13.5.07

...


Στην πόλη μου το γκρίζο είναι αυτό που διαφεντεύει τα πάντα.
Μοιάζει τις περισσότερες φορές με θεριό που κατασπαράζει τις σάρκες ανυποψίαστων θυμάτων ως το μεδούλι της ύπαρξης τους.
Αργά αργά, μέρα με τη μέρα, ξεδιψά την ακόρεστη δίψα του με τους χυμούς της δημιουργικότητας κάνοντας ανθρώπους πλημμυρισμένους με όνειρα νεανικών εποχών να κυκλοφορούν πλέον στεγνοί από αγάπη και ενέργεια για τη ζωή.

Την πραγματική ζωή και όχι αυτή που τους κατήχησε η τηλεόραση.
Την ζωή που υπάρχει πέρα από τσιμεντένιους τοίχους που περιφράζουν τις γραμμές των οριζόντων.

Αυτή η πόλη κάνει τα πάντα για να σου κλέψει το χαμόγελο οριστικά από το πρόσωπο και να το στιγματίσει με κάθε είδους έγνοιες και φόβο για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Αυτή η πόλη που σου πιστώνει ελεύθερο χρόνο και σου δίνει ανάσες μόνο και μόνο για να μπορείς να επιζείς και όχι να ζεις.

Σε αυτή την τρισδιάστατη πόλη λοιπόν γεννήθηκα, ανδρώθηκα και αναζητώ σπάνιες ανάσες οξυγόνου ώστε να μπορώ να αντιδρώ στην γκρίζα αλήθεια των μεγάλων αντιφάσεων που κυοφορεί στα σπλάχνα της και να στέκομαι ακόμη στα πόδια μου έχοντας το κεφάλι μου στην σωστή του θέση.

Για πόσο ακόμα όμως;
Για πόσο ακόμα μονάχος μου θα εφευρίσκω ονειροδρόμια του Νου;
Για πόσο ακόμα θα νιώθω τον πόνο της απανθρωπιάς και της αδιαφορίας να μου ραγίζει την ραχοκοκκαλιά;
Για πόσο ακόμα θα μπορώ να κρατιέμαι όρθιος και περήφανος μέσα στην αντάρα του σκοροφαγωμένου αστικού κουστουμιού;

Για πόσο;

11 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τα ονειροδρόμια είναι η μόνη διέξοδος από το φρενοκομείο του τσιμέντου. Είναι η μόνη μας ευκαιρία για να τροφοδοτήσουμε τον αγώνα μας σε άλλη βάση, πιο ανθρώπινη.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε μου Άβατον.
Να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος.
Υπάρχουν κι αλλού μικροί και μεγάλοι ήρωες. Λίγοι.. αλλά υπάρχουν.

Ήρωας, δεν είναι μόνο αυτός που αποκρούει τον κίνδυνο, αλλά κι αυτός, που κρύβει τον πόνο του σ'ένα χαμόγελο και βαδίζει μπροστά.

Είναι όμορφο να ξεχωρίζεις και να είσαι πιο άξιος από τους άλλους. Πρόσεχε όμως, διότι γίνεται επικίνδυνο όταν αρχίζουν οι άλλοι να το καταλαβαίνουν.


(μην απογοητεύεσαι)



Σε φιλώ
... μέρμυγκας

Bliss είπε...

ισως γιατι το διαλεξες να περπατας σ αυτα τα μονοπατια μονος σου
οταν νιωσεις ετοιμος
τοτε θα χεις κ δυο ματια παρεα μαζι σου

να προσεχεις

Agent of Chaos είπε...

Αυτοί έχουν το γκρίζο και το φόβο,
εμείς έχουμε το όνειρο και μια ατελείωτη παιδική νύχτα.

Фе́ммe скатале είπε...

Για πάντα...Αν υπάρχει αυτό

Ανώνυμος είπε...

Leave your bloody city and come back to our island.

Giname!!!

Ανώνυμος είπε...

μεχρι να βαρεθούμε το γκρι κουστούμι
και να φορέσουμε τις άσπρες κελεμπίες,τα θαλασσιά καφτάνια

...για όποιο νησί του αρχιπελάγους

trapped

Ανώνυμος είπε...

(συνέχεια)

για να ζήσουμε τ όνειρο
και να χαρούμε τις ατέλειωτες παιδικές μας νυχτες!!


trapped

satya είπε...

Εγώ το χέρι στο απλώνω με μεγάλη μου τιμή....

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ μου δεν είναι μόνο η αγωνία που εκφράζει ο αφηγητής, εκφράζει και τη δυνατότητα δημιουργίας μέσω αυτής, δεν βλέπω απαισιοδοξία να ξεχειλίζει· βλέπω και τις δυνατότητες να ξεχειλίζουν. το που θα φτάσουν αυτές, μένει να το δει ο αφηγητής.

δεν θα σχολίαζα αν μου ήταν αδιάφορο το κείμενο.

nosyparker είπε...

Για όσο... δε φτάνει;