30.12.08

28.12.08

Μούλος γιος


Είμαι ένας μούλος γιος μιας αδέσποτης οικογενείας.
Αγνώστων λοιπών στοιχείων και απροσδιόριστης καταγωγής.
Ήμουν ακόμη μωρό όταν η ξεδοντιάρα λύκαινα μου αρνήθηκε το γάλα της κι από τότε τρέφομαι με το αίμα που κυλά σιγοβράζοντας στις φλέβες της Αίτνας.
Δεν θυμάμαι καν την μαμή που ξερίζωσε διαπαντός τον ομφάλιο λώρο που με έδενε με κάθε λογής αποκούμπι και βόλεμα.
Έκτοτε την υμνώ για όσα μου χάρισε,
παίρνοντας τα πάντα μακριά μου.
Ως τα σήμερα κουβαλώ κάτω από τα πόδια μου την λασπουριά
μιας αφηρημένης ενιαυτής Ιδέας.
Μιας ιδέας που με έκανε να έχω σαφή εικόνα για εμένα
και το ανήλεο μπαστάρδεμα του κόσμου.

Μόνος.
Μονάχος.
Μοναχός.

Δυσλεκτική πραγματικότητα για όσους φοβούνται να ανταμώσουν τους φόβους τους.

24.12.08

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Subcomandante Marcos

Το παρόν Post για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στο blog Άνθρωποι από Καλαμπόκι με τίτλο "Έβαλες λίγο χρώμα στη Σκιά μας". Στο προσωπικό μου blog το συγκεκριμένο κείμενο δεν ανέβηκε ποτέ μα έπειτα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών κρίνω πως ακόμη κι αν πέρασαν κοντά 3 χρόνια από τότε πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για κάτι τέτοιο. Αναλυτικά στοιχεία για το βίο του Subcomandante Marcos καθώς και για το κίνημα των Ζαπατίστας θα βρείτε στο προαναφερθέν Blog...




Ήμουν πλέον φοιτητής όταν μια μέρα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό περιοδικό "τράκαρα" με την περίπτωση του Subcomandante Marcos και τους Ζαπατίστας.

Στην αρχή του άρθρου φιγουράριζε μια φωτογραφία ενός μαυροφορεμένου άντρα με στρατιωτική φόρμα ο οποίος έκανε το σήμα της νίκης φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι. Θα μπορούσες να πεις πως έμοιαζε με μωαμεθανό καμικάζι, με Βάσκο αυτονομιστή, με ταγμένο τρομοκράτη ή ακόμα και με κάποιο επίλεκτο μέλος των Ειδικών Δυνάμεων. Οφείλω να ομολογήσω πως η τότε πανεπιστημιακή μου περσόνα είχε αποκτήσει σαφούς αντιεξουσιαστικούς προσανατολισμούς και προτιμήσεις ενώ με φλέρταρε επίμονα η ετυμολογική έννοια της λέξης τρόμο + κράτη δηλ. τι εκπληρώνει αυτός που προκαλεί τρόμο στο Κράτος;

• Τι χαρακτήρα και ιδεώδη κουβαλά;
• Μήπως απλά έχει διαφορετική άποψη με αυτά που λέει και κάνει το Κράτος και για αυτό θεωρείται κιόλας εχθρός του δευτέρου;
• Μήπως εξοπλίζεται, με Βία απέναντι στην Βία που καθημερινά αντιμετωπίζει από το ίδιο το Κράτος, σαν αντανακλαστική του ανάγκη και ένστικτο;
• Μήπως επιλέγει το δρόμο του ένοπλου αγώνα γιατί πιστεύει πως αυτός ο ωμός τρόπος είναι πιστός καθρέφτης όλων των διαφορετικών πτυχών της κοινωνίας;
• Μήπως γνωρίζει καλά πως έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η ένοπλη βία είναι ένας άμεσος τρόπος ώστε να τραβήξει την προσοχή, να σοκάρει και να αφυπνίσει τους φιλήσυχους συμπολίτες του δείχνοντας τους έτσι πως δεν είναι ήρωας από κόμιξ αλλά ένας από αυτούς;
• Μήπως πιστεύει πως κάποιος πρέπει να είναι αυτός που ενίοτε εκπροσωπεί όλο το μένος και το καλά κρυφό απωθημένο της μάζας για εκδίκηση προς τον Δυνάστη της;
• Μήπως εντέλει θεωρεί πως έτσι σπάει τον φαύλο κύκλο του «Θύτη-Θύματος», εφόσον υποθέτει πως αφού ο ένας εξαρτάται από τον άλλον, παίρνοντας τον τίτλο του Επαναστάτη κόβει έτσι και την αλυσίδα της παθητικότητας που κουβάλαγε το θύμα δίνοντας του ένα λόγο για να περάσει στην ενεργητικότητα;

