...

Στην πόλη μου το γκρίζο είναι αυτό που διαφεντεύει τα πάντα.
Μοιάζει τις περισσότερες φορές με θεριό που κατασπαράζει τις σάρκες ανυποψίαστων θυμάτων ως το μεδούλι της ύπαρξης τους.
Αργά αργά, μέρα με τη μέρα, ξεδιψά την ακόρεστη δίψα του με τους χυμούς της δημιουργικότητας κάνοντας ανθρώπους πλημμυρισμένους με όνειρα νεανικών εποχών να κυκλοφορούν πλέον στεγνοί από αγάπη και ενέργεια για τη ζωή.

Την πραγματική ζωή και όχι αυτή που τους κατήχησε η τηλεόραση.
Την ζωή που υπάρχει πέρα από τσιμεντένιους τοίχους που περιφράζουν τις γραμμές των οριζόντων.

Αυτή η πόλη κάνει τα πάντα για να σου κλέψει το χαμόγελο οριστικά από το πρόσωπο και να το στιγματίσει με κάθε είδους έγνοιες και φόβο για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Αυτή η πόλη που σου πιστώνει ελεύθερο χρόνο και σου δίνει ανάσες μόνο και μόνο για να μπορείς να επιζείς και όχι να ζεις.

Σε αυτή την τρισδιάστατη πόλη λοιπόν γεννήθηκα, ανδρώθηκα και αναζητώ σπάνιες ανάσες οξυγόνου ώστε να μπορώ να αντιδρώ στην γκρίζα αλήθεια των μεγάλων αντιφάσεων που κυοφορεί στα σπλάχνα της και να στέκομαι ακόμη στα πόδια μου έχοντας το κεφάλι μου στην σωστή του θέση.

Για πόσο ακόμα όμως;
Για πόσο ακόμα μονάχος μου θα εφευρίσκω ονειροδρόμια του Νου;
Για πόσο ακόμα θα νιώθω τον πόνο της απανθρωπιάς και της αδιαφορίας να μου ραγίζει την ραχοκοκκαλιά;
Για πόσο ακόμα θα μπορώ να κρατιέμαι όρθιος και περήφανος μέσα στην αντάρα του σκοροφαγωμένου αστικού κουστουμιού;

Για πόσο;