546 Blogging(?) Days

Μόλις σήμερα, καθώς έκανα μια αναδρομή σε παλαιότερα μου Posts, συνειδητοποίησα το χρονικό διάστημα που "τρέχει" διαδικτυακά το παρόν Blog. Έχει περάσει 1,5 χρόνος από τότε και ομολογώ πως συνειρμικά μπήκα στην διαδικασία μιας στοιχειώδους ανακεφαλαίωσης για όλο αυτό το χρονικό διάστημα το οποίο είχε άμμεση ή έμμεση σχέση με το Blog μου. Επίσης, ανέτρεξα στο πρώτο μου Post και αφού το ξαναδιάβασα, θεωρώ πως δεν άλλαξαν και πολλά από τότε όσον αφορά φυσικά το αιτιατό μέρος μια τέτοιας απόπειρας.
Η αλήθεια είναι πως το χρονικό διάστημα στην "smart βλακόσφαιρα" (όπως αρέσκομαι να την αποκαλώ), πέρασε πολύ γρήγορα μιας και η ενασχόληση μου με το παρόν blog ποτέ δεν έλαβε διαστάσεις ψυχικού καταναγκασμού εντός μου. Κι αυτό διότι γράφω όποτε θέλω και ότι θέλω. Δεν με ενδιαφέρει να προβάλω ένα σταθερό διαδικτυακό προφίλ το οποίο θα είναι αρτηριοσκληρωτικό σε θέματα και απόψεις.
Δεν με ενδιαφέρει το Blog μου να βγάζει προς τα έξω μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και ύφος. Με αφήνει παγερά αδιάφορο το αν διαβάζεται, κι αν πόσο, από ποιούς. Δεν με αφορά πλέον η αλληλέγγυα "υποστήριξη" διαφόρων blogs μέσω αμοιβαίων αναγνώσεων και χαριεντήσματων, διότι η πράξη μου έδειξε για ακόμη μια φορά πως δεν φτάνει η επιδερμική αναγνώριση μιας περσόνας ώστε να γνωρίσεις και να εκτιμήσεις κάποιον άνθρωπο στην ολότητα του. Μάλιστα, τις προάλλες σκεφτόμουν να σβήσω οριστικά την link λίστα με τα άλλα blogs. Την όλη διαδικάσια την βρίσκω ανόητη εφόσον όχι μόνον υπάρχουν υπηρεσίες στο να διαβάζεις όλα τα blogs αλλά και επειδή μου είναι αδύνατον να καταχωρώ στο blog μου τα διάφορα ενδιαφέρον blogs που ανακαλύπτω κατά καιρούς. Στην αρχή πρόσθετα διάφορα blogs αλλά ακόμη και αυτή η διαδικασία στην πορεία μου φάνηκε ολίγον τι περιοριστική.

Nevermind.
Ευτυχώς για μένα, στο μεσοδιάστημα δεν υπήρξαν παρά ελάχιστες παρεξηγήσεις μέσω αυτού του blog και οτιδήποτε προέκυψε θέλω να πιστεύω πως τακτοποιήθηκε χωρίς δάκρυα, αίμα και ιδρώτα. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις οι οποίες σαφώς και επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Λογικό άλλωστε ήταν αργά ή γρήγορα να συμβεί κι αυτό μιας και το ύφος του γραπτού λόγου μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθεί αν και εφόσον αναλογιστεί κάποιος το "εύφλεκτο" του χαρακτήρα ορισμένων ανθρώπων, τότε πολύ εύκολα μπορεί όχι μόνο να παρεξηγηθεί αλλά να δημιουργηθεί το οτιδήποτε από το πουθενά. Βέβαια, πολλές φορές το λάθος που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι έχει να κάνει με το υποτιθέμενο νόημα πίσω από τις λέξεις και όχι με τις ίδιες τις λέξεις. Συνεχώς προσπαθούμε γεμάτοι δυσπιστία να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές τους ανθρώπους και όχι τους ίδιους τους ανθρώπους. Κάλλιστα μπορώ να πω το οτιδήποτε και ανά πάσα στιγμή λόγω ποικίλων παραγόντων και timing ο άλλος να το εκλάβει όπως του υπαγορεύει εκείνη την ώρα η ανασφάλεια του, η καχυποψία του, τα εκάστοτε πλειοψηφικά δείγματα ανθρώπων που γνωρίζει κατά καιρούς κ.ο.κ.
Ούτε κι αυτό με αφορά όμως. Δεν μπορώ να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας και πόσο μάλλον να αποδώσω διαπιστευτήρια για κάτι τέτοιο.
Στο μεταξύ οφείλω να πω, ότι μέσα από την smart βλακόσφαιρα, γνώρισα άτομα που όχι μόνο δεν είναι βλάκες μα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού κιόλας. Κι αυτό το θεωρώ αν μη τι άλλο καλό διότι όπου χάβρα υπάρχει και ο ανάλογος χαμός. Τον Νοέμβριο, κι ενώ βρισκόμουν σε ένα ταξίδι στην Ιταλία, καθώς σκεφτόμουν μέσα σε ένα ναό της Φλωρεντίας συνειδητοποίησα πως δεν ωφελεί να είσαι μνησίκακος σε κανέναν διότι ο ίδιος ο χρόνος σφυρίζει αδιάφορα σε αυτό που αποκαλούμε διαχρονικότητα αφορμών αλλά και αιτιών παρεξηγήσεων. Ο παλιόφιλος μου Jesus, μιλούσε συχνά πυκνά για την αξία της συγχώρεσης και για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει πάνω απ'όλα να μπορούμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας και έπειτα τους άλλους. Εμπράκτως, θεωρώ πως η σιωπή είναι η ειλικρινέστερη μέθοδος συγχώρεσης. Δεν χρειάζεται να εξηγούμε αλλά να έχουμε ανοιχτή καρδιά.
Ακόμη πιστεύω πως το γράψιμο αποτελεί ψυχοθεραπευτικό μέσον έκφρασης και φυσικά μια μέρα θα μου άρεσε πέραν του να εκφράζομαι μέσω blog, να μπορέσω να γράψω ένα βιβλίο που δεν θα χρειαστεί να έχει την υπογραφή μου στο τέλος.