Hungry & Angry

Όλα ξεκινούν με μια φαινομενικά απλή ερώτηση ή για να το πω καλύτερα όλα μπορούν να τελειώσουν εύκολα και ανώδυνα όταν στις καθημερινές τετριμμένες ερωτήσεις δίνουμε τις αναμενόμενες και γενικά αποδεκτές από τους γύρω μας απαντήσεις. Είναι σαν εκείνες τις ερωτήσεις που σου κάνουν σε καθημερινή βάση οι γύρω σου και τελείως μηχανικά απαντάς δίχως δεύτερη σκέψη:

"Γεια σου, τι κάνεις;"

"Μια χαρά, εσύ;"

"Όλα καλά"

Τίποτα δεν πάει καλά, ορισμένοι πάλι νιώθουν μια χαρά και δυο τρομάρες και εσύ μπορεί μέσα σου να είσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα με το δάπεδο αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε μάθει να απαντούμε με αυτοματισμούς ώστε να προσπαθούμε έτσι να ξορκίσουμε το όποιο κακό νομίζουμε πως πλανάται γύρω και μέσα μας. Επιπρόσθετα, γνωρίζουμε πως το 99% τέτοιων ερωτήσεων αφορά περισσότερο το πλαστό ενδιαφέρον του διπλανού μας παρά πραγματικό ενδιαφέρον. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ίσως και ο άλλος να μας έλεγε απροκάλυπτα: 

"Είμαι σκατά σήμερα" 

"Κι εγώ νιώθω πραγματικά χάλια" 

"Άσε, δεν την παλεύω μία" 

Ακόμη και σαν επιστέγασμα των εκάστοτε πράξεων μας πολλά μπορούν να εξηγηθούν από το αν έχουμε φροντίσει πρωτίστως να απαντήσουμε θεμελιώδης ερωτήσεις και να βρούμε λύσεις σε ζητήματα καθημερινής φύσεως τα οποία αφορούν κυρίως τον αγώνα μας για επιβίωση αλλά και εν μέρη χαρακτηρίζουν την προσωπική μας αξιοπρέπεια και υπόσταση ως ανθρώπινα όντα. 

Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις που σε ανύποπτο χρόνο μπορεί κάποιος γνωστός ή άγνωστος να μας κάνει μια ερώτηση που αν κάτσουμε και την σκεφτούμε έστω για μια στιγμή, θα αναλογιστούμε τελείως διαφορετικά ορισμένα πράγματα που σίγουρα μέχρι πριν τα θεωρούσαμε αυτονόητα ή δεδομένα. 

Ένα τέτοιο χτύπημα κάτω από την ζώνη το δέχτηκα ένα βράδυ καθώς μιλούσα με έναν περίεργο τύπο μέσα σε ένα μπαρ της Αμοργού κι ενώ συζητούσαμε για όλα αυτά που συζητάνε οι άνθρωποι μεταξύ τους (βλ. μουσική, τέχνες, ξίδια και ταξίδια), εν μέσω του τρίτου ποτού μου απεύθυνε την εξής αφοπλιστική ερώτηση:

"Έχεις πεινάσει ποτέ στην ζωή σου;", 

Η ερώτηση ήταν κάτι παραπάνω από ευθυτενής προς το πρόσωπο μου. Εκείνος με κοιτούσε ανάμεσα στα μάτια καθώς περίμενε για το αν θα καταφέρω να του επιστρέψω εκείνο το περίφημο direct που με έκανε να νιώθω παραπάνω από ζαλισμένος. Και σίγουρα δεν έφταιγε το αλκοόλ γι'αυτό. 

Στην αρχή πήγα να απαντήσω αυθόρμητα ένα ξερό, "Όχι, γιατί ρωτάς;", μα για μια στιγμή δαγκώθηκα κι έκατσα να το σκεφτώ ένα δευτερόλεπτο. 

Ξεροκατάπια και κοιτώντας το μισογεμάτο ποτήρι μου, είπα με σιγανή φωνή, "Ναι, υπήρξε στιγμή στην ζωή μου που δεν είχα να φάω". Την όποια αντίδραση εκ μέρους του, πρέπει να την πρόλαβε μια ενδόμυχη ντροπή που ξεπήδησε σαν άτακτο βατράχι από μέσα μου και πρόσθεσα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογηθώ, "...ευτυχώς όμως δεν κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα". 

Δεν κατάλαβα γιατί ένιωσα την ανάγκη να εξηγήσω περαιτέρω κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί σκέφτηκα πως το να φτάσει κανείς να πεινάσει σε κάποια φάση, πως είναι κάτι που σε πάει ακόμη παρακάτω και από τον ίδιο τον πάτο του βαρελιού της ζωής. Κι αυτό το συναίσθημα είναι αλησμόνητο. Είναι κάτι που γράφει μέσα σου με τέτοιο επώδυνο τρόπο που ακόμη κι όταν προσπαθήσεις έστω για μια στιγμή να το ανακαλέσεις στην μνήμη σου είναι κάτι που επ' ουδενί δεν θα ήθελες να ξαναβιώσεις ως ότου πεθάνεις. Το μόνο που θες είναι να το ξεχάσεις διαπαντός και προπάντων να μην σου ξανατύχει...για την ακρίβεια, εύχεσαι να μην ξανατύχει σε κανέναν.

