George Carling R.I.P. - May 12, 1937 – June 22, 2008

Kill my Boss

Βρίσκομαι καθισμένος στο γραφείο. Ναι, τώρα έχω KAI γραφείο. Μου το'χαν πει πως η υπομονή, η εργατικότητα και η επιμονή ότι ανταμείβονται. Κι από ότι φαίνεται, για να μου δώσουν τέτοιο γραφείο τα είχα και με το παραπάνω. Είναι περιποιημένο, καθαρό και σε τάξη. Διαθέτει όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Έχω και καφετέρια η οποία αποτελεί συσκευή καθημερινής χρήσης ώστε να απομακρύνω με αυτήν τ'ανείπωτα ονείρατα του Μορφέα. Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω, με κατατρέχουν κάποιοι επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες. Το έχω αποδώσει στο στρες των τελευταίων ημερών. Σε όλους αρέσει το γραφείο μου. Συνεχώς ακούω καλά σχόλια και το πόσο τυχερός είμαι. Μάλιστα, μου είπαν πως στο κοντινό μέλλον πως θα πάρω ακόμα μεγαλύτερο γραφείο και τότε θα σημαίνει πως έχω ανέβει ακόμα πιο ψηλά προς την κορυφή της καριέρας μου. Τα γραφεία πάνε με τις καριέρες.
Ο ιδιοκτήτης έχει ένα απίστευτο γραφείο στον 130 όροφο. Ναι, καλά διαβάσατε είναι στον εκατόν τριακοστό όροφο. Είναι σαν να κάθεται στη στέγη του κόσμου και παρατηρεί τους πάντες από εκεί. Όταν με φώναξε τις προάλλες για να μου ανακοινώσει τα ευχάριστα της εσωτερικής μετακίνησης μου, θυμάμαι πως σε κάποια φάση αφαιρέθηκα τελείως κι ενώ εκείνος μου μιλούσε με στόμφο για τα κατορθώματα μου, εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό καθώς έξω από το παράθυρο περνούσε ένα τεράστιο σύννεφο...ήταν σαν να πετούσαμε! Βέβαια, προς το τέλος φρόντισε να με προσγειώσει, λέγοντας μου ότι θα πρέπει να θυμάμαι πάντα πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνει κανείς, τόσο πιο μεγάλη είναι η πτώση μετά κι ότι θα έπρεπε σε καθημερινό επίπεδο να δείχνω αντάξιος της εμπιστοσύνης της εταιρίας μπλα μπλα μπλα (άραγε θα περνούσε κι άλλο σύννεφο;). Δεν θυμάμαι για πόση ώρα ήμουν στο γραφείου του "μεγάλου". Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τον αποκαλούσαν άπαντες έτσι. Η αλήθεια είναι πως ήταν μεγάλος στην ηλικία. Να μια πιθανή εξήγηση. Είχε αφιερώσει μια ολόκληρη ζωή στο να έχει εκείνο το τεράστιο γραφείο με τα υπερβολικά μεγάλα πράγματα.
