Εκκλησιαστής Κεφ. 1

[1,1] Αυτά εδώ είναι λόγια του Εκκλησιαστή, υιού του Δαυίδ, βασιλιά του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ.

 [2] Ματαιότης ματαιοτήτων, είπε ο Εκκλησιαστής, ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. 

[3] Ποιο είναι το κέρδος του ανθρώπου που μοχθεί αδιάκοπα κάτω απ᾽ τον ήλιο;

 [4] Οι γενιές φεύγουν και έρχονται, όμως η γη παραμένει στους αιώνες. 

[5] Ο ήλιος ανατέλλει και δύει κι όλο τρέχει προς το σημείο απ᾽ όπου ανέτειλε. 

[6] Κατά τον νοτιά φυσούν οι άνεμοι κι ύστερα προς τον βοριά τραβάνε στριφογυρίζοντας αδιάκοπα και πάντα επιστρέφουν. 

[7] Όλα τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα, όμως η θάλασσα δεν πλημμυρίζει. Στον τόπο όπου ξεκίνησαν, εκεί γυρίζουν πάλι. 

[8] Τα πάντα χρειάζονται μόχθο πολύ. Κι ο άνθρωπος δεν βρίσκει τρόπο να τα περιγράψει. Τα μάτια του δεν χορταίνουν να βλέπουν και τ᾽ αυτιά του δεν χορταίνουνε να ακούν. 

[9] Ό,τι υπήρξε θα ξαναϋπάρξει, κι ό,τι έγινε θα γίνει κάποτε ξανά. Τίποτα δεν είναι καινούριο πάνω σ᾽ αυτή τη γη. 

[10] Όποιος θα μιλήσει και θα πει Δες κάτι καινούριο, θα λάβει την απάντηση πως αυτό υπήρξε εδώ και αιώνες πριν από μας. 

[11] Τα περασμένα κανείς δεν τα θυμάται. Και όσα θα συμβούν, θα σβήσουν απ᾽ τη μνήμη των ανθρώπων, που θά ᾽ρθουν ύστερ᾽ από μας. 

[12] Εγώ ο Εκκλησιαστής υπήρξα βασιλιάς του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. 

[13] Έβαλα, λοιπόν, σκοπό να ερευνήσω σε βάθος και να κατανοήσω με τη σοφία που διέθετα όλα όσα συμβαίνουν κάτω απ᾽ τον ήλιο και το συμπέρασμα είναι πως ο Θεός έβαλε τους ανθρώπους να μοχθούν και να βασανίζονται ματαίως. 

[14] Τα είδα όλα όσα διαδραματίζονται κάτω απ᾽ τον ήλιο και διαπίστωσα πως όλα ήταν μάταια κι εφήμερα. 

[15] Ό,τι στράβωσε δεν γίνεται να ισιώσει κι ό,τι λείπει δεν μπορεί να μετρηθεί. 

[16] Σκέφτηκα, λοιπόν, πως έγινα μέγας και τρανός, πως γνώρισα δόξες και συγκέντρωσα τόσες γνώσεις, που ξεπέρασα όλους όσους έζησαν πριν από μένα στην Ιερουσαλήμ. Άρα ήταν καιρός να ερευνήσω, με όλη μου την ψυχή, την ανθρώπινη σοφία και γνώση. 

[17] Ο νους μου γνώρισε πολλά και έμαθε πολλά. Μελέτησα τη μωρία και τα λάθη των ανθρώπων, ώσπου κατάλαβα πως όλ᾽ αυτά είν᾽ ένα τίποτα. 

[18] Γιατί μέσα στην πολλή σοφία κρύβεται θλίψη πολλή. Κι όποιος τις γνώσεις του πληθαίνει, τα βάσανά του μεγαλώνει.

Martha Medeiros – Αργοπεθαίνει (A Morte Devagar)

Αργοπεθαίνει

  όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Οδυσσέας Ελύτης - Προφητικόν ( Άξιον Εστί 1959 )

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

*****

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και

στο ξινόχορτο.

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων

και Στρατηγών.

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των

δικών τους πτωμάτων.

-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Α-

στικού μας Κώδικα.

-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρι-

νο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά

Λεοντάρια.

-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρω-

ση των Ζευγαριών.

-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερεχθείο των Πουλιών.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι

της Αναστάσεως.

-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία

στην καθαρότητα των ουρανών.

-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων! 

Φρειδερίκος Νίτσε: "Γιατί μισούν τους Έλληνες"

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».


*Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872)- Κεφ.15

"Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος" - Τάσος Λειβαδίτης (1950)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι' όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα να 'γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Kurt Cobain RIP (1967-1994)

Σαν σήμερα, 15 χρόνια...

