Δεν ρώτησα ποτέ να μάθω της Αγάπης το μυστικό.
Ούτε το ακούμπησα διότι σκιάχτηκα μην το λερώσω,
μήτε χάιδεψα αυτό που ήθελε να μου συμβεί
από φόβο μην καώ.
Φόρεσα την φλόγα για σκιά.
Την ώρα που με κούφια αντανάκλαση των όσων
ποθούσα να ζήσω και να νιώσω,
οι αλλότριες στιγμές προσπαθούσαν
να με διδάξουν με πόνο το μάταιο της ελπίδας.
Τέτοιο το ταξίδι και τέτοια
η προσμονή της ψυχής απέναντι στο σώμα.
Άλλο ήθελες να πεις,
Άλλο ήθελες να νιώσεις.
Στο τέλος όμως δε κατάφερες ούτε το ένα
Ούτε το άλλο να μπαλώσεις.
«Άτυχη στιγμή κι αυτή»,
τούτο τόλμησες να μ’αφήσεις στο αυτί.
Το καταδέχτηκα
μαζί με το θράσος σου
κι αποφάσισα να παρατείνω το ψέμα,
την βλακεία
και τον πόνο.
Έτσι με πρόσταξε η καρδιά:
«Αν είναι πυρκαγιά, ας αφήσει κληρονομιά μόνο τη στάχτη σου»,
ακολούθησα την καρδιά αντί τη λογική...
κάηκα, έλιωσα απ’άκρη σ’άκρη
κι άφησα τη στάχτη μου στείρο λίπασμα στη γη.
Μόνο και μόνο γιατί ξέρω πως θα’ρθει κείνη η στιγμή
Που το όνειρο θα γεννηθεί
Ξανά απ’την αρχή.
5.6.07
Φοίνικας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Tattoo design by Greg James
κι έτσι συνεχίζουμε
το ταξίδι μας
πάνω στην γη
ανοιγοκλείνουμε κύκλους
κολυμπάμε σε θάλασσα πλατιά
....και πάμε
trapped
Τέλειο κέιμενο. Πολύ όμορφο.
Thanx guys!
Θυμασαι τοτε που σε ειπα δικαιο; Τα βιντεο δεν αναιρουν τη δικαιοσυνη, την επιβεβαιωνουν. Και ο δικαιος τι ειναι; τιμιος, ειλικρινης, φωτια, αληθεια και πολεμιστης, αυθεντικος και αληθινος. Ψαχνει το τελειο και καλα κανει, γιατι ειναι ο ιδιος τελειος. και για να φερει τελεια οικογενεια, γιατι την αξιζει, ειναι σημαντικο να ηθικοπλασει και να προσπαθησει να ανοιξει τα ματια του αλλου και να τον κανει να πολεμισει. αυτος εισαι. ναι να μην αλλαξεις, εσυ. οι αλλοι/αλλες ειναι που δεν αλλαζουν κ κλαινε και θρηνουν γιατι δεν τους αφηνει ο πονος κ η θλιψη να θυμωσουν με το παρελθον τους και να δημιουργησουν εναν νεο λαμπερο και υγιη εαυτο. μαλακισμενη μεσα εξω, οχι θυμα ουτε θυτης, οχι ενεργειακο βαμπιρ, οχι βδελλα, σκυλος κ τσιμπουρι, οχι ζιζανιο, ζωο κατηγοριας και λιγα ειπες.
Παρολα αυτα, υπηρχαν κ στιγμες, αδιορατα ασημαντες για σενα, που ησουν η ελπιδα μου. Ποιες παρελθοντικες σχεσεις, αυτες δεν υπηρξαν ποτε εμποδιο. Η κοινη ημερησια 8-10ωρη ενασχοληση μας ναι και μπορει για σενα να ηταν tighting, για μενα ηταν ονειρο, οχι υλης ή εξουσιας κτλ αλλα πεδιο εκτονωσης δημιουργικοτητας. Ας ειναι εσυ θυσιασες εαυτον εγω θυσιασα τιποτα. βολευει οκ. Ξερεις τι μου λειπει, περαν απο την ηρεμια της αγκαλιας ή τη γνωση ή το χαβαλε ή τη μουσική ή τα μαγικα ή το υψηλο πνευμα; ή μηπως κι αυτο κολπο ήταν τελικα του ''μυαλου'' μου; η κοινη δημιουργια πανω στη δουλεια και οτι σε στηριζα παντου (οχι οτι το ειχες τελικα αναγκη). Λιγο κι αυτο ε; Ε μαλλον τοτε οντως δεν εχω δωσω.Γυναικες ε;
Δημοσίευση σχολίου