Τώρα, το δικό μου αυτές τις μέρες το διακοσμώ. Ο προκάτοχος μου, πήρε όλα του τα πράγματα μαζί κι εγώ μάλλον στο εξής πρέπει να προσθέσω το δικό μου στοιχείο εδώ μέσα. Έτσι μου είπαν. Το πως φτιάχνεις το γραφείο σου είναι μια ολόκληρη επιστήμη (πάλι έτσι μου είπαν). Δηλαδή, η διαρρύθμιση του όλου χώρου πρέπει να είναι προσεχτικά μελετημένη. Αυτόν που εγκαλούμε στο γραφείο μας, οφείλει με μια ματιά να μπορεί να δει ότι θέλουμε εμείς να δει και να του αποκρύψουμε διακριτικά ότι δεν θέλουμε να είναι σε κοινή θέα. Με άλλα λόγια, τα αντικείμενα που τοποθετούμε πάνω στο γραφείο μας, πρέπει να είναι συγκεκριμένα και να δίνουν ορισμένες πληροφορίες για εμάς αλλά και το πάτημα στον άλλον να μπορεί να μας κάνει μια στοιχειώδη κουβέντα για όλα όσα εμείς του δίνουμε σαν ανούσια πληροφορία (φτάνει να είναι σε ένα ικανοποιητικό βαθμό παρατηρητικός, αν δεν είναι δεν αξίζει και της προσοχής μας). Πολλοί από τους συναδέλφους μου, επιλέγουν να βάλουν μια οικογενειακή φωτογραφία ώστε η θέα των παιδιών τους να τους γεμίζει με κουράγιο στις δύσκολες ώρες και να ακούνε από τους επισκέπτες "Μα τι αγγελούδια είναι αυτά; Δικά σας είναι; Θα πρέπει να νιώθουν πολύ περήφανα για την μητέρα τους!". Μερικοί, τοποθετούν σε εμφανές σημείο κάποιο σουβενίρ από το πλέον πρόσφατο και μακρινό τους ταξίδι στο εξωτερικό. Τις μοναχικές ώρες ο νους τους πάει πίσω στα μέρη της ανεμελιάς και όταν έχουν κάποιον αμήχανο επισκέπτη, πολλές φορές ακούνε αναφωνητό του στυλ "Δεν το πιστεύω, έχετε πάει στην Βραζιλία; Όνειρο ζωής είναι για μένα!". Ορισμένοι πιο φιγουρατζήδες, φροντίζουν να γεμίζουν τους τοίχους τους, εκτός από πίνακες και έργα τέχνης, με επιβραβεύσεις και λάβαρα δοξασμένων καριερίστικων highlights ώστε να μην περιαυτολογούν αλλά την ίδια στιγμή αφήνουν να μιλάνε τα χαρτιά για τα επαγγελματικά κατορθώματα τους στον ανυποψίαστο συνομιλητή τους. Οι κουβέντες τότε κυμαίνονται σε άλλο μοτίβο..."Μα τι βλέπω...Υπάλληλος της Χρονιάς! Αυτό είναι υπέροχο!! Θα πρέπει να νιώθετε δικαιωμένος για τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς, ειλικρινά σας ζηλεύω πολύ!".
Με άλλα λόγια, δείξε μου το γραφείο σου να σου πω ποιος είσαι. Οι περιπτώσεις είναι άπειρες και μερικές φορές είναι και πολύ αστείες.
Ωστόσο, το δικό μου δεν λέει και πολλά πράγματα. Κάθομαι ώρες σε αυτό το αναβαθμισμένο καινούργιο γραφείο και ειδικά σήμερα όσο το βλέπω, τόσο πιο περίεργο και παράταιρο μου μοιάζει από πολλές απόψεις. Κοιτάζω απέναντι τον ολόλευκο τοίχο και με πιάνει ένα βουβό παράπονο. Καρφώνω επίμονα το βλέμμα σ'αυτή την άχαρη άσπρη επιφάνεια και καταλήγω πως μου τη δίνει άσχημα αυτό το λευκό που θυμίζει νοσοκομείο. Ενστικτωδώς ανοίγω το μεσαίο συρτάρι που βρίσκεται δίπλα μου, δίχως να ξέρω ακριβώς για το τι ψάχνω. Ψαχουλεύω στο συρτάρι και ανακαλύπτω έναν πορτοκαλί μαρκαδόρο. Είναι Κυριακή, είμαι