"Εγώ το ξεκίνησα πρώτος
Εγώ το ξεκίνησα πρώτος
Ήμουν εγώ
εγώ
Εγώ είμαι αυτός
Εγώ ήμουν ο δημιουργός
Θα το πάρω πάνω μου
εγώ
Ήμουν εγώ
Εγώ ήμουν ο υποκινητής
ο παππούς
ο πρώτος και κύριος
Το έκανα πολύ καιρό
Πριν από όλους
Ήμουν εγώ
Εγώ παίρνω όλο το φταίξιμο
Εγώ παίρνω όλη την ευθύνη
Λάθος μου
Εγώ τα ξεκίνησα όλα
Εγώ το ξεκίνησα πρώτος
εγώ
Εγώ είμαι αυτός
Κατηγορήστε με
δείξτε με με το δάκτυλό σας
Αυτή είναι η απόδειξη μου,
που υπογράφω;
δώστε μου αυτό που μου ανήκει
δώστε μου αυτό που δικαιωματικά είναι δικό μου
δώστε μου αυτό που μου αξίζει"




"Τα ημερολόγια του Kurt Cobain"
Εκδόσεις Μεταίχμιο

Ηράκλειτος

«πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι πάντων δε βασιλεύς,
και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους,
τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους»

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Subcomandante Marcos

Το παρόν Post για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στο blog Άνθρωποι από Καλαμπόκι με τίτλο "Έβαλες λίγο χρώμα στη Σκιά μας". Στο προσωπικό μου blog το συγκεκριμένο κείμενο δεν ανέβηκε ποτέ μα έπειτα από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών κρίνω πως ακόμη κι αν πέρασαν κοντά 3 χρόνια από τότε πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα για κάτι τέτοιο. Αναλυτικά στοιχεία για το βίο του Subcomandante Marcos καθώς και για το κίνημα των Ζαπατίστας θα βρείτε στο προαναφερθέν Blog...

Ήμουν πλέον φοιτητής όταν μια μέρα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό περιοδικό "τράκαρα" με την περίπτωση του Subcomandante Marcos και τους Ζαπατίστας.

Στην αρχή του άρθρου φιγουράριζε μια φωτογραφία ενός μαυροφορεμένου άντρα με στρατιωτική φόρμα ο οποίος έκανε το σήμα της νίκης φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι. Θα μπορούσες να πεις πως έμοιαζε με μωαμεθανό καμικάζι, με Βάσκο αυτονομιστή, με ταγμένο τρομοκράτη ή ακόμα και με κάποιο επίλεκτο μέλος των Ειδικών Δυνάμεων. Οφείλω να ομολογήσω πως η τότε πανεπιστημιακή μου περσόνα είχε αποκτήσει σαφούς αντιεξουσιαστικούς προσανατολισμούς και προτιμήσεις ενώ με φλέρταρε επίμονα η ετυμολογική έννοια της λέξης τρόμο + κράτη δηλ. τι εκπληρώνει αυτός που προκαλεί τρόμο στο Κράτος;

• Τι χαρακτήρα και ιδεώδη κουβαλά;
• Μήπως απλά έχει διαφορετική άποψη με αυτά που λέει και κάνει το Κράτος και για αυτό θεωρείται κιόλας εχθρός του δευτέρου;
• Μήπως εξοπλίζεται, με Βία απέναντι στην Βία που καθημερινά αντιμετωπίζει από το ίδιο το Κράτος, σαν αντανακλαστική του ανάγκη και ένστικτο;
• Μήπως επιλέγει το δρόμο του ένοπλου αγώνα γιατί πιστεύει πως αυτός ο ωμός τρόπος είναι πιστός καθρέφτης όλων των διαφορετικών πτυχών της κοινωνίας;
• Μήπως γνωρίζει καλά πως έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η ένοπλη βία είναι ένας άμεσος τρόπος ώστε να τραβήξει την προσοχή, να σοκάρει και να αφυπνίσει τους φιλήσυχους συμπολίτες του δείχνοντας τους έτσι πως δεν είναι ήρωας από κόμιξ αλλά ένας από αυτούς;
• Μήπως πιστεύει πως κάποιος πρέπει να είναι αυτός που ενίοτε εκπροσωπεί όλο το μένος και το καλά κρυφό απωθημένο της μάζας για εκδίκηση προς τον Δυνάστη της;
• Μήπως εντέλει θεωρεί πως έτσι σπάει τον φαύλο κύκλο του «Θύτη-Θύματος», εφόσον υποθέτει πως αφού ο ένας εξαρτάται από τον άλλον, παίρνοντας τον τίτλο του Επαναστάτη κόβει έτσι και την αλυσίδα της παθητικότητας που κουβάλαγε το θύμα δίνοντας του ένα λόγο για να περάσει στην ενεργητικότητα;

