Η Σημασία της Αγκαλιάς

Έχετε παρατηρήσει πως οι Άνθρωποι δεν αγκαλιάζονται συχνά;
Ακόμα και αυτοί που πολλές φορές αγκαλιάζουν κάποιον άλλον άνθρωπο, εύκολα μπορείτε να δείτε πως η αμοιβαία αγκαλιά δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Προσωπικά δε έχω δει πολλές φορές στην ζωή μου τους ανθρώπους να χάνονται σε μια αγκαλιά χωρίς να παίρνουν υπόψιν τους τον Χρόνο και την Διάρκεια.
Τι είναι αυτό λοιπόν που φοβίζει τους περισσότερους στην σκέψη και στο βίωμα μιας αμοιβαίας αγκαλιάς;

Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να πω πως η αγκαλιά έχεις ποικιλόμορφες σημασίες και συμβολισμούς. Η αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων αποδίδει λατρείες και τιμές στην Υπέρβαση της Μονάδας απέναντι στην Διπολικότητα που βασιλεύει στο Φυσικό Πεδίο. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω & εντός μας μέσα από την έννοια του "συγκριτικά αντιθέτου" διότι πολύ απλά το μυαλό μας μπορεί και λειτουργεί καλύτερα όταν τα πάντα είναι κατηγοριοποιημένα μέσα του μέσα από μια αντιστοιχία Καλού-Κακού, Όμορφου-Άσχημου, Αρσενικό-Θηλυκό, Μέρα-Νύχτα κ.ο.κ.

Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε πως η Διπολικότητα είναι αυτή που στο Φυσικό Πεδίο παράγει δράση και κίνηση στην ροή της ενέργειας ώστε ο πλανήτης συνεχώς να εξελίσσεται και να προχωρά σε καινούργιες καταστάσεις δημιουργικότητας και πολικότητας. Η ύπαρξη δηλαδή δίπολων βοηθά στο να μην υπάρχει στο Σύμπαν και σε οτιδήποτε εκδηλωμένο ακινησία & αδράνεια.
Άλλωστε και ο Ηράκλειτος λέγοντας "Τα πάντα ρει", εννοούσε πως τα πάντα στο εκδηλωμένο Σύμπαν συνεχώς κινούνται και αλλάζουν διότι πολύ απλά η δύναμη των Διπόλων είναι αυτή που θέτει τον Κόσμο σε κίνηση αλλά και Ισορροπία. Εδώ οφείλω να πω πως όχι μόνο ο Ηράκλειτος αλλά και ο Ανατολίτικος Εσωτερισμός φρόντισε από την πλευρά του να εξηγήσει αλλά και να απεικονίσει την σημασία των Διπόλων αλλά και της Ισορροπίας του πλανήτη μέσω αυτών διότι πολύ απλά τα Δίπολα δεν είναι αντίθετα αλλά συμπληρωματικά μεταξύ τους!
Δεν υπάρχει δηλαδή θέμα επιβολής του ενός από το άλλο αλλά η αποδοχή της Ισότητας, της Συμπληρωματικότητας και της Ισορροπίας.

Τώρα, η αγκαλιά, δεν είναι παρά η υπέρτατη επιθυμία της Μονάδας έστω για μια στιγμή να νιώσει την αίσθηση της πλήρης Ενότητας με την Πηγή των Πάντων. Κι αυτό πολύ απλά γίνεται όταν καταργείτε μέσα μας η έννοια του Δίπολου και καλλιεργείται η αίσθηση της υπέρβασης που οφείλουμε να κάνουμε σε όλα αυτά που νομίζουμε πως μας χωρίζουν από την θέαση του Σύμπαντος. Ο Άντρας δηλαδή μιας και δεν είναι αντίθετος με την γυναίκα αλλά συμπληρωματικός προς αυτήν (και το αντίστροφο σαφώς) οφείλει να παραδεχθεί στο Πεδίο της Πτώσης την επιθυμία του για Ένωση με το άλλο του μισό και την επιστροφή του σαν Όλον μέσα στο ίδιο το Όλον!
Ποια είναι όμως η ποιότητα που εκφράζει το Όλον;
Η Αγάπη φυσικά.
Γι'αυτό και όταν αγκαλιάζουμε κάποιον/α με Αγάπη μπορούμε όχι μόνον να καταργήσουμε την Δυαδικότητα αλλά και να νιώσουμε τον άλλον Άνθρωπο ως το μεδούλι της Ύπαρξης του διαπιστώνοντας μέσα από την αμοιβαία ανταλλαγή ενέργειας το κοινό στοιχείο που εν τέλη μας ενώνει και όχι μας χωρίζει. Χανόμαστε μέσα σε μια τεράστια αγκαλιά και ζαλιζόμαστε από την απλοχωριά της γιατί τέτοια είναι και η φύση της Κοσμικής Αγάπης. Να διαλύεται το Εγώ μας μπροστά στην μεγαλοσύνη της Ανιδιοτελούς Αγάπης, να σταματά το μυαλό να αναλύει ή να θέτει ερωτήματα και να νιώθει η καρδιά ολοκληρωτικά πως κοινός παρανομαστής όλων είναι ο Άνθρωπος και όχι το Φύλο.

