'' 2 ''

Χθες είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο ανακαινισμένο Παλλάς την πρώτη γενική πρόβα από την καινούργια δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τίτλο "2". Μετά από 5 χρόνια (και αφού μεσολάβησαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004), ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ολοκλήρωσε και ανέβασε χθες στο κοινό την παράσταση που έχει προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου και θα παρουσιάζεται για 20 παραστάσεις. Ωστόσο, φημολογείτε πως πιθανότατα να αυξηθεί ο κύκλος των παραστάσεων αφού τα εισιτήρια έχουν γίνει από τώρα ανάρπαστα!

Κατόπιν, όλο το team του Δημήτρη Παπαϊωάννου θα βγεί εκτός Ελλάδος και θα ανεβάσει την παράσταση σε αρκετές χώρες από όλες τις γωνιές του κόσμου.

Ομολογώ πως το όλο αποτέλεσμα με άφησε άναυδο. Αν σκεφτεί κανείς πως μόνον οι πρόβες κράτησαν 14 ολόκληρους μήνες(?!), τότε είναι εύκολο να καταννοήσει κανείς και την δυσκολία του όλου εγχειρήματος πόσο μάλλον όταν μπορέσετε να δείτε αυτήν την καταπληκτική παράσταση από κοντά.

Από την αρχή του έργου η υποβλήτικη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα σε καρφώνει στην θέση σου. Μια μουσική που πηγαίνει "αγκαζέ" με τις σκηνές του έργου και ακολουθεί βήμα βήμα την αριστοτεχνική δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ηλεκτρονικοί industrial ήχοι με λυρισμό και άκρατο συναισθηματισμό σε απογειώνουν χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Όμως όπως η μουσική ταξιδεύει σε διαφορετικά ηχοχρώματα το ίδιο γίνεται και με την παράσταση. Στιγμές αστείες, καυστικές, σουρρεάλ, απόγνωσης, συναισθηματισμού, λύτρωσης και ελπίδας εναλλάσονται στο έργο σαν φωτογραφικά καρέ από 22 χορευτές που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για 1,5 ώρα. Μια πραγματικά δύσκολη παράσταση για τους performers αφού άπαξ και την παρακολουθήσετε μπορείτε να καταλάβετε αυτομάτως πως αυτό που κάνουν πάνω στην σκηνή και βγαίνει στον θεατή σαν εύκολο, πως το team για να φτάσει σε τέτοιο υψηλό εκτελεστικά επίπεδο χύθηκαν τόννοι ιδρώτα!

Αν και δεν υπάρχουν πολλοί διάλογοι, μιλάει με το παραπάνω η μουσική και τα σώματα των χορευτών. Μιλάνε τα συναισθήματα και τα νοήματα σε ένα ευρύ φάσμα εφόσον το ίδιο το έργο διαπραγματεύεται την εξελικτική ή όχι και τόσο εξελικτική τελικά πορεία των ανδρών από την παιδικότητα, εφηβεία και ενηλικίωση. Με όλα αυτά τα όνειρα, τις απογοητεύσεις, τις ανεκπλήρωτες αγάπες στην προσπάθεια της Μονάδας να βρει την μοναδικότητα της μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της Μάζας που δομεί την Κοινωνία.

Μια πραγματικά εξαίσια και διαφορετική παράσταση για τα Ελληνικά δεδομένα αφού χρόνια τώρα παίζονται στο εξωτερικό αντίστοιχα θεατρικά projects με τεράστια παγκόσμια επιτυχία.

Την προτείνω ανεπιφύλακτα και πραγματικά εύχομαι να αρέσει στο ευρύ κοινό όσο μου άρεσε και μένα.