μόνος στο γραφείο, κανείς δεν με έχει αναζητήσει και φυσικά κανέναν δεν θέλω να δω. Καθώς ξανακοιτάζω με άλλο μάτι εκείνο τον άνοστο τοίχο του γραφείου μου, νιώθω να με κυριεύει μια ακατανίκητη σκανδαλιάρικη διάθεση. Παίζω στο χέρι μου τον μαρκαδόρο καθώς αναζητώ με το οπτικό μου πεδίο το σημείο αφετηρίας πάνω στην πέτρινη πλάκα. Ξεκινώ από την κορυφή του τοίχου να ζωγραφίζω από τα αριστερά προς τα δεξιά. Σαν να γράφω. Αφήνομαι σε μια διάθεση αυτοματισμού και δεν σκέφτομαι, δεν κρίνω, δεν παρατηρώ μα ρέω αδιαμαρτύρητα πάνω στο ρυάκι της ενέργειας που ξεχειλίζει από τα χέρια μου. Ξέρω πως κανείς δεν θα με διακόψει σήμερα. Τέτοια περίπτωση είναι πολύ σπάνια καθώς όλοι είναι στα σπίτια τους μαζί με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Άλλη μια βαρετή Κυριακή που διαβάζουν αδιάφορα οικονομική εφημερίδα και αφήνουν τη μύτη τους στα διαλείμματα της μελέτης να κάνει βόλτα στον χώρο της κουζίνας καθώς με υποτιθέμενο ενδιαφέρον ρωτούν την σύζυγο τους, "μμμ...είναι έτοιμο το φαγητό καλή μου;". Κάποιοι άλλοι θλίβονται προκαταβολικά για την επόμενη μέρα που θα τους βρει να ξεκινάνε πάλι από την αρχή την εβδομάδα ενός αδιέξοδου κόπου και κοιτάνε με διαφόρους τρόπους να ξεχάσουν όσο γίνεται το αύριο και να χαρούν όπως μπορούν το κλείσιμο της εβδομάδος κοιτώντας αθλητικές εκπομπές ή παίζοντας λίγο με τον σκύλο τους. Οι γυναίκες αγανακτούν σιωπηλά και ανυπομονούν στωικά να έρθει η Δευτέρα, να πάνε οι άντρες τους στην δουλειά, τα παιδιά στο σχολείο και κείνες να ξαναέρθουν στα νερά της ζεν ηρεμίας τους. Κανονική ζωή δηλαδή.
Εγώ τέτοια προβλήματα δεν έχω. Άρα ούτε κανονική ζωή θα έλεγα πως έχω. Δουλεύω κάθε μέρα και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Δεν έχω γυναίκα και παιδιά. καθημερινά γλιστράν μέσα από τις παλάμες μου οι ώρες και δεν μου φτάνει ποτέ ο χρόνος. Κρύβω πίσω από την δουλειά την εκμισθωμένη δουλεία μου ώστε να μην έχω την ευκαιρία να έρθω αντιμέτωπος με τον ακόρεστο και άτακτο εαυτό μου. Σήμερα όμως χάθηκε ο έλεγχος. Αυτή η Κυριακή θα είναι διαφορετική από τις άλλες κι όταν για μια στιγμή έκλεισα αργά τα μάτια και τα ξανάνοιξα, αντίκρισα έναν τοίχο γεμάτο με ορνιθοσκαλίσματα που εύκολα παραπέμπουν το νου σε παιδικές ζωγραφιές μωρών παιδιών. Είχα φτιάξει ένα πορτοκαλί μωσαϊκό που αποτελούταν από ήλιους, χαμογελαστά πρόσωπα, φουντωτά δέντρα με πουλάκια που βολτάρουν γύρω τους, ταξιδιάρικα σύννεφα που θαρρείς πως με μια πρώτη ματιά ότι μοιάζουν με ινδιάνικα σήματα καπνού, μακρινές βουνοκορφές με σπιτάκια στην ράχη τους και μια τεράστιαααα πορτοκαλί θάλασσα να πλαισιώνει τα πάντα γύρω της ενώ σκούνες χαϊδεύουν τον αφρό της. Ομολογώ πως ίσως και να ξέφυγε σε μέγεθος και διάθεση ο αυθορμητισμός μου. Τώρα είχα έναν πορτοκαλί τοίχο και μάλλον την Δευτέρα θα έπρεπε να δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις στη διεύθυνση. Μα τι λέω;;; Εγώ είμαι η διεύθυνση τώρα! Κι αυτό θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να εξηγηθεί στους λοιπούς συναδέλφους και προσωπικό. Τα νέα θα μαθευτούν εν ριπή οφθαλμού και όλοι θα μιλάνε για την "τρέλα" και το κακό που με βρήκε. "Τα έχασε για τα καλά ο κακομοίρης. Η προαγωγή σε γενικός διευθυντής τον τρέλανε!