό. Μα μεγαλώνοντας εγώ και το Blog μου φυσικά, θα γίνομαι όλο και πιο γνωστός, όλο και πιο απαραίτητος για τους άλλους. Θα περνάω περισσότερες ώρες στο διαδύκτιο απ' ότι παλαιότερα, θα αρχίζω να παραπονιέμαι για το ότι οι παρέες μου έχουν μειωθεί στο ελάχιστο ενώ στο διαδύκτιο οι επισκέπτες μου είναι χιλιάδες. Και αυτό το οξύμωρο κομμάτι θα μου σκαλίζει τα σωθικά σαν αγκάθι χωμένο στα πλευρά μου. Η γραφή μου με τον καιρό θα γίνεται όλο και πιο χολώμενη εφόσον με το πέρασμα του Χρόνου θα γίνεται ξεκάθαρα αντιλήπτο μέσα μου πως αυτοπαγιδεύτηκα σε αυτό που νόμιζα εξαρχής πως θα με απελευθέρωνε από το βάρος που κυοφορώ μέσα μου.

Οι μήνες περνάνε. Η κλάψα για την "άδικη" ζωή που μου κληρώθηκε θα αυξάνεται μαζί με τα πικρόχωλα σχόλια για την τρέχουσα πραγματικότητα και για τους γύρω μου. Σαν πρέπων Blogging Pop Idol το οποίο σαφώς και θα έχει τρελάνει τα μηχανάκια της διαδυκτιακής AGB, πρέπει να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Στις μέρες της νιότης θα μπορούσα πιο εύκολα να το κατεβάσω αλλά τώρα που έχει γιγαντωθεί το μικρό σπιτικό μου σε βίλα των Β.Προαστείων δεν μπορώ ούτε πέτρα να γκρεμίσω. Οφείλω να το υπερασπιστώ με κάθε τρόπο, με κάθε ευφυολόγημα και όποιος τολμήσει να μου ασκήσει κριτική δεν είναι παρά εχθρός της φήμης μου.

Περάσαν χρόνια πλέον...

Τώρα πια πέρναω όλο το χρόνο μου στην προσωπική μου σελίδα. Ανακατεύω το internet για να βρίσκω συνεχώς καινούργια πράγματα. Να ανανεώνομαι βρε παιδί μου. Έχω διακοσμήσει το site μου με ότι καλύτερο, με ότι πιο ακριβό και elegant.
Όλοι με αγαπούν στα φανερά ενώ ταυτόχρονα ενδόμυχα με φθονούν.
Χιλιάδες με διαβάζουν και σε κάθε ευκαιρία μου αποδίδουν αποθεωτικά σχόλια λέγοντας μου ότι είμαι ο Μέγας Ματαιόδοξος Θεός του blogging.

Δοξάστε με λοιπόν κοράκια!!!

Μεταλάβετε, το αίμα μου. Σαπίστε μαζί μουυυ!
Απολαύστε με στις εφημερίδες, στα περιοδικά και φυσικά κάντε μου την χάρη να ταΐζετε το Εγώ μου με την προσοχή σας ειδάλλως δεν έχω λόγο ύπαρξης εδώ μέσα.
Κρίμα που δεν είμαι Αμερικάνος.
Θα μπορούσε ο Larry παρέα με τον King να με καλέσει στο show του και να με ρωτά όσα δεν με ρωτήσατε εσείς ποτέ.
Ξέρετε τώρα...
Τι μου αρέσει να φοράω, αν τρώω την πέτσα στο γιαούρτι, πόσες γυναίκες έχω πληγώσει, γιατί δεν κάνω σχέση, πότε σκοπεύω να παντρευτώ, αν βλέπω τον Μαμαλάκη και πέρνω ιδέες για το πως θα μαγειρέψω το Blog μου κ.ο.κ.

Δεν θα σας λέω αυτά που σκέφτομαι. Θα λέω αυτά που θέλετε να ακούσετε.
Θα ξημεροβραδιάζομαι μπροστά στην οθόνη και θα μετρώ πόσα απίδια και αρχίδια χωράνε στο blog μου.
Δεν θα σας ξανασυννεφιάσω γιατί είσαστε Ελληναράδες και έχει μάθει ο κώλος σας σε ηλιόλουστες τοποθεσίες.
Θα επικρίνω όσους δημοσιογράφους τα πρωϊνά κατακρίνουν μέσω των εφημερίδων τους ενώ το βράδυ από μαθήτριες γίνονται καθηγήτριες γράφοντας αυγά μελάτα στο προσωπικό τους blog.
Δεν θα ψηφίσω. Προτιμώ να σας ψοφήσω.
Δεν θα μιλάω με τον εαυτό μου γιατί πονάει, θα μιλάω όμως με Βουκεφάλες για να τους πονάω.
Μπορεί να γίνω και αρχηγός αίρεσης και να σας οδηγήσω σε ομαδική αυτοκτονία στο Ζάλογγο. Ποτέ δεν ξέρεις τι ανάγκες έχει η Μάζα.
Κι αν φοβηθήτε και αναγκαστώ να βουτήξω μόνος μπορείτε ελεύθερα οι περισσότεροι από εσάς να πάτε σε κάνα party του Μουρατίδη μπας και πάρετε ιδέες σε περίπτωση που έχετε ξεμείνει από αυθεντικότητα μένοντας μπλο(γ)καρισμένοι μπροστά στην οθόνη του Pc σας.

Καληνύχτα σας!

Υ.Γ.:
1. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους Greek Celebrity Bloggers...αυτοί ξέρουν ποιοί είναι.
2. Επειδή το "Τελός είναι η Μαγεία", αν έρθει ποτέ η ημέρα που θα φτιάξω βιλίτσα εδώ μέσα θα χαρώ να της βάλω φωτιά και να την βλέπω να καίγεται.
3. Τώρα μπορώ να έχω ένα τσιγάρο παρακαλώ;

29.9.06

Σπείρα



" Έχεις προσέξει τα σαλιγκάρια;"

"Τι ερώτηση είναι πάλι αυτή;"

"Δεν είναι μυστήρια πλάσματα;"

"Όλα τα ζώα είναι μυστήρια και όμορφα. Γιατί όμως σου έκαναν εντύπωση ειδικά τα σαλιγκάρια;"

"Γιατί είναι αυτά που κουβαλούν στις πλάτες τους τη μικρογραφία του Σύμπαντος"

"Λογικό δεν είναι από τη στιγμή που όλα τα ένβια όντα θεωρούνται πως είναι φτιαγμένα κατ'είκονα και ομοίωση Του;"

"Φυσικά, μα η συντριπτική πλειοψηφία κάλλιστα θα μπορούσες να πεις πως μοιάζει να κουβαλά περισσότερο το εσωτερικό "αποτύπωμα" Αυτού, ενώ τα σαλιγγάρια έχουν μια πιο "ορατή" και πρακτική απεικόνιση της μορφής του σύμπαντος.
Θα μπορούσες πάλι, να τα παρομοιάσεις σαν μικροκοσμικούς Άτλαντες"

"Ξέρεις πια φράση μου ήρθε στο μυαλό τώρα;"

"Για πες..."

" <Σήκωσε τον Κόσμο στις πλάτες Του> "

"Ακούγεται πολύ βαρύ"

"Φαντάσου να το κάνεις κιόλας"


7 ΛΕΞΕΙΣ




7 ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ


1. ΧΡΗΜΑΤΑ
2. ΜΙΣΟΣ
3. ΔΥΣΤΥΧΙΑ
4. ΨΕΜΑΤΑ
5. ΑΣΧΗΜΟ
6. ΚΑΚΟ
7. ΠΟΛΕΜΟΣ



7 ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ


1. ΥΓΕΙΑ
2. ΑΓΑΠΗ
3. ΕΥΤΥΧΙΑ
4. ΑΛΗΘΕΙΑ
5. ΟΜΟΡΦΟ
6. ΚΑΛΟ
7. ΕΙΡΗΝΗ

28.9.06

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

Η Διεθνής Αμνηστία
σε συνεργασία με την κινηματογραφική εταιρεία ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Α.Ε.
διοργανώνουν την πρώτη ειδική προβολή της ταινίας
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ
(THE ROAD TO GUANTANAMO)

Η ταινία αναφερεται στην αληθινή ιστορία των τριών νεαρών Βρετανών υπήκοων που κρατήθηκαν για δύο χρόνια στο Γκουαντάναμο, στην Κούβα χωρίς ποτέ να τους απαγγελθούν επίσημα κατηγορίες. Γνωστοί και ως ‘Το τρίο του Τίπτον’ – αναφορικά με τη γενέτειρά τους, το Τίπτον της Βρετανίας- οι τρεις τους επέστρεψαν τελικά στη Μ. Βρετανία όπου και αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς και πάλι να τους δοθεί κάποια επίσημη εξήγηση για τη φρικτή τους δοκιμασία. Η ταινία παρουσιάζει το χρονικό των γεγονότων που οδήγησαν τους τρεις νεαρούς από τη Βρετανία σε έναν γάμο στο Πακιστάν και στη συνέχεια στο πέρασμα των Αφγανικών συνόρων την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί ξεκινούσαν τις στρατιωτικές τους επιθέσεις εναντίον του, μέχρι την τελική σύλληψή τους από το ΝΑΤΟ και τη φυλάκιση τους στη στρατιωτική βάση ‘X-Ray’ και αργότερα στη βάση ‘Delta’ στο Γκουαντάναμο.

Παραλογισμός, στο όνομα μίας .... επικίνδυνης ‘ασφάλειας’!

Η αληθινή αυτή ιστορία είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη όταν δημοσιοποιήθηκε. Έτσι άγγιξε και τον Μάικλ Γουιντερμπότομ - σκηνοθέτη των πολλών και διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών που δεν δίστασε να καταγράψει την ιστορία των πρώτων αυτών θυμάτων του αποκαλούμενου και... ‘πολέμου κατά της τρομοκρατίας.’ Χαμηλού προϋπολογισμού, με ερασιτέχνες ‘ηθοποιούς’ και γυρίσματα στις πραγματικές τοποθεσίες του Πακιστάν, του Αφγανιστάν και του Ιράν, με εμβόλιμα αποσπάσματα συνεντεύξεων από τους αληθινούς πρωταγωνιστές των γεγονότων αλλά και με χιούμορ, η ταινία έκανε αίσθηση και στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου προβλήθηκε, ενώ ο Μάικλ Γουιντερμπότομ κέρδισε Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας! Μοντέρνο θρίλερ, πολεμικό χρονικό ή πολιτικό ντοκουμέντο; Σίγουρα, γροθιά στο στομάχι.

H στρατιωτική βάση των Η.Π.Α. στον κόλπο του Γουαντάναμο, στη Κούβα είναι στην πραγματικότητα ένα απομονωμένο στρατόπεδο-φυλακή. Τον Ιανουάριο του 2002 οι Η.Π.Α. μετέφεραν στο Γουαντάναμο από το Αφγανιστάν – με κουκούλες στο κεφάλι και αλυσοδεμένους - τους πρώτους κρατούμενους του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Σήμερα, σχεδόν 5 χρόνια και δεκάδες καταγγελίες για βασανιστήρια μετά, περίπου 460 άτομα από 40 χώρες συνεχίζουν να κρατούνται παράνομα στο Γουαντάναμο χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο, χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες ή να έχουν δικαστεί. Πολλοί κρατούνται σε απομόνωση σε μικρά κελιά, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ορισμένες φορές για μήνες. Οι ειδήσεις για απόπειρες αυτοκτονίας και απεργίες πείνας δε σταμάτησαν ποτέ, ενώ από το 2003 είναι γνωστό πως κρατούνται και ανήλικοι.

Από τότε που η Διεθνής Αμνηστία, ως παγκόσμια και ανεξάρτητη οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ξεκίνησε να φωτίζει μεμονωμένες ιστορίες κρατουμένων,16 από αυτούς τους κρατούμενους έχουν αφεθεί ελεύθεροι. Χιλιάδες ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο έχουν αναλάβει δράση, ζητώντας από τις Η.Π.Α. να κλείσουν το Γουαντάναμο και να αφήσουν ελεύθερους όλους του κρατούμενους – εκτός αν τους απαγγελθούν κατηγορίες για αναγνωρισμένα ποινικά αδικήματα.

Όπως είπε ο Σαφίκ, ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας ‘Ο Δρόμος για το Γκουαντάναμο’ σε συνέντευξη του στη Διεθνή Αμνηστία: «Οι Αμερικανοί δεν σταματούσαν να μας υπενθυμίζουν πως όλος ο κόσμος μας έχει διαγράψει και έχει πειστεί πως είμαστε τρομοκράτες. Θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια του κόσμου σε αυτό που συμβαίνει όπως μας ζήτησαν οι σύντροφοι μας που βρίσκονται ακόμα εκεί.»

