Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων.
Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή και απελπίζομαι
έπεται γιατί ντρέπεται*
η κραυγή του θηρίου
Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου
Χαμένη Κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι.
*Ο στίχος ανήκει στη Λίνα Νικολακοπούλου
Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων.
Σ'αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή και απελπίζομαι
έπεται γιατί ντρέπεται*
η κραυγή του θηρίου
Σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε και αλύτρωτε
τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου
Χαμένη Κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι.
*Ο στίχος ανήκει στη Λίνα Νικολακοπούλου
3 σχόλια:
αυτο το "Πεθαινοντας στην Αθηνα" με σκοτωνει...
Για την ακρίβεια αυτή η γκρίζα Αθήνα μέσα στον διαρκή της πνευματικό χειμώνα μάς σκοτώνει.
Αλλά θα βρούμε την άκρη..
ίσως πέρα, κάτω, πάνω από αυτή την μαραμένη πόλη, στην αθέατη πλευρά της, εκεί που γεννιούνται τα πιο όμορφα πράγματα..
Ξέρεις η ταινία δεν μου άρεσε. Βέβαια δεν περίμενα και κάτι παρπάνω. Η μουσική που έφτιαξε ο Κραού, όχι για πώτη φορά, ατάφερε να γίνει soundtrack για 5 ολόκληρους μήνες εκτός ταινίας. Η ψυχούλα μου το ξέρει.
Περνάω. Απλά δεν σφυράω.
Δημοσίευση σχολίου