Περί Δαιμονίων Πολέμου

"Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι..."



Απαρχής κόσμου, τα φαινομενικά αντίθετα, μάχονται μεταξύ τους όχι κατ'ανάγκην για να επιβληθούν το ένα στο άλλο μα για να υπάρχει τριβή, δράση, κίνηση και πρόοδος. Το ζητούμενο στο Τάο δεν είναι η δυαδικότητα και τα αντιμαχόμενα δίπολα. Ο πόλεμος με την ειρήνη, η δύναμη με την αγάπη, ο θάνατος με την ζωή, η καταστροφή με την δημιουργία αποτελούν τις διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος. Φυσικά, το νόμισμα δεν είναι άλλο από αυτό της κοσμικής ισορροπίας και η πολυπόθητη υπέρβαση της θείας διαίρεσης ώστε να προσεγγίσουμε την πηγή του Ενός επιτυγχάνεται όταν αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπάρχουν αντίθετες έννοιες μα συμπληρωματικές. Στον ανθρώπινο νου, στην φυσική εκδήλωση της ζωής και της φύσεως μα και σε οτιδήποτε μπορούμε να αντιληφθούμε με τις πέντε μας αισθήσεις πάντοτε υπάρχει το αντίστροφο/αντίρροπο του κάθε πράγματος. Το αποτέλεσμα είναι το ένα να είναι εξαρτώμενο από το άλλο και να διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος αλληλοεξαρτώμενων εννοιών στις οποίες ο άνθρωπος καθημερινά ακροβατεί έτσι ώστε να μπορεί το μυαλό του να ερμηνεύσει καλύτερα τον κόσμο.
Τώρα, ως όχημα του Πολέμου, η ενέργεια με εκφραστή την Δύναμη είναι αυτή που ρέει αδιάπαυστα και μέσα από την καταστροφή ξεπηδά η δημιουργία. Ο πόλεμος, ως αρχέτυπο, δεν αφορά αποκλειστικά τον κοινωνικό ιστό, ούτε έχει να κάνει με όλα αυτά που βρίσκονται μόνον με πράγματα που αφορούν σε υλικό και πρακτικό επίπεδο τον άνθρωπο. Όλοι μας κάθε στιγμή της ημέρας πολεμούμε εντός κι εκτός των τειχών που χωρίζουν το εσωτερικό με το εξωτερικό μας γίγνεσθαι. Η καρδιά μας πολεμά, το μυαλό μας το ίδιο και πολλές φορές δεν γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο νικητής και ο ηττημένος μέσα μας στο τέλος της κάθε ημέρας. Μαχόμαστε τα κατώτερα ένστικτα μας και συνεχώς βρισκόμαστε σε μια κατάσταση άμυνας ή επίθεσης όσον αφορά τα θέλω μας, τις επιθυμίες μας, τα όνειρα μας και τα "πρέπει" που μας επιβάλλονται από την κοινωνία και το σύστημα.
Στην ουσία, ποτέ δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος σε ένα πόλεμο...κι αυτή η διαπίστωση, μπορεί να είναι μια υπέρβαση εφόσον κατανοούμε πως πέραν αποτελεσμάτων το αυστηρό ζητούμενο είναι η πολεμική πράξη και όχι η έκβαση αυτού. Τα υπόλοιπα είναι όροι, εξηγήσεις, τίτλοι που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι ώστε να εξηγήσουμε τον παραλογισμό και το κίνητρο για περαιτέρω δράση, κίνηση και αλλαγή μιας παγιωμένης κατάστασης. Φυσικά και το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται όταν μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία συμμετέχουν και παντοδύναμες σκεπτομορφές όπως "Εγώ", "Χρήμα", "Εξουσία" κτλ.

