L.W. 09

"Καλή ζωή,
κακή διαθήκη"

Keep walking...

Το πιο θαυμαστό βήμα, είναι το επόμενο.

Photo by Paris17176

Βαρέθηκα

Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
αναμφιβόλως
δε με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια,
τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια,
τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες
στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.

Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει
το σύστημα μας έχει επιτάξει
απόκληρα απομείναμε πουλάκια
κυνηγημένα
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Απόκληρα απομείναμε πουλάκια
με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά

Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
πώς είναι δυνατό να μαστουριάζεις
εξήγησέ μου
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Για πες μου, πως μπορείς και μαστουριάζεις
άμα σου περιφράξαν την καρδιά.

Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη
εξήγησέ μου
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη
κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.



Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος

Ένα προς Ένα

Συρραφές θείων χρωμάτων, μαγευτικών τοποθεσιών, πολυποίκιλων συναισθημάτων και μιας διάθεσης που βολιδοσκοπεί τα μέσα. Τα όρια επεκτείνονται καθώς το εύρος εμπειριών αγγίζει τις κορυφές που βλασταίνει ο μονάκριβος ανθός του πανανθρώπινου.
Κοίταξε με άλλα μάτια και θα με βρεις χωρίς περιστροφές και επιστροφές στον παλιό σου μικρό εαυτό. Απογείωσε την σκέψη σου και στοχάσου στο μεγαλείο της Αγάπης.
Αυτήν την αγάπη που αποφεύγεις να δεις κατάματα και να χαθείς στα απέραντα βάθη της. Όχι την αγάπη που σε γυροφέρνει βόλτες στα γνώριμα καλντερίμια του Εγώ.
Ατένισε το απέραντο γαλάζιο και δες πως πέραν από σένα και από μένα υπάρχει το ευλογημένο Εμείς.
Αυτό που δεν μπορείς να φτάσεις δεν είναι το ύστερο ανεκπλήρωτο μιας ένωσης αλλά το αμάλγαμα δύο διαφορετικών κόσμων που συνυπάρχουν ο ένας μέσα στον άλλον χαρίζοντας πνοή και αέρα στην μία και μοναδική καρδιά των εραστών. Παλμός και δόνηση ψυχών ανατέλλουν πέρα από τον ήλιο μιας διαφαινόμενης καινούργιας ημέρας.
Όλα μας ανήκουν όταν δεν ανήκουμε πουθενά.
Όλα μας θυμίζουν όταν δεν έχουμε την πρόσκαιρη μνήμη για φυλαχτό.

Αμοργιανό μου πέραμα

Ωχ και αμάν αμάν
Αμοργιανό είναι το νερό
Αμοργιανή κι η βρύση

Ωχ και αμάν αμάν
Αμοργιανή κι η κοπελιά
Που πάει να γιομίσει

Αμοργιανό μου Πέραμα
να ‘χεις καλό ξημέρωμα

Ωχ και αμάν αμάν
Αμοργιανή βρυσούλα μου
Νερό μου κρυσταλλένιο

Ωχ και αμάν αμάν
Δρόσισε το πουλάκι μου
Σαν έρθει διαψασμένο

Ορτσάριζε ορτσάριζε
Το κάβο καβατζάριζε



*Αφιερωμένο σε σένα...

Τούρνα

Το κάστρο της Αστροπαλιάς
έχει κλειδί κλειδώνει,
τούρνα,
έχει κλειδί κλειδώνει.
Έχει κορίτσια έμορφα
μα δεν τα φανερώνει,
τούρνα,
μα δεν τα φανερώνει.
Στον Καστελάνο σύννεφα
κι η Μαλτεζάνα βρέχει
τούρνα,
κι η Μαλτεζάνα βρέχει.
Και στου Καράη τα στενά
έμορφες κόρες έχει,
τούρνα,
έμορφες κόρες έχει.

Έλα πουλί μου γρήγορα
και μην αργείς στα ξένα,
τούρνα,
και μην αργείς στα ξένα.
Κι ανθίσαν τα γαρύφαλλα
που σου'χω φυλαμένα,
τούρνα,
που σου'χω φυλαμένα.

Άλλος σε λέει μέλισσα
κι άλλος σε λέει σφήκα,
τούρνα,
κι άλλος σε λέει σφήκα.

Έχεις της σφήκας το κεντρί
της μέλισσας τη γλύκα,
τούρνα,
της μέλισσας τη γλύκα.

Με διαβατάρικα πουλιά
έρωτες να μην πιάνεις,
τούρνα,
έρωτες να μην πιάνεις.

Γιατί 'ναι διαβατάρικα
και γρήγορα τα χάνεις
τούρνα,
και γρήγορα τα χάνεις.

Κυρά μου Πορταΐτισσα
με τα πολλά καντήλια,
τούρνα,
με τα πολλά καντήλια.
Βλέπε τα, τα ξενάκια μας
να σου τα κάμω χίλια,
τούρνα,
να σου τα κάμω χίλια.

Ίκαρος

Δίχως χάρτες.
Χωρίς πυξίδα.
Ακολουθώ το άστρο της Αφροδίτης.
Πορεύομαι χιλιάδες φεγγάρια στην τροχιά ενός φαύλου κύκλου.
Ονείρατα χιλιοειπωμένα και ξεφτισμένες ιδέες, δεν μου χρειάζονται.
Συγχώρεσε με για το βάρος που κουβαλώ μα τα φτερά μου είναι μαθημένα να σηκώνουν στις πλάτες τους ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η αγάπη θα σε απελευθερώσει και η βία θα σε σκλαβώσει σε κάτι το οποίο δεν είχες φανταστεί πως μπορείς να γίνεις.
Ότι πάρεις από μένα πάλι δικό σου θα είναι. Διότι ο παραλήπτης με τον αποστολέα συγγενεύουν σε αυτό το ακατάληπτο δούναι και λαβείν. Ο εκμεταλλευτής εξαρτάται πλήρως από τον εκμεταλλευόμενο κι ας δικαιώνονται τα πάντα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Ακόμη και η άπληστη ανάγκη μας για επιβολή. Ακόμη και η ανασφαλής μας ανάγκη να νιώθουμε εκμεταλλευόμενοι από μια ανώτερη δύναμη, από τον διπλανό μας, από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Συγχώρεσε με που σου γεμίζω το κεφάλι με ασάφειες. Η φύση μου δεν μου επιτρέπει να ησυχάσω. Κι εγώ δεν μπορώ να μην φλερτάρω με το σαφές νόημα μιας ύπαρξης που κουβαλώ σαν ομφάλιο λώρο μούλας γέννας.
θα ξεδιπλώσω τα φτερά μου και όλα θα φαίνονται από ψηλά ως οφείλουν να είναι. Μικρά και ασήμαντα.
Ο Ίκαρος φλέγεται από την επιθυμία του να αγγίξει τον ήλιο.
Θα το κατορθώσω κι ας καώ από τον ζωοδότη ήλιο.

Να το θυμάσαι όπου κι αν είσαι.

Indian Summer

εις την Ε'

"Η Ελευθερία θα είναι η εκδίκηση μου"