28.12.08

Μούλος γιος


Είμαι ένας μούλος γιος μιας αδέσποτης οικογενείας.
Αγνώστων λοιπών στοιχείων και απροσδιόριστης καταγωγής.
Ήμουν ακόμη μωρό όταν η ξεδοντιάρα λύκαινα μου αρνήθηκε το γάλα της κι από τότε τρέφομαι με το αίμα που κυλά σιγοβράζοντας στις φλέβες της Αίτνας.
Δεν θυμάμαι καν την μαμή που ξερίζωσε διαπαντός τον ομφάλιο λώρο που με έδενε με κάθε λογής αποκούμπι και βόλεμα.
Έκτοτε την υμνώ για όσα μου χάρισε,
παίρνοντας τα πάντα μακριά μου.
Ως τα σήμερα κουβαλώ κάτω από τα πόδια μου την λασπουριά
μιας αφηρημένης ενιαυτής Ιδέας.
Μιας ιδέας που με έκανε να έχω σαφή εικόνα για εμένα
και το ανήλεο μπαστάρδεμα του κόσμου.

Μόνος.
Μονάχος.
Μοναχός.

Δυσλεκτική πραγματικότητα για όσους φοβούνται να ανταμώσουν τους φόβους τους.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

....polu wraia ta les!..
M,

Άβατον είπε...

@Μ,
ενίοτε τα γράφω και ωραία ;)

μιτ456789 είπε...

Πολύ ωραίο. Συμπονώ, συμπάσχω.

Ακου κι ενα δικο μου αληθινά / πραγματικο:

Στο μάθημα Ορθογραφίας - Γραφής, Α Δημοτικού, η δασκάλα μου, με τα Χρυσά Μαλλιά, μου είπε, ότι αντί για Βάρκα {τριγυρνάω στα παλιά με τη βάρκα του Μάνου σε ένα κύμα ❨ένα λιμάνι να αράξουμε ή νησί δεν ψάχνουμε όλοι εξάλλου;❩ και αρχίζω και ΒΛΕΠΩ - θυμάμαι την παιδική μου ηλικία που Ναι, την ΕΙΧΑ ξεχάσει κι αρχιζω και καλοθυμάμαι ❨ως Χρυσόστομος, δαιμονισμένος, αλλά πολύ πολύ πολύ αγνά δημιουργημένος)} έγραψα Βράκα.

Συμπερασματικά και πρωτόλεια:
Ναι, δες πίσω σου Αγγελε/Φως του Κόσμου μου, μια Διχασμένη Προσωπικότητα (in the west material world) or μια Δαιμονικά Κατεχόμενη / σφαλισμένη ψυχή που επικοινωνεί με εικόνες γιατί την βασανίζει ο δαίμονας της {καταπιεσμένη οργή = satan his name (burn at last ρε γελοίε) να κατονομαστεί και να εκδιωχθει / με κόκκινα μάτια στο deep core}.

p.s. Χρυσόστομοι πολλοί εκεί εξώ.
Νάρκισσοι λίγοι (κι όχι ναρκισσιστικές ψυχοπαθείς ή διπολικές ή διχασμένες προσωπικότητες, αλλά Σώματα&Πνεύματα, που ως μονάχοι-μοναχοί, φοβούνται τους ανθρώπους, κάθε φύλου και ηλικίας και ακολουθούν/βιώνουν το δρόμο-μονοπάτι του Πόνου-Πάθους-Παθών (του Ιησού). Πνεύματα &Σώματα, λαμπρά και φλογερά που κλαίνε, μπροστά στις εικόνες Αγιών, σε Μοναστήρια, ή σε Εκκλησίες και με κατάθεση Ιερού Πόνου ψυχής, παρακαλούν & προσεύχονται για όλους και τους ίδιους τελικά, ώστε να βρουν ΟΛΟΙ ψυχική γαλήνη & μια κάπως ίδια ΨΥΧΗ με αυτούς, όταν παράλληλα, η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ - Τρίτη Δύναμη, τους δείχνει το Κάλεσμα για ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ και να βοηθούν τους άλλους, χωρίς να δένονται σαρκικά ή ΜΕ ΔΙΑΡΚΕΙΑ χρόνου ή/& στιγμών, γιατί Φοβούνται τη δέσμευση και τη Φυγη (και) του άλλου, οπότε επιλέγουν να ζουν το εφήμερο με κάθε τρόπο, ακόμα και αν πορεύονται ή θα πορεύονται μέχρι τέλους μόνοι τους, αναγκαζόμενοι να απομακρύνουν με κάθε τρόπο ή ψέμα ή ωμότητα ή και βία, τους Χρυσόστομους από την μοναξιά τους και τη βαθιά τους ανάγκη να πεθάνουν....μήπως και ξαναγεννηθούν Χρυσόστομοι ή τίποτα...)