29.5.07

Φεγγάρια / Πεθαίνοντας στην Αθήνα




Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης


Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων.

Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή και απελπίζομαι
έπεται γιατί ντρέπεται*
η κραυγή του θηρίου
Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη Κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι.


*Ο στίχος ανήκει στη Λίνα Νικολακοπούλου

28.5.07

Fade to Grey

Ο ουρανός βρίσκεται στο κέντρο του γκρίζου πλαισιωμένος από συννεφιασμένες μολυβένιες κουρτίνες.
Το πρόσωπο μου ξεκουράζεται πάνω στο τζάμι καθώς στάλες βροχής σαν υγροί κομήτες διαπερνούν αστραπιαία το παράθυρο.
Θα μπορούσαν να είναι δάκρυα.
Τέτοιες ευαισθησίες μοιάζουν με στομωμένα ξυράφια τις βροχερές μέρες.
Νωχελικοί ήχοι τανγκό χορεύουν στα αυτιά μου καθώς κοιτάζω το ασπρόμαυρο φόντο με το οποίο έχει ντύθει ο δρόμος κάτω από το μπαλκόνι μου.
Άνθρωποι με βήμα ταχύ, ακροβατούν αδέξια στο νερό προσδωκόντας με ανυπομονησία να φτάσουν στην ασφάλεια της στεγανότητας που τους παρέχει το σπίτι τους.
Οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, αρεσκόμαστε στο να παρακολουθούμε εκ των μακρόθεν τις καταιγίδες. Κανείς δεν θέλει να βρεθεί έρμαιο των στοιχείων της Φύσης.
Το ακορντεόν δίνει το βηματισμό που αρμόζει σε ένα ερωτικό τανγκό της βροχής.
Τέτοιες ευαισθησίες σου ροκανίζουν το λαιμό και κάνουν τα μάτια να πλημμυρίζουν με βρόχινο νερό...

27.5.07

Ο αφρός των Ημερών


Μέρες ηλιόλουστες κι άλλοτε βροχερές.
Μέρες καλοτάξιδες και νύχτες αγριεμένες από τα στοιχειά της φύσης.
Μέρες λαβωμένες με σκόρπια όνειρα και νύχτες που κυνηγούν τον χαμένο θησαυρό του ανεκπλήρωτου έχουν για κατάρα τους το σημάδι του σκορπιού.
Ψυχές που περπατούν παράλληλα και σε αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας συναντιούνται πολλές φορές σε κάποιο σταυροδρόμι της ζωής, ανταλλάζουν ματιές και συνεχίζουν προς πάσα κατεύθυνση.
Αποπροσανατολισμένες υπαρξιακές πυξίδες κάνουν ανθρώπινους βίους να μοιάζουν με ακυβέρνητα καράβια που συγκρούονται το ένα πάνω στο άλλο.
Συνάνθρωποι μας μοιάζουν με ναυάγια της ζωής ενώ είναι φορές που αναρωτιέμαι πως κατάφερα να φτάσω ζωντανός στις γραμμές των οριζόντων.

Μ'ένα αποκαλυπτικό ηλιοβασίλεμα έκλεισα τον εαυτό μου σε ένα μπουκάλι και από τότε επιπλέω στον αφρό των ημερών θαρρώντας πως το κύμα κάποια έναστρη νύχτα θα με ξεβράσει στα χέρια άλλου ναυαγού.
Κι εκείνος ο άγνωστος πληγέντας παραλήπτης όταν διαβάσει την ιστορία της ζωής μου, θα ξεχάσει την μοναξιά του και συνειδητοποιώντας πως δεν είναι μόνος του, θα σταματήσει να παραπονιέται για της ζωής τα καμώματα.
Σηκώνοντας τα μάτια προς τον έναστρο ουρανό θα καταννοήσει πως σαφώς και υπάρχουν χειρότερα ναυάγια από το δικό του. Ορισμένα από αυτά μάλιστα συνέβησαν με τόσο τρομέρο τρόπο και συνέπειες που ακούγεται τουλάχιστον αξιοπερίεργο για το πως υπήρξαν εν τέλη επιζώντες.

25.5.07

23.5.07

Πεθαίνοντας στην Αθήνα

...παίρνεις δανεικές ανάσες τις νύχτες από την άμετρη βρωμιά και τα αποφάγια ανεκπλήρωτων ονειρώξεων.
Κρύβεσαι και παρασιτείς με την ίδια ευκολία που το κάνει μια κατσαρίδα υπονόμων.
Δεν σε ανησυχούν οι θεωρίες και η επερχόμενη καταστροφή που είναι γραμμένη στους αστρικούς χάρτες γιατί από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, έχεις καρφωμένα τα πόδια σου στα σωθικά της γης.
Συνεχίζεις με την ίδια μανία και αρρωστημένη ευδαιμονία να πιστεύεις στο αθάνατο κισμέτ των εντόμων.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα, λοιπόν.

Με την απώλεια να έχει γίνει συνήθεια.
Να μένουμε με τα μάτια κλειστά αφήνοντας έξω από εμάς την φωτεινή πλευρά της Ύπαρξης.

Απεικονίστηκαν όλα σε αριθμούς και δυσανάλογα μεγέθη ώστε να χωρέσουν το μεγαλύτερο των ματαιόδοξων ονείρων μας.
Αποδέξου το και θα κάνεις μια καινούργια αρχή.
Μια καινούργια ζωή.

Ξύλινο στρατιωτάκι.
Ακρωτηριασμένη μαριονέτα.
Ξεχασμένο μπουκάλι στη μέση του πελάγους.
Καμένο χαρτί μοιραίας μπλόφας.

Είσαι χαμένος στα τσιμεντένια ποτάμια των λεωφόρων.
Τίποτα από το τίποτα.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα...

21.5.07

Nirvana-You know you're Right



20.5.07

Δυσνόητα αυτονόητα


Επιλέγω.

Επιλέγω, το πότε θα ξαπλώσω στην άηχη κλίνη μου για να ονειρευτώ όλα όσα η βοή του κόσμου δεν με αφήνει να ακούσω καθαρά.

Επιλέγω τον τρόπο, το χώρο, τη συχνότητα με την οποία θα υπαγορεύω και θα επαναλαμβάνω μέσα μου τον Ιερό Όρκο.
Κι αυτός ο Όρκος έχει να κάνει ακριβώς με την "συνέπεια της επιλογής" δηλαδή με το πόσο συνεπής είμαστε απέναντι στην ελεύθερη βούληση του να μπορούμε να επιλέγουμε ή ακόμη και να τρέφουμε την ψευδαίσθηση πως πολλές φορές είμαστε ικανοί να επιλέγουμε.

Με μια λέξη λοιπόν, "Ελευθερία".

Δεν μένει παρά μόνον να αναλογιστούμε το πόσες φορές έχουμε υποκύψει σε δήθεν ηθικά, κοινωνικά, υπαρξιακά, συναισθηματικά και εγωιστικά "δελεάσματα" μόνον και μόνον για να επιβεβαιώνουμε περιοδικά την πειστικότητα της απεικόνισης του ίδιου του εαυτού μας που με τόσο κόπο και φόβο έχουμε φτιάξει γύρω από το άτομο μας. Είτε αυτή η εικόνα είναι διαδικτυακή είτε κοινωνική κ.ο.κ.
Είπα φόβο;
Χμμ...όντως ψέλλισα τη λέξη "φόβο" αφού ένας βασικός λόγος που πολλές φορές δεν τολμούμε να εκφράσουμε και γιατί όχι, να διαψεύσουμε τα υποτιθέμενα πιστεύω ή αξίες μας γίνεται μόνον και μόνον διότι δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στο τι θα πουν ή θα σκεφτούν οι τρίτοι για μας.
Το λυπηρό είναι πως έπειτα, και έχοντας αυτό σαν γνώμονα εξήγησης του εαυτού μας φτάνουμε στο σημείο να αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια ώστε να διατηρήσουμε αυτό το επίκτητα πλαστό κομμάτι που αφορά το τι εστί Εαυτός.

Και μιας που το ανέφερα αυτό, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα απέναντι στον ίδιο μου τον διαδικτυακό εαυτό.

