Στο Γελαστό Παιδί

Το χειρότερο όλων είναι πως διανύουμε μια περίοδο όπου ότι κι αν ακούσουμε, ότι κι αν δούμε δεν μας κάνει καμία μα καμία εντύπωση. Καθημερινά συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια μας και εμείς συνεχίζουμε επιδεικτικά να τα αγνοούμε. Για την ακρίβεια, εθελοτυφλούμε απέναντι σε κάθε τι το οποίο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας καλεί να εγκαταλείψουμε υλικά αγαθά-λάφυρα μιας λαθραίας ζωής. Μιας νερόβραστης ζωής που κινείται αισθητικά, πνευματικά και υπαρξιακά στα κατακάθια μιας άνοστης σούπας. Επιδεικτικά αγνοούμε τα σημάδια των καιρών και με μια προκλητική αυτιστική συμπεριφορά συνεχίζουμε ακάθεκτοι να βλέπουμε τα πράγματα όπως μας βολεύει να τα βλέπουμε. Αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να μπούμε στην θέση του διπλανού μας και επιμένουμε να κάνουμε ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν. Ζητάμε και σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε. Αρπάζουμε μα δεν χαρίζουμε. Κι όσοι από εμάς δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μπουν σε μια τέτοια διαδικασία απλά στέκονται ήσυχα στην άκρη και περιφρουρούν το οκνηρό βόλεμα ενός εξαγορασμένου βίου. Τούτο το βόλεμα που περιλαμβάνει πολλές φορές ένα τεράστιο ρεπερτόριο από καβάτζες επί παντός επιστητού. Σκοροφαγωμένες αξίες, θεσμοί που έχουν πάθει σηψαιμία μαζί με ρητορείες που εξυβρίζουν το σκυλεμένο πτώμα της Δημοκρατίας, μας έχουν κάνει να υπερασπιζόμαστε όχι ανιδιοτελής ιδέες και ιδανικά μα Αγνώστου Ταυτότητος Ύποπτα Συμφέροντα {Α.Τ.Υ.Σ.}

Υπνοβατούμε με ορθάνοιχτα μάτια και τρέμουμε στην σκέψη πως μπορεί να μας ξυπνήσει απότομα κάτι που θα είναι εκτός συστήματος {Matrix}. Κάτι που θα ανατρέψει τα ήδη υπάρχον δεδομένα. Ψελλίζουμε ακατάληπτα λόγια σε στιγμές πανικού και το μόνο που μπορεί να πιάσει το αυτί του διπλανού μας είναι φράσεις όπως "σε παρακαλώ άσε με στην ησυχία μου κι εγώ με την σειρά μου δεν πρόκειται να ενοχλήσω"...και λέγοντας τούτα τα λόγια συνεχίζουμε να περπατάμε σκυφτοί.
Μας πετάν ένα ξεροκόμματο ως ανταμοιβή για την δουλική υπακοή που καθημερινά επιδεικνύουμε μα σαν σηκώσουμε κεφάλι θα πρέπει όχι μόνον να ξεβολευτούμε από τα συνηθισμένα αλλά να απαρνηθούμε οτιδήποτε μας φύτεψαν μέσα στο κεφάλι από μικρά παιδιά. Να ανακεφαλαιώσουμε και να αναθεωρήσουμε όλες εκείνες τις δανεικές πεποιθήσεις που μέχρι πριν τις υποστηρίζαμε με όλο μας το είναι.