Μην ακούτε το μυαλό σας που σίγουρα με άπειρα ερωτήματα και διλήμματα θα σας προκαλέσει αμηχανία και αμφισβητήσεις, σφιχταγκαλιάστε άφοβα λοιπόν τους γύρω σας νιώθοντας την Αγάπη και την Ενέργεια να ρέει μέσα σας και αν κάποια στιγμή έχετε την εντύπωση πως χάνεστε στην αγκαλιά του άλλου αφεθείτε σε αυτό το Θείο Συναίσθημα το οποίο είναι σαφώς από τα πιο όμορφα που μπορεί να βιώσει ο Άνθρωπος. Άλλωστε μια αγκαλιά χωρίς να κοστίζει τίποτα είναι αυτή που μπορεί να λυτρώσει πολλούς ανθρώπους από τα βάρη της ζωής και του Εαυτού τους, να τους κάνει να χαμογελάσουν με νόημα, να νιώσουν προστασία, αγάπη και φροντίδα.

Δοκιμάστε το!

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

Όταν ο Ζαρατούστρα έγινε τριάντα χρόνων, εγκατέλειψε τον τόπο του και τη λίμνη του κι ανέβηκε στα βουνά. Εκεί απόλαυσε το πνεύμα του και την μοναξιά του, και δεν κουράστηκε απ'αυτά για δέκα χρόνια. Μα στο τέλος η καρδιά του γύρισε, κι ένα πρωί σηκώθηκε με την αυγή, στάθηκε μπρος στον ήλιο και, έτσι του μίλησε:

"Ω σύ μεγάλο άστρο. Ποιά θα ήταν η ευτυχία σου, αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί για τους οποίους λάμπεις;
Ερχόσουνα εδώ ως την σπηλιά μου για δέκα χρόνια* θα είχες κουραστεί από το φως σου κι απ'το ταξίδι σου αυτό, χωρίς εμένα, τον αητό μου και το φίδι μου.
Αλλά εμείς σε περιμέναμε κάθε πρωί, παίρναμε το περίσσευμα σου και σ'ευλογούσαμε γι'αυτό.
Μα κοίταξε. Μου γίνε βάρος πια η σοφία μου και σα μια μέλισσα που μάζεψε μέλι πολύ, έχω ανάγκη από χέρια που ν'απλώνονται προς εμένα για να την πάρουν.
Θα μου άρεσε να τη δώσω, να τη μοιράσω, μέχρι που οι σοφότεροι από τους ανθρώπους, να γίνουν πάλι ευτυχείς μες τη μωρία τους, και οι φτωχοί να γίνουν ευτυχείς μέσα στα πλούτη τους.
Εν τέλει πρέπει να κατέβω προς τα βάθη, όπως κι εσύ που κάθε βράδυ, πηγαίνεις πίσω στη θάλασσα και φέρνεις το φως σου στον κάτω κόσμο, ω άστρο της υπέρτατης αφθονίας.
Όπως κι εσύ, πρέπει κι εγώ να δύσω, όπως το λεν κ' οι άνθρωποι που προς αυτούς πηγαίνω.
Λοιπόν, ευλόγησε με, γαλήνιο μάτι, εσύ που μπορείς να βλέπεις χωρίς φθόνο, ακόμα και την πιο μεγάλη ευτυχία.
Ευλόγησε την κούπα που θέλει να ξεχειλίσει, έτσι που τα νερά να ξεχυθούν από αυτήν χρυσά, αντανακλώντας τη χαρά σου, πάνω απ'ολόκληρο τον κόσμο.
Ω ναί. Αυτή η κούπα θέλει πάλι να αδειάσει κι ο Ζαρατούστρα θέλει πάλι να γίνει άνθρωπος."