Θυμάμαι πόσο διψασμένα ρουφούσα το μακροσκελές άρθρο του περιοδικού καθώς η φυσιογνωμία και ο βίος του Subcomandante Marcos με εντυπωσίαζε όλο και πιο πολύ και στο τέλος μπορώ να πω πως με κέρδισε κατα-κράτος (για να χαριτολογήσουμε κιόλας λίγο με τις λέξεις). Έκτοτε, ασχολήθηκα πολύ με την φιλοσοφικά οικουμενική περσόνα του Subcomandante Marcos εκτιμώντας απεριόριστα πίσω από αυτήν τον άνθρωπο και καλλιτέχνη της Ζωής, ο οποίος επέλεξε να μείνει κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του Επαναστάτη.
Αυτόν τον άνθρωπο που φέρνει σε υπερήρωα. Αυτόν τον ηγέτη (με την πλήρη σημασία του όρου) που με όλα αυτά που έχει πράξει, έχει πει, εκφράζει σαν παρουσία και νόηση τον κάνουν να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Αυτόν τον τύπο που σίγουρα θα μπορούσες να συναντήσεις σαν πρωταγωνιστή σε κάποιο κόμιξ.
Για αυτό και τον γουστάρουμε όλοι εμείς…

• Γιατί η ζωή του άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία, βιβλίο, πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, γλυπτό ή ποίημα.
• Γιατί το παράδειγμα του μπορεί να μας παραδειγματίσει και να μας φέρει έμπνευση στην στείρα από όνειρα ζωή μας.
• Γιατί πολύ θα το θέλαμε να ήμασταν στην θέση του όταν οι αλυσίδες την ίδια στιγμή μας κρατούν δέσμιους των πλαστών ζωών μας.
• Γιατί ταυτιζόμαστε με το Δίκαιο στον αγώνα του με το Άδικο.
• Γιατί ακόμα και έτσι φανταζόμαστε ένα κόσμο καλύτερο.
• Γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν είναι όλα ένα ουτοπικό όνειρο αξίζει πάνω από όλα να πολεμά κανείς απέναντι στον κακό του εαυτό.
• Γιατί ο Επαναστάτης δεν βγαίνει στην ουσία ποτέ χαμένος παρά μόνον κερδισμένος εφόσον για αυτόν δεν μετρά η έκβαση αλλά η προσπάθεια. Σε αντίθεση με όλους εμάς που ζυγίζουμε καιροσκοπικά τα πάντα γύρω μας.

Τέλος, σημειώστε πως κυκλοφορούν και πολλά αρνητικά σενάρια και φήμες για το πρόσωπο του. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί πολλά. Το τι είναι σωστό, λάθος, αληθινό ή ψευδές είναι καθαρά υποκειμενικό. Η αλήθεια για μένα είναι πάντοτε κάπου στη μέση…