«Οι κυβερνήσεις, συλλογικά και μεμονωμένα, παρέλυσαν διεθνείς θεσμούς και σπατάλησαν δημόσιους πόρους επιδιώκοντας στενά συμφέροντα ασφαλείας, θυσίασαν αρχές στο όνομα του ‘πολέμου κατά της τρομοκρατίας΄ και έκλεισαν τα μάτια στις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποτέλσμα ήταν η υφήλιος να πληρώσει βαρύ τίμημα, όσον αφορά τη διάβρωση θεμελιωδών αρχών και την τεράστια ζημιά που προκλήθηκε στις ζωές και τα μέσα διαβίωσης των απλών ανθρώπων» αναφέρει η Αϊρίν Χαν, η Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, που αυτή την εβδομάδα επισκέπτεται την Ελλάδα.

Δεν υπάρχει χώρος για περισσότερη αδικία. Η Διεθνής Αμνηστία ζητά από την κυβέρνηση των Η.Π.Α. να κλείσει το Γουαντάναμο και να σταματήσει να περιπαίζει το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάντε και εσείς την αντίρρησή σας πράξη. Συνδεθείτε στο www.amnesty.org.gr

Σας καλούμε όλους να είσαστε εκεί!

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2006
Ωρα 21.00
ΑΠΟΛΛΩΝ CINEMAX CLASS, Σταδίου 19
Ειδική τιμή εισόδου 5 €

Τα έσοδα από την προβολή θα διατεθούν για το έργο και τη δράση της Διεθνούς Αμνηστίας.

Η προβολή γίνεται με την ευγενική υποστήριξη της εταιρείας Δ.Π.ΣΚΟΥΡΑΣ ΦΙΛΜΣ Α.Ε και του κινημ/φου ΑΠΟΛΛΩΝ CINEMAX CLASS

Για πληροφορίες και κρατήσεις
Τηλ. 210 3600628, 6936 601836



ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ BLOGGERS


Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2006, ώρα 21.00 στο κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝ Cinemax Class, Σταδίου 19, ειδική τιμή μόνο για τη συγκεκριμένη προβολή 5 Ευρώ. Τα έσοδα από την προβολή θα διατεθούν για το έργο και τη δράση της Διεθνούς Αμνηστίας.

Παρακαλούμε να προωθήσετε αυτό το μήνυμα σε γνωστούς και φίλους.

27.9.06

Soulmates Never Die



«Κυνηγούμε το ανεκπλήρωτο.
Αυτό που θα πρέπει να μας τυραννήσει
για να το αποκτήσουμε.
Και γίνεται ακόμα πιο γλυκό σαν όνειρο
όταν δεν καταφέρνουμε να το αγγίξουμε ποτέ…»

Αυτό είμαστε τελικά.



Υ.Γ.: Σε σένα, που όσο μακριά και να είσαι κάθε κύτταρο μου είναι Αγάπη.

24.9.06

The Loneliness of the Long Distance Runner


Στην Ουσία είμαι μόνος.
Ολομόναχος.
Όλα γύρω μου απλώνονται πλαισιωμένα σαν γαρνιτούρα μα το κυρίως πιάτο είναι η Μοναξιά μου.
Αυτή μου έχει σερβιριστεί και εγώ πρέπει με κάθε τρόπο όχι μόνο να την χωνέψω αλλά και να γλείψω στο τέλος ικανοποιημένος τα δάχτυλα μου.

Δεν υπάρχει επιλογή.
Υπάρχει μονάχα η ψευδαίσθηση της επιλογής.

Τότε είναι που την Μοναξιά προσπαθείς να την εκμεταλλευτείς,
να την καλμάρεις έστω μετονομάζοντας την σε Μοναχικότητα.
Και εκεί στέκεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Μια συνάντηση που ορισμένες φορές είναι ευχάριστη, κάποιες φορές σε κάνει να θες να κάνεις εμετό τα ίδια σου τα σωθικά και άλλες που δεν θα ήθελες καν αυτή η συνάντηση να πραγματοποιηθεί.

Ναι ξέρω, μου το είπε και η Isis που το έχει βιώσει...πως σε ένα ευρύτερο Συμπαντικό πλαίσιο είμαστε όλοι ΕΝΑ. Όλοι είμαστε σαν κομμάτια ενός παγκόσμιου puzzle. Αν όμως παρατηρήσεις τον τρόπο που έχει η Φύση για να μας εξιστορεί η ίδια τον μύθο της Πτώσης τότε θα διαπιστώσεις πως αν και όλοι μας έχουμε κοινή καταγωγή, ενσαρκωνόμαστε στο Φυσικό Πεδίο σαν ένα κομματάκι από όλοκληρο το puzzle. Μόνοι μας ερχόμαστε, ζούμε και φεύγουμε στο τέλος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση που αποκτούμε στο τρισδιάστατο περιβάλλον. Και όσο πιο γρήγορα το πάρεις χαμπάρι αυτό και ριζώσει μέσα σου τότε δεν δικαιούσε κανένα άλλοθι. Καταννοείς πως όλα τα παρεμφεροί που συναντούμε κατά την διάρκεια του σύντομου βίου μας, δεν είναι παρά ψυχολογικές πατερίτσες. Μπορεί να λέγονται φιλίες, έχθρες, γνωριμίες, έρωτες, ιδεές, θρησκείες, φιλοσοφίες μα πάνω απ'όλα είναι το μέσο για να αντιληφθείς πως ο τρόπος και η έκφραση για να διαβείς το μονοπάτι της Αυτογνωσίας είναι καθαρά μοναχικός.

Για αυτό και σε αυτό το ποταπό κορμί που περιφέρω υπάρχει μοναξιά και δεν φοβάμαι να το πω ούτε αρνούμαι να το παραδεχτώ.
Γεμίζω τις μέρες μου με καθημερινές εξόδους, μεθάω για να σταματήσω το ακατάπαυστο βουητό που στήνει το πολυάσχολο μελίσσι μες το κεφάλι μου, καταπιάνομαι με ποικίλα ενδιαφέροντα μπας και αποκτήσει δημιουργικό νόημα η μοναξιά μου, στρώνω το κρεβάτι μου κάθε βράδυ σε περιστασιακές γυναίκες που έχουν αποδημητικό χαρακτήρα στη ζωή μου και όλα αυτά για να ξεγελάσω την μοναξιά μου.
Για να ξεγελάσω εμένα.

Μα το επόμενο πρωί η μοναξιά είναι ξανά εκεί. Μέσα μου. Υπάρχει σαν Μαύρη Τρύπα που με ρουφάει εκ των έσω. Και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να κάνεις κάτι. Είναι μια επίπονη συνειδησιακή κατάσταση που στο τέλος σε κάνει να την αποδεχθείς μοιρολατρικά. Αυτό όμως είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο δεν είμαι μόνος. Ξέρω αρκετούς που έχουν σταυρωθεί για αυτόν το λόγο.
Η πλειοψηφία εθελοτυφλεί.

Άλλοι πάλι περιμένουν μια Αγάπη να τους λυτρώσει μα αργά η γρήγορα ούτε αυτό συμβαίνει εφόσον εύκολα μπορεί να υπάρχουν δύο άνθρωποι σε μια σχέση μα πάλι να νιώθουν ολομόναχοι. Εκτός αυτού μετά από ένα ορισμένο σημείο αρχίζουν και νιώθουν πως κουβαλούν στις πλάτες τους και την μοναξιά του συντρόφου τους. Βέβαια, είναι και αρκετός κόσμος που τρέχει σε εμπορικά κέντρα για να βάλει σε εκπτώσεις την μοναξιά του κι αυτό πάλι το ονόμασαν ευγενικά shopping therapy μιας και δεν μπόρεσαν να βρούν κάτι έμψυχο να τους γεμίσει το κενό. Α ναι, υπάρχουν και χώροι εκτόνωσης...γήπεδα, μπουζούκια, πολιτικές συγκεντρώσεις, εκκλησίες...εκεί δεν είσαι μόνος σου (φαινομενικά τουλάχιστον). Αποτελείς μέρος μιας ευρύτερης ομάδας και όσο μεγαλύτερη είναι η ομάδα που συμμετέχεις τόσο δυσκολότερο είναι να νιώσεις μοναξιά.
Είναι δυνατόν ΟΛΟΙ αυτοί να έχουν άδικο και εσύ να έχεις δίκιο;
Τι είσαι εσύ πέραν του ενός για να έχεις δίκιο δηλαδή;
Απειροελάχιστη μονάδα σε σχέση με την μάζα.
Έτσι δεν είναι;

Χμμ...το σίγουρο πάντως είναι πως μόνο έτσι ΔΕΝ είναι.

22.9.06

Ιερό ΑΒΑΤΟΝ Νο2...

Αυτός που Γνωρίζει,
σιωπά.
Αυτός που νομίζει πως τα ξέρει όλα,
κράζει ακατάπαυστα σαν παπαγάλος.

Δεν έχεις δει
δεν έχεις βιώσει
δεν μπορείς να γνωρίζεις τότε.
Απλά υποθέτεις.

Γράφεις μονάχα εδώ μέσα όλα όσα ανεκπλήρωτα
θα επιθυμούσες να βιώσεις ή να νιώσεις
μα χρειάζεται Θάρρος η Ζωή
και σένα τέτοιο δεν σου περίσεψε ποτέ.

Φτύνεις χολή και ζήλια για τους γύρω σου
μα φοβάσαι να αντικρίσεις το Έσοπτρο σου.
Να το κοιτάξεις κατάματα
και να φτάσεις στο μεδούλι της Ύπαρξης.

Δεν έχεις ιδέα για το τι είναι
Πόνος
Αγάπη
Ζωή
Θάνατος.

Σηκώνοντας το Πέπλο,
σου απαντώ με Σιωπή...

Ιερό ΑΒΑΤΟΝ...

SANCTUS
SANCTURUM

21.9.06

Ο Απίθανος κ. Banksy!



Λοιπόν, το καλό οφείλεται πάντα να λέγεται από όλους και επειδή ο φίλτατος Χρήστος στο προσωπικό του blog ανέβασε την δουλειά ενός απίθανου καλλιτέχνη (κατά την δική μου άποψη πάντα), οφείλετε όλοι σας αν μη τι άλλο να δείτε την δουλειά του και από εκεί και περά να κρίνετε μόνοι σας.
Όσοι πιστοί προσέλθετε...ο Απίθανος κ.Banksy-ΚΛΙΚ ΕΔΩ


Υ.Γ: Ευχαριστώ πολύ το Χρήστο που έδωσε την άδεια του για να λινκάρω το Post του :)

20.9.06

Το Γράμμα


Ήθελε εδώ και καιρό να της εξομολογηθεί τον έρωτα του.
Δεν έβρισκε τρόπο όμως.
Δεν ήταν καλός στα λόγια.
Γινόταν κατακόκκινος και μόνο στη σκέψη του να στέκεται μπροστά της και να αρχίζει να της μιλά για όλα αυτά που φυλάει εδώ και καιρό μέσα του.
Στις γυναίκες αρέσουν οι δυναμικοί άντρες και όχι αυτοί που κοκκινίζουν από ντροπή, σκεφτόταν. Θα ξεφτιλιζόταν μπροστά στα μάτια της.
Στον γραπτό λόγο ήταν πολύ καλύτερος απ'ότι στον προφορικό και σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερα να της γράψει ένα γράμμα.
Έκατσε και έγραψε σελίδες επί σελίδων με όλα αυτά που ένιωθε. Του πήρε ένα ολόκληρο μερόνυχτο και όταν πια τελείωσε και πήγε να σφραγίσει τα αισθήματα του μέσα σε ένα φάκελο, προς μεγάλη του έκπληξη συνειδητοποίησε πως ο φάκελος δεν χωρούσε τις δεκάδες σελίδες που του είχε χαρίσει απλόχερα η έμπνευση.
Πήρε τότε ένα ακόμα μεγαλύτερο φάκελο, τακτοποίησε όμορφα όλες τις σκέψεις και τα αισθήματα του και στο τέλος έβαλε και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μαζί.
Έκλεισε το φάκελο με φανερή νευρικότητα και στη θέση του παραλήπτη έγραψε: "Για το αγκάθι της καρδιάς μου".
Θα της το άφηνε στην εξώπορτα του σπιτιού της το οποίο ήταν 30 λεπτά οδήγηση μακριά από το δικό του. Έβαλε το φάκελο στο μέρος της καρδιάς, κούμπωσε το μπουφάν του προσεχτικά ώστε να μην τσαλακώσει με αδέξιες κινήσεις το γράμμα, πήρε τα κλειδιά της μηχανής και κατέβηκε χωρίς καθυστέρηση στο γκαράζ.
Μάρσαρε τον κινητήρα καθώς η μηχανή έκανε σαν θεριό που το ξυπνήσανε. Βγήκε γρήγορα στην λεωφόρο και με το γκάζι κολλημένο στο τέρμα κατάπιε τα χιλιόμετρα πολύ πιο γρήγορα από ότι περίμενε. Σε 10 λεπτά είχε φτάσει έξω από το σπίτι της. Εκείνη έμενε σε μια πολύ όμορφη μονοκατοικία με κήπο κάπου έξω από το κέντρο της πόλης. Δεν ήθελε να τον δει. Πάρκαρε δεκάδες μέτρα μακριά από το σπίτι της και άρχισε να περπατά προς την εξώπορτα όταν από το πουθενά τον προσπέρασε ένα πολυτελές αυτοκίνητο το οποίο σταμάτησε ακριβώς έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Κοντοστάθηκε μια στιγμή και περίμενε. Ήξερε πως έμενε μόνη αλλά αυτό δεν ήταν το αυτοκίνητο της. Με αναμένα αλάρμ το αυτοκίνητο γουργούριζε σαν βαριεστημένη γάτα.
Ο Χρόνος είχε παγώσει. Ήτανε βέβαιο πως θα γελοιοποιήθει αν καθόταν και άλλο μα δεν μπορούσε να κάνει μεταβολή και να γυρίσει πίσω. Τα πόδια του είχαν ριζώσει στο έδαφος και αρνούνταν να προχωρήσουν μπρος ή πίσω. Τα μάτια του είχαν ανοίξει διάπλατα σαν να μην ήθελαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Έπειτα από ένα λεπτό άνοιξε η πόρτα του συνοδηγού και την είδε να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Φορούσε ένα κόκκινο βραδινό φόρεμα (θεέ μου πόσο όμορφη ήταν) ενώ σκόρπια χαχανητά έφταναν στα αυτιά του. Άμεσως μετά, άνοιξε η πόρτα του οδηγού και ένας ψηλός άντρας βγήκε από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε προς το μέρος της. Εκείνη είχε φτάσει ήδη στην πόρτα και τον περίμενε χαμογελάστη παίρνοντας ναζιάρικες πόζες. Ο άντρας που έδειχνε κάτι παραπάνω από κομψός, ντυμένος με ένα μαύρο κοστούμι και με παπούτσια που γυαλίζαν στο σκοτάδι, έφτασε γρήγορα προς το μέρος της και με μια απαλή κίνηση του την κλείδωσε στα μπράτσα του. Έμειναν σφιχταγκαλιασμένοι ενώ είχαν παραδωθεί σε ένα ανευ όρων παθιασμένο φιλί. Εκείνος παρακολουθούσε από μακριά του και όλη η σκηνή του φάνηκε πως κράτησε έναν αιώνα.
Όταν η κοπέλα χαμογελώντας τραβήχτηκε απαλά από τον εράστη της, τότε και εκείνος κατάφερε να ανοιγοκλείσει τα μάτια του. Ήταν λες και προσπαθούσε να ξυπνήσει από κακό όνειρο. Αλλά το όνειρο δεν έλεγε να φύγει.
Αυτή η κοπέλα που εδώ και μήνες είχε γίνει το προσωπικό του αγκάθι, απόψε είχε καταφέρει με ένα ξένο φιλί να καρφωθεί μέσα του όλο και πιο βαθιά.
Ένα δάκρυ μονάχα κύλησε στο μάγουλο του και ταξίδεψε μέχρι το λαιμό του. Τα μάγουλα του είχαν κοκκινήσει σαν να είχε φάει χαστούκι. Έκανε μεταβολή και επέστρεψε προς την μηχανή του. Έβαλε μπρος χολωμένος και οδηγήσε προς το σπίτι χωρίς να ρίξει ούτε καν μια τελευταία ματιά πίσω του.