"Δεν είναι φοβερό το συναίσθημα που δημιουργεί η πείνα;", μου είπε χωρίς να δείχνει να τον απασχολεί ιδιαίτερα η βαθύτερη πληγή που έξυσε η κουβέντα που είχε ξεκινήσει.

"Είναι τρομαχτικό το συναίσθημα που δημιουργεί η πείνα", του είπα ορθά κοφτά και κείνος μου ανταπέδωσε ένα υποχθόνιο μειδίαμα που ήταν οφθαλμοφανές πως και κείνος πρέπει να είχε βιώσει κάποτε στο παρελθόν κάτι αντίστοιχο.

"Σου δημιουργεί μια πλήρη απόγνωση που σε κάνει ικανό για όλα. Ο πεινασμένος άνθρωπος είναι ότι πιο επικίνδυνο μπορείς να συναντήσεις διότι δεν έχει να χάσει τίποτα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει οτιδήποτε για να κερδίσει μια μπουκιά φαγητό. Ακόμη κι αν είναι ενάντια στις προσωπικές του αξίες και πιστεύω, είναι διατεθειμένος να σταυρώσει εσένα και τον εαυτό του ώστε να επιβιώσει. Να καταφέρει απλώς να βγει ζωντανός ακόμη μια μέρα", ήξερα πως με καταλάβαινε και συμφωνούσε μαζί μου. Η σιωπή του ήταν εξίσου συγκαταβατική με τα λεγόμενα μου και το βλέμμα του έμοιαζε με άγριου ζώου που είναι έτοιμο να σου ορμήσει. Άφησε μια αμήχανη παύση να κάτσει πάνω από τα κεφάλια μας σαν σύννεφο γεμάτο νερό και έπειτα έβρεξε το λαιμό του με μια γουλιά ουίσκι. 

"Δεν έχεις άδικο. Επίσης, είναι εξίσου τρομαχτικό το ότι ο πεινασμένος άνθρωπος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και πειθήνιο όργανο του χορτασμένου για 30 αργύρια. Άλλωστε, έχει αποδείξει η ιστορία πως όποια επανάσταση βασίστηκε στην πείνα, όχι μόνο έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης αλλά στερούταν και ιδεολογικού υπόβαθρου που θα την έκανε μια πραγματική ευκαιρία για αλλαγή προς το καλύτερο", φάνηκε να του αρέσει αυτή του η δήλωση καθώς έκανε αμέσως νεύμα στον μπάρμαν για ένα ακόμη γύρο.

"Εγώ πάντως, δεν μπορώ να πω πως κατάφερα καμιά επανάσταση ούτε όταν ήμουν πεινασμένος αλλά ούτε τώρα που είμαι χορτάτος. Εσύ;", του γύρισα πίσω την κουβέντα και περίμενα να μάθω κάτι παραπάνω από αυτόν. Μόλις είχα συνειδητοποιήσει πως δεν γνώριζα το παραμικρό για εκείνον ενώ αυτός ήδη είχε πληροφορηθεί κάτι πολύ προσωπικό μου. Πρέπει να κατάλαβε το βαθύτερο κίνητρο της ερώτησης μου και αφήνοντας ένα στραβό χαμόγελο να πάρει τον δρόμο του προς εμένα, είπε: "Από τότε που με θυμάμαι είμαι επαναστατημένος. Με το στομάχι μου, με το αφεντικό μου, με την συγκατάβαση μιας βολικής αγάπης και μιας σταθερής αγκαλιάς αλλά τολμώ να πω πως πολλές φορές αν και επαναστατημένος και σε πλήρη σύγκρουση, ελάχιστες φορές κατάφερα να βγω νικητής. Βλέπεις, τα βαθύτερα ένστικτα μας μπορεί να αποδειχθούν πέρα από πρωτόγονα, αλλά και ανίκητα. Και όποιος επαναστάτησε απέναντι στην φύση, δεν νομίζω ποτέ να βγήκε νικητής. Εκτός από τον Βούδα δεν νομίζεις;", 

πήρα την χιουμοριστική του ασίστ και πρόσθεσα: "Ο Ιησούς έκανε και νεκραναστάσεις. Αυτό και αν ήταν επανάσταση απέναντι στους νόμους της Φύσης!" 

"Χαχαχα όντως, οι πεινασμένοι των σταύρωσαν και εκείνος τους τάισε με Αγάπη. Κάτι δεν μου κολλάει αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Να πληρώσουμε και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι; Όλη αυτή η συζήτηση με έκανε να πεινάσω", με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση άφησε ένα μάτσο ευρώ στην μπάρα και είπε σαν να είχα ήδη αποδεχθεί την πρόσκληση του, "Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα υπέροχο μεζεδοπωλείο με σπιτική ψημένη ρακί. Σε συνδυασμό με την έναστρη βεράντα το μόνο που θα μας λείψει είναι η γυναικεία παρέα αλλά που ξέρεις μπορεί να γίνει κάποιο αποψινό θαύμα ώστε να βρεθεί κι αυτή". 

Συμφώνησα μαζί του, φόρεσα ένα καλοκαιρινό μπουφανάκι και τον ακολούθησα σαν την ουρά του φιδιού που κατεβαίνει κάποιο κακοτράχαλο μονοπάτι. Όλη αυτή η συζήτηση μου είχε ανοίξει και μένα την όρεξη για φαγητό μα και για γυναικεία συντροφιά...