Δύο αλλά Χαμαιλέον

Γενικότερα, υπάρχει μια κρατούσα νοοτροπία στο υποσυνείδητο μέρος της Ανθρώπινης Νόησης που αφορά ποικίλα θέματα και πράγματα ως αποδοχή του εκάστοτε διαφορετικού από αυτό που είχαμε συνηθίσει μέχρι πρότινος ως το μόνον ορθόδοξο. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αξιολόγησης, προσπαθούμε να κατατάξουμε το κάθε σε μια κατηγορία ώστε να προσδώσουμε μια κοινή συνισταμένη αποδοχής για το είναι αυτό το οποίο όλοι μας αποκαλούμε "πραγματικότητα". Επιπλέον, υποσκάπτει πίσω από πράξεις και λόγια, μια ανασφάλεια του Εγώ για το αν όντως είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί όσον αφορά την θέση μας σε αυτό που λέμε επίγειο βίο. Κι αυτό είναι με τη σειρά του όμως είναι συζητήσιμο εφόσον από την άλλη πλευρά ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε την ανάγκη του να "ανήκει" κάπου. Σαν στάση τόσο ζωής αλλά και συμπεριφοράς απέναντι σε ηθικά, υπαρξιακά και κοινωνικά δρώμενα που στοιχειώνουν το επίκτητο σύστημα αξιών που είχε οικοδομήσει ως την ενηλικίωση του ο άνθρωπος καλείται να πάρει θέση και να διαφοροποιήσει τον εαυτό του τόσο στο βιωματικό αλλά και στο θεωρητικό κομμάτι της ζωής και της γνώσης που αποκόμισε κατά την διάρκεια αυτής.
Όπως πολύ σωστά λέει η λαϊκή σοφία, "ο κάθε άνθρωπος έχει να σου πει την ιστορία του". Κι αυτό ακριβώς είναι το πιο μαγευτικό σε αυτή την φάση της Παγκόσμιας Συνείδησης και κατανόησης. Το ότι ο καθένας μας αντιλαμβάνεται μέσα από τα μάτια του τον κόσμο όπως αυτός και μόνο αυτός μπορεί να πράξει και να νιώσει ο καθένας μας. Τώρα, για το αν είναι έτσι η όχι αλλά και για το πως τελικά έχουμε φτάσει στο σημείο, να μιλάμε για μια κοινή επικρατούσα "πραγματικότητα" που αφορά το σύνολο των μαζών, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα άξιζε να σχολιαστεί σε ένα ίσως μελλοντικό Post.
Σημαντικό είναι να αντιληφθούμε, πως αυτή η φυσική διαφορετικότητα αντίληψης και "πραγματικοτήτων", έχει ξεχωριστή αξία όταν την αντιληφθούμε στην ολότητα της και όχι αποσπασματικά. Να δούμε ολόκληρη την εικόνα και όχι αυτό που μας σερβίρεται σαν ολότητα από την στιγμή που είναι απλά "μια ματιά", στα πράγματα.
Πάνω απ'όλα όμως, αυτό που υπάρχει κρύβεται κάτω από το υπαρξιακό μας χαλάκι, είναι ο Φόβος. Ο Φόβος της μοναξιάς και εν τέλη αποτελεί το Φόβο του Θανάτου. Ο Θάνατος ίσως, αυτών των οποίων πρεσβεύαμε σθεναρά όσο ήμασταν εν ζωή. Αυτών δηλαδή που πιστεύαμε ακράδαντα πως αποτελούσαν αυτό που συνεχώς επικαλούμαστε ως το περίφημο "Εγώ". Ο Θάνατος του Εγώ μας δηλαδή. Κι εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο, η μέγιστη πλειοψηφία των ανθρώπων, έχει εγκλωβιστεί στην ταύτιση του επίπλαστου Εγώ με τον Απερίγραπτο Ανώτερο Εαυτό, ο οποίος και αντανακλά μέσα μας την γενεσιουργό αιτία των Πάντων. Ορατών και Αοράτων. Εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο λογικό δεν είναι και η ανθρωπότητα να βρίσκεται σε σύγχυση, μαρασμό και πνευματικό τέλμα;
Νομίζω, πως ναι.
Μέσα λοιπόν από όλη αυτή την διαφορετικότητα που ανέφερα στην αρχή του κειμένου, προσπαθούμε σαν μονάδες να βάλουμε Τάξη στο Άπειρο και τις πιθανότητες που το περικλείουν ντυμένες το απρόβλεπτο και φυσικά, σε αυτό που μας παρουσιάστηκε ως ένα παράξενο "συμμετρικό χάος" από την παιδική μας ηλικία.
Από εκεί και πέρα, ακόμη και στον Εσωτερισμό υπάρχει μια τεράστια σύγχυση για το πως παρουσιάζεται και προβάλλει τον εαυτό του ένας άνθρωπος που υπηρετεί αυτό που λέμε ως Εσωτερική αντιληπτικότητα ιδεο-ύπαρξης. Άρα, η κοινωνική μονάδα που από τρίτους, σε μια προσπάθεια ομαδοποίησης και ταυτοπροσωπίας κατονομάζεται αυτοεπιβεβαιώνονται στα μάτια των άλλων ως "Εσωτεριστές". Και είναι πολλοί μέσα στον Εσωτερισμό που θεωρούν πως πρέπει, έστω υποσυνείδητα να υιοθετούμε ένα συγκεκριμένο στυλάκι τοποθέτησης απέναντι στα πράγματα, έτσι ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν και το ιδεολογικό τους μετερίζι. Πιστεύουν επίσης πως πρέπει να υπάρχει τρόπος και να ακολουθείται μια συγκεκριμένη οδός της εκδηλώσεως του Είναι μας. Με απλά λόγια θέτουν κανόνες. Αυτοπεριορίζονται σε στεγανά κλισέ συμπεριφοράς και δεν υμνούν την ελευθερία του εκδηλωμένου Εαυτού. Ο καθένας κλείνεται στην γυάλα του και αρνείται πεισματικά να κοιτάξει έξω από αυτήν όλα τα υπόλοιπα γυάλινα σύμπαντα τα οποία είναι αλήθεια πως συνυπάρχουν, όχι πάντοτε αρμονικά. Να προσπαθήσει για λίγο να βάλει τον εαυτό σε ένα γενικότερο πλαίσιο υπαρξιακής εκμάθησης ώστε να μάθει περισσότερα από όσα ήδη νόμιζε πως ξέρει ως τα τώρα για αυτόν. Να μπει στην θέση του άλλου βρε αδελφέ, για να το πω όσο πιο απλά γίνεται!
Δεν κατάλαβα, γιατί θα πρέπει να εξυπηρετούμε στερεότυπες στάσεις απέναντι στα πράγματα και κατ'επέκτασιν στον ίδιο τον Εαυτό μας;
Ένας άνθρωπος καλό είναι να περπατά το πιο αβάδιστο μονοπάτι, και αυτό σημαίνει τελικά "προσωπικό", όταν πριν όμως έχει περπατήσει και όλα τα άλλα μονοπάτια και πλέον αντιλαμβάνεται το ότι μπορεί να υπάρξει συμμετοχή με όλη του την καρδιά σε οτιδήποτε επιλέξει ακομπλεξάριστα μα από την άλλη είναι σε θέση να γνωρίζει πως δεν πρόκειται για μια μόνιμη ταύτιση με κάτι έξωθεν και ξενόφερτο ως προς την εσωτερικότητα του.
"Να επιλέγεις το Μονοπάτι που έχει Καρδιά", όπως έλεγε και ο Πολεμιστής Καστανέντα.
Προσωπικά, δεν θέλω να ρίχνω άγκυρα σε καταστάσεις και σε συμπεριφορές που θα με κάνουν να φαντάζω ως υπαρξιακό σκιάχτρο μια υποτιθέμενης πνευματικής θεώρησης απέναντι στα πράγματα. Βρίσκομαι, μέσα σε ένα κήπο τόσο πολυδιάστατο και ενδιαφέρον που θα ήταν κρίμα και άδικο να τον κλείσω μέσα στο μικροκοσμικό μου δισάκι. Είναι σαφές πως έτσι θα τον συρρίκνωνα και θα τον περιόριζα με απαξιωτικό τρόπο. Οι κανόνες, αφορούν πλάσματα που δεν δύναται να ρισκάρουν ώστε να προβούν σε προσωπική επανάσταση και υπέρβαση απέναντι στο τετριμμένο και φθαρτό.