Έτσι ξεκίνησε η κάθοδος του Ζαρατούστρα.


~Φρειδερίκος Νίτσε~

'' 2 ''

Χθες είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο ανακαινισμένο Παλλάς την πρώτη γενική πρόβα από την καινούργια δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τίτλο "2". Μετά από 5 χρόνια (και αφού μεσολάβησαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004), ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ολοκλήρωσε και ανέβασε χθες στο κοινό την παράσταση που έχει προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου και θα παρουσιάζεται για 20 παραστάσεις. Ωστόσο, φημολογείτε πως πιθανότατα να αυξηθεί ο κύκλος των παραστάσεων αφού τα εισιτήρια έχουν γίνει από τώρα ανάρπαστα!

Κατόπιν, όλο το team του Δημήτρη Παπαϊωάννου θα βγεί εκτός Ελλάδος και θα ανεβάσει την παράσταση σε αρκετές χώρες από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Ομολογώ πως το όλο αποτέλεσμα με άφησε άναυδο. Αν σκεφτεί κανείς πως μόνον οι πρόβες κράτησαν 14 ολόκληρους μήνες(?!), τότε είναι εύκολο να καταννοήσει κανείς και την δυσκολία του όλου εγχειρήματος πόσο μάλλον όταν μπορέσετε να δείτε αυτήν την καταπληκτική παράσταση από κοντά.

Από την αρχή του έργου η υποβλήτικη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα σε καρφώνει στην θέση σου. Μια μουσική που πηγαίνει "αγκαζέ" με τις σκηνές του έργου και ακολουθεί βήμα βήμα την αριστοτεχνική δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ηλεκτρονικοί industrial ήχοι με λυρισμό και άκρατο συναισθηματισμό σε απογειώνουν χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Όμως όπως η μουσική ταξιδεύει σε διαφορετικά ηχοχρώματα το ίδιο γίνεται και με την παράσταση. Στιγμές αστείες, καυστικές, σουρρεάλ, απόγνωσης, συναισθηματισμού, λύτρωσης και ελπίδας εναλλάσονται στο έργο σαν φωτογραφικά καρέ από 22 χορευτές που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για 1,5 ώρα. Μια πραγματικά δύσκολη παράσταση για τους performers αφού άπαξ και την παρακολουθήσετε μπορείτε να καταλάβετε αυτομάτως πως αυτό που κάνουν πάνω στην σκηνή και βγαίνει στον θεατή σαν εύκολο, πως το team για να φτάσει σε τέτοιο υψηλό εκτελεστικά επίπεδο χύθηκαν τόννοι ιδρώτα!

Αν και δεν υπάρχουν πολλοί διάλογοι, μιλάει με το παραπάνω η μουσική και τα σώματα των χορευτών. Μιλάνε τα συναισθήματα και τα νοήματα σε ένα ευρύ φάσμα εφόσον το ίδιο το έργο διαπραγματεύεται την εξελικτική ή όχι και τόσο εξελικτική τελικά πορεία των ανδρών από την παιδικότητα, εφηβεία και ενηλικίωση. Με όλα αυτά τα όνειρα, τις απογοητεύσεις, τις ανεκπλήρωτες αγάπες στην προσπάθεια της Μονάδας να βρει την μοναδικότητα της μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Μάζας που δομεί την Κοινωνία.

Μια πραγματικά εξαίσια και διαφορετική παράσταση για τα Ελληνικά δεδομένα αφού χρόνια τώρα παίζονται στο εξωτερικό αντίστοιχα θεατρικά projects με τεράστια παγκόσμια επιτυχία.

Την προτείνω ανεπιφύλακτα και πραγματικά εύχομαι να αρέσει στο ευρύ κοινό όσο μου άρεσε και μένα.

ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ

Δεν μπορεί, μέσα στο γύρο τον ατέλειωτο

του δούναι και μολών λαβέ

θα μου 'χεις πάρει δανεικά κάποια αισθήματα.

Δεν μπορεί, μέσα στα τόσα χρόνια των καπνών

κάποια φορά θα ξέμεινες κι εσύ από τσιγάρα.

Να μου δάνειζες τώρα μιαν ανταπόδοση

για δυό τρεις μέρες μιαν αγάπη.

