This is It

"Δεν υπάρχει πουθενά να πας, 

τίποτα να κάνεις και κανένας που να είσαι 

εκτός από αυτός που είσαι, 

από αυτό που κάνεις και από εκεί που πας"

Συν είδηση

Ακόμη και τώρα που μου λένε πως επιτέλους έχω μεγαλώσει, δεν έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, να κατανοήσω τα παιχνίδια των μεγάλων. Πράγμα περίεργο ομολογώ μα την ίδια στιγμή αν αυτό σημαίνει πως διατηρώ κάτι από την παιδική μου αθωότητα με αυτό τον τρόπο, τότε μπορώ να πω πως νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος για αυτό. Μου είναι τελείως ξένο το εγωϊκό περιβάλλον που στήνουν τα εκάστοτε κυριαρχικά αρσενικά προς τέρψη και ευρεία κατανάλωση της κοινωνικής τους περσόνας.
Ουδόλως με απασχολεί ο συγκεντρωτισμός χρημάτων ή το να αποδείξω για το θεαθήναι σε τρίτους το ποιος και τι είμαι μέσω αυτών.
Εξίσου, με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα παίγνια της δύναμης και της εξουσίας. Θεωρώ μέγιστη αυταπάτη και πλήρη ψευδαίσθηση την εξουσιαστική και βίαιη επιβολή απόψεων, αξιών και στάση ζωής στον διπλανό μας με οποιοδήποτε τρόπο.
Ποτέ δεν χρησιμοποίησα θέσεις και ιεραρχίες για να εκμεταλλευτώ ή να μειώσω τον συνάνθρωπο μου. Με σκληρή δουλειά και πολλές φορές με κόστος στην προσωπική μου ζωή κατάφερα να μάθω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα ώστε να γίνω απλά καλύτερος στην εργασία μου.
Ουδέποτε υπήρξα ρουφιάνος, γλείφτης, καιροσκόπος ή καρεκλοκένταυρος ώστε να κρατήσω τη θεσούλα μου ή να αρπάξω μια προαγωγή. Κι ας έτυχε στην συνέχεια να χάσω ακόμη κι αυτή που με τόσο κόπο και ιδρώτα είχα κερδίσει.
Κι αυτό είναι το μοναδικό μου καμάρι και η κρυφή μου περηφάνια.

Σιχαίνομαι τέτοια άτομα και ποτέ δεν κατάπια το σάλιο μου όταν μου ζητήθηκε να εκφέρω γνώμη για τα καμώματα τους.
Αντιθέτως, όποτε μου ζητήθηκε βοήθεια, την προσέφερα χωρίς δεύτερη σκέψη και δίχως το παραμικρό ίχνος ωφελιμισμού.
Μια βαθύτερη φωνή ανέκαθεν έλεγε μέσα μου πως όλα ξεκινάν από εμάς και στο τέλος της μέρας ξαναγυρνάν σε μας.
Όμορφα ή άσχημα καμωμένα.
Καλά ή κακά πεπραγμένα.
Μα ακόμη και να μην ισχύει κάτι τέτοιο, κίνητρο για την όποια βοήθεια έδωσα κατά καιρούς αποτελούσε το ότι κοινός παρανομαστής είναι ο άνθρωπος και όχι η ανταπόδοση με έμμεσο ή άμεσο τρόπο.

Κάτι τέτοιο δεν αγοράζεται ούτε ξεπουλιέται διότι έχει να κάνει με την συνείδηση μου...κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από είδηση για τον καθένα από εμάς.

"Η στιγμή της πραγματικής ησυχίας σου δεν είναι εκείνη, καθ’ ην κοιμάσαι συ, αλλ’ εκείνη, καθ’ ην κοιμάται η συνείδησίς σου."

Πολύβιος Δημητρακόπουλος, 1864-1922, Έλληνας θεατρικός συγγραφέας

...με απλά λόγια, ως τώρα, καταφέρνω και κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες.
Καλή σας νύχτα.

Holidays

Holidays

are

Holy days

Ο Παπαλάνγκι

Ο φύλαρχος Τουιάβιι, από το νησί Τιαβέα-Σαμόα, αφηγείται στον λαό του τις εμπειρίες του, με τον λευκό "πολιτισμένο" άνθρωπο και την σχέση του με τον χρόνο, μετά από ένα ταξίδι του στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η καταγραφή έγινε από ένα ιεραπόστολο.
Ως Παπαλάνγκι αναφέρεται ο λευκός, ο ξένος, ο Ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος.


“...Ο Παπαλάνγκι αγαπάει πολύ το στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί, όμως αγαπάει και αυτό που δεν πιάνεται και που όμως υπάρχει - το χρόνο.

Κάνει πολύ φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι ' αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν είναι περισσότερος απ' όσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, για τον Παπαλάνγκι ποτέ δεν είναι αρκετός.

Ο Παπαλάνγκι είναι μόνιμα δυσαρεστημένος με το χρόνο του και κατηγορεί το μεγάλο Πνεύμα που δεν του έχει δώσει περισσότερο. Βλαστημάει μάλιστα το θεό και τη μεγάλη του σοφία, χωρίζοντας και κατα- κομματιάζοντας κάθε νέα μέρα σύμφωνα μ' ένα ορισμένο σχέδιο. Τον κατακόβει ακριβώς όπως όταν κόβουμε εμείς μ' ένα μεγάλο σουγιά σταυρωτά μια μαλακιά καρύδα. Όλα τα κομμάτια έχουν τ' όνομά τους: δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα. Το δευτερόλεπτο είναι μικρότερο από το λεπτό κι αυτό μικρότερο από την ώρα' όλα μαζί κάνουν την ώρα και θα πρέπει κανείς να έχει εξήντα λεπτά και πολύ περισσότερα ακόμη δευτερόλεπτα για να έχει τόσα όσα και μια ώρα.

Αυτό είναι μια μπερδεμένη υπόθεση, που ποτέ δεν καλοκατάλαβα, γιατί μ' αηδιάζει να ξοδεύω περισσότερες σκέψεις απ' όσες είναι απαραίτητες για τέτοια αηδιαστικά πράγματα. Ο Παπαλάνγκι όμως τάχει κάνει επιστήμη. Οι άντρες, οι γυναίκες και ακόμη και τα παιδιά, που μόλις μπορούν και στέκονται όρθια, φοράν στο πανί τους, δεμένη με χοντρή μετάλλινη αλυσίδα και κρεμασμένη στο λαιμό ή δεμένη με ένα λουρί στον καρπό του χεριού, μια μικρή, επίπεδη στρογγυλή μηχανή, απ' όπου μπορούν να διαβάζουν το χρόνο.

Αυτό το διάβασμα δεν είναι εύκολο. Κάνουν εξάσκηση με τα παιδιά, κρατώντας τη μηχανή στ' αυτί τους, ώστε να τους γεννηθεί η επιθυμία να μάθουν να διαβάζουν το χρόνο. Μια τέτοια μηχανή, που μπορεί κανείς εύκολα να τη σηκώσει πάνω σε δύο δάχτυλα, είναι μέσα στην κοιλιά της όμοια με τις μηχανές στην κοιλιά των μεγάλων πλοίων, που όλοι σας γνωρίζετε. Υπάρχουν όμως και μεγάλες και βαριές χρονομηχανές. Αυτές βρίσκονται στο εσωτερικό της καλύβας ή κρέμονται στην πιο ψηλή κορφή του σπιτιού για να φαίνονται από πολύ μακριά. Όταν έχει περάσει ένα μέρος του χρόνου, αυτό το δείχνουν κάτι μικρά δάχτυλα στην εξωτερική πλευρά της μηχανής, ενώ ταυτόχρονα αυτή κράζει ένα πνεύμα και χτυπάει πάνω στο σίδερο μέσα στην καρδιά της. Ένα τρομερό βουητό και σαματάς ακούγεται σε μια ευρωπαϊκή πόλη όταν ένα μέρος του χρόνου έχει περάσει.
Όταν ο Παπαλάνγκι ακούει αυτόν το χρονοθόρυβο, παραπονιέται:
«Κρίμα, που πέρασε πάλι μια ώρα» .

Συνήθως παίρνει και θλιμμένο ύφος σαν κάποιον άνθρωπο που κουβαλάει μέσα του μεγάλη δυστυχία παρ' όλο που την ίδια στιγμή αρχίζει μια εντελώς φρέσκια ώρα.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα, σκέφτομαι μόνο ότι θα είναι μια βαριά αρρώστια.

«Ο χρόνος μ' αποφεύγει!»