«Κάνε αυτό που θέλεις, αυτό θα είναι το σύνολο του Νόμου»*.
Ποιος λέει ότι κάποιος που ασχολείται, όπως αυτός νομίζει πως ασχολείται με τον Εαυτό του, και με αυτό που γενικά το ταμπελοποιούμε ως "Εσωτερισμό" θα πρέπει να απαντάτε μόνο σε συγκεκριμένα μέρη και να δρα με στερεότυπα κλισέ αντιδράσεων; Κι αν χρειάζεται να σας το "λιανίσω" για να το καταλάβετε, ο άνθρωπος που ενασχολείται με τον Εσωτερισμό, δεν έχει μια συγκεκριμένη μορφή που έχει θέσει ο ίδιος αλλά την εικόνα που του αποδίδουν οι άλλοι, με την σύμπραξη του φυσικά τις περισσότερες φορές.
Μπορεί να είμαι αυτό που εσύ θες να νομίζεις πως είμαι. Οι σκέψεις σου για την διαδικτυακή περσόνα που εκδηλώνω δεν σημαίνει πως αφορούν άμεσα το άτομο μου σαν πολυδιάστατη οντότητα. Ακόμη και στην καθημερινή μου ζωή, η μια μου στιγμή μπορεί να μοιάζει πολύ διαφορετική από την άλλη καθώς αρέσκομαι να καθρεφτίζω τον εαυτό μου μέσα από την αντανάκλαση των άλλων επάνω μου.
Με την ίδια αμεσότητα με την οποία επικοινωνώ από εδώ μέσα, εξίσου μπορώ να πω πως με άλλη τόση αμεσότητα, θα βρεθώ στο γήπεδο και θα γουστάρω όλη αυτή την αδρεναλίνη που θα ποτίσει το μυαλό μου, θα βγω την νύχτα και θα μεθύσω το "Είναι" μου μέσα στα μπαρ με φίλους, θα παρακολουθήσω όπερα και θα συγκινηθώ σαν μικρό παιδί, θα επισκεφτώ μια έκθεση ζωγραφικής και θα νιώσω πως θέλω να υποκλιθώ στο μεγαλείο της Θείας εμπνεύσεως του καλλιτέχνη, θα πάω σε μια συναυλία και θα εκστασιαστώ από τον χορό της Ψυχής μου στις μελωδίες του Κόσμου, θα εκφραστώ με την ίδια καρδιά μέσα από ένα ζεϊμπέκικο και θα νιώσω ξανά την υπέρτατη Ένωση του Αρσενικού με το Θηλυκό, χορεύοντας ένα αργεντίνικο τάνγκο, θα μιλήσω με ένα παιδί με την ίδια ζωντάνια και ειλικρίνεια όπως θα ήθελα να κάνω και με έναν ενήλικα, θα φλερτάρω ασύστολα μια όμορφη κοπέλα και γιατί όχι θα αφεθώ να ερωτευτώ ως το μεδούλι της ύπαρξης μου, θα ησυχάσω από την βοή του έξωθεν συναπαντήματος και θα με εναποθέσω στη Σιγή του μυαλού και της καρδιάς.
Ξεκολλήστε το μυαλό σας λοιπόν και χαλαρώστε με αυτό που έχετε απέναντι σας και όχι με αυτό που εσείς προσδοκούσατε να έχετε. Μην με πρήζετε το λοιπόν.
Και όλα αυτά τα γράφω χωρίς ίχνος εντυπωσιασμού και φυσικά, δίχως την παραμικρή ή ολική ταύτιση με την παρατήρηση του εκάστοτε φαινομένου.
Αν και βιώνεις την στιγμή δεν είσαι μόνον αυτό,
είσαι και αυτό.
Στην συνέχεια δεν μένει παρά να πας παρακάτω και να δεις το εφήμερο ως ρίζα και κατάληξη του δέντρου της Ζωής.
Τότε είμαι σίγουρος πως θα έχεις την ευλογία να εκτιμήσεις πολλά πράγματα.



*Άλιστερ Κρόουλι