Στρυχνίνη στον ουρανίσκο

Μόλις χθες, τόλμησα να απλώσω το χέρι μου και να βρω τη διάθεση και την εσωτερική ηρεμία ώστε να διαβάσω εκείνο το βιβλίο που με περίμενε αμίλητο στο ράφι της βιβλιοθήκης μου για σχεδόν 4 ολόκληρα χρόνια. Το καλό με τα βιβλία είναι πως ενώ κουβαλούν ολόκληρους κόσμους στις σελίδες τους, καταφέρνουν να δείχνουν περίσσια υπομονή έως ότου να βρεθεί ο σωστός άνθρωπος που θα τα ανακαλύψει. Το ορθό χέρι που θα ξεφυλλίσει και θα ανακαλύψει τις απόκρυφες τοποθεσίες της φαντασίας που χαρτογραφούν με μυστικότητα. 

Δεν μετανιώνω. 

Έπρεπε να περιμένω να έρθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε οι εμπειρίες να με πάνε εκεί που πριν δεν ήθελα να βρεθώ. Και μέσα μου υπήρχε εκείνη η εσωτερική παρόρμηση που μου φώναζε πως αυτή είναι η σωστή ώρα για κάτι τέτοιο. Ενώ για 4 συναπτά έτη αρνιόμουν πεισματικά να απλώσω το χέρι μου και να αρπάξω το πάλαι ποτέ προσωπικό μου δώρο, μέσα σε 2 ώρες ξεκοκάλισα με βουλιμία τις λέξεις και αφέθηκα στο ποτάμι των παραληρηματικών συναισθημάτων να με ξεβράσει στον ίδιο χωροχρόνο που είχα ταξιδέψει πριν από μερικούς μήνες. Στις ίδιες τοποθεσίες που λες και από κωμική σύμπτωση ταξίδευα για ακόμη μια φορά. 

Τελικά ο Έρωτας για όλους μας κάνει περίπου τις ίδιες ή πανομοιότυπες διαδρομές. Μπορεί να αλλάζουν οι λέξεις, μπορεί να διαφέρει ο ψυχισμός και οι εσωτερικές μας παρορμήσεις, κάποιες φορές οι ιερές υποσχέσεις και τα όνειρα της συντροφικότητας διαφέρουν, οι καταστάσεις διαφαινόμενων ναυαγίων στις ξέρες των ανεκπλήρωτων Θέλω μοιάζουν ολότελα διαφορετικές και οι περικοκλάδες ενός ατελέσφορου ρομάντζου μπορεί να στραβώνουν όχι μόνο το κλήμα της μεθυσμένης μας κρίσης αλλά και την αποπροσανατολισμένη μας νόηση. Μα το θαυμαστό του Έρωτα είναι πως ενώ προσπερνάμε την υποκειμενική μας μαρτυρία για τα αδικοχαμένα λόγια αγάπης και τα άνυδρα όνειρα Καλοκαιρινής νυκτός, εν τέλη η διαδρομή της καρδιάς πάνω κάτω είναι παρόμοια για όλους μας. Με απύθμενες πτώσεις μέσα στις χαράδρες ενός πρωτόγνωρου αβυσσαλέου Πάθους και φυσικά με τραγικές επιπτώσεις για όσους τύχει να επιζήσουν κατόπιν αυτού. Ευτυχώς το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης ενεργεί για τους περισσοτέρους εξ' ημών την κατάλληλη χρονική στιγμή και η μετέπειτα εσωτερική νεκρανάσταση που συντελείται για εμάς -χωρίς απαραίτητα την δική μας συγκατάθεση- είναι αυτή που μας θυμίζει πως μπορούμε να σηκώσουμε στις πλάτες μας τα ίδια και ακόμη ψηλότερα βουνά συναισθημάτων.  