Θυμάμαι πόσο διψασμένα ρουφούσα το μακροσκελές άρθρο του περιοδικού καθώς η φυσιογνωμία και ο βίος του Subcomandante Marcos με εντυπωσίαζε όλο και πιο πολύ και στο τέλος μπορώ να πω πως με κέρδισε κατα-κράτος (για να χαριτολογήσουμε κιόλας λίγο με τις λέξεις). Έκτοτε, ασχολήθηκα πολύ με την φιλοσοφικά οικουμενική περσόνα του Subcomandante Marcos εκτιμώντας απεριόριστα πίσω από αυτήν τον άνθρωπο και καλλιτέχνη της Ζωής, ο οποίος επέλεξε να μείνει κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του Επαναστάτη.
Αυτόν τον άνθρωπο που φέρνει σε υπερήρωα. Αυτόν τον ηγέτη (με την πλήρη σημασία του όρου) που με όλα αυτά που έχει πράξει, έχει πει, εκφράζει σαν παρουσία και νόηση τον κάνουν να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Αυτόν τον τύπο που σίγουρα θα μπορούσες να συναντήσεις σαν πρωταγωνιστή σε κάποιο κόμιξ.
Για αυτό και τον γουστάρουμε όλοι εμείς…

• Γιατί η ζωή του άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία, βιβλίο, πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, γλυπτό ή ποίημα.
• Γιατί το παράδειγμα του μπορεί να μας παραδειγματίσει και να μας φέρει έμπνευση στην στείρα από όνειρα ζωή μας.
• Γιατί πολύ θα το θέλαμε να ήμασταν στην θέση του όταν οι αλυσίδες την ίδια στιγμή μας κρατούν δέσμιους των πλαστών ζωών μας.
• Γιατί ταυτιζόμαστε με το Δίκαιο στον αγώνα του με το Άδικο.
• Γιατί ακόμα και έτσι φανταζόμαστε ένα κόσμο καλύτερο.
• Γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν είναι όλα ένα ουτοπικό όνειρο αξίζει πάνω από όλα να πολεμά κανείς απέναντι στον κακό του εαυτό.
• Γιατί ο Επαναστάτης δεν βγαίνει στην ουσία ποτέ χαμένος παρά μόνον κερδισμένος εφόσον για αυτόν δεν μετρά η έκβαση αλλά η προσπάθεια. Σε αντίθεση με όλους εμάς που ζυγίζουμε καιροσκοπικά τα πάντα γύρω μας.

Τέλος, σημειώστε πως κυκλοφορούν και πολλά αρνητικά σενάρια και φήμες για το πρόσωπο του. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί πολλά. Το τι είναι σωστό, λάθος, αληθινό ή ψευδές είναι καθαρά υποκειμενικό. Η αλήθεια για μένα είναι πάντοτε κάπου στη μέση…

• Αν και φημολογείται πως είναι από πολύ εύπορη οικογένεια και ότι έχει διατελέσει καθηγητής Φιλοσοφίας σε πανεπιστήμιο του Μεξικού, προτιμά να μιλάει απλοϊκά επιλέγοντας πολλές φορές παραβολές έτσι ώστε να γίνεται κατανοητός από την πλειοψηφία της αγράμματης υπαίθρου.
• Πηγή έμπνευσης για αυτόν, μεταξύ άλλων, έχει αποτελέσει και ο Comandante Che Guevara. Η βασική του ένσταση όμως σε σχέση με τον Che (για αυτό και πολύ σωστά επέλεξε τον τίτλο του Υποδιοικητή), είναι πως πιστεύει απόλυτα στην δύναμη της Ιδέας η οποία ως Μορφή αυτοεκφράζεται με το να είναι η ίδια ο αγώνας καθαυτός υποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την Θυσία που οφείλει να κάνει το ανθρώπινο Εγώ στην υπηρεσία του κοινού σκοπού. Άρα, το φυσικό πρόσωπο στην περίπτωση μας επιτελεί μόνον το ταπεινό όχημα και όχι το κέντρο της Ιδέας.
• Φοράει κουκούλα όχι μόνο για να υποστηρίζει με το παράδειγμα του πως ο αγώνας είναι υπεράνω προσώπων αλλά και σε περίπτωση που σκοτωθεί ο ίδιος, κάποιος άλλος να πάρει την θέση του ως Subcomandante Marcos και να συνεχίσει το έργο του δείχνοντας έτσι πως όλα αυτά δεν στηρίζονται σε ένα πρόσωπο αλλά στον κοινό στόχο.
• Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι γυναίκα και όχι άντρας πίσω από αυτήν την περσόνα. Απλά έχει βάλει ως βιτρίνα τον σύντροφο της αφού το αντρικό πρότυπο επαναστάτη έχει μεγαλύτερη δυναμική και απήχηση στις μάζες.
• Κάποιοι άλλοι λένε, πως ίσως έχει κάποια χρόνια πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί και τον έχει αποδυναμώσει αισθητά. Για αυτό και πολλές φορές παίρνουν την θέση του ορισμένοι έμπιστοι συμπολεμιστές του παριστάνοντας αυτόν σε διάφορες συνεντεύξεις και πορείες.
• Ένα από τα αρνητικά σενάρια, ίσως και το επικρατέστερο μεταξύ άλλων, αναφέρει πως ο Subcomandante Marcos μπορεί να είναι η Χολιγουντιανή κατασκευασμένη περσόνα του λαϊκού μεσσία εξ Αμερικής ενώ από πίσω της κρύβεται η πίεση που θέλει να ασκεί η CIA στο εσωτερικό του Μεξικού. Και προσθέτουν πως μέχρι τώρα, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση του Μεξικού, θα μπορούσε εύκολα να συλλάβει τον ηγέτη των Ζαπατίστας.