Έφτασε το ίδιο γρήγορα πίσω στο σπίτι του.

Σταμάτησε έξω από την πόρτα, κατέβηκε αργά από την μηχανή και έβγαλε το φάκελο από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του. Άναψε τσιγάρο και κοιτούσε τον ουρανό λες και τον έβλεπε πρώτη φορά στην ζωή του. Στο ένα χέρι κρατούσε τον φάκελο και στο άλλο το τσιγάρο.
Έμεινε εκεί και κοιτούσε τα άστρα καθώς σκεφτόταν πως η έμπνευση πολλές φορές είναι δώρο εκ των άνωθεν και καλό είναι μερικές φορές οι σκέψεις να ελευθερώνονται από την φυλακή του χαρτιού ώστε να παίρνουν πίσω την άϋλη μορφή τους.

Τότε έβγαλε τον αναπτήρα από την τσέπη του, έβαλε φωτιά στο γράμμα και το πέταξε μπρος στα πόδια του κοιτάζοντας το να εξαϋλώνεται...
"Τώρα είσαι ελεύθερο και εσύ...", είπε φωναχτά και επέστρεψε στο σπίτι του.

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ


Καλώς ήρθες στο Matrix λοιπόν...
Η Πτώση συνέβη.
Η Πνευματικότητα χάθηκε, οι Θεοί πέθαναν από χέρι θνητών, οι αξίες ξεπεράστηκαν ως ρομαντικοί αυτόχειρες αλλοτινών καιρών.
Η κουλτούρα έγινε συνώνυμο του «ξενέρωτου» με πλάσματα τα οποία κατά κύριο λόγο πλέον ονομάζονται «καταναλωτικά όντα».
Στον τεχνολογικό τομέα, οι εξελίξεις έχουν πάρει τέτοιες ανεξέλεγκτες διαστάσεις που οι άνθρωποι αδυνατούν να παρακολουθήσουν αλλά και να απορροφήσουν όλο αυτό που συμβαίνει γύρω τους.
Οι επιχειρήσεις μας αντιμετωπίζουν σαν αριθμούς που δεν καταναλώνουν αλλά καταναλώνονται από τις ίδιες τις επίκτητες ανάγκες τους και μας βομβαρδίζουν 24 ώρες το 24ώρο με πρότυπα γίγνεσθαι, διαφημίσεις, με λανθασμένες εντυπώσεις για την κατάσταση του κόσμου και της κοινωνίας, με υποσυνείδητα μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ορθές στάσεις ζωής που πρέπει κανείς να τηρεί.
Οι επιστήμονες έχουν αναλάβει τον ρόλο του Μικρού Θεού και έχουν απορρίψει πλέον κάθε κανόνα Ηθικής υποσχόμενοι στις εταιρίες και στην ίδια την ανθρωπότητα λαγούς και πετραχήλια.
Οι πολίτικοι δεν είναι πλέον άνθρωποι που ασχολούνται με τα Κοινά αλλά έχουν μεταμορφωθεί σε ανδρείκελα που υπηρετούν διάφορα συμφέροντα τα οποία φυσικά και δεν δίνουν δεκάρα για την όποια Ελευθερία, Δημοκρατία και Δικαιοσύνη στον κόσμο αλλά νοιάζονται μόνο για την κυριαρχία μιας συγκεκριμένης ελίτ σε ολόκληρο τον πλανήτη με σκοπό την πλήρη καταστρατήγηση της ανθρώπινης πρωτοβουλίας και ελεύθερης έκφρασης.

Και η αγάπη; Δυστυχώς στις μέρες μας τις περισσότερες φορές ακόμα και η αγάπη ζυγίζει το βάρος της σε χρυσάφι και ευρώ. Την σύμπραξη δύο ανθρώπων σε μια σχέση εύκολα μπορείς να την παρομοιάσεις με εμπορική συμφωνία στην οποία η κάθε μια πλευρά για τους δικούς της λόγους προσπαθεί να διασφαλίσει το προσωπικό της όφελος. Εις μάτην όμως αφού η αγάπη το μόνο που δεν χρειάζεται είναι λεφτά αισθήματα. Αρκούν μόνον δύο ψυχές που θα ανοίγουν κύκλους μέσα στον κύκλο με το να μοιράζονται ο ένας τον κόσμο του άλλου. Πάντα συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά.

Η Εργασία έπαψε να σημαίνει «παράγω Έργο στην ανθρωπότητα όχι για προσωπικό κέρδος μα για το κοινό όφελος» και ξεφτιλίστηκε σε τέτοιο βαθμό που κατάντησε εκμισθωμένη δουλεία. Πλέον δεν λέμε «εργάζομαι» αλλά «δουλεύω», υποδηλώνοντας έτσι εμμέσως πλην σαφώς πως έχουμε αποδεχθεί στον μέγιστό βαθμό ότι είμαστε δούλοι μια σύγχρονης κοινωνίας. Σε ένα πλήρως ελεγχόμενο σύστημα Τυραννίας που μας έχει επιβληθεί από τον ένα και Μοναδικό αληθινό σύγχρονο Θεό, το Χρήμα, η Πραγματικότητα μας εν μέσω καθημερινότητας που αγγίζει τον ορισμό της λέξης «μονοτονία», εξυπηρετεί τους λίγους για να τιθασεύει την ενέργεια των πολλών χάνοντας έτσι η μάζα την Επαναστατικότητα και τον Αυθορμητισμό της.

Ο Χρόνος μας εξαγοράζεται μηνιαίως σε κάτι που καταφέρνει να μας κλέψει τα ¾ όλης της ζωής μας χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα ή ανταπόδοση. Ξεπουλάμε το πολυτιμότερο αγαθό όλων, τον ελεύθερο και δημιουργικό μας χρόνο και εκείνοι προς ανταμοιβή μας πετούνε στη μούρη ένα πενιχρό χρηματικό ποσό προς «κάλυψη βασικών αναγκών» για την επιβίωση μας και φυσικά ως ανταμοιβή και επιβράβευση για τον ζήλο που επιδείξαμε για την δουλική παραγωγικότητα μας προς το καθημερινό ταϊσμα της Μεγάλης Μηχανής. Κι όλα αυτά για κάτι που είναι αυτονόητο δικαίωμα μας. Την επιβίωση μας. Η οποία αντί να θεωρείται δεδομένη με όλη αυτήν την τεχνολογική ανάπτυξη, μας αναγκάζουν καθημερινά να απασχολούμαστε κάπου - κάπως ώστε να μην έχουμε χρόνο να συλλογιστούμε ελεύθερα.

Φυσικά και θα μπορούσαν οι άρχοντες ανά τον κόσμο με όπλο την ανάπτυξη και την τεχνολογία να δημιουργήσουν ένα κόσμο που να μην υπάρχει ανεργία, χρέη, πείνα, πόλεμοι και ανισότητα σε αυτόν τον πλανήτη. Με την υπάρχουσα τεχνολογία αν μη τι άλλο είναι ειρωνεία που αναγκαζόμαστε να καταθέτουμε τουλάχιστον ένα καθημερινό 8ώρο από την ζωή μας όταν κάλλιστα αυτό θα μπορούσαν να το κάνουν οι μηχανές προς στήριξη της Παγκόσμιας Οικονομίας και εμείς να έχουμε το 100% του ιερού μας χρόνου ώστε να πράξουμε πράγματα για το προσωπικό δημιουργικό μας όφελος. Μα οι 7 πληγές του Φαραώ είναι τεχνητά επιβαλλόμενες προς την επιβολή ενός πλήρους ελεγχόμενου και υποκλινόμενου πλανήτη στα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης ελίτ μισάνθρωπων παλιάτσων.

Κι εμείς κατόπιν σαν ποντίκια που κυνηγάνε το τυράκι που είναι στην φάκα τρέχουμε να καλύψουμε πλαστές ανάγκες που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους Δυνάστες μας ώστε να μας έχουν συνέχεια «υπό» και χρεωμένους στα κιτάπια τους. Και την επόμενη μέρα ξανά πάλι στην δουλειά προσπαθείς να ξεχρεώσεις αυτό που τόλμησες να ονειρευτείς. Ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα χόμπι, ακόμα και τις ετήσιες διακοπές σου πρέπει να τις πληρώσεις αλλιώς δε έχεις κανένα δικαίωμα να διακόψεις από την γραμμή Παραγωγής! Θυμάμαι μια φράση που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο της Αθήνας καθώς έκανα μια απογευματινή βόλτα και την βρήκα πέρα ως πέρα αληθινή: «Το Σαββατοκύριακο είναι το άλλοθι ενός πενθήμερου βιασμού». Τι πιο πραγματικό από αυτό δηλαδή;
Σε ένα περιβάλλον φαινομενικής αφθονίας όλα έχουν το αντίτιμο τους. Μπορείς να τα θαυμάσεις στην βιτρίνα αλλά δεν μπορείς να τα αγγίξεις. Πρέπει να πληρώσεις με την ενέργεια σου. Κι όταν θα καταβάλεις αυτό που σου αναλογεί ενεργειακά τότε αποκαμωμένος και άδειος συνειδητοποιείς πως είσαι παγιδευμένος σε ένα φαύλο αναλώσιμο κύκλο εκμετάλλευσης. Έτσι μας μαθαίνουν από μικρά παιδιά. «Ο Χρόνος είναι Χρήμα»…μα το χρήμα δεν είναι απαραίτητα και χρόνος αλλά δυστυχώς τίποτα άλλο δεν μετρά από το να αφιερώσεις όσο πιο πολύ Χρόνο και Ενέργεια γίνεται στην παντοκρατορία του Χρήματος.

Μεταλλαχθήκαν οι αγορές εργασίας και έχουν γίνει σκλαβοπάζαρα που επιβιώνουν μόνον οι πληρέστεροι σε προσόντα και ικανότητες σκλάβοι. Ο πήχης των αυστηρών κριτηρίων που θεσμοθετούν τα αφεντικά ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και εμείς καλούμαστε να πληρούμε όσα περισσότερα γίνεται αν θέλουμε να ζούμε «αξιοπρεπώς». Καταλήγουμε όλοι μας να είμαστε «εξειδικευμένοι» ο καθένας στο αντικείμενο του με αποτέλεσμα να αποτελεί σύνηθες φαινόμενο να μην έχουμε άποψη για κάτι που δεν εκπίπτει στις επαγγελματικές αρμοδιότητες μας. Ο Μαθηματικός ή ο χρηματιστής π.χ. μπορεί και κάνει κήρυγμα όταν πρόκειται για μαθηματικούς τύπους ή χρηματικές συναλλαγές και μετοχές μα το πιθανότερο είναι να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει έξω από τον μικρόκοσμο του. Το ίδιο συμβαίνει με την συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελμάτων μιας και οι άνθρωποι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις συνεχόμενες αυξανόμενες προκλήσεις του τομέα τους ώστε να είναι πλήρως καταρτησμένοι και εφοδιασμένοι για την συνέχεια.