Είμαι καλεσμένη σε κωμωδία κυκλική

και στην πρόσκληση τονίζεται

το ένδυμα να είναι αδιαφανές

δεν πρέπει να φεγγίζει το ανυπόφορο.

Θα στην επιστρέψω άθικτη.

Και να μεθύσω και να χυθώ απάνω της,

μη φοβάσαι, λεκέδες δεν αφήνει

ποτέ το αιώνιο στην αγάπη.

Για μια δυό μέρες έστω.

Να πάω καλοντυμένα δανεική

φανταχτερά θρυπτή κιμωλία

κρεμασμένη ματαιόδοξα

στο μπράτσο συνοδού μου σπόγγου.

Έστω και για μια μέρα.

Όχι αυτήν δεν θέλω αυτήν, όχι

την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει

η παλάμη σου αμέσως μόλις πέσει στη δική μου.

Την άλλην θέλω, εκείνην την άλλην την άλλη

την παράφορη που τρέφεις για κάποιον άλλον

πάλι εσύ και ικετεύεις

να σου δανείσει την αγάπη του

για μια δυό μέρες έστω όχι εκείνην,

όχι την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει

η παλάμη του αμέσως μόλις πέσει στη δική σου,

την άλλη που ζητάς την άλλη

εκείνη την παράφορη που τρέφει,

για κάποιον άλλον πάλι αυτός

και αλυσιδωτά τον ικετεύει

να του δανείσει μιαν αγάπη

για μία μέρα έστω, όχι την ελεήμονα

και πάει λέγοντας της θηριωδίας μας το άδοξον.

Μας εξυψώνει δανειστές

αυτό το ίδιο που μας σκύβει επαίτες του.

Πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ' ένα άλλο

πάντα εμείς μ' αυτό ερωτευμένοι.

Και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες.

~ Κική Δημουλά ~

Άντρες της Οκάς

Σε σένα αγοράκι που σε έμαθαν από μικρό πως το τσουτσούνι σου είναι το μαγικό ραβδάκι με το οποίο έχεις τη δύναμη να γαμήσεις τον πλανήτη.

Σε σένα που δεν τιμάς τα παντελόνια που φοράς και προτιμάς τις φούστες για να κάνουν κουμάντο στην ζωή σου.

Σε σένα που χάνεσαι σε παιχνίδια εξουσίας έχωντας για οδηγό τη Δύναμη και όχι την Αγάπη.

Σε σένα που υπηρετείς το "Εγώ" και δεν δίνεις δεκάρα για το βασίλειο του "Εμείς".

Σε σένα που εξουσιάζεσαι από το κάτω κέφαλι και αφήνεις το πάνω ακατοίκητο.

Σε σένα που δεν έχεις θυσιαστεί στον βωμό της αληθινής Φιλίας και αποδίδεις τιμές στις κοινωνικές παρτιτούρες του κώλου.

Σε σένα που έχεις κάνει τη γραβάτα υποκατάστατο ανδρισμού και κύρους ενώ δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως μια μέρα θα γίνει η αγχόνη σου.

Σε σένα που τις Κυριακές αφιερώνεσαι στην Στρογγυλή Θεά και δεν εννοείς να καταλάβεις πως είναι εξίσου Στρογγυλός όλος ο Κόσμος.

Σε σένα που ξοδεύεσαι σε επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για αυτοκίνητα, κινητά και ακίνητα.

Σε σένα που μισείς τις πουτάνες όταν όλη σου η ζωή είναι μια γκλαμουράτη πουτανιά.

Σε σένα που νομίζεις πως το Χρήμα αγοράζει τους πάντες και τα πάντα.

Σε σένα που αποφεύγεις να πεις ποιός πραγματικά είσαι αλλά διατυμπανίζεις το τι δουλειά κάνεις.

Σε σένα που φοβάσαι να κλάψεις και θεώρεις πως τα δάκρυα είναι για τις γυναίκες.

Σε σένα που προτιμάς να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο από ένα σπίτι θεωρώντας πως επειδή το αυτοκίνητο κυκλοφοριέται, σε προσέχουν και περισσότεροι.

Σε σένα που δεν είσαι αυτόφωτος αλλά περιμένεις να λάμψεις μέσα από μια όμορφη γυναίκα, μια κυριλέ δουλειά ή μια φανατισμένη ιδέα που θα δώσει νόημα στην μιζέρια σου.