Χαχαχαχα...", θα λένε μεταξύ τους κι ο ένας θα κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι στον άλλον. Αν τους δινόταν η ευκαιρία θα το χαιρόντουσαν ιδιαίτερα να με έβλεπαν με ζουρλομανδύα να κάνω διάφορες αλλοκοτιές και να λογοδοτώ σε γιατρούς για τα καμώματα μου. Μπορεί κιόλας κάποιοι από αυτούς να ελπίζουν πως η επόμενη Κυριακή θα τους βρει με μια προαγωγή που έστω για μια φορά θα έκανε την εβδομάδα τους να αποκτήσει άλλο νόημα και ουσία. Λάθος...βασικά το μόνο που θα γινόταν σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν απλά να αλλάξει η διάθεση τους απέναντι στα δικά τους πρόσωπα έστω κι αν πίσω από τα χαμόγελα και τα φιλιά της οικογενειακής θαλπωρής και αυτοθυσίας θα υποβόσκει πάντοτε μια ισχνή ωφελιμιστική υποκρισία.
Ας είναι.
Ακόμη κι αν κρατήσει μια εβδομάδα η χαρά μου, αμέριμνος θα καμαρώνω το ζωγραφικό μου κάδρο και μετά ας γίνει ότι θέλει ο Θεός και Κύριος μου. Κι αυτός δεν είναι σίγουρα το χρήμα & το κύρος. Τώρα έχει πάρει μια περίεργη στάση το κορμί μου. Στην ουσία, έχω ημιξαπλώσει πάνω στην καρέκλα μου και μια περήφανα αγναντεύω το τοίχινο έκθεμα μου και μια κοιτάζω έξω από το παράθυρο αφήνοντας το πνεύμα να δραπετεύει στον ορίζοντα κι όποτε του γνέφω να επιστρέφει κοντά μου. Κλείνω τα μάτια και μες το γλυκό απομεσήμερο, ακούω τη θάλασσα να γεμίζει το κεφάλι μου απ'άκρη σ'άκρη. Μου ψιθυρίζει στο δεξί αυτί λόγια του αέρα ενώ στο αριστερό τη νιώθω με απίστευτη υγρή δύναμη να παφλάζει πάνω στα ωστικά τοιχώματα του κρανίου μου. Μάτια κλειστά, αυτιά ανοιχτά. Για την ακρίβεια, μόνο όταν κλείνει τα μάτια του κάποιος ανοίγει η ακοή του πραγματικά. Και η καλοκαιρινή αύρα της θάλασσας μαζί με τους ήχους των κυμάτων της, αποτελεί βάλσαμο για την ψυχή. Όπως τούτη την ώρα δα που σας γράφω. Σαν τώρα που με αφήνει το γαλάζιο της να μεταλάβω λίγη γαλήνη. Εκείνο το αρχέγονο πέρα-δώθε, πήγαινε-έλα. Εκείνη η προαιώνια συνεχής κίνηση που θα έκανε και το αρχαίο εκκρεμές να ζηλέψει τη χάρη της. Τούτο το νανούρισμα της θάλασσας που θα ζήλευε και η πιο στοργική μάνα του κόσμου. Κι όταν μουδιασμένα ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου μπορεί να μην βρίσκεται απέναντι μου αυτή η κλειδωμένη πόρτα του γραφείου μου. Το ιδανικότερο όλων θα ήταν να μην υπήρχε καν. Να μην χρειαζόμουν κλειδί για να την διαβώ, με ένα μου βήμα να βρισκόμουν να κολυμπώ μέσα στη θάλασσα. Να βαφτιζόμουν στην κολυμπήθρα της και ας έπαιρνα το όνομα της.

Καλή εβδομάδα συνάδελφε...