Πεθαίνοντας στην Αθήνα

...παίρνεις δανεικές ανάσες τις νύχτες από την άμετρη βρωμιά και τα αποφάγια ανεκπλήρωτων ονειρώξεων.
Κρύβεσαι και παρασιτείς με την ίδια ευκολία που το κάνει μια κατσαρίδα υπονόμων.
Δεν σε ανησυχούν οι θεωρίες και η επερχόμενη καταστροφή που είναι γραμμένη στους αστρικούς χάρτες γιατί από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, έχεις καρφωμένα τα πόδια σου στα σωθικά της γης.
Συνεχίζεις με την ίδια μανία και αρρωστημένη ευδαιμονία να πιστεύεις στο αθάνατο κισμέτ των εντόμων.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα, λοιπόν.

Με την απώλεια να έχει γίνει συνήθεια.
Να μένουμε με τα μάτια κλειστά αφήνοντας έξω από εμάς την φωτεινή πλευρά της Ύπαρξης.

Απεικονίστηκαν όλα σε αριθμούς και δυσανάλογα μεγέθη ώστε να χωρέσουν το μεγαλύτερο των ματαιόδοξων ονείρων μας.
Αποδέξου το και θα κάνεις μια καινούργια αρχή.
Μια καινούργια ζωή.

Ξύλινο στρατιωτάκι.
Ακρωτηριασμένη μαριονέτα.
Ξεχασμένο μπουκάλι στη μέση του πελάγους.
Καμένο χαρτί μοιραίας μπλόφας.

Είσαι χαμένος στα τσιμεντένια ποτάμια των λεωφόρων.
Τίποτα από το τίποτα.

Πεθαίνοντας στην Αθήνα...