Προσωπικά δεν θέλω να πάρω θέση. Μπορεί να είναι όλα μια πλεκτάνη. Μια συνομωσία από τις πολλές που έχουν λάβει μέρος κατά την διάρκεια της Ιστορίας και δεν έχουμε μυριστεί τίποτα. Ωστόσο, αυτό που αποπνέει η περίπτωση των Ζαπατίστας και του Subcomandante Marcos, είτε είναι Μύθος είτε Πραγματικότητα, είναι και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης του ανθρωπίνου είδους…η ΠΙΣΤΗ.
Κι αν τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως η σύγχρονη δυτική ορθολογική κοινωνία πάσχει από την ύπαρξη και την πίστη που τρέφουμε πλέον στους μύθους, τότε εμένα μου αρέσει να πιστεύω σε Μύθους σαν και αυτόν του Subcomandante Marcos…

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Edgar Allan Poe{m} (1809-1849)

Δεν ήμουνα ποτέ παιδί σαν τ' άλλα
ποτέ δεν είχα δεί με το δικό τους βλέμμα.
Τα πάθη μου - ένα υπόγειο ρέμα
κι οι θλίψεις μου απο πηγές μονάχες.
Τραγούδησα χαρές που μόνος είχα ζήσει
κι αγάπησα ό,τι δεν είχαν αγαπήσει.
Παιδί ακόμα - στην αυγή της θύελλας -
είχε φανεί απ' του καλού και του κακού τα βάθη
το μυστικό μου, που κανείς δεν είχε μάθει...
και η αντάρα,
που στα μάτια τα δικά μου
πάνω στον καταγάλανο ουρανό υψώθηκε
σαν δαίμονας μπροστά μου.

-Edgar Allan Poe-

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Κάρλος Καστανέντα (1925-1998)

"Πρέπει λοιπόν να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως ένας δρόμος είναι ένας δρόμος, τίποτε παραπάνω.
Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σ' αυτόν ότι κι αν συμβεί.
Για να έχεις όμως μια τέτοια διαύγεια πρέπει να ζεις πειθαρχημένη ζωή. Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας δρόμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας δρόμος και πως δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλο αν τον παρατήσεις εφόσον αυτό σου λέει να κάνεις η καρδιά σου.

Αλλά η απόφαση σου, ν' ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στον φόβο ή στη φιλοδοξία.
Σε προειδοποιώ. Εξέταζε το κάθε μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη.
Δοκίμασε το όσες φορές νομίζεις πως χρειάζεται. Κι έπειτα κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση.
Είναι μια ερώτηση που μόνο ένας γέρος άνθρωπος μπορεί να κάνει.
Ο ευεργέτης μου μου μίλησε γι' αυτήν όταν ήμουν πολύ νέος.
Αλλά το αίμα μου έβραζε τότε πάρα πολύ για να την καταλάβω.
Τώρα όμως την καταλαβαίνω.
Θα σου πω ποια είναι: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;

Όλα τα μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν πουθενά.
Υπάρχουν μονοπάτια που περνάνε μέσα απ' τους θάμνους ή που οδηγούν μέσα στους θάμνους.

Στη ζωή μου μπορώ να πω πως έχω διασχίσει μεγάλους, πολύ μεγάλους δρόμους αλλά δε βρίσκομαι πουθενά.
Η ερώτηση του ευεργέτη μου αποκτάει τώρα νόημα.
Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά; Αν έχει, το μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι είναι άχρηστο.
Και οι δύο δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ο ένας έχει καρδιά, ο άλλος όχι.
Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι. Όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του. Ο άλλος θα σε κάνει να βλαστημήσεις τη ζωή σου.
Ο ένας σε κάνει δυνατό, ο άλλος σου αφαιρεί τη δύναμη."


Η διδασκαλία του Δον Χουάν, Κάρλος Καστανέντα
μετάφραση: Άγγελος Μαστοράκης, εκδ. Καστανιώτη

Ανοιχτή επιστολή του Νικόλα Άσιμου

Το γράμμα αυτό το έστειλε ο Νικόλας Άσιμος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης λίγο καιρό πριν την αυτοκτονία του.



ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ

Μήνυμα προς όλους, για όλα.
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη.
Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη.
Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί.
Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι' αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης . ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπανέ λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι το πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εξαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σα κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδιά.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το' χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ' αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φανέ και που να κοιμηθούνε.
Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
'ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41' ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.
ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Έμαθα πως συνεχίζονται οι διώξεις εναντίον μου. Πως βάλανε εισαγγελέα για να με βάλουνε ξανά στο ψυχιατρείο και να μου κάνουν ίσως και λοβοτομή
Είμαι υποχρεωμένος να με σώσω
Καταγγέλλω λοιπόν δημόσια.
Στις 6 Οκτώβρη με πιάσανε έξω από το δρόμο του σπιτιού μου να παίζω θέατρο του δρόμου.
Με σύρανε με τη μια στο αστυνομικό τμήμα, με δέσανε με χειροπέδες, μου σπάσανε τα πλευρά μου, με πήγαν στο Αιγινίτειο ψυχιατρείο, με είχανε δεμένο.
ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ και αυτοί με βγάλανε τρελό.
Έκανα ακόμη και αυτούς που με χτυπούσαν να γελάνε.
Αντί να τηρήσουν ένα λόγο ότι πια δε θα μ' αγγίξουν με σύρανε δεμένο στο ΔΑΦΝΙ.
Στο χειρότερο μπουντρούμι με ξάπλωσαν, με ξαναχτύπησαν και μου κάνανε ενέσεις απ' αυτές που σκοτώνουνε βουβάλια (παρ' όλο που πάλι μου δώσανε λόγο ότι δεν θα μ' αγγίξουν ) και με πάτησαν σα χαλάκι και με βάλανε με τις χειρότερες ρουφήχτρες.
Τους αρρώστους που προσπαθούσαν να μου πάρουν το ρολόι και ότι άλλο είχα πάνω μου, ακόμη και το τελευταίο μου τσιγάρο.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου δεν τήρησαν ένα λόγο.
Αλλά εγώ κατάφερα και βγήκα και είμαι ζωντανός.
Σε λιγότερο από δυο μέρες κι απ' το χειρότερο μπουντρούμι.
Ας έρθουν οι ψυχίατροι μια βόλτα μαζί μου και θα τους δείξω.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ.
ΞΕΡΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΠΙΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Ευχαριστώ όλους όσους κινητοποιήθηκαν για να με βγάλουν έξω, αν και κάπως καθυστερημένα. Ήμουν ήδη έξω και περίμενα τον πατέρα μου να βάλει μια υπογραφή.
Ευχαριστώ την Κατερίνα Γώγου που παράτησε το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ήρθε.
Ιδίως το Διονύση το Σαββόπουλο καθώς και το φίλο μου ψυχίατρο Δημήτρη Μαντούβαλο.
Πήγα χθες μονάχος στο αστυνομικό τμήμα, ρώτησα αν κατά λάθος άγγιξα κανένα, μου είπαν όλοι όχι
Τους ζήτησα να μου δώσουν πίσω ένα μενταγιόν και μια καρφίτσα ανεκτίμητης αξίας (μου είναι χαρισμένα) Κάνανε ότι δεν ξέρουνε και ούτε το μισοσπασμένο χέρι μου δεν είχαν την τόλμη να μου σφίξουν.
Ας μου τα δώσουν όλα πίσω και τους συγχωρώ όλους.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΝΑ Μ' ΕΚΤΕΛΕΣΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΕΜΑ, ΣΤΑΥΡΟ Η ΚΡΕΜΑΛΑ.
Τώρα εγώ βρίσκομαι αποσυρμένος στο προσωπικό μου νησάκι όπου κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Εδώ βλέπω και τη νύχτα και χρειάζεται να ξεκουραστώ και να θεραπεύσω το πληγωμένο μου κορμί.
Ταχυδρομώ αυτό το γράμμα στον πληρεξούσιο μου δικηγόρο. Προς όλους και για όλα.
Ακόμα και στους ψυχιάτρους και τον τυχόντα εισαγγελέα.
Βοηθήστε με να επανέλθω στον κόσμο και να παίξω τη μουσική που δεν έπαιξα ακόμα. Και ας μου σπάσανε τις κιθάρες και τα μηχανήματα μου. Δεν ζητάω αποζημίωση, ένα μονάχα συγνώμη εγώ ζήτησα χιλιάδες.
Καλώ τους φίλους δημοσιογράφους που με ξέρουν όλοι. Τώρα που κινδυνεύω, να δημοσιεύσουν το γράμμα, όλο, χωρίς περικοπές.
Τόσες συναυλίες έχω δώσει και δε γράφτηκε γραμμή. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ και σας συγχωράω. Πολεμήστε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτό που έχετε ξεχάσει.
Το μήνυμα της βόλτας είναι για όλους και για όλα.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν και με θεωρήσανε τρελό εμένα ας κάνουνε τον κόπο να μελετήσουν βιβλία.
Όπως το '1984' του Όργουελ το λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε, τις 'ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ' του Δον Χουάν, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία για το Διόνυσο, τον Πάνα, τον Ιάσονα και άλλους, τη 'Δολοφονία του Χριστού' του Βίλχελμ Ράιχ, την Αποκάλυψη του Ιωάννη το Διογένη με το φανάρι, την κατσαρίδα που έμαθε να πετάει.
Η ας διαβάσουν το βιβλίο μου 'ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ' και πολλά άλλα, ΖΕΝ και ΓΙΟΓΚΑ, ακόμα και τον Αϊνστάιν.
Εγώ τα κάνω πράξη κάθε μέρα και στο δρόμο.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΘΩΩΣΩ.
Αλλιώς ο άγγελος του κόσμου το είπε και θα το κάνει, θα φύγει και θα σας αφήσει να περπατάτε μπουσουλώντας ή θα σας κολλήσω τη χειρότερη βρισιά που λέω,
ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ.
Καλώ και το Μίνω Βολανάκη να έρθει και να μας σφίξει το χέρι.
Εμείς κάνουμε συμβάντα και χάπενινγκ και όχι αυτός στα Βραχιά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Και όλο το MAGIC THEATER FUR FUR
Υ.Γ.
ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ ΟΜΩΣ ΑΜΕΣΩΣ.
Η αλλιώς πάτε μια βόλτα μέχρι το πολυτεχνείο εκεί που είναι εκείνο το κεφάλι που προσκυνάτε όλοι. Κάντε τον κόπο, σκύψτε και διαβάστε.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κάτω δεξιά είναι γραμμένο του Ανδρέα Κάλβου είναι.
Ή πάτε μια βόλτα μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κάτι γράφει 'Δεν έχω τίποτα να χάσω. Είμαι ελεύθερος'
ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Νικόλας Άσιμος

