Ο αφρός των Ημερών

Μέρες ηλιόλουστες κι άλλοτε βροχερές.

Μέρες καλοτάξιδες και νύχτες αγριεμένες από τα στοιχειά της φύσης.
Μέρες λαβωμένες με σκόρπια όνειρα και νύχτες που κυνηγούν τον χαμένο θησαυρό του ανεκπλήρωτου έχουν για κατάρα τους το σημάδι του σκορπιού.

Ψυχές που περπατούν παράλληλα και σε αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας συναντιούνται πολλές φορές σε κάποιο σταυροδρόμι της ζωής, ανταλλάζουν ματιές και συνεχίζουν προς πάσα κατεύθυνση.
Αποπροσανατολισμένες υπαρξιακές πυξίδες κάνουν ανθρώπινους βίους να μοιάζουν με ακυβέρνητα καράβια που συγκρούονται το ένα πάνω στο άλλο.
Συνάνθρωποι μας μοιάζουν με ναυάγια της ζωής ενώ είναι φορές που αναρωτιέμαι πως κατάφερα να φτάσω ζωντανός στις γραμμές των οριζόντων.

Μ'ένα αποκαλυπτικό ηλιοβασίλεμα έκλεισα τον εαυτό μου σε ένα μπουκάλι και από τότε επιπλέω στον αφρό των ημερών θαρρώντας πως το κύμα κάποια έναστρη νύχτα θα με ξεβράσει στα χέρια άλλου ναυαγού.
Κι εκείνος ο άγνωστος πληγέντας παραλήπτης όταν διαβάσει την ιστορία της ζωής μου, θα ξεχάσει την μοναξιά του και συνειδητοποιώντας πως δεν είναι μόνος του, θα σταματήσει να παραπονιέται για της ζωής τα καμώματα.
Σηκώνοντας τα μάτια προς τον έναστρο ουρανό θα καταννοήσει πως σαφώς και υπάρχουν χειρότερα ναυάγια από το δικό του. Ορισμένα από αυτά μάλιστα συνέβησαν με τόσο τρομέρο τρόπο και συνέπειες που ακούγεται τουλάχιστον αξιοπερίεργο για το πως υπήρξαν εν τέλη επιζώντες.