Κάπου, κάπως, κάποτε...

Υπάρχει κάτι πέραν από μένα, χωρίς εμένα αλλά για μένα.
Κάτι τόσο μικρό που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι στους χάρτες της οικουμένης.

Θαρρώ πως είναι εκεί που το στάχυ πυρόξανθο κυοφορεί την άσπιλη γονιμότητα των πάντων
και ο ήλιος ασπάζεται το ροδοκόκκινο ασήμι της μιας μέρας
που πεθαίνει για την χάρη της επομένης.
Κάτι που σαν ριζώσει μέσα μου θα με κάνει να σταθώ όρθιος
και να ανθίσω φωτεινούς βλαστούς.
Κάτι που θα με ξεριζώσει από την άγονη φαρμακωμένη γη κάνοντας με
να πετάξω μακρύτερα από την ουράνια σκέπη της ματαιότητας .

Ανάβαση.
Κατάβαση.

Αποκαθήλωση της όποιας θνητής ευτυχίας ως ελάχιστο φόρο τιμής
στην απομυθοποίηση της επίπλαστης πληρότητας.
Δεν κοστίζει τίποτα κι όμως είναι τόσο ακριβό το τίμημα για τα απλά του κόσμου.
Πέραν εκεί που δεν θα βρεις σύνορα να διχάζουν το μυαλό και την καρδιά.

Άοσμο.
Άυλο.
Απερίγραπτο.
Ανεκδήλωτο.
Αφόρητα, δικό μου.

Βαθαίνει το φαράγγι στα τάρταρα της ματιάς μου
και δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ.