Ενωμένοι πριν δύσει ο Ήλιος

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε πολλές φορές την τραυματική εμπειρία της ίδιας της ζωής εφευρίσκουμε χίλια δυο επιχειρήματα και ρεαλιστικά συμπεράσματα ώστε να κατανοήσουμε το πως λειτουργούν τα πράγματα αλλά και την θέση μας μέσα σε αυτά. Στις υπηρεσίες μας επιστρατεύονται οι επιστήμες, ο ορθολογισμός, το χρήμα, πολλά και διαφορετικών συμφερόντων δόγματα, νόμοι-κανόνες και εν γένη μια ακολουθία πραγμάτων που αν κάτσω να την αναλύσω μάλλον θα χρειαστούμε πολλά Posts. Όλα όμως τα παραπάνω δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς. Δεν είναι αλήθειες που δομήθηκαν μέσα μας έπειτα από εσωτερική καλλιέργεια και παρατήρηση. Η πλειοψηφία όσων ανέφερα, έχουν παρουσιαστεί ως τετελεσμένα γεγονότα και φυσικά χωρίς την ενεργή συμμετοχή μας. Πράγματα λοιπόν που μας αφορούν δημιουργήθηκαν και εγκαθιδρύθηκαν χωρίς την απαραίτητη συμμετοχή μας και φυσικά τα περισσότερα εξ'αυτών μας βρήκαν από την πρώτη κιόλας μέρα που ξημέρωσε η γέννηση σε τούτο δω το κοσμικό λημέρι. Οι παγιωμένες και αρτηριοσκληρωτικές θέσεις χαλιναγωγούν σώμα και πνεύμα χωρίς απαραίτητα την συγκατάθεση μας κι αυτό έχει σαν συνέπεια την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο αλλά και το ίδιο το Σύμπαν.
Διαπιστώνω λοιπόν πως ειδικά τούτες τις μέρες της γης όλοι έχουμε ανάγκη τον Μύθο όσο ποτέ άλλοτε. Έχουμε ανάγκη να χτίσουμε το προσωπικό μας παραμύθι. Να αντιμετωπίσουμε τους προσωπικούς μας δράκοντες και να χριστούμε ήρωες στη συνείδηση του εσώτερου σύμπαντος. Το οποίο σαφώς και όσο πιο πλουμιστά στολισμένο είναι από την προσωπική μας μυθοπλασία και κοσμογονία τόσο πιο πολύ μας βοηθά να σταθούμε στις τρικυμίες μιας βίαιης επιβαλλόμενης και στείρας πραγματικότητας. Ακόμη και οι προσωπικές πνευματικές αξίες πολλές φορές λειτουργούν ως ασπίδα στα εκατοντάδες φίδια της Μέδουσας. Η ανάδρομη αφετηρία από την οποία ξεκινά και διαγράφει ένα Blog κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Η φαντασία και η έμπνευση ενεργούν ως κινητήριος μοχλός αλλά και ως οδηγός για την επαφή και γνωριμία του "άλλου" από τα "μέσα" προς τα "έξω" καθώς υποκαθιστά τις πέντε μας αισθήσεις. Αυτές δηλαδή που μας ορίζουν και μας επηρεάζουν στο μέγιστο βαθμό όταν προσεγγίζουμε κάποιων ή κάτι στην καθημερινότητα μας. Κι επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν οι παρεμβολές που αφορούν κατά κύριο λόγο τον υλικό κόσμο, κατά κάποιο τρόπο αυτό ακριβώς μας καθιστά πιο ανοιχτούς σε αυτό που προσλαμβάνουμε από τον άλλο.
Στην καθημερινότητα μας δεν έχουμε να παλέψουμε με τέρατα, δεν χρειάζεται να σώσουμε με όπλο την αγάπη την ωραία κοιμωμένη από τον αιώνιο λήθαργο, δεν καλούμαστε να νικήσουμε τον κακό μάγο για να στεφθούμε ήρωες στα μάτια των παιδιών και των συντρόφων μας. Στην καθημερινότητα μας δεν ισχύει το "Κι αυτοί έζησαν καλά και εμείς καλύτερα". Εκεί αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να ανταποκριθούμε στην σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα ώστε να λέμε πως επιζούμε μέρα με την μέρα και όχι πως ζούμε τη Μέρα. Παλεύουμε να επιβιώσουμε νιώθοντας την ανάσα του θανάτου κάθε στιγμή στην πλάτη μας και ξέρουμε πως το ίδιο το σύστημα δεν πρόκειται να αποδεχθεί κανένα είδος ηρωισμού από την πλευρά μας.
Ας αναλογιστούμε την εσωτερική μας γύμνια εδώ μέσα και το ρίσκο αυτής. Ας αποδεχθούμε το ειλικρινές και το διαφορετικό. Ας σεβαστούμε τον άλλον. Δεν τα ξέρουμε όλα. Πως μπορούμε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε τον συνάνθρωπο όταν δεν ξέρουμε τον ίδιο τον εαυτό μας; Πως μπορούμε να διαβάζουμε δέκα αράδες και αυτομάτως καταλήγουμε επί παντός επιστητού που στο κάτω κάτω αφορά το προσωπικό ζόρι του άλλου; Άλλωστε, αν τα ξέραμε όλα και ήμασταν φωτεινοί παντογνώστες δεν θα βρισκόμασταν καν ΕΔΩ. Τόσο απλό είναι. Από την στιγμή που φροντίζει η ίδια η καθημερινότητα να μας δείχνει τα δόντια της σε κάθε ευκαιρία ας φροντίσουμε αν μη τι άλλο να μην φερόμαστε μικρόψυχα. Όταν υπάρχει διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων τότε όλοι μας βγαίνουμε χαμένοι στα μάτια του Όντος και όχι κερδισμένοι. Όταν υπερασπιζόμαστε σθεναρά τις υιοθετημένες μικροκοσμικές αντιλήψεις μας και αρνούμαστε να αντιληφθούμε τον κόσμο ως Έναν και το αυτό βάζοντας μπροστάρη το εφήμερο Εγώ μας τότε είναι που η παταγώδης αποτυχία, για έναν κόσμο ενωμένο χωρίς διακρίσεις και ρατσισμό, φαντάζει αναπόφευκτη.
Ο πατέρας μου έλεγε, "Οι πράξεις μας χαρακτηρίζουν και όχι τα λόγια".