«Ο χρόνος τρέχει σαν το άλογο!»

«Δώσε μου λίγο χρόνο»

Έτσι παραπονιέται ο λευκός άνθρωπος.

Εγώ λέω ότι αυτό θα είναι ένα είδος αρρώστιας, γιατί όταν ο λευκός έχει διάθεση να κάνει κάτι, όταν η καρδιά του λαχταράει ας πούμε να βγει στον ήλιο ή να κάνει βόλτα με το κανό στο ποτάμι ή να κάνει έρωτα με το κορίτσι του, τότε συνήθως καταστρέφει το κέφι του, επιμένοντας να σκέφτεται:
Εμένα δεν μούλαχε χρόνος για να 'μαι χαρούμενος.
Ο χρόνος υπάρχει, αυτός όμως δεν τον βλέπει, όση καλή διάθεση κι αν έχει. Αναφέρει χιλιάδες πράγματα, που του παίρνουν το χρόνο, κάθεται γκρινιάζοντας και παραπονούμενος πάνω σε μια δουλειά, για την οποία δεν έχει όρεξη, η οποία δεν τον ευχαριστεί, την οποία κανένας δεν τον αναγκάζει να την κάνει εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.

Αν όμως ξαφνικά αντιληφθεί ότι έχει χρόνο, ότι κι όμως ο χρόνος υπάρχει, ή αν του δώσει κάποιος άλλος χρόνο - οι Παπαλάνγκι δίνουν συχνά ο ένας στον άλλο χρόνο, τίποτα μάλιστα δεν εκτιμάται περισσότερο από αυτήν την πράξη - τότε του λείπει πάλι η διάθεση ή είναι κουρασμένος από τη δουλειά και χωρίς κέφι. Και πάντα αναβάλλει για αύριο αυτό για το οποίο σήμερα δεν έχει χρόνο.

Υπάρχουν Παπαλάνγκι που ισχυρίζονται ότι ποτέ δεν έχουν χρόνο. Τριγυρνούν ζαβλακωμένοι εδώ κι εκεί σαν να τους έχει καβαλήσει ο Αιτού και όπου και να πάνε κάνουν σαν να τους βρήκε καταστροφή και όλεθρος, επειδή έχασαν το χρόνο τους. Αυτή η μανία είναι μια φριχτή κατάσταση, μια αρρώστια, που κανένας γιατρός δεν μπορεί να γιατρέψει, που μεταδίδεται σε πολλούς ανθρώπους και τούς εξαθλιώνει.

Επειδή ο κάθε Παπαλάνγκι διακατέχεται από το φόβο για το χρόνο του, ξέρει πάντα με μεγάλη ακρίβεια, και όχι μόνο κάθε άντρας, αλλά και κάθε γυναίκα και κάθε μικρό παιδί, πόσες ανατολές της σελήνης και του ήλιου έχουν περάσει από τότε που πρωταντίκρυσε το μεγάλο φως. Αυτό μάλιστα παίζει ένα τόσο μεγάλο ρόλο, ώστε να γιορτάζεται με λουλούδια και με μεγάλα φαγοπότια κάθε φορά που έχει περάσει ένα ορισμένο, ίσο με τ' άλλα, χρονικό διάστημα.

Πόσο συχνά ένιωσα ότι ντρέπονταν για μένα, επειδή όταν με ρωτούσαν πόσων χρονών είμαι, εγώ γελούσα και δεν ήξερα ν' απαντήσω.
«Μα πρέπει να ξέρεις πόσων χρονών είσαι.»

Εγώ σώπαινα και σκεφτόμουν: Είναι καλύτερα να μην το ξέρω.

Πόσων χρονών, σημαίνει πόσα φεγγάρια έχει ζήσει κανείς. Αυτό το μέτρημα και το ψάξιμο είναι γεμάτο κινδύνους, γιατί έτσι οι άνθρωποι μάθανε πόσα φεγγάρια διαρκεί συνήθως η ζωή τους. Ο καθένας λοιπόν προσέχει τώρα πάρα πολύ, κι όταν έχουν περάσει πολλά φεγγάρια, λέει:

«Τώρα πρέπει όπου να 'ναι να πεθάνω».

Έτσι δεν νιώθει πια καμιά χαρά και πεθαίνει πραγματικά σύντομα.
Στην Ευρώπη λίγοι μόνο άνθρωποι υπάρχουν που πραγματικά έχουν χρόνο. Ίσως και κανένας.