"...Ήταν σαν να πέρασε από δώ ο Έτσι και να μας έδωσε ζωή, και να γινήκαμε όλοι έτσι, και ξαναφεύγοντας ο Έτσι ρούφηξε όλη τη ζωή, παίρνοντας πίσω ό,τι είχε δώσει. Μαζί και μια σταγόνα απ' τον καθέναν. Ίσως του χρειαζόταν για να 'χει τη δύναμη να περπατά, για το αίμα που 'χε χάσει. Ίσως αυτό νομίζουν όλοι. Κι ίσως γι' αυτό τον αποφεύγουν, τον βρίζουν και τον θεωρούν αλήτη. Ίσως το πήρα κι εγώ έτσι. Αλλά τον ξέρω 'γώ τον Έτσι. Και ήμουν πριν κι εγώ σαν Έτσι. Θέλει κουράγιο να 'σαι Έτσι. Για να μπορείς να παραμένεις έτσι, πρέπει να παίζεις την ψυχή σου. Κι εγώ το ξέρω, δεν είν' έτσι. Και ο καθένας είν' ο Έτσι..."


Νικόλας Άσιμος [1949-1988]

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Albert Hofmann

(1906-2008)
R.I.P.

Επιτύμβιο για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ

"Τους καρχαρίες ξέφυγα
και νίκησα τις τίγρεις.
Μ'έφαγαν όμως
οι κοριοί."

WHO is Salvador Dali?

Lisa Gerrard Alive!

Η Lisa Gerrard, δεν είναι μια απλή μουσικός.
Είναι Ιέρεια με όλη τη σημασία της λέξης.
Διαθέτει μια φωνή που την ορίζουν Αγγελικές παρουσίες.
Όλα αυτά τα χρόνια επιλέγει αθόρυβα να υπηρετεί την ανθρωπότητα ως διάμεσος της Διάνοιας και καταφέρνει με απίστευτη ευκολία μέσα από υψηλές δονήσεις να συμβάλλει στο να αγγίζει η συνείδηση μας ανώτερες αλλοκοσμικές πραγματικότητες.
Ο Ανώτερος μας Εαυτός, καθώς ακούει την ονειρική χροιά της φωνής της, έστω και για μια στιγμή μπορεί να εξυψωθεί από το Εφήμερο και να μεταλάβει ως μέσον εξαγνισμού εσώτερο Φως.
Δεδομένης της πρόσφατης παρουσίας της στην Ελλάδα, όλοι εμείς που είχαμε την τύχη και την τιμή να την απολαύσουμε ζωντανά, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στην ιδιαίτερη παρουσία της και να την ευχαριστήσουμε για την ευλογία που μας χάρισε απλόχερα την νύχτα της ενάτης Νοεμβρίου.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Κρισναμούρτι (1895-1986)

(3 Αυγούστου του 1929. Ο Κρισναμούρτι την ημέρα της διάλυσης του Τάγματος του Αστέρος.)

Στα τριάντα τέσσερά του χρόνια, στις 3 Αυγούστου του 1929 παρουσία 3.000 χιλιάδων μελών του Τάγματος του Αστέρος στο Ommen, και με χιλιάδες άλλους Ολλανδούς να τον ακούν από το ραδιόφωνο ο Κρισναμούρτι ανακοίνωσε τα εξής:

"We are going to discuss this morning the dissolution of the Order of the Star. Many will be delighted, and others will be rather sad. It is a question neither for rejoicing nor for sadness, because it is inevitable, as I am going to explain....