Οι ζωές μας έχουν πάρει ένα συγκεκριμένο ρυθμό που μοιάζουν με καλοκουρδισμένο ρολόι στο οποίο όμως μάλλον δεν θα σημάνει ποτέ η Αφύπνιση. Ο καθένας έχει τον προσωπικό του αριθμό αφού αποτελεί το μέλος μιας αγέλης. Συγχωρέστε με, το μέλος μιας φιλήσυχης φάρμας ήθελα να πω, διότι οι αγέλες είναι συνήθως άγριες και ελεύθερες στη φύση τους. Εμείς αποτελούμε μέλη μια πλήρως υποταγμένης αγέλης προβάτων και ένας θεός ξέρει ποιος μπορεί να είναι ο φύλακας βοσκός μας. Πάντως, όποιος και να είναι έχουμε λησμονήσει τελείως πως ο βοσκός πέραν από φύλακας μια μέρα θα υπάρξει και σφαγέας μας. Έτσι δεν γίνεται πάντα;
Άρα, επιλέγω αγέλη…

Ομολογώ πως είναι πράγμα αφετέρου δύσκολο καθώς η μάζα σε βλέπει σαν την μύγα μες το γάλα και εσύ τότε από μύγα πρέπει πάσης θυσίας να μεταμορφωθείς σε χαμαιλέοντα ειδάλλως το σύστημα και οι γύρω σου θα σε συντρίψουν με μαθηματική ακρίβεια νιώθοντας φθόνο για την μοναδικότητα και την διαφορετικότητα που τόλμησες να επιδείξεις. Και τότε ο χαμαιλέοντας τι κάνει; Εναρμονίζεται με το περιβάλλον ενώ κάποιες άλλες φορές συμβιβάζεται σε σημείο ταύτισης με αυτό που τον περιβάλλει μα όλο αυτό γίνεται μόνο και μόνο για προσωπικό του καμουφλάζ απέναντι στο βίαιο πρόσωπο της Φύσης με κοινό παρανομαστή την αυτοεπιβεβαίωση του αρχέγονου νόμου της επιβίωσης. Χμμ…ίσως πείτε πως αυτό δεν κάνουν τα ζώα επειδή τα θεωρούμε πως δεν έχουν λογική και συνείδηση του Θανάτου εφόσον κινούνται μέσα στην ζωή με γνώμονα τα βασικά τους Ένστικτα; Κι όμως το πιστεύεται ή όχι τα μεγαλύτερα ζώα όλων, τα οποία και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γίνεται ή πως λειτουργεί ο πλανήτης, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Ο άνθρωπος παρουσιάζει μια πρωτοφανή επίδειξη βλακείας για αυτό που κανονικά αναλογεί της Διάνοιας του και σε συνδυασμό μιας άρρωστης και κενής ματαιοδοξίας που διακατέχει κάθε του πράξη, οδηγείται σε ένα μοιραίο και τραγικό επίλογο. Η απαράμιλλη αυτοκαταστροφικότητα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν έχει τελειωμό. Παραφράζοντας την γνωστή παροιμία «Άνθρωποι είμαστε λάθη κάνουμε», έχουμε καταφέρει να είμαστε «λάθη που κάνουν ανθρώπους».
Και αυτό δεν έχει τελειωμό.

Με κάθε γέννηση διαιωνίζεται ένας ατέρμονος κύκλος και νέο αίμα ταΐζει με ενέργεια την «διαδικασία παραγωγής» υποταγμένων συνειδήσεων. Άνθρωποι γεννιούνται, (επί)ζουν και πεθαίνουν με τον τιμητικό τίτλο του «ιδιώτη» έχοντας για καμάρι πως υπήρξαν σε μια πολιτισμένη και ανεπτυγμένη σύγχρονη κοινωνία ενώ ταυτοχρόνως δεν έχουν πάρει ούτε καν χαμπάρι ότι τους άλεσε η μηχανή του κιμά κάνοντας τους ανακυκλώσιμο καταναλωτικό προϊόν στο στομάχι των εταιριών. Εξάλλου τραγελαφική ειρωνεία αποτελεί το ότι ο τιμητικός τίτλος «ιδιώτης» συσχετίζεται με την λέξη «idiot» δηλ. ηλίθιος. Μήπως κάτι σημαίνει αυτό; Μήπως όλη αυτή η σημαντικότητα που έχουμε δώσει σε όλες τις διαφορετικές μορφές εκδήλωσης και επίπεδα έκφρασης της ηλιθιότητας είναι και εν τέλει η παγίδα μας; Ένα πανούργο τέχνασμα που μας έχει στήσει το μυαλό μας στην ύστατη προσπάθεια του να καταφέρει με κάποιο τρόπο την Αθανασία του Εγώ; Αν καθήσουμε και αναλογιστούμε πόσες φορές ξεκινάμε μια φράση βάζοντας αυθόρμητα το «Εγώ» στην αρχή κάθε πρότασης κατά την διάρκεια της ημέρας, τουλάχιστον θα σοκαριστούμε από το αποτέλεσμα. Μιλάμε και ακουγόμαστε στους άλλους σαν να ξέρουμε τον εαυτό μας και το τι μας γίνεται γενικότερα μα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είμαστε και γιατί είμαστε ΕΔΩ αυτή την στιγμή. Το μόνο που καταφέρνουμε στο τέλος είναι το να επιτελεί ο Ανώτερος μας Εαυτός δια εφόρου ζωής όμηρος του καταδικασμένου σε θάνατο Εγώ. Γι’αυτό και η όλη επίδειξη καθώς όλα αυτά τα τεράστια μνημεία – κτίρια ανεγήρονται το ένα μετά το άλλο. Διότι το Εγώ μας αρνούμενο πεισματικά να παραδοθεί στην θνητή του μοίρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφήσει κάτι πίσω του ως σύμβολο Αθανασίας. Η Ιστορία όμως έχει αποδείξει δεκάδες φορές στο παρελθόν πως εν τέλει το μόνο που καταφέρνει στο τέλος το ανθρώπινο Εγώ είναι...μια τρύπα στο νερό. Τα πάντα ακμάζουν και παρακμάζουν και φυσικά οτιδήποτε υπόκειται στους υλικούς νόμους δεν μπορεί να αποφύγει το μοιραίο πεπρωμένο της Φθοράς.

Δεν διαφέρω σε κάτι από τους άλλους. Ίσως είμαι περισσότερο ένοχος από αυτούς διότι έχω επίγνωση της κατάστασης και αυτό είναι ακόμα πιο επίπονο όταν κάνω ένα βήμα μπροστά και κατόπιν αναγκάζομαι να κάνω δύο βήματα πίσω προς χάρην της κατεστημένης πραγματικότητας. Δεν είμαι ιδιαίτερος σε καμία περίπτωση και φυσικά δεν αποτυπώνω όλα τα παραπάνω στο blog μου για να το παίξω Επαναστάτης (τουλάχιστον όχι συλλογικός μα προσπαθώ να αντιδρώ όσο μπορώ σε ατομικό επίπεδο). Αυτό που μπορώ όμως να σημειώσω σαν επίλογο είναι πως όλα δείχνουν ότι ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ…

18.9.06

Χιονάνθρωπος



"Έλα ρεεε..."
"Τι έγινε, όλα καλά;"
"Μια χαρά. Είμαι με τον Βασίλη σε ένα μπαράκι και τα πίνουμε και είπα να σε πάρουμε ένα τηλέφωνο να δούμε τι κάνεις"
"Καλά κάνατε. Βασικά, σε σκεφτόμουν και εγώ πριν λίγο...με πρόλαβες"
"Έτσι. Τα μεγάλα πνέυματα επικοινωνούν φιλαράκι"
"Σωστός"
"Τι άλλα;"
"Όλα καλά ρε φίλε. Πολύ δουλειά αλλά δεν παραπονιέμαι"
"Μισό να σου δώσω το Βασίλη, θέλει να σου μιλήσει. Πολλά φιλιά από μένα και να προσέχεις τον εαυτό σου"
"ΟΚ...και εσύ το ίδιο, να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι"
"I know, me too...μισό να σου περάσω το Billara"
"Έλα ρε φιλαράκιιι"
"What's up Bill?"
"Όλα good, για σένα μιλάγαμε πάλι"
"Να είστε κάλα ρε παιδιά που με θυμάστε"
"Εννοείται φιλαράκι. Αφού ξέρεις ότι χωρίς εσένα το κενό είναι δυσαναπλήρωτο"
"Μμμ...Τι άλλα;"
"Να μωρέ, είμαστε σε ένα μπαράκι στον λόφο της Πετρούπολης και έχουμε λιώσει στα ξύδια, άσε που έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα!"
"Καλή φάση. Ποτάκια, όμορφη θέα και βρόχη να σας συντροφεύει"
"Άντε να έρθεις και εσύ πίσω στην Αθήνα μπας και χιονίσει κιόλας εδώ"
"Χαχαχα...έλα ντε...όταν έρθω μπορώ να κάνω τον χιονάνθρωπο;"
"Έλα εσύ και τι σε μέλλει"
"ΟΚ...χάρηκα πολύ που σας άκουσα, καλά να περάσετε"
"Έγινε, λοιπόν θα τα πούμε σύντομα από κοντά, να προσέχεις αγορίνα"
"Και εσύ το ίδιο. Take care..."

17.9.06

Παλιό Κρασί Ειν' η Σκέψη μου...



Πρώτον, δεν είμαι από την Κρήτη.
Δεύτερον, δεν έχω καταφέρει να πάω ποτέ στην Κρήτη και
Τρίτον, όσον αφορά τις μουσικές μου γνώσεις και προτιμήσεις μπορώ να πω με βεβαιότητα πως είναι ποικιλόμορφες και αρκετά μεγάλες.
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως στο σπίτι μου έχω χιλιάδες αξιόλογες δισκογραφικές δουλειές τότε σίγουρα τα παρακάτω που ακολουθούν αποκτούν ιδιαίτερη σημαντική αξία για μένα.

Ο Αντώνης Ξυλούρης (κατά κόσμον γνωστός ως Ψαραντώνης) γεννήθηκε 6/9/1943 στα Ανώγεια Κρήτης. Αδελφός του Νίκου Ξυλούρη, έμαθε μουσική δίπλα στο μεγαλύτερό του αδελφό από πολύ μικρή ηλικία. Αυτοδίδακτος στη λύρα, έπαιξε πρώτη φορά σε γάμο στα δεκατρία του και πολύ γρήγορα απέκτησε φήμη παίζοντας σε γιορτές και πανηγύρια σε διάφορα μέρη της Κρήτης. Λυράρης από 16 ετών, μπήκε στη δισκογραφία το 1964 [Εσκέφθηκα να σ' αρνηθώ] ηχογραφώντας δίσκους των 45 στροφών. Έχει εκπροσωπήσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού. Πρώτη φορά πήρε μέρος σε διεθνές φεστιβάλ το 1982 στην Κολωνία σε διοργάνωση του τηλεοπτικού καναλιού WDR. Το 1984 έπαιξε στο Βερολίνο, στις εκδηλώσεις για τα 750 χρόνια από την ίδρυση της πόλης. Εμφανίζεται τακτικά στη Γερμανία, ενώ έχει παίξει στη Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, το Λουξεμβούργο, τη Σόφια, το Βουκουρέστι, το Βελιγράδι, την Ουκρανία, τη Φιλιππούπολη, αλλά και στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στο φεστιβάλ "Η Συνάντηση των Πέντε Ηπείρων" που έγινε στο Martigny της Ελβετίας τον Ιούνιο του 1999, κερδίζοντας διθυραμβικές κριτικές.


«Η μουσική του Ψαραντώνη είναι ασύγκριτη και μοναδική. Όλα τα μουσικά ακούσματα ξεχνιούνται όταν ηχεί η λύρα του Ψαραντώνη»

Ruth Roedler (Δημοσιογράφος σε κανάλι της Γερμανίας).


Ο Ψαραντώνης είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες καλλιτέχνες. Ένας βιρτουόζος της λύρας που από την πρώτη επαφή που είχα με την μουσική του, η οποία συνέβη αν θυμάμαι καλά το 1999, κατάφερε να με κερδίσει στο απόλυτο. Μα δεν είναι μόνον αυτό. Ο Ψαραντώνης δεν είναι καλλιτέχνης της οκάς ούτε υπήρξε άνθρωπος που επιζήτησε να τραβά τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του. Αυτό που ανέκαθεν έκανε και κάνει ήταν να καταθέτει Ψυχή και πάνω απ’όλα να χρήζεται το μέγιστο συναίσθημα του μοιράσματος το οποίο αφορά το δημιουργό με τον κόσμο. Δύσκολος άνθρωπος (όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες άλλωστε), συχνά παρεξηγημένος, με παρουσιαστικό το οποίο συνειρμικά μπορεί αμέσως να σε κάνει να τον παρομοιάσεις με αρχαίο Έλληνα θεό ενώ κουβαλά πάνω του ένα μεστό λόγο που σπάει κόκαλα με την λακωνικότητα και την σοφία που τον διακρίνει.

