Seppuku is the proper way to die

"The apple certainly exists, but to the core [soul] this existence as yet seems inadequate; if words cannot endorse it, then the only way to endorse it is with the eyes. Indeed, for the core the only sure mode of existence is to exist and to see at the same time. There is only one method of solving this contradiction. It is for a knife to be plunged deep into the apple so that it is split open and the core is exposed to the light-to the same light, that is, as the surface skin. Yet then the existence of the cut apple falls into fragments; the core of the apple sacrifices existence for the sake of seeing."[1]

1. Way of the Samurai pg. 32

Holidays

Holidays

are

Holy days

"Αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος" - Τάσος Λειβαδίτης (1950)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι' όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα να 'γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Consuming illusions at the Garden of Delight

Μέσα στην ρίζα της πιπεριάς γλύκανα την κάψα της πεθυμιάς του ουρανίσκου μου για λίγη αμαρτία και άφησα τα χέρια μου να χαϊδέψουν όλα του χρόνου τα χαμένα. Πίσω από αμπαρωμένες πόρτες βρέθηκα να κάνω επισκεπτήρια σε φυλακισμένες σκιές που είχαν χάσει το φως τους, παρηγόρησα κουρασμένους οδοιπόρους, θεράπευσα ανίατους ασθενείς και στάθηκα στο πλευρό του δικαίου πληρώνοντας το κόστος που επέβαλε η στιγμή. Είδαν πολλά τα μάτια μου και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου, γέμισε το κεφάλι μου με δανεικά ιδεογραφήματα και στούμπωσε η καρδιά μου από δανεικούς έρωτες. Ξεχείλισε το ποτήρι της νιότης μου σε παρφουμαρισμένες γουλιές επικοινωνίας και μέθυσε το δέρμα μου με φάλτσες νότες που δεν μου θυμίζουν πια το παραμικρό άσμα έρωτα.
Πλέον, απουσιάζω από τα Λούνα Παρκ των ψευδαισθήσεων και έχω λησμονήσει την διαδρομή των ανεκπλήρωτων παθών και των ακόρεστων αναγκών που κάνει το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνίας που χολένει στην ευτυχία του διπλανού και αυνανίζεται πάνω από τα κατορθώματα που αφορούν το χτίσιμο σαθρών υλιστικών παραδείσων. Δεν με ταιριάζω με κανένα μοντέλο πιθηκισμού και δεν καταδέχομαι να με μειώνω στις μαθηματικές πράξεις των σχέσεων που κυριαρχούνται από αρνητικά πρόσημα εκμετάλλευσης και ιδιοτελούς ωφελιμισμού. Αντιθέτως, με προσθέτω στην ανθρωπιά που κάνει κύκλους και πολλαπλασιάζεται από πράξη καλοσύνης σε σύμπραξη αγάπης και από ουσία Λόγου σε συνουσία ενεργειών.
Όλα αυτά μαζί κάνουν την μαγιά των ειρηνικών πολεμιστών τόσο μοναδική και την ίδια στιγμή τόσο παράταιρα μισητή στα μάτια του όχλου. Τούτο το ατσάλινο ζυμάρι αφοσίωσης προς το αληθές δένει σχέσεις και ενώνει νοήσεις στα καλντερίμια του κόσμου ενώ την ίδια στιγμή φτιάχνει ανόθευτο χαρμάνι Έρωτος με το Φως στις καρδιές όλων μας.
Έχω περπατήσει στον κήπο της Εδέμ των Ψευδαισθήσεων και είδα πολλούς φίλους μου με γεμάτα καροτσάκια των Σούπερ Μάρκετ να βρίσκονται σε αδέσποτη τροχιά γύρω από την φτήνια μιας φιγουρατζίδικης ζωής . Επίσης, συνάντησα κι άλλους πολλούς που για παράθυρο με τον έξω κόσμο είχαν φορέσει τηλεοράσεις στα κεφάλια τους και όταν τους μιλούσα μου έλεγαν πως κάνω "χιόνια" και πως θα πρέπει να αλλάξω κανάλι στην ζωή μου. Ήταν κι ορισμένοι που όταν με έβλεπαν δεν θυμόντουσαν από που με γνωρίζουν και που με έχουν καταναλώσει.
Έχω περπατήσει πριν αμέτρητα φεγγάρια τον τεχνητό κήπο της Εδέμ των πλανεμένων και ήταν φορές που έχασα από πλάι μου την φωτεινή σκιά της ύπαρξης μου.
Υπήρξαν φορές που με παραπλάνησα με βρώμικο χρήμα, με μέθυσα με σκυλίσια δόξα και με υπέταξα με την δύναμη της απανθρωπιάς, υπήρξαν φορές που μύριζα κακογαμημένο αιδοίο και φιλούσα κατουρημένες ποδιές, υπήρξαν φορές που λύγισα την μέση μου και έσκυψα το κεφάλι μπροστά σε μανιασμένο άρρωστο Εγώ.
Κι όλα αυτά ήταν που με σκότωσαν και με ανέστησαν.
Κι όλα αυτά ήταν που με έκαναν να δω με άλλα μάτια το μάταιο και το τετριμμένο.
Τώρα πια, δεν πουλώ ούτε δράμι της ψυχής μου σε βρώμικα χέρια και δεν αγοράζω εφήμερη ευτυχία από δουλεμπόρους πλαστής ευημερίας.
Τώρα πια, δεν πουλάω εξυπνάδες και δεν αγοράζω βλακεία...μου τέλειωσαν τα ψέμματα και ψάχνω για αλήθειες.

