Αποθέωσις στο τετράγωνο

Μέσα σε 13 μερόνυχτα πέθανα και αναστάθηκα στα χέρια της.
Οι στιγμές μάγευαν τις αισθήσεις και όλο το Είναι είχε αφιερωθεί στον βωμό της Αγάπης.
Όχι της αγάπης που ξέρεις και έχεις γνωρίσει μα σε κάτι που είναι πέρα από τις λέξεις και τις αισθήσεις. Τα μάτια της μιλούσαν μέσα από τα άστρα και το κορμί της μπορούσε ανά πάσα στιγμή να με δονήσει σε κοσμικούς οργασμούς. Το χαμόγελο της ήταν το χαμόγελο του Θεού και όταν κοιταζόμασταν στα μάτια όλα έμοιαζαν να σταματούν μπροστά στην αλήθεια της φωτιάς. Σουλατσάραμε μέσα στον χρόνο χωρίς να σκεφτόμαστε την ώρα. Βολτάραμε στις ψυχές μας και ανακαλύπταμε συνεχώς καινούργια πράγματα για τους εαυτούς μας. Δεν υπάρχουν όρια σε βεβαιώνω. Ποτέ δεν υπήρξαν μα η συνειδητοποίηση είναι κάτι που κερδίζεται και φυσικά ποτέ δεν χαρίζεται.
Όλα έπαιρναν τον δρόμο τους στον αυτόματο. Κάτι σαν την γραφή μου τώρα.
Έρωτας-Πάθος-Αγάπη-Ιερός Γάμος...χωρίς δεύτερη σκέψη και με μια φυσικότητα που δεν χωρούσε εκλογικεύσεις και αναλύσεις. Ακόμη και όταν ο φόβος καιροφυλακτούσε στις αγκαλιές μας εμείς κοιταζόμασταν στα μάτια και ο ένας μπορούσε να δει τον εαυτό του μέσα από το βλέμμα του άλλου. Αφιερώνομαι χωρίς δεσμεύσεις και υποτάσσομαι μπρος στο μεγαλείο της αμοιβαιότητας δύο ψυχών που θέλουν απλά να Είναι ο εαυτός τους και μόνον ο εαυτός τους.
Το χέρι της να με χαϊδεύει κι εγώ να λιώνω σαν πυρωμένη πέτρα που απαρνείται διαπαντός την στέρεη της φύση. Το κορμί της να με αγκαλιάζει σαν όαση κι εγώ να ξεδιψώ στην δροσιά της ηδονής της. Στάλες αλμύρας να ταξιδεύουν στο στήθος της με έναν ήλιο που μας ευλογεί σε κάθε μας ανατολή και δύση. Γάλα να με κερνά τα πρωινά και μέλι να της χαρίζω τα απογεύματα.
Δίχως στάσεις.
Χωρίς αποστάσεις ανάμεσα μας.

Θέλω να γίνω ο άντρας της.
Το παιδί της.
Ο Δάσκαλος και μαθητής της.
Φίλος και συμπολεμιστής της.
Συνταξιδιώτης στης ζωής το πονηρό το μονοπάτι.

Θέλω να γίνω καλύτερος Άνθρωπος δίπλα της.
Θέλω να με θέλει όσο αποζητά το δέντρο το νερό.

Θέλει να την θέλω για όσο οι ανάσες μας φτιάχνουν νεφέλες ονείρων.
Για όσο μπορεί να νιώθει την μοναδικότητα μιας αγάπης που δεν μπορεί να την αγγίξει άλλο ανθρώπινο χέρι.

Χέρια που είναι βάλσαμο στο πρόσωπο μου θεραπεύουν την κούραση μιας καρδιάς που απλά ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.
Θα της χαρίσω τον παράδεισο μου και κείνη θα με κάνει να νιώθω επίγειο Θεό.
Ακόμη και όταν οι γύρω μας δεν μπορούν να καταλάβουν από που πηγάζει όλο αυτό το Φως. Ακόμη και όταν δεν μπορούν να κατανοήσουν το δέσιμο που υπάρχει ανάμεσα μας, άλλοτε θα μας θαυμάζουν κι άλλοτε θα μας ζηλεύουν τυφλωμένοι από το δέος που εκπέμπει ο Έρως ο μέγας.
Ανεπανάληπτες μέρες είναι το φυλαχτό μου και εξαίσιες νύχτες στολίζουν την φτωχή μου την καρδιά. Καρέ - καρέ εικόνες ντύνουν την φαντασία μου και ψιθυριστά λόγια ερωτικά αντηχούν ακόμη με βρόντο στα αυτιά μου.

Δεν ξεχνώ από που ήρθα και προς τα που πηγαίνω.
Απλός τώρα θα είναι και κείνη στο πλάι μου.
Για όσο αντέχουν τα πόδια μας να περπατούν τούτη την γη παρέα.
Για όσο θα θέλει να κάνει τα παιδιά μου και να τα ευλογεί με την αγάπη μας.
Ας εισακουστεί η τελευταία μου ευχή στα τρίσβαθα της γης κι ας φτάσει η προσευχή μου στα ουράνια της οικουμένης.

Το έζησα, κι αυτό δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς και τίποτα.
Το ένιωσα, κι ας μπορέσουν άλλοι άνθρωποι να νιώσουν την Αγάπη στην ολότητα της.
Το γεύτηκα και καμιά γεύση δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό.

Το φόντο δεν μπορεί να αλλάξει τις καρδιές μας.
Οι μουσικές δεν μπορούν να τραγουδήσουν τον έρωτα μας.
Τα χρώματα δεν φτάνουν για να απεικονίσουν την ομορφιά μας.
Ο χρόνος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει αυτό που υπήρξε και αυτό που θα μας φέρει το μέλλον.
Τα καλύτερα έρχονται.
Με υπομονή και αγάπη θα της αφιερώσω το εσώτερο μου είναι και δεν θέλω να κρατήσω τίποτα για μένα. Δεν θέλω να αφήσω τίποτα αμοίραστο ανάμεσα μας.

Στη θάλασσα, στο βουνό, στον έναστρο ουρανό και στον ζωοδότη ήλιο, ορκίστηκα, πως σε αυτή και την επόμενη ζωή θα την αποθεώνω.
Με λόγια και με πράξεις θα την δοξολογώ και κείνη θα με μυρώνει με λατρεία ως τον ένα και μοναδικό Θεό σε τούτο τον κόσμο.

Μίλησα.