• Αν και φημολογείται πως είναι από πολύ εύπορη οικογένεια και ότι έχει διατελέσει καθηγητής Φιλοσοφίας σε πανεπιστήμιο του Μεξικού, προτιμά να μιλάει απλοϊκά επιλέγοντας πολλές φορές παραβολές έτσι ώστε να γίνεται κατανοητός από την πλειοψηφία της αγράμματης υπαίθρου.
• Πηγή έμπνευσης για αυτόν, μεταξύ άλλων, έχει αποτελέσει και ο Comandante Che Guevara. Η βασική του ένσταση όμως σε σχέση με τον Che (για αυτό και πολύ σωστά επέλεξε τον τίτλο του Υποδιοικητή), είναι πως πιστεύει απόλυτα στην δύναμη της Ιδέας η οποία ως Μορφή αυτοεκφράζεται με το να είναι η ίδια ο αγώνας καθαυτός υποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την Θυσία που οφείλει να κάνει το ανθρώπινο Εγώ στην υπηρεσία του κοινού σκοπού. Άρα, το φυσικό πρόσωπο στην περίπτωση μας επιτελεί μόνον το ταπεινό όχημα και όχι το κέντρο της Ιδέας.
• Φοράει κουκούλα όχι μόνο για να υποστηρίζει με το παράδειγμα του πως ο αγώνας είναι υπεράνω προσώπων αλλά και σε περίπτωση που σκοτωθεί ο ίδιος, κάποιος άλλος να πάρει την θέση του ως Subcomandante Marcos και να συνεχίσει το έργο του δείχνοντας έτσι πως όλα αυτά δεν στηρίζονται σε ένα πρόσωπο αλλά στον κοινό στόχο.
• Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι γυναίκα και όχι άντρας πίσω από αυτήν την περσόνα. Απλά έχει βάλει ως βιτρίνα τον σύντροφο της αφού το αντρικό πρότυπο επαναστάτη έχει μεγαλύτερη δυναμική και απήχηση στις μάζες.
• Κάποιοι άλλοι λένε, πως ίσως έχει κάποια χρόνια πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί και τον έχει αποδυναμώσει αισθητά. Για αυτό και πολλές φορές παίρνουν την θέση του ορισμένοι έμπιστοι συμπολεμιστές του παριστάνοντας αυτόν σε διάφορες συνεντεύξεις και πορείες.
• Ένα από τα αρνητικά σενάρια, ίσως και το επικρατέστερο μεταξύ άλλων, αναφέρει πως ο Subcomandante Marcos μπορεί να είναι η Χολιγουντιανή κατασκευασμένη περσόνα του λαϊκού μεσσία εξ Αμερικής ενώ από πίσω της κρύβεται η πίεση που θέλει να ασκεί η CIA στο εσωτερικό του Μεξικού. Και προσθέτουν πως μέχρι τώρα, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση του Μεξικού, θα μπορούσε εύκολα να συλλάβει τον ηγέτη των Ζαπατίστας.

Προσωπικά δεν θέλω να πάρω θέση. Μπορεί να είναι όλα μια πλεκτάνη. Μια συνομωσία από τις πολλές που έχουν λάβει μέρος κατά την διάρκεια της Ιστορίας και δεν έχουμε μυριστεί τίποτα. Ωστόσο, αυτό που αποπνέει η περίπτωση των Ζαπατίστας και του Subcomandante Marcos, είτε είναι Μύθος είτε Πραγματικότητα, είναι και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης του ανθρωπίνου είδους…η ΠΙΣΤΗ.
Κι αν τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως η σύγχρονη δυτική ορθολογική κοινωνία πάσχει από την ύπαρξη και την πίστη που τρέφουμε πλέον στους μύθους, τότε εμένα μου αρέσει να πιστεύω σε Μύθους σαν και αυτόν του Subcomandante Marcos…