Ο Ψαραντώνης δεν είναι Κρητικός…ΕΙΝΑΙ η ίδια η Κρήτη.
Με την παρουσία, την συμπεριφορά και την μουσική του επί σκηνής είναι ένας μουσικός που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έναν απλό και στείρο οργανοπαίχτη αλλά…ΓΙΝΕΤΑΙ ο ίδιος το όργανο. Με μέσο (τι άλλο;) την λύρα, ενσαρκώνει μέσα του χιλιάδες χρόνια πολιτισμού και ιστορίας και παραμένει ως σήμερα γνήσιος εκφραστής των πανάρχαιων αρχών που του δίδαξαν οι πρόγονοι του. Τα τραγούδια του είναι γεμάτα από νοήματα και αξίες που στις μέρες μας βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης στις σύγχρονες κοινωνίες.

Ο Ψαραντώνης στα τραγούδια του εξυμνεί την Λεβεντιά, την αγάπη για την Φύση, την προσωπική Τιμή, τον Έρωτα, την Γυναίκα, το Θάρρος, το Κάλλος, την Επανάσταση και την Ελευθερία του ανθρώπου. Αναμφίβολα είναι ένας μουσικός που δημιουργεί μουσική όχι από οικονομική ανάγκη ή ματαιοδοξία μα παρακινούμενος από την εσωτερική ανάγκη και δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται από τα προσωπικά του Δαιμόνια. Σε πράγματα που αφορούν την μουσική και τους ποικίλους τρόπους της προσωπικής του έκφρασης υπήρξε και υπάρχει ως απόλυτα ασυμβίβαστος και αυτό πολλές φορές έγινε λόγος στο να παρεξηγηθεί ουκ ολίγες φορές. Σε συναυλία που έγινε πριν από χρόνια στον Λυκαβηττό με 1500 άτομα κόσμο να τον περιμένει να παίξει, όταν ανέβηκε στην σκηνή απαίτησε εξαρχής ησυχία κι όταν έπειτα από δικές του επανειλημμένες συστάσεις δεν εισακούστηκε στον βαθμό που επιθυμούσε, έπειτα από ένα τέταρτο πάνω στη σκηνή αποχώρησε δείχνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο στο ακροατήριο ότι μουσικός δεν είναι μόνον αυτός που παίζει αλλά και αυτός που ακούει. Κι αυτό είναι κάτι που το έχει μόνον ο Ψαραντώνης σε σχέση με τους λοιπούς λυράρηδες της Κρήτης. Για αυτόν, το μουσικό και προσωπικό ξεγύμνωμα της Εσωτερικότητας του μπροστά σε κοινό, εμπεριέχει κάτι το μυστικιστικά εκστατικό. Άρα ο Ψαραντώνης σε καμία περίπτωση δεν αποδέχεται να αφήσει να μεταμορφωθεί όλη αυτή η ιερουργία που νιώθει σε ένα ακόμη στερεότυπο Κρητικό πανηγύρι.

Η γνωριμία μας ήταν επεισοδιακή. Είχα μάθει ότι θα έρθει στην Αθήνα και έτρεξα να τον δω παρέα με μια φίλη μου που μετά από όλα αυτά που της είχα πει για αυτόν και την μουσική του, είχε μεγάλη περιέργεια να τον δει από κοντά. Βρεθήκαμε σε μια μπουάτ στο Νέο Κόσμο μπας και συναντηθούμε με έναν άλλον Κόσμο. Με ένα αρχαίο Κόσμο και ξεχασμένο στα μάτια της σύγχρονης κοινωνίας. Το μαγαζί ήταν κατάμεστο από Κρητικούς που ζούσαν στην Αθήνα και από ότι κατάλαβα ο ένας ήξερε λίγο πολύ τον άλλον. Κάτσαμε σε μια άκρη σε ένα μικρό τραπεζάκι και είδα τον Ψαραντώνη να κάθεται στο μπαρ. Η ρακί έρρεε άφθονη στα τραπέζια μα εκείνος έπινε πορτοκαλάδα και κάπνιζε μονάχος. Η κόρη του η Νίκη, ήταν ήδη καθισμένη στη σκηνή και περίμενε υπομονετικά τον πατέρα της. Κάποιοι θαμώνες που και που φώναζαν το όνομα του, εκείνος απαντούσε κάνοντας τους ένα νεύμα ή ένα χαιρετισμό από τα μακριά μα κανείς δεν κατάφερε να του πάρει κουβέντα. Σε κανέναν δεν φάνηκε όμως περίεργο εφόσον όλοι ήξεραν τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του.

Μετά από λίγο ανέβηκε στα όργανα με μια αυστηρότητα και ένα ανεπαίσθητο άγχος στο πρόσωπο του. Η τελειομανία είναι άλλο χαρακτηριστικό του γνώρισμα και έχω ακούσει από πολλά στόματα πως αν δεν τύχει να τα βάλει με κάποιον θρασύ από το κοινό (όπως τότε που ένας ηλίθιος πετάχτηκε μέσα από τον κόσμο και του φώναξε: «Έεε Ψαραντώνη, Κρήτη ή Ελλάδα;»), τότε σίγουρα θα νευριάσει με κάποιον από την ορχήστρα που αδυνατεί να ακολουθήσει τους αυτοσχεδιασμούς του. Η κόρη του, έσκασε ένα χαμόγελο για τον πατέρα της αλλά και για να μαλακώσει τον κόσμο που ανέμενε σε ατμόσφαιρα θρησκευτικής κατάνυξης. Ήταν πολύ περίεργο το όλο συναίσθημα θυμάμαι. Ένιωθα σαν επίτιμος προσκαλεσμένος κάποιου γέρου σαμάνου και ανυπομονούσα να δω πως θα ήταν live μια τέτοια εκδήλωση.

Πρέπει να ομολογήσω πως ο Ψαραντώνης όταν παίζει ζωντανά είναι όμοιος με παγανιστική φιγούρα. Καθώς φλερτάρει με το συναίσθημα και την έκσταση προς αναζήτηση Ισορροπίας, εκείνη ακριβώς την ώρα που εκτελεί κάποιο μουσικό κομμάτι δείχνει σαν να είναι παρόν απών. Η φωνή του αντηχεί άλλοτε σαν φαράγγι που σείεται και άλλοτε σαν βαθύς αντίλαλος που χάνεται σε σκοτεινή χαράδρα. Μουγκρητά άγριου ζώου ξεφεύγουν από το στόμα του την ίδια ώρα που σαν φύλακα σταυρό ξεκουράζει την λύρα στο προσκέφαλο του. Ταυτοχρόνως, άξαφνα τραβάει πότε δυνατές και πότε γλυκές μονοκονδυλιές με το δοξάρι κάνοντας τον να μοιάζει σαν άλλος Αϊ Γιώργης που καρφώνει αλύπητα με το δόρυ του τον Δράκο. Όταν την ίδια στιγμή τα μάτια του πάντα μένουν κλειστά αφού μόνο έτσι μπορούν να κοιτούν έναν κόσμο άφαντο σε μας.

Αποδρά ολοκληρωτικά εκτός Χώρου & Χρόνου. Δίνεται άνευ όρων σε αυτήν τη Δύναμη που τον ανυψώνει και τον σταυρώνει. Θυσιάζει το Εγώ του προς χάριν της αποκάλυψης που του χαρίζει η αρχέγονη ηχώ της λύρας και χάνει τον εαυτό του ώστε να τον ξαναβρεί στο τέλος πιο καθαρό από τα πριν. Κάθαρση η οποία συμβαίνει, κατά γενική ομολογία, όχι μόνον για αυτόν αλλά και για όλους όσους τον ακούν εκείνη τη στιγμή. Και μετά νηνεμία…με μια φωνή που ακούγεται όπως το υγρό αεράκι έπειτα από καταιγίδα στην κορφή ενός βουνού. Ακούγεται σαν ψιθυριστό θνητό παράπονο για την επιστροφή του στο Εδώ και το Τώρα.

Στο διάλειμμα, σηκώθηκε αργά λες και ήθελε από κάτι να συνέλθει και πήγε προς το μπαρ ξανά. Άναψε τσιγάρο και κοιτούσε τον τοίχο. Αν και ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί μαζί του φωνάζοντας τον να κάτσει στο τραπέζι τους να τον κεράσουν μια ρακί, παραδόξως κανένας δεν σηκώθηκε να τον πλησιάσει. Έστεκε δίπλα μας όταν η φίλη μου άρχισε να με πιέζει να πάω να του μιλήσω.
«Έλα, πήγαινε...αφού φαίνεται στα μάτια σου το πόσο πολύ σε εξιτάρει η ενέργεια του», φαγώθηκε να μου λέει.
«Και τι να του πω δηλαδή;», σκέφτηκα φωναχτά.
«Άσε το ένστικτο να σου πει. Άλλωστε θα το εκτιμήσει που θα τον χαιρετήσει κάποιος εδώ μέσα που δεν είναι Κρητικός», μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε διαφωνία.
«Δεν ξέρω ρε συ, είναι περίεργος έχω ακούσει», είπα άψυχα λες και το έλεγα στον εαυτό μου και όχι σε εκείνη.
«Χα! Γιατί εσύ πας πίσω δηλαδή;!», μου ανταπάντησε και πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου συνέχισε μην αφήνοντας μου κανένα περιθώριο σκέψης.
«Άντε πήγαινε!», φώναξε περισσότερο σαν διαταγή και όχι σαν προτροπή.

Σηκώθηκα σαν υπνωτισμένος και πήγα προς το μέρος του. Η αλήθεια είναι ότι παρά τους δισταγμούς μου επιθυμούσα και εγώ να του μιλήσω. Ήθελα να του πω πως δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς Κρητικός για να εκτιμήσει την μουσική του και να νιώσει ανάταση ψυχής. Ήθελα απλά να του πω ένα ολόψυχο Ευχαριστώ…
Στήθηκα πλάϊ του στο μπαρ και τον καλησπέρισα. Μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό πολύ πιο ένθερμα από ότι περίμενα και αυτό μου έδωσε ώθηση να συνεχίσω. Αρχίσαμε να μιλάμε με μένα να προσέχω να μην βγω εκτός θέματος και φυσικά να μην πετάξω καμία μπαρούφα που μπορεί να τον προσβάλει. Προσπάθησα να είμαι άμεσος λέγοντας του αυτά που είχα κατά νου χωρίς να φανώ φλύαρος.
Γαμώτο, ένιωθα σαν τουρίστας στην ίδια μου την πόλη!
Προς μεγάλη μου ανακούφιση η συζήτηση μας συνεχίστηκε σε θερμό κλίμα μιλώντας για διάφορα θέματα αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα αναλύσω εδώ. Αυτό όμως πραγματικά που μου έκανε μεγάλη έκπληξη σε σημείο να σοκαριστώ (όπως και όλο το μαγαζί βέβαια), ήταν πως ενώ ήδη μιλούσαμε κάνα 5λέπτο, όταν η Νίκη του έκανε νεύμα πως τον περιμένει, αυτός γύρισε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε.

Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι έγινε τον άκουσα να μου λέει…
«Να ξέρεις πως σε έχω σαν γιό μου. Όποτε έρθεις Κρήτη να περάσεις να με δεις».

Γύρισε και με φίλησε όπως ο πατέρας τον γιό του και επέστρεψε στην σκηνή…


16.9.06

Bloggers on War

Να και κάτι καλό που είδαμε από bloggers...καιρός ήταν μιας και η πλειοψηφία των blogs εντός και εκτός Ελλάδος δυστυχώς θυμίζουν πανηγυράκια.

Blogging Reality ΕΔΩ

15.9.06

Dances with Wolves



Ένας γέρος Ινδιάνος της φυλής Τσερόκι εξιστορεί στην εγγονή του μια εσωτερική μάχη που λαμβάνει χώρα μέσα του παρομοιάζοντας την σαν μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα μαύρο και σε ένα λευκό λύκο.
Ο μαύρος λύκος που είναι και ο Κακός είναι γεμάτος από: Θυμό, Φθόνο, Θλίψη, Οδύνη, Απληστία, Αλαζονεία, Αυτολύπηση, Ενοχή, Δυσαρέσκεια, Κατωτερότητα, Ψέματα, Περηφάνια, Ανωτερότητα και Εγώ.
Ο άλλος λύκος που είναι Καλός εκφράζει: Χαρά, Ειρήνη, Αγάπη, Ελπίδα, Γαλήνη, Ταπεινότητα, Ευγένεια, Καλοσύνη, Κατανόηση, Γενναιοδωρία, Αλήθεια, Συντροφικότητα και Πίστη.