Γι ' αυτό και οι περισσότεροι περνάν τροχάδην τη ζωή τους σαν μια πεταγμένη πέτρα.

Όλοι σχεδόν, όταν περπατούν κοιτάζουν στο χώμα και τινάζουν τα χέρια τους προς τα εμπρός για να προχωρήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα. Αν τους σταματήσει κανείς, λένε δυσαρεστημένοι:

«Τι θέλεις και μ' ενοχλείς; δεν έχω χρόνο, κοίτα πως θα εκμεταλλευτείς κι εσύ τον δικό σου».
Συμπεριφέρονται στ' αλήθεια, σαν να νομίζουν ότι ένας άνθρωπος που βαδίζει γρήγορα είναι πιο αξιόλογος και πιο γενναίος από αυτόν που βαδίζει αργά.

Έχω δει έναν άντρα που το κεφάλι του κόντευε να σπάσει, που στριφογύριζε τα μάτια του κι άνοιγε το στόμα του σαν ψάρι που πεθαίνει, που είχε γίνει κοκκινοπράσινος και χτυπιόταν με χέρια και με πόδια, μόνο και μόνο επειδή ο υπηρέτης του ήρθε μιαν ανάσα αργότερα απ' ότι είχε υποσχεθεί. Η ανάσα ήταν γι 'αυτόν μεγάλη απώλεια, που δεν σήκωνε συγγνώμη. Ο υπηρέτης εξαναγκάστηκε να φύγει από την καλύβα του, ο Παπαλάνγκι τον έδιωχνε, φωνάζοντας:

« Αρκετό χρόνο μού 'χεις κλέψει. Ένας άνθρωπος που δεν σέβεται το χρόνο, δεν αξίζει τίποτα».

Μόνο μια και μοναδική φορά συνάντησα κάποιον άνθρωπο που είχε πολύ χρόνο, που δεν παραπονιόταν ποτέ ότι του λείπει. Αυτός όμως ήταν φτωχός, βρώμικος και περιφρονημένος. Οι άνθρωποι απόφευγαν να περάσουν από δίπλα του και κανένας δεν τον πρόσεχε. Εγώ δεν καταλάβαινα αυτή τη συμπεριφορά, γιατί το βάδισμά του ήταν χωρίς βιασύνη και τα μάτια του είχαν ένα ήρεμο, φιλικό χαμόγελο. Όταν τον ρώτησα, το πρόσωπο του συσπάστηκε και είπε θλιμμένα:

«Ποτέ δεν ήξερα να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου, γι' αυτό και είμαι ένας φτωχός, περιφρονημένος φουκαράς».

Ο άνθρωπος αυτός είχε χρόνο, κι αυτός όμως δεν ήταν ευτυχισμένος.

Ο Παπαλάνγκι ξοδεύει όλη του τη δύναμη και στρέφει όλες του τις σκέψεις στο πως θα μπορέσει να κάνει το χρόνο όσο το δυνατό πιο ταχύ. Χρησιμοποιεί το νερό και τη φωτιά, τη θύελλα και τις αστραπές του ουρανού για να σταματήσει το χρόνο. Βάζει σιδερένιους τροχούς κάτω από τα πόδια του και δίνει στα λόγια του φτερά για να 'χει περισσότερο χρόνο.

Και προς τι όλος αυτός ο κόπος; Τι κάνει ο Παπαλάνγκι με το χρόνο του;
Ποτέ δεν μπόρεσα να τ' ανακαλύψω, παρ' όλο που αυτός λέει πάντα πολλά λόγια και κάνει μεγάλες χειρονομίες σαν να τον έχει καλέσει το μεγάλο Πνεύμα σε Φόνο.

Πιστεύω ότι ο χρόνος ξεγλιστρά από τα χέρια του σαν το φίδι στην υγρή παλάμη, ακριβώς επειδή τον κρατά πολύ σφιχτά, δεν τον αφήνει να συνέλθει. Τον κυνηγά πάντα με απλωμένα χέρια, δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ξαπλωθεί στον ήλιο. Θέλει ο χρόνος να 'ναι πάντα κοντά του, τον θέλει να τραγουδά και να μιλά. Ο χρόνος όμως είναι σιωπηλός και ειρηνικός και αγαπά την ησυχία και το άραγμα στο στρώμα. Ο Παπαλάνγκι δεν έχει καταλάβει τι είναι ο χρόνος, δεν τον έχει αντιληφθεί σωστά και γι ' αυτό τον κακοποιεί με τις ωμές του συνήθειες...”