Αχίλλειον

Στην άλλη πλευρά της Αδριατικής μετά φόβου Θεού οι βάρβαροι πορεύονται, οι γέροι προσκυνούν τον θάνατο και οι μεταμελούντες γυρεύουν αποκούμπι. Μετά φόβου Θεού αναζητούνται θαύματα και ανομολόγητες πληγές υπόκεινται σε θεραπεία από τον ιό της δεισιδαιμονίας. Εντός ιερού οι χωρικοί σπέρνουν ευχές και στα σπιτικά τους θερίζουν τη μιζέρια των τεθλασμένων γραμμών που ανακύπτουν από τα κακώς πεπραγμένα μιας αιμομικτικής ζωής. Στα τρελοκομεία, οι γενεές αλλάζουν η μία με την άλλη ζουρλομανδύες και η τρέλα κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους.
Η εκκλησία είναι παντού.
Η αστυνομία είναι πανταχού παρόν.
Ο λαός υπομένει και η αριστοκρατία επιμένει.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Τις νύχτες, αναρχικά ονείρατα ξεφεύγουν από τα ανοιχτά παράθυρα των καφενέδων και ερωτοτροπούν με τα νυχτολούλουδα της πριγκίπισσας Σίσσυ. Το ψάρι σπαρταρά στο κοφίνι του ηλιοκαμένου ψαρά και κείνος καθώς το κοιτά με κρυφή συμπάθεια να λιγοψυχά, αποθυμά τη στιγμή που θα επιστρέψει στην ξηρά και θα δέσει λιμάνι ανάμεσα στα πόδια της κυράς γοργόνας του. Μόνο τότε νιώθει να φεύγει από πάνω του η αλμύρα και η παραζάλη της θάλασσας. Την ημέρα, κρεμασμένες μπουγάδες στα καντούνια μαρτυρούν της γειτονιάς τα άπλυτα και οι σιωπές γίνονται μανταλάκια στα στόματα των γειτόνων.
Όλοι έχουν να πουν κάτι πίσω από την πλάτη σου, κανείς όμως δεν τολμά να σου μιλήσει καταπρόσωπο.
Είσαι ο ξένος.
Ο παρίας.
Αυτός που έρχεται από την άλλη πλευρά του κόσμου και φέρνει μαζί του ιδέες που θα διαφθείρουν την καρδιά της νεολαίας. Εκείνος που θα ξεμυαλίσει τις ντόπιες γυναίκες και θα τις κάνει να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό του έρωτα. Τούτος, που θα σχολιαστεί μα απαγορεύεται να σχολιάσει. Ο άνθρωπος που θα δοκιμαστεί με την επτανήσια μούρλα και θα δοκιμάσει την περίφημη μεσογειακή κουτσομπόλα. Ο άντρας που θα πρέπει να κυνηγήσει για να φάει και να ταΐσει αγόγγυστα αυτούς που τον φιλοξενούν με το αζημείωτο σε ξένη γη.
Κι όταν τα βράδια θα ξαπλώνεις σε υγρά σεντόνια, στον πιο βαθύ σου ύπνο θα αναζητάς την δική σου ορφανή πατρίδα μα δεν θα σου φανερώνεται ούτε στα πιο ζεστά Καλοκαιρινά όνειρα. Θα είσαι πολύ μακριά για να την φτάσεις ακόμη και με το μυαλό και οι άνθρωποι που κάποτε σε αγάπησαν θα σε μνημονεύουν ονομαστικά πλέον μόνο στις γιορτές. Η πλάτη σου θα βρίσκει απάγκιο από τις μαχαιριές στον τοίχο της ντροπής και το όνομα σου θα μαρτυρά στα βιβλία του νόμου την μούλη καταγωγή σου.
Κι εκεί που θα λυγίσεις αποκαμωμένος καταμεσής της ερήμου, θα φυτρώσει κάκτος που θα χορτάσει την δίψα σου για αγάπη. Στο ίδιο σημείο που έπεσε ο Αχιλλέας από χολωμένο βέλος κρατώντας την πτέρνα του, στο ίδιο σημείο θα φυτέψεις βέλος στην καρδιά σου...