Η μικρή φάνηκε να το σκέφτεται για ένα λεπτό και μετά ρώτησε:
"Ποιός λύκος νικά
παππού;"

Ο γέρος Ινδιάνος της απάντησε απλά: "Αυτός που ταϊζω"

13.9.06

The Mask and the Mirror



"Εεί, ψιτ!"
...
"Ναι, σε σένα μιλάω"
...
"Θυμάσαι χθες που σε κοιτούσα στον καθρέφτη και σου είπα πως υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω;"
...
"Το θυμάσαι;"
...
"Πως θα μπορούσες να μην το θυμάσαι εφόσον το νιώθεις κάθε μέρα,ε;"
...
"Τι είπες;"
...
"Ορίστε;"
...
"Θες καλύτερα να το ξεχάσεις τελείως;"
...
"Όχι, όχι...αυτό δεν νομίζω πως είναι καλό"
...
"Δεν σε ακούω, πες το ξανά"
...
"Με ρωτάς και γιατί;"
...
"Επείδη πολύ απλά αν το λησμονήσεις, θα γίνεις και εσύ όπως όλοι οι άλλοι"
...
"Τι;!"
...
"Το εννοείς αυτό που λες τώρα;"
...
"Λες ε;"
...
"Μπορεί να έχεις και δίκιο"
...
"Μμμ...ναι...ίσως είναι καλύτερα έτσι"
...
"Ε, λοιπόν θυμάσαι τότε τις προάλλες που σε κοιτούσα στον καθρέφτη και σου είπα πως υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω;"
...
"Ξέχασε το..."

12.9.06

EROS



"Somewhere,
somehow,
sometime ago
I truly existed as I was guided by the heart.
Walking on the path
which others only knew the name of

The path of Eros..."

11.9.06

Γίνε



Γίνε γίγαντας
ηττημένος από παιδικά χεράκια,
Ολόλαμπρος ήλιος
που σκιάζεται τα ταξιδιάρικα σύννεφα,
Το άσπλαχνο όπλο ενός μοιραίου αυτόχειρα,
ένα ευτυχισμένο θύμα που το εκμεταλλεύτηκε ο θύτης του.

Γίνε όλα αυτά που φοβάσαι να γίνεις,
Πράξε όσα εύχεσαι να πράξεις.

Τίποτα λιγότερο
απ’αυτό που σου αξίζει,
Τίποτα περισσότερο
απ’αυτό που σου ταιριάζει.

Πάρε μολύβι και χαρτί
Μουτζούρωσε τα κακώς κείμενα
μιας θυελλώδης μέρας
Ζωγράφισε με φωτεινά χρώματα
το όμορφο που σου χαρίζει η στιγμή,
και γίνε προσευχή σε έναν άγνωστο θεό.

Γίνε όλα αυτά που φοβάσαι να γίνεις,
Πράξε όσα εύχεσαι να πράξεις.

Τίποτα λιγότερο
απ’αυτό που σου αξίζει,
Τίποτα περισσότερο
απ’αυτό που σου ταιριάζει.

Γίνε όλα αυτά που δεν μπορείς να γίνεις…

9.9.06

Duality has One person


Μέσα από το δίκο μου πρίσμα θα προσπαθήσω να αναλύσω τον Λόγο στο Φυσικό αλλά και Μεταφυσικό Πεδίο μιας και οι λέξεις μαζί με τον προφορικό λόγο έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη και σημασία από ότι νομίζουμε.
Αν θέλουμε να δούμε το τι πραγματικά εκφράζουν οι λέξεις και γιατί είναι τόσο σημαντικές στο να εκφράζονται οι άνθρωποι αλλά και για να καταλαβαίνονται μεταξύ τους μάλλον θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στους Μύθους και τις Παραδόσεις από όλους τους λαούς. Ένας συγκρητισμός σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να κάνει παρά μόνο καλό.

Το ανθρώπινο μυάλο έχει μάθει να πορεύεται και να εξηγεί-ταξινομεί τα πάντα γύρω του μέσα από την διπολικότητα. Έτσι υπάρχει κίνηση, δράση...μέσα από το όμορφο-άσχημο, καλό-κακό, μέρα-νύχτα, ενεργητικό-παθητικό, αρσενικό-θηλυκό κ.ο.κ.
Αυτό σαν αποτέλεσμα έχει την εξέλιξη και δημιουργία (όπως και καταστροφή επίσης). Αν θυμάστε η αρχαία μας μυθολογία αναφέρει πως στην αρχή υπήρχε το Χάος.
Αδράνεια-Παθητικότητα-Αταραξία-Ανυπαρξία δηλαδή. Και για να το πω καλύτερα δεν υπήρχαν ούτε καν αυτές οι έννοιες γιατί ως τότε δεν υπήρξε ο Καθρέφτης (που λέει και ο Subcomandante Marcos σε μια ιστορία του). Αυτή είναι η δουλειά του Καθρέφτη...να μας βάζει απέναντι από το Έσοπτρο μας. Τότε είναι που υπάρχει για πρώτη φορά το Δίπολο-Συμπληρωματικό. Αν δηλαδή υποθέσουμε πως 24 ώρες το 24ώρο είχαμε ήλιο και δεν είχαμε βιώσει ποτέ το σκοτάδι τότε δεν θα υπήρχε και η λέξη «Ημέρα» διότι δεν θα είχαμε τίποτα στο μυαλό μας για να την αντιστοιχήσουμε-συγκρίνουμε εφόσον θα ζούσαμε σε μια αμετάβλητη κάτασταση ύπαρξης. Όταν κοιτάζουμε τον ωκεανό, τον αντιμετωπίζουμε σαν μια ολότητα. Τι γίνεται όμως όταν διαχωρίζεται από αυτό το σύνολο η σταγόνα και γίνεται ατομικότητα θέλοντας να βιώσει τον εαυτό της ; Δεν είναι πια ωκεανός , είναι σταγόνα. Άρα, αν και μικρογραφία του ωκεανού με κοινή προέλευση το στοιχείο του νερού αποτελεί τώρα κάτι το μοναδικό και φυσικά ανεξάρτητο από αυτό που ήταν πριν.

Κατόπιν, εφόσον από την κατάσταση του Χάους (Παθητικότητας), άρχισε η διαδικάσια της εκδηλωμένης δημιουργίας και οράτης όψης του Θεού (όπως λέμε). Δηλαδή αυτό που μέχρι πριν υπήρχε από πάντα ως Παθητικό στοιχείο ξαφνικά κάτι έδωσε το σύνθημα-σπινθίρα της ενεργητικότητας (το λέει και η λέξη θέλοντας να περιγράψει την Ένεργεια). Το κάθε τι ονοματίστηκε. Όλα τα πράγματα έχουν ένα όνομα. Και σε αυτό παίζουν ρόλο οι λέξεις. Οι λέξεις οι οποίες σαν σημείο έκφρασης χρησιμοποιούν ως όχημα τον Λόγο (προφορικό η γραπτό). Επίσης γεγονός είναι πως ο προφορικός Λόγος είναι πολύ πιο σημαντικός από τον γραπτό. Και αυτό συμβαίνει διότι το να μιλάμε δηλώνει ενεργητικότητα ενώ το γράψιμο εμπεριέχει την παθητικότητα. Οι λέξεις ταυτοχρόνως έχουν και μαθηματική μετάφραση (βλ. Πυθαγόρας) δηλ. η κάθε λέξη είναι και ένας αριθμός άρα αυτό που λέμε δημιουργεί δράση και αντίδραση σε ένα ζωντανό και δονούμενο Σύμπαν.

Οι μεγάλοι μύστες το γνώριζαν αυτό. Όπως επίσης ήξεραν και πως υπάρχουν οι λέξεις Δύναμης. Παρατηρώντας την ζωή ορισμένων θα δείτε πως δεν μπήκαν καν στον κόπο να γράψουν για να διαδώσουν την Διδασκαλία τους στις μάζες. Ο Ιησούς δεν έγραψε τίποτα απολύτως. «Εν Αρχή είναι ο Λόγος», αναφέρει η Βίβλος και ο Ιησούς ήξερε πως ο τρόπος για να γητέψεις τις μάζες είναι να τους μιλήσεις και όχι να τους βάλεις να διαβάσουν. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την Διδασκαλία του Θείου Λόγου. Το διάβασμα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση όταν η σωστή χρήση του Λόγου μπορεί να μαγέψει τις μάζες, να τις υπνωτίσει ή να τις αφυπνίσει. Αναλόγως πως χρησιμοποιείται. Το ίδιο έκανε και ο Σωκράτης. Το ίδιο έκανε και ο Χίτλερ. Για αυτό και υπάρχει και η λαϊκή φράση «κατάφερες να μιλήσεις στην καρδιά μου».

Ο Λόγος και οι λέξεις κατεπέκτασην, μιλάνε στο συναισθηματικό μας κομμάτι και στο υποσυνείδητο μας γι’αυτό και έχουν τόσο μεγάλη δύναμη. Επίσης αυτό το «η γλώσσα κοκκάλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» υποδηλώνει το πως κάτι που δεν είναι υλικό μα παρόλα αυτά έχει την δύναμη να παράγει δράση.
Οι πολιτικοί κάνουν το ίδιο στις τεράστιες συγκεντρώσεις τους έχοντας προσλάβει ειδικό team ανθρώπων για να συντάξει το κείμενο που θα ακούσει ο λαός και θα τον υποβάλλουν.
Το σχολικό μάθημα αν και συνοδεύεται από βιβλία οι δάσκαλοι μέσα στην τάξη χρησιμοποιούν το λόγο για να μας περάσουν το νόημα των διδασκαλιών τους και έπειτα αφήνουν το καθένα μόνο του στο σπίτι να το «χωνέψει» καλύτερα μέσα του.
Ακόμα και ένας συγγραφέας αναγκάζεται να κάνει παρουσίαση του βιβλίου του μιλώντας για αυτό ώστε να δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για την ανάγνωση του.
Η Δύναμη του Λόγου επίσης φαίνεται και στις λαϊκές μας παραδόσεις όπου η κατάρα επιβεβαιώνεται και εκπληρώνεται μέσα από το προφορικό κομμάτι και όχι το γραπτό.
Μην ξεχνάμε πως το πιο ατιμωτικό πράγμα για έναν άνθρωπο είναι το να μην «κρατά το λόγο του».
Στον αποκρυφισμό επίσης,ο μάγος χρησιμοποιεί λέξεις δύναμης για να επικαλέστει πνευματικές δυνάμεις που θα υπακούσουν στην ενεργειακή φόρμουλα που αυτός φτιάχνει και στο Καμπαλιστικό σύστημα η μυστική & μαθηματική λέξη του Θεού είναι απαγορευμένη στον αμύητο. Γενικότερα οι λέξεις και ο Λόγος έχουν σαν πεδίο δράσης ότι είναι στο εκδηλωμένο σύμπαν. Ενώ η Παύση (παθητικότητα) αφορά περισσότερο το Ανεκδήλωτο και είναι αυτή που κάνει το Λόγο ακόμα πιο δυνατό. Οι λέξεις χρειάζονται την Σιωπή όπως οι μουσικές νότες χρειάζονται τις αρμονικές Παύσεις για να φτιάξουν ένα μουσικό κομμάτι.

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται τεράστια ανάλυση και σίγουρα ένα blog δεν είναι το κατάλληλο μέσο ώστε να διαπραγματευτείς κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως αν όλα αυτά τα ξεδίπλωνα προφορικά θα είχαν μεγαλύτερη απήχηση μέσα σας από ότι γραπτώς. Ωστόσο, ελπίζω να μπόρεσα έστω και λίγο να μεταδώσω μέσα από το δικό μου οπτικό πρίσμα την σχέση μου με τις λέξεις και τον Λόγο.

8.9.06

Όνειρο...




Τον καιρό που ήταν στο κολέγιο υπήρξε και μέλος της Αδελφότητας "eXodus". Μια αδελφότητα που λειτουργούσε στα πλαίσια του κολεγίου μα παρόλα αυτά υπήρχε ως αυτούσια και αυτόνομη μονάδα. Είχε τους δικούς της κανόνες και ιεράρχια. Μια κλειστή κοινότητα δηλαδή που απαρτιζόταν από τους καλύτερους και πιο πειθαρχημένους μαθητές του κολεγίου. Η "eXodus", ήταν η αφρόκρεμα των κολεγιακών κλειστών club και μάλιστα θεωρήτω και πολύ δύσκολο για κάποιον να εισέλθει σε αυτήν αν δεν τηρούσε ορισμένα πρόσοντα και φυσικά αν δεν είχε τις απαραίτητες συστάσεις.
Ο Σάββας βρίσκοταν στην Αμερική ως πρωτοετής φοιτήτης έπειτα από πίεση των δικών του. Πίστευαν πως οι σπουδές σε ένα Αμερικάνικο Κολέγιο θα ήταν ότι καλύτερο για το επαγγελματικό του μέλλον και τον είχαν στείλει στην Βοστώνη. Από τον πρώτο χρόνο διέπρεψε σε όλους τους τομείς και ο διευθυντής της Σχολής, δεν άργησε να τον προτείνει ως υποψήφιο "eXodus". Παραδόξως, ο Σάββας δεν ενθουσιάστηκε καθόλου με την όλη ιδέα αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να αρνηθεί κιόλας.