Και μέσα σε όλα αυτά ένας καθημερινός αγώνας με κύριο σκοπό: Την επιβίωση.
Ένα αγώνα που δίνουμε ολομόναχοι, αφού αυτοί οι οποίοι μας εξουσιάζουν με την άδεια μας (όπως μας λεν ξανά και ξανά και κείνοι μέσω των τηλεοράσεων), είναι πλέον ηλίου φαεινότερον πως δεν μπήκαν στην Βουλή για να μας εκπροσωπήσουν αλλά για να κάνουν περιουσίες που σκανδαλίζουν και τα πλέον εκκεντρικά τερτίπια βασιλέων του παρελθόντος. Ντυμένοι με το ίδιο πολιτικό σώβρακο περιφέρονται στα κανάλια και παπαγαλίζουν την ίδια κασέτα ξανά και ξανά. Ταυτοχρόνως τα σκάνδαλα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και κείνοι το μόνο που λένε είναι πως είναι έτοιμοι να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Ποιος όμως θα αναλάβει το οικονομικό και ποινικό κόστος τέτοιων πράξεων; Κανείς.
Το "κανείς" υποστηρίζεται με την δική μας ανοχή καθώς τους επιτρέπουμε να βρίσκονται στο απυρόβλητο με τον θεσμό της βουλευτικής ασυλίας. Όταν την ίδια ώρα προσπαθούν να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο, βουλευτές σε ρόλο σερίφηδων και απατεώνων ταμπουρωμένοι πίσω από το βουλευτικό άσυλο δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν. Στην πλέον ακραία περίπτωση, άντε να παραιτηθεί κανείς μα και πάλι αυτό δεν σημαίνει ούτε το ότι θα τον καλέσει η δικαιοσύνη να λογοδοτήσει μα ούτε και το ότι θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του όπως ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας.

Την ίδια ώρα που προσπαθούμε να επι-ζήσουμε και όχι να ζήσουμε, η άκρατη πλουτοκρατία οργιάζει απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια μιας αδικημένης πλειοψηφίας πολιτών. Το παπαδαριό έχει αναλάβει να γαμήσει και τα τελευταία ψήγματα πίστης που μας έχουν απομείνει ενώ στα μοναστήρια συντελούνται ρασοφόρα λουκούλλεια γεύματα με πρωταγωνιστές παπάδες και πολιτικούς. Με άλλα λόγια, δυο λειτουργήματα που πλέον έχουν γίνει επαγγέλματα. Κι υπεράνω πατήρ-υιού είναι το άγιο πνεύμα...το χρήμα δηλαδή. Ο Θεός που πιστεύουμε. Αυτός που μας διαφεντεύει χωρίς κανένα ιερό και όσιο. Δίχως αγάπη και μετάνοια.

Και ο Ναός του Θεού αυτού; Οι τράπεζες.

Έθνη και εταιρείες βρίσκονται όμηροι του τραπεζικού και νομισματικού συστήματος. Ως σύγχρονοι τοκογλύφοι οι τράπεζες διαφεντεύουν τις οικονομικές τύχες όλου του πλανήτη και πουλώντας στην ουσία αέρα κοπανιστό υπερχρεώνουν κυβερνήσεις, νοικοκυριά μα και το μέλλον αγέννητων παιδιών τα οποία με το που έρχονται σε αυτόν τον κόσμο εξαρχής κουβαλούν κι ένα χρέος στις πλάτες τους. Οι τραπεζίτες, ως μεγαλοκαρχαρίες λυμαίνονται τον κόπο και τον ιδρώτα του απλού κοσμάκη και μέσα από ένα συγκεντρωτισμό ρευστού χρήματος που θα τον ζήλευαν και τα μεγαλύτερα μονοπώλια καταφέρνουν να είναι οι άρχοντες του παιχνιδιού.

Στα βόρεια προάστια, στο Κολωνάκι και σε άλλες "ελίτ" περιοχές συνεχίζεται το ξεφάντωμα της πλουτοκρατίας με την απληστία παραμονές Πρωτοχρονιάς να ξεχειλίζει τα ποτήρια της σαμπάνιας ενώ την ίδια στιγμή η ανέχεια παραφυλά έτοιμη να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια τους και να τους γκρεμοτσακίσει στα τάρταρα της παλιανθρωπιάς. Η εξουσία είναι μια ψευδαίσθηση και όσοι αναπνέουν και ζουν με αυτήν θα είναι πολύ αργά όταν καταλάβουν πως είναι βαθιά πλανεμένοι. Θα είναι πολύ αργά όταν νιώσουν την οργή να τους χτυπά την πόρτα καθώς το αίμα τους θα είναι αυτό που θα τους ζητηθεί ως σφράγισμα ενός φαύλου κύκλου.

