Should I stay or should I go?

Τώρα ο καθένας μας κοιτάζει την ποδιά του και δεν ασχολείται με την μπουγάδα των πέρα μαχαλάδων. Τα απόνερα τα ξεφορτωνόμαστε το συντομότερο και κοιτάζουμε να μην λεκιαστούμε από τις συνήθειες μας. Η δουλειά είναι υποταγή στην ανάγκη και καθώς μοιρολατρικά πορευόμαστε σε έναν μικροαστικό θάνατο των αισθήσεων και των παραισθήσεων δεν ξέρουμε τι από όλα θα είναι αυτό που θα μας λείψει περισσότερο.
Είναι μια απόφαση. Πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Δεν ξέρεις αν κερδίζεις ή αν χάνεις, δεν γνωρίζεις αν είναι σωστό ή λάθος μα οφείλεις να προστατέψεις την επιλογή σου. Με θυσία τον ίδιο σου τον εαυτό πολλές φορές ή ακόμη και το ενδεχόμενο να οδηγήσουν όλα σε μια απρόσμενη έκβαση που θα ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία. Δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις το "μετά". Για την ακρίβεια, δεν είσαι ικανός να ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Νομίζεις πως έχεις τον έλεγχο. Εκεί που πατάς σήμερα, μπορεί να είσαι θαμμένος αύριο.
Κυριολεκτικά & μεταφορικά, το αναφέρω.
Το απίστευτο είναι όταν αρχίζεις και υποπτεύεσαι πως η κάθε σου λέξη και αντίδραση στην εκάστοτε περίπτωση, από την στιγμή της γέννησης σου μέχρι σήμερα, συνηγορούσαν αθόρυβα στο να σε φέρουν στο σημείο που στέκεσαι...Τώρα! Με την δική σου φυσικά συμμετοχή στα κρίσιμα ζητήματα, με την δική σου απάντηση στα πιο βαθιά ερωτήματα, με την δική σου άλλοτε συγκατάθεση και άλλοτε ανοχή. Δεν μπορείς να είσαι παρατηρητής ούτε να αποτραβηχτείς από την σκηνή του Τώρα, οφείλεις να είσαι Παρόν στο στερέωμα της υπόστασης σου.
Και το θαύμα θα ξεπηδήσει μέσα από την κατάρα της στιγμής εκείνης που καλείσαι να πάρεις θέση απέναντι στα πράγματα και να λογαριαστείς με τον εαυτό σου.
Πόνεσε αυτό...και μόνο που το έγραψα.
"Κι όλα είναι για καλό.", σου λένε.
"Κι όλα Είναι.", θες να αποκριθείς μα κάτι σφηνώνει στον λαιμό σου σαν μαχαίρι και σου λέει πως αυτός που στεριώνει μέσα σ'όλα είναι ο ίδιος ο Χρόνος. Αυτός που μας λογαριάζει σε κάθε μας βήμα και μετρά την κάθε κίνηση μας αντίστροφα. Εκεί είναι που αποκτούμε βαρύτητα σαν όντα και λογοδοτούμε απέναντι στους εαυτούς μας, όχι για όσα τολμήσαμε αλλά για όσα δεν κάναμε ποτέ.
Μάταια προσπαθούμε να ανακαλέσουμε στην μνήμη τα παραμύθια της γιαγιάς, το πρώτο μας παιχνίδι, το πρωτόγνωρο σκίρτημα του παιδικού μας έρωτα, το παρθένο φιλί μας. Έχουμε μεγαλώσει τώρα. Κι όσο μεγαλώνουμε γιατί μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως όλα όσα μας συμβαίνουν σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο αποσκοπούν κάπου και υπάρχει ένα νόημα πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις των ανθρώπων;
Πιθανόν, έχουμε φυράνει στο ζύγι της αμοιβαιότητας που χαρίζει η αγάπη.
Μάλλον έχουμε φαλιρίσει στον εγωισμό μας και δεν μπορούμε να δούμε πέρα από την μύτη μας.
Κίνηση...μόνο έτσι πεθαίνει η σκουριά.