(Θ)έρως

Στις μέρες του Θέρους, εκεί που το Φως κυριαρχεί του Σκότους, όλα φανερώνουν το φωτεινό τους πρόσωπο ενώ δειλά δειλά η μέρα χαρωπά αποστασιοποιείται από το βάρος της καθημερινότητας.
Ακόμη κι όταν γνωρίζουν πως οι μέρες έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα, για λίγο οι άνθρωποι σταματούν να σκέφτονται και να ανησυχούν για τα γκρίζα και πολυκαιρισμένα της ζωής.
Αφήνονται άνευ όρων στον ζωοδότη ήλιο να γεμίσει τις καρδιές τους με ύμνους για το δώρο της ζωής ώστε να τους θυμίσει πως η απλότητα του να "Είσαι" βρίσκεται εκεί που δεν είχαν σκεφτεί ως τα πριν να ψάξουν.

Τότε είναι που δεν χρειάζεται να γράφεις με το αίμα σου.
Δεν νιώθεις καν την ανάγκη να μιλάς ή να εξηγείς.
Ένα τραγούδι μόνο μπορεί να γεμίσει το κενό που σε περιχαρακώνει τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.

Μια έναστρη νύχτα δίπλα στη θάλασσα μπορεί να βαφτίσει το όνειρο σου για Ελευθερία και να δεις με άλλα μάτια όσα είχες ονοματίσει ως "επικρατών πραγματικότης".
Πρόλαβε να ζήσεις το Θέρος πριν αποκοιμηθείς μακάριος στην πάχνη του Χειμώνα.

Κράτα μαζί σου της Θύμησης το βάρος και πορέψου με όρθιο ανάστημα στης δίνης τον κυκλώνα που αργά αλλά σταθερά σε ζυγώνει.

Το Νου σου...