21.12.08

Στο Γελαστό Παιδί



Το χειρότερο όλων είναι πως διανύουμε μια περίοδο όπου ότι κι αν ακούσουμε, ότι κι αν δούμε δεν μας κάνει καμία μα καμία εντύπωση. Καθημερινά συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια μας και εμείς συνεχίζουμε επιδεικτικά να τα αγνοούμε. Για την ακρίβεια, εθελοτυφλούμε απέναντι σε κάθε τι το οποίο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας καλεί να εγκαταλείψουμε υλικά αγαθά-λάφυρα μιας λαθραίας ζωής. Μιας νερόβραστης ζωής που κινείται αισθητικά, πνευματικά και υπαρξιακά στα κατακάθια μιας άνοστης σούπας. Επιδεικτικά αγνοούμε τα σημάδια των καιρών και με μια προκλητική αυτιστική συμπεριφορά συνεχίζουμε ακάθεκτοι να βλέπουμε τα πράγματα όπως μας βολεύει να τα βλέπουμε. Αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να μπούμε στην θέση του διπλανού μας και επιμένουμε να κάνουμε ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν. Ζητάμε και σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε. Αρπάζουμε μα δεν χαρίζουμε. Κι όσοι από εμάς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία απλά στέκονται ήσυχα στην άκρη και περιφρουρούν το οκνηρό βόλεμα ενός εξαγορασμένου βίου. Τούτο το βόλεμα που περιλαμβάνει πολλές φορές ένα τεράστιο ρεπερτόριο από καβάτζες επί παντός επιστητού. Σκοροφαγωμένες αξίες, θεσμοί που έχουν πάθει σηψαιμία μαζί με ρητορείες που εξυβρίζουν το σκυλεμένο πτώμα της Δημοκρατίας, μας έχουν κάνει να υπερασπιζόμαστε όχι ανιδιοτελής ιδέες και ιδανικά μα Αγνώστου Ταυτότητος Ύποπτα Συμφέροντα {Α.Τ.Υ.Σ.}

Υπνοβατούμε με ορθάνοιχτα μάτια και τρέμουμε στην σκέψη πως μπορεί να μας ξυπνήσει απότομα κάτι που θα είναι εκτός συστήματος {Matrix}. Κάτι που θα ανατρέψει τα ήδη υπάρχον δεδομένα. Ψελλίζουμε ακατάληπτα λόγια σε στιγμές πανικού και το μόνο που μπορεί να πιάσει το αυτί του διπλανού μας είναι φράσεις όπως "σε παρακαλώ άσε με στην ησυχία μου κι εγώ με την σειρά μου δεν πρόκειται να ενοχλήσω"...και λέγοντας τούτα τα λόγια συνεχίζουμε να περπατάμε σκυφτοί.
Μας πετάν ένα ξεροκόμματο ως ανταμοιβή για την δουλική υπακοή που καθημερινά επιδεικνύουμε μα σαν σηκώσουμε κεφάλι θα πρέπει όχι μόνον να ξεβολευτούμε από τα συνηθισμένα αλλά να απαρνηθούμε οτιδήποτε μας φύτεψαν μέσα στο κεφάλι από μικρά παιδιά. Να ανακεφαλαιώσουμε και να αναθεωρήσουμε όλες εκείνες τις δανεικές πεποιθήσεις που μέχρι πριν τις υποστηρίζαμε με όλο μας το είναι.

Και μέσα σε όλα αυτά ένας καθημερινός αγώνας με κύριο σκοπό: Την επιβίωση.
Ένα αγώνα που δίνουμε ολομόναχοι, αφού αυτοί οι οποίοι μας εξουσιάζουν με την άδεια μας (όπως μας λεν ξανά και ξανά και κείνοι μέσω των τηλεοράσεων), είναι πλέον ηλίου φαεινότερον πως δεν μπήκαν στην Βουλή για να μας εκπροσωπήσουν αλλά για να κάνουν περιουσίες που σκανδαλίζουν και τα πλέον εκκεντρικά τερτίπια βασιλέων του παρελθόντος. Ντυμένοι με το ίδιο πολιτικό σώβρακο περιφέρονται στα κανάλια και παπαγαλίζουν την ίδια κασέτα ξανά και ξανά. Ταυτοχρόνως τα σκάνδαλα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και κείνοι το μόνο που λένε είναι πως είναι έτοιμοι να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Ποιος όμως θα αναλάβει το οικονομικό και ποινικό κόστος τέτοιων πράξεων; Κανείς.
Το "κανείς" υποστηρίζεται με την δική μας ανοχή καθώς τους επιτρέπουμε να βρίσκονται στο απυρόβλητο με τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας. Όταν την ίδια ώρα προσπαθούν να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο, βουλευτές σε ρόλο σερίφηδων και απατεώνων ταμπουρωμένοι πίσω από το βουλευτικό άσυλο δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν. Στην πλέον ακραία περίπτωση, άντε να παραιτηθεί κανείς μα και πάλι αυτό δεν σημαίνει ούτε το ότι θα τον καλέσει η δικαιοσύνη να λογοδοτήσει μα ούτε και το ότι θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του όπως ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας.