Δεν υπάρχουν νόρμες, φόρμες, καλούπια και κλισέ υφάκια από μένα προς εμένα αλλά και προς τρίτους.
Ο Άβατον, οφείλει απέναντι στον ίδιο του τον "άβατο" Εαυτό να πιστεύει στην αυτοανατροπή, στην μη προβλεπόμενη δράση/αντίδραση και φυσικά στην διάψευση των προσδοκιών από τρίτους προς το πρόσωπο του. Διότι πολύ απλά, εδώ δεν βρίσκομαι για να ικανοποιώ τις ξένες προς στην εσωτερική μου φύση προσδοκίες αλλά για να εκφράσω αυτό που μου ψιθύρισε μέσα σε μια στιγμή έμπνευσης η Σιγή.

Αν ορισμένοι εδώ γύρω/μέσα ψάχνουν να ανακαλύψουν σε αυτό το blog κάποιων blogger celebrity, δυστυχώς θα απογοητευθούν στον μέγιστο βαθμό. Κι αυτό εκφράζεται και θα εκφράζεται σε κάθε ευκαιρία μέσα από την αυτοδιάψευση της εικόνας που μπορεί να έχει χτιστεί για μένα (θέλω να πιστεύω ακούσια) από εμένα. Ειδικότερα δε όταν κάποιος έχει άποψη για κάποιον/κάτι που δεν το έχει δει καν στην ζωή του και φυσικά δεν έχει ζήσει δίπλα του ούτε τις χαρές αλλά και ούτε τις λύπες της ζωής.

Αυτά...



Υ.Γ.: Περισσότερα ίσως σε μελλοντικό Post.
Ως τότε πάλι θα επιλέγω.
Και μεταξύ άλλων, μια εκ των πολλών επιλογών που έχω κάνει, είναι το ότι ΕΔΩ μέσα θα γράφω όποτε θέλω αλλά και όπως θέλω εγώ.
Κάρτα δεν βαράμε σε πράγματα που αγαπάμε διότι τότε σημαίνει πως άλλες φορές περιμένουμε αργία ή υπερωρία από αυτό που υποτίθεται πως πράττουμε με αγαθά αισθήματα και προθέσεις.

13.5.07

...


Στην πόλη μου το γκρίζο είναι αυτό που διαφεντεύει τα πάντα.
Μοιάζει τις περισσότερες φορές με θεριό που κατασπαράζει τις σάρκες ανυποψίαστων θυμάτων ως το μεδούλι της ύπαρξης τους.
Αργά αργά, μέρα με τη μέρα, ξεδιψά την ακόρεστη δίψα του με τους χυμούς της δημιουργικότητας κάνοντας ανθρώπους πλημμυρισμένους με όνειρα νεανικών εποχών να κυκλοφορούν πλέον στεγνοί από αγάπη και ενέργεια για τη ζωή.

Την πραγματική ζωή και όχι αυτή που τους κατήχησε η τηλεόραση.
Την ζωή που υπάρχει πέρα από τσιμεντένιους τοίχους που περιφράζουν τις γραμμές των οριζόντων.

Αυτή η πόλη κάνει τα πάντα για να σου κλέψει το χαμόγελο οριστικά από το πρόσωπο και να το στιγματίσει με κάθε είδους έγνοιες και φόβο για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Αυτή η πόλη που σου πιστώνει ελεύθερο χρόνο και σου δίνει ανάσες μόνο και μόνο για να μπορείς να επιζείς και όχι να ζεις.

Σε αυτή την τρισδιάστατη πόλη λοιπόν γεννήθηκα, ανδρώθηκα και αναζητώ σπάνιες ανάσες οξυγόνου ώστε να μπορώ να αντιδρώ στην γκρίζα αλήθεια των μεγάλων αντιφάσεων που κυοφορεί στα σπλάχνα της και να στέκομαι ακόμη στα πόδια μου έχοντας το κεφάλι μου στην σωστή του θέση.

Για πόσο ακόμα όμως;
Για πόσο ακόμα μονάχος μου θα εφευρίσκω ονειροδρόμια του Νου;
Για πόσο ακόμα θα νιώθω τον πόνο της απανθρωπιάς και της αδιαφορίας να μου ραγίζει την ραχοκοκκαλιά;
Για πόσο ακόμα θα μπορώ να κρατιέμαι όρθιος και περήφανος μέσα στην αντάρα του σκοροφαγωμένου αστικού κουστουμιού;

Για πόσο;

10.5.07

Ονειροτρόπια...