Το πουταναριό πληροφόρησης (βλ. ΜΜΕ) δίνει πάρτι στα στενά καθώς ζητά όλο και περισσότερο αίμα, όλο και υψηλότερα νούμερα προς χάριν μιας πλήρους κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Πουτάνες πληροφόρησης που ανοίγουν τα πόδια για τριάντα αργύρια και στην καλύτερη των περιπτώσεων οι εκάστοτε εντεταλμένοι δημοσιογράφοι θα πούλαγαν και την μάνα τους για να πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας στα χέρια τους ώστε να κατευθύνουν συνειδήσεις και τάσεις ζωής. Μας υπαγορεύουν ασταμάτητα το πως θα ζούμε, θα ντυνόμαστε, θα διασκεδάζουμε, θα ερωτευόμαστε, θα σκεφτόμαστε κοκ...ένας ασταμάτητος βομβαρδισμός εντυπώσεων και μια αντανάκλαση τρόμου και φόβου που μπαινοβγαίνει στα σπίτια μας 24/7.

Κι όλα αυτά να πλαισιώνονται από το μουχλιασμένο μαξιλάρι της Δικαιοσύνης. Δικαστές και δικηγόροι εφαρμόζουν απροκάλυπτα το Νόμο των Λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών. Αυτοί που βρίσκονται στα ψηλά δεν πέφτουν ποτέ στα χαμηλά και αυτοί που είναι στα χαμηλά θάβονται όλο και πιο βαθιά μέσα σε νόμους που μπαίνουν σε λειτουργία με καθαρά επιλεκτικά κριτήρια συμφέροντος. Ο ένοχος βαφτίζεται αθώος μέσα σε μια βραδιά και ο αθώος ικετεύει για να βρει το δίκιο του. Οι φυλακές έχουν γεμίσει ασφυχτικά και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας με ανθρώπους βιώνοντας πραγματικά άσχημες συνθήκες να πεθαίνουν καθημερινά στα κελιά.

Και η αστυνομία έχει αναλάβει να φυλάει ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω. Της έχει ανατεθεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των παραπάνω και όχι να φυλάει τον χαρατσογδαρμένο πολίτη. Και με τις ευλογίες του κράτους αυξάνεστε και πληθύνεστε λοιπόν αγαπητοί μπατσοφορεμένοι ραγιάδες. Όσοι περισσότεροι μπορείτε φορέστε την στολή της καταστολής και απολαύστε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Η καταστολή, φυσικά και δεν έχει να κάνει με το έγκλημα μα με την λαϊκή οργή και μένος που γεννά η αδικία. Διότι όταν θα ξεχειλίσει το ποτάμι της απόγνωσης, τότε θα επιστρατευθεί και ο τελευταίος μπάτσος ώστε να καταστείλει την λαϊκή απαίτηση για ισοτιμία, δικαιοσύνη μα και για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία όπου ο πολίτης δεν θα είναι ένα ψηφοθηρικό άβουλο πλάσμα μα ένα σκεπτόμενο ον.

Όλα είναι μια αλυσίδα δράσεων και αντιδράσεων στον γάμο του λαού με το παλάτι. Κρίκος, κρίκος χτίζεται ο ζυγός της σκλαβιάς αλλά να θυμάσαι πως ο πλέον αδύναμος κρίκος της αλυσίδας θα είναι αυτός που τελικά θα σπάσει τα δεσμά της εξουσιαστικής χαλιναγώγησης ανθρώπων. Θαρρώ πως ξεμακρύναμε πολύ από ποιότητες που έχουν να κάνουν με την πραγματική καταγωγή του ανθρωπίνου είδους και τις ουσιαστικές ανάγκες αυτού διότι σε μερικά χρόνια θέλουμε δεν θέλουμε θα γίνει η μπουγάδα ώστε να καθαρίσουν όλα τα άπλυτα μιας σάπιας κοινωνίας.

Και τούτο, αν δεν συμβεί από τους ανθρώπους να είσαι σίγουρος φίλε Αλέξη πως μια μέρα η ίδια η Φύση θα είναι αυτή που θα εξεγερθεί...