Την ίδια ώρα που προσπαθούμε να επι-ζήσουμε και όχι να ζήσουμε, η άκρατη πλουτοκρατία οργιάζει απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μιας αδικημένης πλειοψηφίας πολιτών. Το παπαδαριό έχει αναλάβει να γαμήσει και τα τελευταία ψήγματα πίστης που μας έχουν απομείνει ενώ στα μοναστήρια συντελούνται ρασοφόρα λουκούλλεια γεύματα με πρωταγωνιστές παπάδες και πολιτικούς. Με άλλα λόγια, δυο λειτουργήματα που πλέον έχουν γίνει επαγγέλματα. Κι υπεράνω πατήρ-υιού είναι το άγιο πνεύμα...το χρήμα δηλαδή. Ο Θεός που πιστεύουμε. Αυτός που μας διαφεντεύει χωρίς κανένα ιερό και όσιο. Δίχως αγάπη και μετάνοια.

Και ο Ναός του Θεού αυτού; Οι τράπεζες.

Έθνη και εταιρείες βρίσκονται όμηροι του τραπεζικού και νομισματικού συστήματος. Ως σύγχρονοι τοκογλύφοι οι τράπεζες διαφεντεύουν τις οικονομικές τύχες όλου του πλανήτη και πουλώντας στην ουσία αέρα κοπανιστό υπερχρεώνουν κυβερνήσεις, νοικοκυριά μα και το μέλλον αγέννητων παιδιών τα οποία με το που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο εξαρχής κουβαλούν κι ένα χρέος στις πλάτες τους. Οι τραπεζίτες, ως μεγαλοκαρχαρίες λυμαίνονται τον κόπο και τον ιδρώτα του απλού κοσμάκη και μέσα από ένα συγκεντρωτισμό ρευστού χρήματος που θα τον ζήλευαν και τα μεγαλύτερα μονοπώλια καταφέρνουν να είναι οι άρχοντες του παιχνιδιού.

Στα βόρεια προάστια, στο Κολωνάκι και σε άλλες "ελίτ" περιοχές συνεχίζεται το ξεφάντωμα της πλουτοκρατίας με την απληστία παραμονές Πρωτοχρονιάς να ξεχειλίζει τα ποτήρια της σαμπάνιας ενώ την ίδια στιγμή η ανέχεια παραφυλά έτοιμη να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια τους και να τους γκρεμοτσακίσει στα τάρταρα της παλιανθρωπιάς. Η εξουσία είναι μια ψευδαίσθηση και όσοι αναπνέουν και ζουν με αυτήν θα είναι πολύ αργά όταν καταλάβουν πως είναι βαθιά πλανεμένοι. Θα είναι πολύ αργά όταν νιώσουν την οργή να τους χτυπά την πόρτα καθώς το αίμα τους θα είναι αυτό που θα τους ζητηθεί ως σφράγισμα ενός φαύλου κύκλου.