Snow

"Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις άσπρη μέρα"
-Κινέζικη Παροιμία-

Mr. Freeman 58-Όλοι σας, μισείτε ο ένας τον άλλον

Ο ύμνος της Αγάπης (Α' Κορινθίους κεφ. ιγ' στίχοι 1-13)

«Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι παύσονται· είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη».

Μετάφραση:

"Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ"

L.W. 09

"Καλή ζωή,
κακή διαθήκη"

Μαλακίες

"Δεν θέλω συμβουλές,
μαλακίες κάνω και μόνος μου"

G-old

"Τι χρώμα έχει, ο σαφής άνθρωπος;"

"Χρυσαφής"





Αφιερωμένο στην Moka

Στίγμα '01

"Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να χρησιμοποιούν μόνο το στόμα τους,
αναζητούν πάντα διαθέσιμα αυτιά"

Η δουλειά του Μαλάκα

dekemvriana - good quality from dimitris meletis on Vimeo.

Η τέρψη του Μαλάκα

Ατάκα ημέρας

"Όσα δεν φέρνει ο χρόνος,
τα φέρνει η στιγμή"

λ

"Ο τρελός, δεν σαλεύει παρά μόνο
στην λογική του και στον έρωτα"

Ασώματος

Πολλές φορές ανακαλώ στην μνήμη μου τα λόγια ενός σοφού γέροντα που είχα γνωρίσει όλος τυχαίος (ωστόσο, εκείνος με διαβεβαίωσε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο) στον Ασώματο της Κρήτης προ διετίας. Καθήσαμε παρέα για κάνα δίωρο κι ενώ μιλούσαμε για χίλια δυό πράγματα που αφορούν την ζωή και τον άνθρωπο, σε κάποια φάση μεταξύ άλλων, μου είπε:

"Όταν σε ταλανίζει κάτι, κι αφού σκεφτείς σε βάθος το εκάστοτε ζήτημα που μπορεί να σε απασχολεί έντονα, να βγάζεις συμπεράσματα έπειτα από επτά μέρες σιωπής. Μετά το πέρας της εβδομάδος, είναι που νους και καρδιά καταλαγιάζουν και νηφάλια μπορείς να καταλήξεις σε απόφαση".

Τον ευχαριστώ πολύ για όλα, ξέρω πως ενίοτε προσεύχεται και για μένα...

Cunt

"Παρακαλετό μουνί,
ξινό γαμήσι"

Πως Τολμάς και Νοσταλγείς Τσόγλανε;

14

Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο
Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω
Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό
Μα ούτε και απίθανο
Κάθομαι εδώ και περιμένω

-------------------------------------

ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται
μην και δεν τον φοβηθώ

-------------------------------------

Η ΣΚΕΨΗ ΛΕΝ ΠΩΣ ΤΡΕΧΕΙ

Η σκέψη λεν πως τρέχει
πιο γρήγορα απ' το φως
Μα αν είναι να βρεις την αγάπη σου
Όσο κι αν βιάζεσαι
Καλύτερα ξεκινά με τα πόδια

-------------------------------------

ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ

Είδα έναν άντρα να πέφτει
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή

-------------------------------------

ΑΓΝΩΣΤΗ Χ

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ' το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

-------------------------------------


Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;
-Γιάννης Αγγελάκας-

Εις μνήμην...Ανδρομέδας

Πέρσι το Καλοκαίρι η Ανδρομέδα έφυγε από κοντά μας (σαν κάτι περισσότερο να ήξερε).
Μέχρι σήμερα όμως μνημονεύω τα λόγια που είχε αναρτήσει στο προφίλ της και καθημερινά αποζητώ την αλήθεια τους:
"Δεν είμαι λογική και δεν περιμένω τίποτα εξαιρετικό από λογικούς ανθρώπους"

Πλέον βρίσκεται πάνω από το φεγγάρι...

Πουκάμισα

"Στα αντρικά πουκάμισα τα κουμπιά βρίσκονται στη δεξιά πλευρά,
στα γυναικεία στην αριστερή"