Μετά από ένα μήνα τον κάλεσαν στο Red Lodge για να γίνει η τελετή μύησης. Η συγκεκριμένη Στοά ήταν το κέντρο της αδελφότητας και εκεί γίνονταν όλες οι εκδηλώσεις και τα μαθήματα της "eXodus". Στη συγκεκριμένη αδελφότητα δεν επιτρέπονταν οι γυναίκες. Βέβαια υπήρχαν κάποια άλλα παρακλάδια, τα οποία απαρτίζονταν μόνον από γυναίκες οι οποίες διδάσκονταν διαφορετικά πράγματα σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους. Αυτό γινόταν διότι οι δασκάλοι τους έλεγαν πως διαφορετική αποστολή έχουν να εκπληρώσουν οι γυναίκες στην κοινωνία από τους άντρες. Ο Σάββας φορώντας μια λευκή ρόμπα πέρασε την κεντρική είσοδο με την συνοδεία του διευθυντή του. Σε αυτό το μέρος όμως απαγορευόταν στο Σάββα να τον αποκαλεί διευθυντή. Από εδώ και πέρα για αυτόν θα ήταν ο "Αρχιμάγιστρος". Γύρω στα πενήντα άτομα τον περίμεναν συγκεντρωμένα σε κυκλική διάταξη στην τεράστια σάλα φορώντας όλοι τους κόκκινες ρόμπες και περίεργες μάσκες. Αργότερα έμαθε πως ο καθένας εκεί μέσα φορούσε σαν περσόνα-τοτέμ το ζώο που καλύτερα σκιαγραφούσε σαν ιδιότητα και χαρακτήρα τον ίδιο τον μαθητευόμενο. Αυτό αποτελούσε επιλογή του Αρχιμάγιστρου και όχι του μαθητευόμενου. Στο κέντρο του κύκλου είχε τοποθετηθεί μια τεράστια κολυμπήθρα η οποία ήταν γεμάτη με κόκκινο κρασί. Όταν έφτασε στο κέντρο του κύκλου, άρχισε ένας ψίθυρος που γινόταν εντονότερος σε κάθε τόνο της φωνής και φτάνοντας στην κορύφωση του ακούστηκε σαν βροντερή οχλοβοή "DEMON EST DEUS INVERSUS"...περιττό να πούμε πως το αίμα του Σάββα πάγωσε στο άκουσμα αυτής της κραυγής που έμοιαζε σαν ουρλιαχτό λύκου την πανσέληνο! Κατόπιν, ένα άτομο που φορούσε τη μάσκα ενός Αρουραίου ξεχώρισε μέσα από το παρευρισκόμενο πλήθος και τον πήρε από το χέρι. Κάτι σαν εκκλησιαστική μουσική άρχισε να ακούγεται και ο Αρουραίος πήρε μια μάσκα που απεικόνιζε το κεφάλι ενός Μονόκερου και την φόρεσε στο Σάββα. Με απαλές κινήσεις τον τράβηξε προς την κολυμπήθρα και τον έβαλε μέσα. Η άσπρη ρόμπα έγινε κατακόκκινη και αυτό θαρρείς πως ήταν το συμβόλαιο αίματος που έκανε με την αδελφότητα. Βγαίνοντας, δύο άλλα άτομα του έδωσαν μια κόκκινη ρόμπα να φορέσει και όλη η αίθουσα βυθίστηκε ξαφνικά στο σκοτάδι...

Στην συνέχεια έγιναν και άλλα πράγματα που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν μα το θέμα είναι πως έκτοτε ο Σάββας έγινε ενεργό μέλος της αδελφότητας. Κάτι που όσο περνούσε ο καιρός δεν του άρεσε καθόλου. Οι νόμοι, οι κανονισμοί και η όλη μυστικότητα που όριζαν αυτή την κλειστή κοινωνία τον είχαν κάνει να κουβαλά πάντα και παντού μια θλίψη μέσα του. Κάτι έπρεπε να κάνει. Είχε σιχαθεί το κολέγιο, την Αμερική και εδικότερα την αδελφότητα. Δεν ήθελε να απογοητεύσει τους δικούς του μα επειδή δεν ήξεραν σε τι ακριβώς ο γιός τους ήταν μπλεγμένος, εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να αποχωρήσει μα στην συνέχεια κατάλαβε πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της αδελφότητας η λέξη "αποχώρηση" (την χρησιμοποιούσαν παρά μόνο όταν ήθελαν να περιγράψουν το θάνατο) και ο μόνος τρόπος για να φύγει ήταν να τον διώξει ο Αρχιμάγιστρος αλλά και αυτό πάλι θα έπρεπε να οργανωθεί με έξυπνο τρόπο από τον ίδιο.

Η ευκαιρία του δώθηκε στην μεγαλύτερη γιορτή της αδελφότητας που θα γινόταν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Μέλη της από όλη την Αμερική είχαν συγκεντρωθεί στο Red Lodge για να γιορτάσουν και να ακούσουν την ενωτική ομιλία του Αρχιμάγιστρου. Ένας μεγάλος θρόνος είχε στηθεί σε μια υπερυψωμένη εξέδρα της αίθουσας και περίμενε τον ομιλητή. Ένας από τους παρεβρισκομένους με τη μάσκα ενός Πάνθηρα χτύπησε ένα γκονγκ που είχε στηθεί στην γωνία του χώρου και αυτό ήταν το σύνθημα για να μαζευτούν όλοι και να περιμένουν τον Αρχιμάγιστρο να βγεί να μιλήσει. Πράγματι, ο Αρχιμάγιστρος έχοντας για κεφάλι ένα Τράγο βγήκε στο κοινό και με μιας απλώθηκε σιωπή στην αίθουσα. Ο τόνος της φωνής του ήταν μπάσος και επίσημος...
"Ευχαριστούμε τα αδέλφια μας που ήρθαν από κάθε γωνιά και κολέγιο της Αμερικής", σε αυτή του την πρόταση το ακροατήριο απάντησε με ένα κοινό ήχο που έμοιαζε με μουγκρητό επιβεβαίωσης.
"Κάναμε υπομονή πολλά χρόνια. Εκδιωχθήκαμε από τους πάντες και προπάντων από αυτούς που εμείς φέραμε στην Εξουσία. Μα τώρα ήρθε η ώρα για εμάς, η Ώρα για την "eXodus", αυτό το τελευταίο ακούστηκε σαν απειλή και γύρω στα 500 άτομα κραύγαζαν σαν μανιασμένα Incubus & Succubus και ο μέντορας τους συνέχισε με επιβλητική φωνή.
"Δεν ξεχνούμε. Δεν συγχωρούμε και προπάντων δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα...", μια αναπάντεχη αναμπουμπούλα που θύμιζε μελίσσι το οποίο δέχθηκε επίθεση από κάποιον εισβολέα διέκοψε τον ομιλητή.

Το πλήθος άνοιξε στη μέση σαν να έσπασε κάποιο κλαδί δέντρου και τότε εμφανίστηκε περπατώντας ατάραχος μέσα από το πλήθος ο Σάββας. Χωρίς μάσκα, ολόγυμνος διέσχισε την ομήγυρη που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από ένα φοβισμένο κοπάδι από ψάρια και έφτασε ακριβώς κάτω από την έδρα του Αρχιμάγιστρου. Τα πάντα πάγωσαν...
Στιγμές που έμοιαζαν με αιώνες απλώθηκαν σαν σεντόνι στην αίθουσα και η σιωπή περίμενε την πρώτη λέξη για να εκραγεί.
"Τι σημαίνει όλο αυτό;", ο Τράγος καθώς κάρφωνε με τα μάτια του τον Σάββα έσκυψε ακόμη χαμηλότερα το κεφάλι προς το μέρος του και πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη συνέχισε με μια φωνή που θύμιζε κεραυνό εν αιθρία.
"Τι θες να μας δείξεις; Γιατί είσαι γυμνός;!"

Σιωπή
Κενό
Μηδέν

Ο Σάββας πήρε βαθιά ανάσα και ετοιμάστηκε να μιλήσει ελπίζοντας να μην του σωθεί ο αέρας πριν προλάβει να τελείωσει την φράση του...
"Γιατί ΕΓΩ δεν έχω να κρύψω τίποτα...ΕΣΥ τι έχεις να κρύψεις και είσαι μασκαρεμένος αλήθεια;"

Η γιορτή τελείωσε άδοξα για όλους. Μετά από αυτό το ρεζιλίκι ο Σάββας εκδιώχθηκε από την αδελφότητα. Αφού περάσαν μερικοί μήνες με το πρόσχημα ότι δεν τα πήγε καλά και στις εξετάσεις κόπηκε και από το κολέγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα πριν την ώρα του και χωρίς φυσικά να έχει αποφοιτήσει. Οι γόνεις του ήταν απαρηγόρητοι μα εκείνος ήξερε πως δεν έχει τίποτα να κρύψει...

7.9.06

Ανάσα



Δεν έχω χρόνο για εσάς.
Ούτε μου περισσεύει ενέργεια για την βλακεία που έχει πάρει μορφή επιδημίας.
Δεν έχω όρεξη να μιλήσω, να μοιραστώ και να αφουγκραστώ γελοιότητες.
Ότι ήταν να πείτε το είπατε...ώρα για σας να επιστρέψετε στις τρύπες σας.
Δεν χρειάζομαι ψεύτικα χαμόγελα, κοινωνικές ξεπατικοσούρες ούτε κούφια λόγια να μου γεμίζουν τα αυτιά.
Ήμουν λιμάνι για να αράζουν οι καήμοι σας.
Υπήρξα φιλόξενο δέντρο να ξαπόστασετε κάτω από την σκιά μου.
Έγινα ομπρέλα που σας φυλούσε από τις αστραπές της ζωής.
Μεταμμορφώθηκα σε ρυάκι για να σας δροσίσω από τις άσκοπες περιπλάνησεις.
Για κρεβάτι, έστρωσα το κορμί μου, να ξεκουράσετε το σώμα σας από τις κακουχίες.
Μοιράστικα το άρωμα μου μαζί σας και αποκτήσατε μυρωδιά.

Φτάνει πια...
Αρκετό χρόνο έχασα.
Αρκετά λοξοδρόμησα για χάρη σας.
Δεν σας αξίζει να ζείτε τις ζωές σας μέσα από την δική μου ζωή.
Δεν αξίζω να χαραμίζω την ζωή μου μαζί με τις δικές σας.

Ανάσανα...

6.9.06

04/09/06



Στην εταιρία πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Ένας θάνατος από φυσικά ή αιφνίδια αίτια θα ήταν ίσως ότι έπρεπε για την περίπτωση τους. Την άλλη μέρα ευθύς αμέσως ο καθένας για την πάρτη του θα είχε πάρει και μια προαγωγή. Έτσι τουλάχιστον πίστευε η πλειοψηφία του γραφείου του. Δεν ήταν και λίγο πράγμα αν σκεφτεί κανείς πως ενώ είχε φτάσει 64 ετών, είχε καταφέρει όσα οι άλλοι συνάδελφοι του δεν επρόκειτο να γευτούν ούτε μέχρι το τέλος της ζωής τους. Για την ακρίβεια, το μόνο που είχαν να επιδείξουν στον ίδιο και στους γύρω τους ήταν η ίδια θέση τουλάχιστον για 7 με 8 χρόνια, ορισμένοι εξ αυτών, άντε να είχαν σπείρει στο μεταξύ και κάνα διό κουτσούβελα προς τιμήν της συνέχειας του ανθρώπινου είδους αλλά και της επίκτητης οικογενειακής τους υπόληψης .
Αυτός όμως δεν είχε φτάσει εκεί που είχε φτάσει για να κομπάζει ή για να διατυμπανίζει πως με πρωτόγνωρο υπερβάλλων ζήλο και αυταπάρνηση είχε ως μοναδικό του στόχο να γίνει ο ηγέτης και ο εμπνευστής της εταιρίας. Αυτό ήταν το «πιστεύω» των τρίτων για το πρόσωπο του αλλά κάτι τέτοιο δεν θεωρούσε ο ίδιος για τον εαυτό του.

Μάλλον η προσωπική αλήθεια που είχε υιοθετήσει ο ίδιος για τον εαυτό του ήταν πως έπειτα από εκείνο το τραγικό τροχαίο που κόστισε τον ακαριαίο θάνατο της γυναίκας και των παιδιών του, εκείνη την αποφράδα ημέρα πριν από περίπου 20 χρόνια στην Εθνική Οδό. Έκτοτε, όλος ο ψυχικός του κόσμος αντέδρασε αντανακλαστικά και αντιδραστικά σε όλο το κακό που τον βρήκε με το να μεταμορφωθεί μέσα σε μια δεκαετία ως τον πλέον εργατικό, παραγωγικό και αντικοινωνικό άνθρωπο της εταιρίας. Μετά από αυτό το συμβάν εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως είχε γίνει εργασιομανής καθαρά για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο πέραν της δουλειάς του. Ποτέ ξανά δεν γύρισε να κοιτάξει άλλη γυναίκα στα μάτια. Όσο μεγαλύτερα τα κέρδη της εταιρίας τόσο μεγαλύτερη η ατομική του χασούρα σαν άνθρωπος…
Φυσικά, η ολική άρνηση της προσωπικής του ζωής ήταν ένα συν για την επιχείρηση εφόσον όλη του η ζωτική ενέργεια και ενδιαφέρον είχαν κοινό παρανομαστή την πρόοδο αλλά και την αύξηση των κερδών της επιχείρησης.