Το πουταναριό πληροφόρησης (βλ. ΜΜΕ) δίνει πάρτι στα στενά καθώς ζητά όλο και περισσότερο αίμα, όλο και υψηλότερα νούμερα προς χάριν μιας πλήρους κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Πουτάνες πληροφόρησης που ανοίγουν τα πόδια για τριάντα αργύρια και στην καλύτερη των περιπτώσεων οι εκάστοτε εντεταλμένοι δημοσιογράφοι θα πούλαγαν και την μάνα τους για να πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας στα χέρια τους ώστε να κατευθύνουν συνειδήσεις και τάσεις ζωής. Μας υπαγορεύουν ασταμάτητα το πως θα ζούμε, θα ντυνόμαστε, θα διασκεδάζουμε, θα ερωτευόμαστε, θα σκεφτόμαστε κοκ...ένας ασταμάτητος βομβαρδισμός εντυπώσεων και μια αντανάκλαση τρόμου και φόβου που μπαινοβγαίνει στα σπίτια μας 24/7.

Κι όλα αυτά να πλαισιώνονται από το μουχλιασμένο μαξιλάρι της Δικαιοσύνης. Δικαστές και δικηγόροι εφαρμόζουν απροκάλυπτα το Νόμο των Λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών. Αυτοί που βρίσκονται στα ψηλά δεν πέφτουν ποτέ στα χαμηλά και αυτοί που είναι στα χαμηλά θάβονται όλο και πιο βαθιά μέσα σε νόμους που μπαίνουν σε λειτουργία με καθαρά επιλεκτικά κριτήρια συμφέροντος. Ο ένοχος βαφτίζεται αθώος μέσα σε μια βραδιά και ο αθώος ικετεύει για να βρει το δίκιο του. Οι φυλακές έχουν γεμίσει ασφυχτικά και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας με ανθρώπους βιώνοντας πραγματικά άσχημες συνθήκες να πεθαίνουν καθημερινά στα κελιά.

Και η αστυνομία έχει αναλάβει να φυλάει ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω. Της έχει ανατεθεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των παραπάνω και όχι να φυλάει τον χαρατσογδαρμένο πολίτη. Και με τις ευλογίες του κράτους αυξάνεστε και πληθύνεστε λοιπόν αγαπητοί μπατσοφορεμένοι ραγιάδες. Όσοι περισσότεροι μπορείτε φορέστε την στολή της καταστολής και απολαύστε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Η καταστολή, φυσικά και δεν έχει να κάνει με το έγκλημα μα με την λαϊκή οργή και μένος που γεννά η αδικία. Διότι όταν θα ξεχειλίσει το ποτάμι της απόγνωσης, τότε θα επιστρατευθεί και ο τελευταίος μπάτσος ώστε να καταστείλει την λαϊκή απαίτηση για ισοτιμία, δικαιοσύνη μα και για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία όπου ο πολίτης δεν θα είναι ένα ψηφοθηρικό άβουλο πλάσμα μα ένα σκεπτόμενο ον.

Όλα είναι μια αλυσίδα δράσεων και αντιδράσεων στον γάμο του λαού με το παλάτι. Κρίκος, κρίκος χτίζεται ο ζυγός της σκλαβιάς αλλά να θυμάσαι πως ο πλέον αδύναμος κρίκος της αλυσίδας θα είναι αυτός που τελικά θα σπάσει τα δεσμά της εξουσιαστικής χαλιναγώγησης ανθρώπων. Θαρρώ πως ξεμακρύναμε πολύ από ποιότητες που έχουν να κάνουν με την πραγματική καταγωγή του ανθρωπίνου είδους και τις ουσιαστικές ανάγκες αυτού διότι σε μερικά χρόνια θέλουμε δεν θέλουμε θα γίνει η μπουγάδα ώστε να καθαρίσουν όλα τα άπλυτα μιας σάπιας κοινωνίας.

Και τούτο, αν δεν συμβεί από τους ανθρώπους να είσαι σίγουρος φίλε Αλέξη πως μια μέρα η ίδια η Φύση θα είναι αυτή που θα εξεγερθεί...

18.12.08

Εις την Α





Μια εξέγερση

Αγάπης

πότε θα γίνει;

13.12.08

Network (1976)

Παρ'όλο που έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε που προβλήθηκε η ταινία Network καταφέρνει μέχρι τις μέρες μας να είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρη...


3.12.08

Zeitgeist: Addendum (Part 2)

Zeitgeist: The Movie (Part 1)