"...εμπρός λοιπόν, για νέες ήττες, για νέες συντριβές!"* 

Με παρόμοια τόλμη, μα δίχως ίχνος ενδόμυχου μαζοχισμού, ξεπερνώ σήμερα την μακρόχρονη προσωπική μου άρνηση και ξαναγράφω έπειτα από -ούτε καν θυμάμαι- πόσο καιρό. Μικρή σημασία έχει, καθότι είναι αδιάφορο να υπολογίσω το χρόνο με το συνήθη τρόπο μέτρησης. Το καλό με την γραφή είναι πως έχει να κάνει με την καταγραφή των εντυπώσεων που άφησαν μέσα μας τα βιώματα και όχι με τα καθαυτά βιώματα. Οι αναμνήσεις παίζουν τον σαρδόνιο ρόλο τους στην ανάκληση και περιγραφή καταστάσεων ή βιωμάτων. Τελικά αυτό που θυμόμαστε είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που πραγματικά έγινε. Είναι σαν να υπερισχύει ένα προσωπικό πρωτόκολλο προσωπικής ασφαλείας ώστε να κρατήσουμε αυτό που χρειαζόμαστε να θυμόμαστε και όχι πραγματικά αυτό που συνέβη σε κάποια φάση της ζωής μας. Πιθανόν, να μην έχει ουδεμία σχέση με την τότε πραγματικότητα που μοιραζόμασταν με μια άλλη ψυχή μα όταν μπαίνουμε στην διαδικασία να ανακτήσουμε αυτές τις οικειοθελώς λησμονημένες εμπειρίες, καταφέρνουμε να δημιουργούμε μια εντελώς εναλλακτική version εντυπώσεων και γλυκόπικρων γεύσεων στον ουρανίσκο της ερωτικής γαστρονομίας. Προστατεύουμε με κάθε κόστος την προσωπική μας ηρεμία και καταφεύγουμε σε εξηγήσεις και ερμηνείες που βολεύουν την υποκειμενική μας αλήθεια θυσιάζοντας το γενόμενο στον βωμό του ζητούμενου. Και το ζητούμενο είναι να μπορούμε να συνεχίσουμε αρτιμελής συναισθηματικά ώστε να ξαναδώσουμε εξαρχής από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμα μας. Τουλάχιστον, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Πως, ανεξάρτητα από το αν μας ζητηθεί ή όχι, πάλι θα τα δώσουμε όλα κι ας μην πάρουμε τίποτα. Πως για ακόμη μια φορά θα σαλτάρουμε ευχαρίστως με αξιοσημείωτη αυταπάρνηση μέσα στην φωτιά του Έρωτα και οι στάχτες μας θα κοσμούν ως περήφανο λάφυρο το μνημείο των πεσόντων ηρώων της Αγάπης. 

Όλα αυτά που αναφέρω, ίσως και να αποπνέουν κάτι δακρύβρεχτο. Πιθανόν, και να παραπέμπουν σε ερωτευμένους σχιζοφρενείς ή σε ρομαντικούς αυτόχειρες losers που αρέσκονται να κοινωνούν εντός και εκτός διαδικτύου με φαρμακερό μαύρο μελάνι τις στείρες νύχτες τους. Μπορεί και να τους μοιάζω...κανένα πρόβλημα. Σου δίνω την άδεια να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές και να προβείς σε όσες αυθαίρετες διαγνώσεις θες. 

Ωστόσο, πίστεψε με, δεν είναι αυτή η διάθεση μου. 

Αποσκοπώ στο να διασκεδάσω εγωιστικά τις εντυπώσεις που αφήνει το ναυάγιο του Έρωτα σε όλους εμάς που μας έλαχε να μπλεχτούμε στα δίχτυα ενός αλισβερισίου μεταξύ ατέρμονος πάθους και κανιβαλικής μανίας δίχως όρια. Όταν ο χρόνος σκεπάζει με το πέπλο της λήθης τη θύμηση, μου αρέσει να καταγράφω αληθοφανείς ψευτιές και να ζω την πραγματικότητα σε ένα φανταστικό πλαίσιο που έχει να κάνει με πεφωτισμένες αράδες κοινότυπης σοφίας σε συνδυασμό με ατελείωτα ευχολόγια ανεκπλήρωτων παλινδρομικών ερωτικών σκέρτσων. 

Αν θες, μπορώ να γίνω ακόμη πιο σκληρός και να εκμεταλλευτώ στο έπακρο την δίψα σου για δροσερή αγάπη. Να έκρυβα στον κόρφο μου ένα μαγικό παγουρίνο κι όταν θα σε παραπλανούσα στην Έρημο της κοινής μοναξιάς, να άδειαζα όλο το νερό στην καυτή άμμο αφήνοντας μας να πεθάνουμε αβοήθητοι και πλήρως αφυδατωμένοι από τα όνειρα ενός κοινού βίου. Το ξέρεις πολύ καλά πως κατά κάποιο τρόπο μου έλειψε να εκτοξεύω ξεδοντιάρες απειλές δείχνοντας κακός και ρηχός από αγάπη. Επίσης γνωρίζεις εξίσου καλά πως ακόμη έχω μέσα μου ξέχειλη οργή κατά πάντων με επίκεντρο τον ίδιο τον εαυτό μου. Εκείνο τον χαμερπή εαυτούλη που ζητιανεύει για λίγα ψίχουλα αγάπης και για έναν ξέχωρα ξεχωριστό Έρωτα. Αυτόν τον αβοήθητο εαυτούλη που έχω βαρεθεί να τον βλέπω στον καθρέφτη και μου γυρνά τα άντερα σε μια διαρκή δίνη υπαρξιακής αναρρόφησης. Καταπίνω ξανά και ξανά το ίδιο παραμύθι αλλά απουσιάζει ακόμη και ένας αξιοπρεπής δράκος ώστε να με φοβίσει συθέμελα. Δεν συναντώ ούτε καν μια πριγκίπισσα που θα άξιζε να πεθάνω για την αγάπη της. Ως τότε, θα επιλέγω να ζω και να περπατώ αμετανόητος στους δρόμους της φωτιάς...

Μου λείψατε όλοι... 

(πάλι ψέμματα λέω;)

* Γ. Αγγελάκας