I maintain that Truth is a pathless land, and you cannot approach it by any path whatsoever, by any religion, by any sect. That is my point of view, and I adhere to that absolutely and unconditionally. Truth, being limitless, unconditioned, unapproachable by any path whatsoever, cannot be organised; nor should any organisation be formed to lead or coerce people along any particular path. If you first understand that, then you will see how impossible it is to organise a belief. A belief is purely an individual matter, and you cannot and must not organise it. If you do, it becomes dead, crystallised; it becomes a creed, a sect, a religion, to be imposed on others.

This is what everyone throughout the world is attempting to do. Truth is narrowed down and made a plaything for those who are weak, for those who are only momentarily discontented. Truth cannot be brought down, rather the individual must make the effort to ascend to it. You cannot bring the mountain-top to the valley....

So that is the first reason, from my point of view, why the Order of the Star should be dissolved. In spite of this, you will probably form other Orders, you will continue to belong to other organisations searching for Truth. I do not want to belong to any organisation of a spiritual kind; please understand this....

If an organisation be created for this purpose, it becomes a crutch, a weakness, a bondage, and must cripple the individual, and prevent him from growing, from establishing his uniqueness, which lies in the discovery for himself of that absolute, unconditioned Truth. So that is another reason why I have decided, as I happen to be the Head of the Order, to dissolve it.

This is no magnificent deed, because I do not want followers, and I mean this. The moment you follow someone you cease to follow Truth. I am not concerned whether you pay attention to what I say or not. I want to do a certain thing in the world and I am going to do it with unwavering concentration. I am concerning myself with only one essential thing: to set man free. I desire to free him from all cages, from all fears, and not to found religions, new sects, nor to establish new theories and new philosophies. Then you will naturally ask me why I go the world over, continually speaking. I will tell you for what reason I do this; not because I desire a following, not because I desire a special group of special disciples. (How men love to be different from their fellow-men, however ridiculous, absurd and trivial their distinctions, may be! I do not want to encourage that absurdity.) I have no disciples, no apostles, either on earth or in the realm of spirituality.

Nor is it the lure of money, nor the desire to live a comfortable life, which attracts me. If I wanted to lead a comfortable life I would not come to a Camp or live in a damp country! I am speaking frankly because I want this settled once and for all. I do not want these childish discussion year after year.

A newspaper reporter, who interviewed me, considered it a magnificent act to dissolve an organisation in which there were thousands and thousands of members. To him it was a great act because he said: "What will you do afterwards, how will you live? You will have no following, people will no longer listen to you." If there are only five people who will listen, who will live, who have their faces turned towards eternity, it will be sufficient. Of what use is it to have thousands who do not understand, who are fully embalmed in prejudice, who do not want the new, but would rather translate the new to suit their own sterile, stagnant selves?....

Because I am free, unconditioned, whole, not the part, not the relative, but the whole Truth that is eternal, I desire those, who seek to understand me, to be free, not to follow me, not to make out of me a cage which will become a religion, a sect. Rather should they be free from all fears - from the fear of religion, from the fear of salvation, from the fear of spirituality, from the fear of love, from the fear of death, from the fear of life itself. As an artist paints a picture because he takes delight in that painting, because it is his self-expression, his glory, his well-being, so I do this and not because I want any thing from anyone. You are accustomed to authority, or to the atmosphere of authority which you think will lead you to spirituality. You think and hope that another can, by his extraordinary powers - a miracle - transport you to this realm of eternal freedom which is Happiness. Your whole outlook on life is based on that authority.

You have listened to me for three years now, without any change taking place except in the few. Now analyse what I am saying, be critical, so that you may understand thoroughly, fundamentally....

For eighteen years you have been preparing for this event, for the Coming of the World Teacher. For eighteen years you have organised, you have looked for someone who would give a new delight to your hearts and minds, who would transform your whole life, who would give you a new understanding; for someone who would raise you to a new plane of life, who would give you new encouragement, who would set you free - and now look what is happening! Consider, reason with yourselves, and discover in what way that belief has made you different - not with the superficial difference of the wearing of a badge, which is trivial, absurd. In what manner has such a belief swept away all unessential things of life? That is the only way to judge: in what way are you freer, greater, more dangerous to every society which is based on the false and the unessential? In what way have the members of this organisation of the Star become different?....

You are all depending for your spirituality on someone else, for your happiness on someone else, for your enlightenment on someone else.... when I say look within yourselves for the enlightenment, for the glory, for the purification, and for the incorruptibility of the self, not one of you is willing to do it. There may be a few, but very, very few. So why have an organisation?....

No man from outside can make you free; nor can organised worship, nor the immolation of yourselves for a cause, make you free; nor can forming yourselves into an organisation, nor throwing yourselves into work, make you free. You use a typewriter to write letters, but you do not put it on an alter and worship it. But that is what you are doing when organisations become your chief concern. "How many members are there in it?" That is the first question I am asked by all newspaper reporters. "How many followers have you? By their number we shall judge whether what you say is true or false." I do not know how many there are. I am not concerned with that. If there were even one man who had been set free, that were enough....

Again, you have the idea that only certain people hold the key to the Kingdom of Happiness. No one holds it. No one has the authority to hold that key. That key is your own self, and in the development and the purification and in the incorruptibility of that self alone is the Kingdom of Eternity....

