Αλλιώς

Πάσχω από δυσλεξία. Μπερδεύω την γλώσσα μου και παραπατώ σε ολισθηρά μονοπάτια που ξερνάνε σκότος. Πλέκει η ψυχή μου κόμπους και το κορμί μου βολοδέρνει έναν γόρδιο δεσμό ανάμεσα στο μυαλό & την καρδιά. Αυτή η επίκτητη, καλπάζουσα δυσλεξία έχει καταλάβει και την τελευταία συλλαβή. Δαγκώνω την γλώσσα μου μέχρι το αίμα να με λούσει στα κόκκινα ενώ μάταια ορίζω τα πράγματα. Τραυλίζω στα λάθη μου και σκιάζομαι τον πιο μεγάλο μου φόβο.
Ξέρω ότι μου ανήκω.
Πρέπει να μου ανήκω.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Όλα τα άλλα είναι νεκρή φύση. Υποκατάστατο μιας δανεικής ζωής. Μισόλογα που δεν βλέπουν το φως της μέρας. Ψίθυροι που στέκονται στο πλατύσκαλο της κώφωσης.
Κι όλα γίνονται ανάποδα.

Αλλιώς τα είχες στο κεφάλι σου,
αλλιώς τα υπολόγιζα
και αλλιώς τα πράξαμε.
Όλα αλλιώς.
Γιατί το Εγώ μας δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Πως αλλιώς δηλαδή;

Οι άνθρωποι τόσο προβλέψιμοι μέσα σε μια ζωή, τόσο απρόβλεπτοι μέσα σε μια στιγμή. Αργά ή γρήγορα όλα οδηγούν στην άνευ απροόπτου και πλήρως αναμενόμενη έκπληξη. Στον κούφιο εντυπωσιασμό μιας απρόσωπης μάζας που κρυφό χαιρέκακα αυνανίζεται με το μοχθηρό, στα ουράνια σφοντύλια που μας κάνουν να περι-τριγυρίζουμε τον Εαυτό μας.
Στην ολική ανατροπή της ερμηνείας που κάνουμε για εμάς και τον κόσμο.

Που θα έχουμε φτάσει;
Τι θα έχουμε μισήσει;
Πόσο θα έχουμε αγαπήσει;
Πως θα τα έχουμε ξεχωρίσει;

Η αβεβαιότητα στο θολό τοπίο της σκέψης θα με ξεβράσει σαν άδειο μπουκάλι στην ξέρα της λήθης. Ναυαγός μιας ξενιτεμένης πατρίδας που εδώ και καιρό έχει μείνει ορφανή από ιστορία και παρελθόν. Εκεί θα νιώθω πιο μονάχος από το ποτέ και το πουθενά.
Όλα αλλιώς...