Θα ήθελα να δω ένα όμορφο όνειρο.
Να σταματήσω να ψάχνω στην καθημερινότητα για θαύματα.
Να κοιμηθώ και να δω ένα πραγματικά ονειρεμένο όνειρο.
Να μην περιέχει ίχνος αρνητισμού και ποταπών συναισθημάτων.
Να μην χωράνε μέσα στο όνειρο μου μικρότητες και διαχωρισμοί που θα υπογραμμίζουν τις εποχές που περνάνε από μέσα μας σαν πολυκαιρισμένα ρούχα φθαρμένα από την αγωνία της θνησιμότητας.
Ας είναι ένα όνειρο που διάχυτο αέναο φως και ευδαιμονία θα το διαπερνά δίχως την παραμικρή ιδέα πόνου και δυστυχίας.
Ένα καθαρτικό όνειρο, που θα με κάνει να χαθώ μέσα σε αυτό χωρίς να αποζητώ την επιστροφή μου Εδώ.
Ας είναι μια καλοστημένη Πλάνη στο όνομα της Αλήθειας.

Κι ας είναι μόνο για ένα βράδυ...

8.5.07

Type o' Negative-Black No.1



4.5.07

Μοναχική Κρεμάλα

Απροσδιόριστα τεμένη προσκυνούμε και γονυπετής ικετεύουμε την ελπίδα να σταθεί για λίγο πλάι μας.
Ιερά που δεν έχουν ευδιάκριτα σύμβολα μας υπόσχονται την γαλήνη και την ευτυχία μα κανείς δεν ξέρει ποιος είναι εν τέλη ο άγνωστος θεός που στα χέρια του θα εμπιστευτεί στο εξής τον εαυτό του.
Δεήσεις και θυμιατά προσφέρουμε στον βωμό της Αγάπης μα κανείς μας δεν γνωρίζει το πρόσωπο που κρύβεται μέσα στην καρδιά μας.
Θυσιαζόμαστε στην ιερότητα της Φιλίας όταν την ίδια στιγμή ξεμακραίνουμε στης ζωής τα σκοτεινά μονοπάτια ρίχνοντας αλλοτινά όνειρα θερινής νυχτός στο χρονοντούλαπο της Λήθης.
Με πυρσούς τα βράδια αναζητούμε τα αγαπημένα πρόσωπα που μας θύμιζαν μια προηγούμενη ένδοξη και αληθινή ζωή μας.
Καλώδια, οθόνες, ακατονόμαστες εξομολογήσεις, λέξεις και αισθήματα πνίγουν τον λαιμό και σφραγίζουν τα χείλη μας καθώς χέρια δεμένα πάνω σε ένα πληκτρολόγιο μάταια προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της απανθρωπιάς.

Ασύρματη έχει γίνει η ονειροπαγίδα της ύπαρξης μας.

3.5.07

Order & Chaos

Όταν οι μέρες είναι άρρωστα φωτισμένες οχυρώνομαι στο εσωτερικό μου σπιτικό και αφήνω από τα κλειστά πάτζουρια του Νου να μπουν αχτίδες Άυλου Φωτός.
Στο στέρνο βάζω σημάδι και ατενίζω τον Κοσμικό Ήλιο να ανατέλλει πίσω από τις κορυφογραμμές της καρδιάς μου.
Τότε είναι που με σήματα καπνού κάνω επίκληση στο χάδι της Έκστασης και αναζητώ άλλα τοπωνύμια και χαρτογραφήσεις στου ριζικού την ακατονόμαστη ρίζα.

Η πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει ποτέ κι ας μην έχει σταθερούς τόπους να αντικρίζει.

"Θα με βρεις πέρα από τις λέξεις,
έξω από τα νοήματα,
μακριά από του ανθρώπου τα δημιουργήματα
και τα άνομα της Φύσεως κακουργήματα"

Μου έδειξε ο Άνεμος κατεύθυνση και έκτοτε κοιτάζω προς τον ουρανό της Θωριάς μου.


Photo Source:
Mauris Escher
"Order & Chaos (1950)"