You have been accustomed to being told how far you have advanced, what is your spiritual status. How childish! Who but yourself can tell you if you are incorruptible?....

But those who really desire to understand, who are looking to find that which is eternal, without a beginning and without an end, will walk together with greater intensity, will be a danger to everything that is unessential, to unrealities, to shadows. And they will concentrate, they will become the flame, because they understand. Such a body we must create, and that is my purpose. Because of that true friendship - which you do not seem to know - there will be real co-operation on the part of each one. And this not because of authority, not because of salvation, but because you really understand, and hence are capable of living in the eternal. This is a greater thing than all pleasure, than all sacrifice.

So those are some of the reasons why, after careful consideration for two years, I have made this decision. It is not from a momentary impulse. I have not been persuaded to it by anyone - I am not persuaded in such things. For two years I have been thinking about this, slowly, carefully, patiently, and I have now decided to disband the Order, as I happen to be its Head. You can form other organisations and expect someone else. With that I am not concerned, nor with creating new cages, new decorations for those cages. My only concern is to set men absolutely, unconditionally free."

Δίχως Καβάτζα Καμιά

Όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.

Άχρονο.
Άφθαρτο.
Άτοπο.
Άυλο.
Ατάραχο.
Άμεμπτο.
Αληθινό.
Αθάνατο.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, προσκυνώ.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Ως τέτοια ορίζεται η φύση της Ουσίας.
Και σαν κλείνει το μάτι στην παραφύσιν της Ανοησίας, ως τέτοιο καθορίζεται πάντοτε το Μάταιο .

Παραδέξου.
Άνοιξε τα μάτια καλά και χώρεσε την ωμή Πραγματικότητα που έφτιαξες για σένα και τα λοιπά γούρουνα τούτης της κακόγουστης φάρμας.
Δεύτερο δέρμα έχεις κάμει την φορεσιά ενός παχύδερμου Εγώ.
Επισφαλείς ανασφάλειες κυλούν στις φλέβες σου Ανθρωπάκο, κάνοντας πλέον τους χτύπους της καρδιάς σου να μην είναι και τόσο σίγουροι για την επόμενη στιγμή.

Με αγγίζεις και στάζεις ματαιότητα.
Μια αρρωστημένη εμμονή να αποδείξεις, επιδείξεις το πως πρέπει να ζω.
Μια γαμημένη ματαιότητα, ίδια με ύπουλο ιό, έχει μολύνει απ'άκρη σ'άκρη τα σωθικά του πλανήτη.
Χρεωμένη πλουτοκρατία βασιλεύει στο φαλιμέντο του κόσμου.
Ματαιοδοξία συναισθημάτων, ονείρων, προσδοκιών, κερδών, επιτευγμάτων και φιλοδοξιών έχουν αρρωστήσει τα ανθρώπινα μυαλά.
Παράτα με.
Άσε με στην φτώχεια μου λοιπόν.
Δεν σε θέλω.΄
Ξέγραψε με από τον χάρτη της κοινωνίας σου και άσε με να κλέβω ανάσες στο περιθώριο της γειτονιάς σου.
Δεν είμαστε καμωμένοι ο ένας για τον άλλον ανθρωπάκο.
Ούτε νομίζω πως ποτέ θα μπορέσεις να είσαι Ένας μες τους πολλούς.
Όπως φυσικά πιστεύω πως δεν μπορούν να τολμήσουν οι πολλοί να γίνουν Ένας για Όλους.

Κι όλα αυτά βαραίνουν τις πλάτες σου γιατί αντί να αφουγκραστείς τον Έτσι, καθόριζες της ζωής τα καμώματα "κάπως έτσι".

Έτσι, κανόνισες την κοινωνία σου.
Έτσι, αυτοπεριορίστηκες.
Έτσι, σκλαβώθηκες.
Έτσι, δεν προσπάθησες να ακούσεις την φωνή του Έτσι.

Έτσι κι αλλιώς, είσαι πια τελειωμένος.

Μήτε θετικό ή αρνητικό, λέγω.
Ουδέτερο, θαρρώ.

Δεν αξίζει(ς) τον κόπο.

Άλλωστε,
όλα ξεπήδησαν και θα καταλήξουν στης γενέτειρας μου το κατόπι.
Στο στερητικό Μηδέν.
Εγώ ειμί το στερητικό Άλφα & Ωμέγα αυτού του κόσμου.

Κι έχεις δίκιο Νικόλα,
Ουδέν άλλο πραγματεύεται την Αταραξία του θνητού Έτσι.




Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο.
Πέρασε, έκανε την Βόλτα του και φώτισε λίγο περισσότερο τούτο τον κόσμο.

Τι να σου πω...

"Τι να σου πω,
τι να σου πω
αφού σου τα'παν άλλοι
σου αφήσαν πόδια και ουρά
σου πήραν το κεφάλι"


-Παύλος Σιδηρόπουλος-

Bill Hicks/Another Dead Hero