{{Ο προσωπικός σαμουράι του αυτοκράτορα επισκέφθηκε μια μέρα έναν γέρο σοφό που είχε αποκτήσει τεράστια φήμη στα γύρω χωριά με την ζωή και το έργο του. Φτάνοντας στο φτωχικό του βρήκε τον γέροντα να κάθεται χάμω και γύρω του να τον περιβάλλουν τεράστια φίδια με απίστευτη οικειότητα που σε έκαναν να πιστέψεις πως τα είχε ως κατοικίδια. Ο σαμουράι, σαν στάθηκε απέναντι από τον γέροντα ύψωσε το ανάστημα του σαν περήφανο βουνό και είπε: "Είμαι ο γενναιότερος σαμουράι! Στρατιές ολόκληρες έχω ξεκληρίσει με τα ίδια μου τα χέρια και δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να με νικήσει!", το ύφος του δεν άφηνε κανένα περιθώριο για αντίρρηση μα ο γέρος ήδη είχε σκάσει στα γέλια. "Ήρθες εδώ για να κορδωθείς περισσότερο και από τις κόμπρες που μου κάνουν παρέα και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά μπήκες οπλισμένος και φοβερίζεις έναν γέρο σαν και του λόγου μου. Χάσου από μπροστά μου τυφλέ άνθρωπε!". Τα λόγια τούτα ηχούσαν ακόμα στους τοίχους του μυαλού του σαμουράι σαν σπαθιά που πετσόκοβαν τον αέρα και το πρόσωπο του είχε κοκκινίσει τόσο πολύ που θύμιζε ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί από την προσβολή. Μέσα σε μια στιγμή, ο πολεμιστής είχε μετατραπεί σε κύμα λάβας που ήταν έτοιμο να κάμει στάχτη τον γέροντα και δίχως δεύτερη σκέψη έβγαλε το δίστομο σπαθί του και με μανία που θα ζήλευαν και οι πιο σκοτεινοί δαίμονες, του αποκρίθηκε ουρλιάζοντας με λύσσα: "Προσβάλλεις και αμφισβητείς τον μεγαλύτερο όλων των σαμουράι και θα πληρώσεις βρωμόγερε!", και πριν καλά καλά ολοκληρώσει την φράση του είχε προλάβει να καρφώσει το ξίφος του στο στήθος του ανυπεράσπιστου γέροντα. Τούτη η αστραπιαία του κίνηση ράντισε απ'άκρη σ'άκρη με αίμα τους τοίχους της καλύβας του ηλικιωμένου άντρα. Το επόμενο ανοιγοκλείσιμό των ματιών συνάντησε τον γέροντα με ανέλπιστα κουράγια αντοχής να στέκεται σαν θανάσιμα πληγωμένο αγρίμι κρατώντας το στήθος του καθώς κοιτούσε τον πολεμοχαρή άντρα. Προσπάθησε να ανοίξει τα χείλη του μα οι λέξεις βάφονταν κόκκινες από το αίμα που σαν ορμητικό ποτάμι του έφραζε τον λαιμό. Καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια έφτυσε μια κόκκινη κηλίδα αίματος πριν ξεστομίσει τα τελευταία του λόγια. "Σαμουράι, γελιέσαι. Δεν είσαι τόσο δυνατός όσο θες να πιστεύεις. Ούτε είσαι ανίκητος όπως θες να νομίζεις. Μπορεί να σκότωσες χιλιάδες άντρες στην μάχη μα την ίδια στιγμή δεν μπορείς να νικήσεις τον κακό σου εαυτό...", τα μάτια του σοφού δεν μπορούσαν πλέον να εστιάσουν καλά και περιμαζεύοντας όσο σθένος του είχε απομείνει συνέχισε, "...χα! την ίδια στιγμή που επιτέθηκες τυφλωμένος από το Εγώ σου σε έναν άοπλο γέροντα σαν και μένα, την ίδια στιγμή έχασες από τον ένα και μοναδικό σου άσπονδο εχθρό. Τέτοια ντροπή θα κουβαλάς μαζί σου για πάντα θαρραλέε πολεμιστή"...με τούτα τα λόγια ο γέροντας άφησε την πνοή του να πετάξει στο βασίλειο του επέκεινα και τον σαμουράι να αφήνει την καλύβα με κατεβασμένο το κεφάλι. Λένε, πως έκτοτε ο σαμουράι δεν έβγαλε ξανά το σπαθί από την θήκη μιας και το όπλο του ήταν αυτό που του θύμιζε εκείνη την ημέρα...}}

Πως μπορεί κάποιος να επιβληθεί με σοφία, αρετή και σύνεση στο γύρω περιβάλλον αν δεν μπορεί να επιβληθεί με τον ίδιο τρόπο πρώτα στον εαυτό του;
Πόσο πραγματικά δυνατός και ατρόμητος είναι κάποιος όταν μπορεί να νικήσει τους πάντες εκτός του εαυτού του λοιπόν;