Σε σένα που πιστεύεις πως όλος ο κόσμος χωράει στα αρχίδια σου και δεν διστάζεις σε κάθε ευκαιρία να το δηλώνεις κιόλας.

Σε σένα που δεν θες να παραδεχθείς αδυναμία, ευαισθησία, καλλιτεχνία από φόβο αμφισβήτησης του ανδρισμού σου.

Σε σένα που έχεις σκοτώσει μέσα σου ότι απέμεινε από την παιδικότητα σου και παίζεις τον μάγκα στον κόσμο των μεγάλων.

Σε σένα λοιπόν Άντρα της Οκάς είναι εξαιρετικά αφιερωμένο αυτό το Post.

Γυναίκες της Οκάς

Σε σένα κοριτσάκι που ξελογιάζεις τον εαυτό σου με την απαράμιλη γυναικεία φιλαρέσκεια που σ' έμαθαν να κουβαλάς μέσα σου από μικρό παιδί.

Σε σένα που αράζεις σαν άλλη Κλεοπάτρα στις καφετέριες ονειροπολώντας αυτοκρατορίες και δανεικά μεγαλεία.

Σε σένα που παρακολουθείς ευλαβικά Fashion Tv ανταλλάσοντας ναρκισσισμό με τις φίλες σου.

Σε σένα που έχεις για ονοματεπώνυμο το βόλεμα και την υπολογιστικότητα.

Σε σένα που όταν κοιτάζεις ανάμεσα στα πόδια έρχεσαι αντιμέτωπη με την ματαιοδοξία του ίδιου του φύλου σου.

Σε σένα που απεχθάνεσαι την ανωνυμία της προσωπικότητας σου και κυνηγάς να κοινωνήσεις δόξα & ταυτότητα μέσα από την επωνυμία των άλλων.

Σε σένα που λατρεύεις το χρώμα του χρήματος και έχεις λησμονήσει το χρώμα της Αγάπης.

Σε σένα που δεν αποδέχεσαι αυτό που πραγματικά είσαι αλλά προσπαθείς συνεχώς να βρεις μια θέση μέσα σε αυτό για το οποίο εξαρχής προοριζόσουν από το ίδιο το σύστημα.

Σε σένα που η γκλαμουριά είναι συνώνυμο της αξιοπρέπειας και της υγιής κοινωνικής καταξίωσης ώστε να μπορείς να εκτιμάς ορθά τους γύρω σου.

Σε σένα που δεν καταναλώνεις αλλά καταναλώνεσαι.

Σε σένα που θεωρείς αυτονόητα όλα όσα απαιτούν γενναιοδωρία ψυχής και πνεύματος.

Σε σένα που μαθαίνεις τι εστί ζωή από την τηλεόραση.

Σε σένα που μιμητίζεις απροκάλυπτα όση χυδαιότητα μπορεί να αντέξει το κορμί σου.

Σε σένα που απαιτείς να λάβεις όσα περισσότερα μπορείς χωρίς να δώσεις το παραμικρό.

Σε σένα που είσαι άλλη μια "γυναίκα με πάθος", αλωνίζοντας όμοια με περιοδεύων θίασο τα διάφορα happenings έχοντας παραμάσχαλα παντού και πάντα το Marie Claire.

Σε σένα που δεν μετρά το περιεχόμενο αν δεν έχει φανταχτερό και ακριβό περιτύλιγμα.

Σε σένα που συναντάσε παντού και αντιπροσωπεύεις επάξια πότε τον Λαό και πότε το Κολωνάκι.

Σε σένα που η femme fatal ιδιότητα σου από επιφανειακό Θύτη σε κάνει ένα πλήρες εκμεταλλεύσιμο Θύμα.

Σε σένα λοιπόν Γυναίκα της Οκάς είναι εξαιρετικά αφιερώμενο αυτό το Post.