Μόνο αυτό τον ένοιαζε εφόσον τον εαυτό του τον είχε κλειδώσει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της συμφοράς που τον είχε ανταμώσει προ μια εικοσαετίας.
Η προσωπική του ζωή εύκολα θύμιζε το γκρέμισμα των ετοιμόρροπων παλαιών κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας ή τον ανιπεβεβαίωτο μύθο της «Ευτυχίας του Εργένη» που είχε χτίσει για τους γύρω του.
Πολύ περισσότερο σήμερα που το ημερολόγιο είχε σημάνει 04/09/06.
Τούτη τη μέρα που όλοι οι συνάδελφοι του θα είχαν φορέσει τις μάσκες της καλοσύνης και θα τον περίμεναν σαν πεινασμένα τσακάλια στο γραφείο για να του ευχηθούν «από καρδιάς» τα καλύτερα και πλέον μεγαλόψυχα λόγια που μπορείς να πεις σε άνθρωπο.
Σήμερα.
Δευτέρα.
Ημέρα των γενεθλίων του.

Ζόρισε τον απρόθυμο εαυτό του να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάει στη δουλειά. Ήταν μια γαμημένη μέρα για τον ίδιο. Εγκατέλειψε με νωχελικές κινήσεις το κρεβάτι του και σαν πληγωμένο φίδι σύρθηκε ως την τουαλέτα για να νίψει το πρόσωπο του. Το αγουροξυπνημένο του ύφος τον κάρφωνε κατάματα και όσο περισσότερο τον κοίταζε τόσο περισσότερο οι μνήμες έστηναν άγριο χορό μες το κρανίο του. Έβαλε το κεφάλι του κάτω από την βρύση μπας και πνίξει τις σκέψεις με το κρύο νερό. Βγήκε από το μπάνιο και άρχισε να ντύνεται σαν θανατοποινίτης που λίγο πριν από την δημόσια εκτέλεση ντύνεται γαμπρός στον μοιραίο του γάμο με τον επικείμενο θάνατο. Κάλλιστα θα μπορούσες να τον παρομοιάσεις με υποψήφιο απαγχονισμένο ο οποίος δείχνει να αναλογίζεται την ύστατη στιγμή όλα εκείνα τα Πάθη και τα ανεκπλήρωτα όνειρα της Ζωής του καθώς έδενε τη γραβάτα στο λαιμό του σαν να ήταν τριχιά αιμοσταγή Δήμιου.

Πήρε τα κλειδιά από το τραπεζάκι του καθιστικού και κατέβηκε στο υπόγειο γκαράζ. Εκεί τον περίμενε καρτερικά μια εκλεπτυσμένη σε εμφάνιση και ταυτόχρονα προικισμένη με λεπτές γραμμές, πολυτελής Jaguar. Το αυτοκίνητο πάντα του θύμιζε την οικιοθελή δουλεία του. Έβαλε μπροστά και άφησε για λίγο τον κινητήρα να γουργουρίζει χαμηλόφωνα ανάμεσα στα πόδια του. Υπολόγισε πως σε μισή ώρα θα είναι στο γραφείο, το οποίο σαφώς και θα φέρνει σήμερα σε σύναξη και γιορτή παλιάτσων.

Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ, προσπαθούσε όλη εκείνη την ώρα να πείσει τον εαυτό του πως όλα είναι μια γελοία φάρσα. Φτάνοντας έξω από το γραφείο ένα τσούρμο γλοιώδεις φάτσες που ούτε θα ήθελες να τους έχεις καν γείτονες, έτρεξαν προς το μέρος του με κάτι τεράστια παραμορφωμένα χαμόγελα να φιγουράρουν καλουπωμένα πάνω στο πρόσωπο τους. Για την ακρίβεια, θα μπορούσες εύκολα να τους περάσεις για κλώνους του Joker. Καθότι εκείνος όμως γνώριζε ότι δεν ήταν στα σίγουρα ο Batman, στιγμιαία συνειδητοποίησε ότι όλοι αυτοί οι φλεγματικοί τύποι πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από τους ίδιους τους συνεργάτες του.
-«Χρόνια Πολλά»
-«Να τα εκατοστίσετε, και ότι καλύτερο σας εύχομαι»
-«Ότι ποθείτε στην αγκαλιά σας να το βρείτε»
-«Άντε και γαμπρό να σε δούμε γεράκο!»


Κλείνοντας την πόρτα, πήρε μια βαθιά ανάσα με την πλάτη του να στηρίζεται στον τοίχο του γραφείου μπας και μπορέσει να ξεφύγει από την τεράστια αναγούλα που του είχε φτάσει από το στομάχι στο λαιμό. Πριν καθίσει, εξέτασε προσεχτικά το ενδεχόμενο να κλείσει το κινητό του ωσότου να έρθει η ώρα που θα φύγει ξαλαφρωμένος για το σπίτι μετά το πέρας αυτού του κακόγουστου πάρτυ.
Αυτό και έκανε.
Δεν ήθελε ειδικά τέτοια μέρα να τον ενοχλούν τηλεφωνώντας του για τα «χρόνια πολλά» και να του γλύφουν τα αυτιά οι κάθε λογής ρουφιάνοι και κόλακες που είχε συναναστραφεί κατά καιρούς.

Οι ώρες περάσανε λαθραία για πρώτη φορά από τότε που είχε δουλέψει μέσα σε αυτή την εταιρία κολοσσό της εγχώριας αγοράς και μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες του κόσμου.
Οι συνεργάτες και συνάδελφοι είχαν διοργανώσει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ προς τιμήν του όχι μόνο για τα γενέθλια του αλλά γιατί σήμερα σήμαινε και το τέλος εποχής για αυτόν μέσα στους κόλπους της επιχείρησης καθώς την επόμενη ημέρα έβγαινε στην σύνταξη.
Ειδικότερα, η 4η Σεπτεμβρίου του 1965, δεν ήταν μόνον η μέρα των γενεθλίων του αλλά και η πρώτη μέρα που έπιασε δουλειά σε αυτή την επιχείρηση. Πριν 41 χρόνια ακριβώς δηλαδή.
Τότε, το είχε θεωρήσει καλό οιωνό το ότι τα γενέθλια του είχαν συμπέσει την ίδια ημέρα με την πρόσληψη του στην εταιρία.
Να που τώρα όμως η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να συμπέσουν τα γενέθλια του και με την αποχώρηση του από την επιχείρηση που ανδρώθηκε.
Μερικές φορές η Ζωή σου παίζει κάτι παιχνίδια που ούτε η φαντασία μπορεί να τα ονοματίσει.

Τότε ήταν η πρώτη του μέρα στην εταιρία.
Σήμερα είναι η τελευταία του όμως και αυτό έδειχνε πως ένας κύκλος που είχε ανοίξει πριν από σαρανταένα χρόνια έκλεισε με τον ίδιο τρόπο σε μια τέλεια επαλήθευση των γεγονότων της ζωής.

Ήταν ήδη αργά το απόγευμα όταν το πάρτυ θεωρήθηκε λήξαν με το γραφείο του να μοιάζει κατόπιν με βομβαρδισμένο προάστιο του Βελιγραδίου. Ριγμένα μπουκάλια αλκοόλ στο πάτωμα, μισογεμάτα ποτήρια να προσπαθούν να βρουν τη θέση τους μέσα στο χώρο και το χρόνο καθώς δεκάδες μισοσβησμένα αποτσίγαρα ήταν οι τελευταίοι αξιόπιστοι μάρτυρες αυτής της θλιβερής σύναξης.
Ήταν ώρα να επιστρέψει στο σπίτι.
Για τα καλά.

Δεν πρέπει να του πήρε πολύ ώρα να φτάσει έξω από το σπίτι. Βγήκε από το αυτοκίνητο και έμεινε για λίγο ακίνητος να κοιτάζει το σπίτι του επίμονα λες και το έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του. Ένιωθε αποκαμωμένος και άχρηστος. Σαρανταένα ολόκληρα χρόνια από την ζωή του μέσα σε μια επιχείρηση την οποία αγαπούσε να μισεί. Τώρα ήταν μετεώρος. Τα παιδιά του και η γυναίκα του είχαν αποδημήσει πριν από είκοσι χρόνια και τώρα τον άφηνε και η δουλειά του για πάντα. Δεν είχε κάτι άλλο στην ζωή που να τον κάνει να νιώθει ζωντανός.
Τι θα έκανε;
Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό του...

Το επόμενο πρωί ο κηπουρός που ερχόταν καθημερίνα για να φροντίσει τον κήπο του σπιτιού του τον βρήκε να κρέμεται κρεμάσμενος από την γραβάτα του στην οροφή του γκαράζ. Ένα σημείωμα βρίσκοταν κάτω από τα πόδια του με μια φράση γράμμενη...
«Οικιοθελής αποχώρηση».

Στην κηδεία του είχαν παρεβρεθεί όλοι αυτοί που είχαν δώσει και το παρόν στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ που είχαν διοργανώσει προς τιμήν του. Σήμερα πάλι θα τον αποχαιρετούσαν όχι από την δουλειά μα οριστικά από αυτόν τον κόσμο.

Έτσι η ταφική πλάκα ανέγραφε την 4η Σεπτεμβρίου όχι μόνο ως ημερομηνία γέννησης αλλά και θανάτου...

5.9.06

...and the Question is Why?



Dimitris Varos

2.9.06

Δεν υπάρχει το Ποτέ



Ορισμένοι έσπευσαν να μου επισημάνουν πως σε ένα σημείο του post μου το οποίο ανέβασα στις 29/08, ότι έγραφα με ένα τρόπο που κάλλιστα θα μπορούσες να πεις ότι ήταν σαν να είχε γίνει ήδη ο ημιτελικός της 01/09 αφού άφηνα καθαρά να εννοηθεί πως η Εθνική μας είχε νικήσει τους γιάνκης. Καταννοώ την λογική σας απορία μα να που επιτέλους έγινε και για σας ο χθεσινός ημιτελικός και όλοι είδατε τελικά ποιος βγήκε νικητής. Άρα, επαληθεύτηκα…όχι για την εκτίμηση αλλά για την απόλυτη δήλωση που είχα κάνει κινδυνεύοντας να διαψευστώ δημόσια.
Το μήνυμα εκ των άνωθεν όμως εδώθη σε αυτούς που έπρεπε… και ο νοών νοείτω.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν στον λαό της Ιαπωνίας οι αμερικάνικες ατομικές βόμβες ως σήμερα. Και οι παρενέργειες αν μη τι άλλο είναι φανερές.
Πώς να εξηγήσω το ότι χιλιάδες Ιάπωνες μέσα στο γήπεδο την ώρα του ημιτελικού ζητωκραύγαζαν υπέρ των Αμερικάνων;!
Πώς να ερμηνεύσω αυτή την πρωτάκουστη λατρεία του υποτακτικού δουλικού προς τον αφέντη-γαμιά του;;
Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τελικά μόλυναν στο διηνεκές τον λαό αυτής της χώρας. Αναγκάσαν τους Ιάπωνες όχι μόνο να παραδοθούν αλλά και να υποκλιθούν στο σφράγισμα του αιωνίου loser. Και παραδέχθηκαν το κακό που τους έγινε από τους γιάνκης σαν δίκαιη Μοίρα και όχι σαν λόγο Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης απέναντι στο κακό που τους καμώθηκε.
Και ένας loser ποτέ δεν σηκώνει κεφάλι στο Μεγάλο Αφεντικό. Γιατί αυτός είναι που του επιτρέπει να ζει και να αναπνέει.
Καμιά αντίρρηση;
…Έτσι μπράβο…

Μετά;
-Αυλαία-
τα φώτα σβήνουν και όλα φωτίζουν γύρω μας.
Μια Ελλαδίτσα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων (μια αντίστοιχη δηλ. σε μέγεθος βλαχοκωμόπολη της Αμερικής), με μουρόχαβλους ηγέτες, με μια σκατένια Πολιτεία και ζόμπι πολίτες να περιφέρονται στις western style artificial ζωές τους…καταφέρνει έναν ηράκλειο άθλο απέναντι σε αυτόν που έχει σχέση με όσα ορίζουν τον τρόπο ζωής μας…στον υποτιθέμενο παντοδύναμο Πλανητάρχη.
Σε αυτόν τον ξυλοπόδαρο Πλανητάρχη που έφαγε τρικλοποδιά από τον τσαμπουκά της Ελληνικής Ψυχής.
Και τώρα βρισκόταν αναίσθητος φαρδύς πλατύς στη μέση του ρινγκ κάνοντας τον Παναγιώτη Γιαννάκη να πει με πολυδιάστατο νόημα σαν τελευταία λέξη της συνέντευξης του: «Δεν υπάρχει το Ποτέ».

Δεν υπάρχει το Ποτέ για εμάς και το Πάντα για τους Αμερικάνους.