ΟΛΑ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥΡΗ ΕΧΕΤΕ

ΞΕΚΑΥΛΩΣΑΤΕ ΠΑΛΙ

Awake

Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στα λόγια σου.
Στις πράξεις σου.
Δεν εννοώ κάτι αόριστο.
Δεν υπόσχομαι κάτι μικρό ή σαθρό.
Κινήσε μέσα στην μάζα και μοιάζεις με αυτήν ώστε να υπάρχει σαν φυτεμένος σπόρος στο χώμα της καρδιάς σου ότι σου θυμίζει κάτι από τον πάλιο άσχημο εαυτό σου.
Πάντα νιώθεις πως δεν είσαι αυτό που θα ήθελες να είσαι μα θυμάσαι ακόμη τον τόπο καταγωγής σου γνωρίζοντας τι είναι αυτό που ορίζει την υπάρξη σου.
Σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου ανάσα...
Όλα και Τίποτα.
Αυτό λατρεύω μικρέ μου άνθρωπε σε σένα...
την ομορφιά της αθωότητας, την αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζεις όλα αυτά τα καλά και τα κρυμμένα της καθημερινότητας σου.
Το χαμόγελο σου που υπόσχεται την σταθερότητα απέναντι στα πράγματα.
Τις ακλόνητες πεποιθήσεις σου που μόνο η Αγάπη μπορεί και τις ταπεινώνει.
Την γλύκα της νιότης που με τόση χάρη αρέσκεσαι να λατρεύεις αλλά και τα γηρατειά σου που από φόβο για τους στερνούς χτύπους της καρδιάς αποζητούν την διαχρονική παρέα στην ραχοκοκκαλιά της πλάτης του θανάτου.
Δεν σε μισώ κι άλλωστε πως θα μπορούσα να μισώ κάτι το οποίο μου μοιάζει έστω κατ'εικόνα σαν τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης;
Δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία διότι κάθε πρωΐ σε οικτήρει το κάθε κύτταρο μου.
Όσο κι αν νιώθω πως πάλι την επόμενη μέρα η πλειοψηφία εξ' αυτών θα έχει πεθάνει αφήνωντας θέση για κάποια άλλα κύτταρα αναγεννημένα από τις στάχτες των προηγούμενων ώστε έτσι να αντικαταστήσουν το Χθές με το Σήμερα.
Σε αγαπώ με τον τρόπο μου κι ας νομίζει ορισμένες φορές το Εγώ σου πως ο Τρόπος της Αγάπης ίσως είναι ο πλέον λανθάνων που μπορεί να υπάρχει μεταξύ ανθρώπων.

Asleep

Όλα μοιάζουν καινούργια στα μάτια μου.
Ένας διαφορετικός κόσμος ξετυλίγεται τα βράδια μπρος μου.
Περπατώντας της ζωής το σκοτεινό το μονοπάτι συναντάς ανθρώπους που εύκολα σου δημιουργούν την εντύπωση πως δεν υπάρχουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ταγμένοι κατά κάποιο τρόπο στην αγκαλιά της νύχτας αποφεύγοντας έτσι το φως της μέρας και τις χιλιοειπώμενες ιστορίες της επαναληπτικής πραγματικότητας που βιώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Μια περίεργη ερωτική σχέση γεννιέται από ανθρώπους που δεν τους αφορά η λεωφόρος της αυγής και νιώθουν πως τα μαύρα ρούχα της νύχτας ταιριάζουν καλύτερα στις ψυχές τους. Καπνισμένα βλέμματα ξεπροβάλουν σε κάθε ευκαιρία πίσω από prive γωνιές και με κοιτούν με μια εξεταστική απορία αφού ενώ μοιάζουν να πίστευουν πως ο Αθηναϊκός Χειμώνας έχει μπεί για τα καλά στις καρδιές των ανθρώπων εγώ χρόνια τώρα φοράω Καλοκαιρινή αύρα στο παράστημα μου κάνοντας περιστασιάκους γητευτές αλόγων να με ρωτούν από που ήρθα, τι γυρεύω εδώ και προς τα που πηγαίνω. Απαντώ με ξανθωπά στάχια στα μαλλιά, αφήνωντας παιχνιδιάρικα χαμόγελα να ταΐζουν τα ονειρικά υποσχόμενα τοπία σε κάθε λογής αλησμόνητες εμπειρίες της μιας βραδιάς.

Ο Χρόνος χάνεται, οι δείχτες των ρολογιών αρνούνται πεισματικά να προχωρήσουν προς τα μπρος και όλα πάλλονται στον ίδιο ρυθμό με ηχοχρώματα και δονήσεις που θες δεν θες παρασύρουν την Αύρα σου να λιώνει στην πίσσα της φωτιάς που κατοικεί στην φαντασίωση μιας βραδινής οπτασίας που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της λύτρωσης από τον πιο σκοτεινό σου ανεκπλήρωτο φόβο ή ελπίδα...