Asleep

Όλα μοιάζουν καινούργια στα μάτια μου.
Ένας διαφορετικός κόσμος ξετυλίγεται τα βράδια μπρος μου.
Περπατώντας της ζωής το σκοτεινό το μονοπάτι συναντάς ανθρώπους που εύκολα σου δημιουργούν την εντύπωση πως δεν υπάρχουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ταγμένοι κατά κάποιο τρόπο στην αγκαλιά της νύχτας αποφεύγοντας έτσι το φως της μέρας και τις χιλιοειπώμενες ιστορίες της επαναληπτικής πραγματικότητας που βιώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Μια περίεργη ερωτική σχέση γεννιέται από ανθρώπους που δεν τους αφορά η λεωφόρος της αυγής και νιώθουν πως τα μαύρα ρούχα της νύχτας ταιριάζουν καλύτερα στις ψυχές τους. Καπνισμένα βλέμματα ξεπροβάλουν σε κάθε ευκαιρία πίσω από prive γωνιές και με κοιτούν με μια εξεταστική απορία αφού ενώ μοιάζουν να πίστευουν πως ο Αθηναϊκός Χειμώνας έχει μπεί για τα καλά στις καρδιές των ανθρώπων εγώ χρόνια τώρα φοράω Καλοκαιρινή αύρα στο παράστημα μου κάνοντας περιστασιάκους γητευτές αλόγων να με ρωτούν από που ήρθα, τι γυρεύω εδώ και προς τα που πηγαίνω. Απαντώ με ξανθωπά στάχια στα μαλλιά, αφήνωντας παιχνιδιάρικα χαμόγελα να ταΐζουν τα ονειρικά υποσχόμενα τοπία σε κάθε λογής αλησμόνητες εμπειρίες της μιας βραδιάς.

Ο Χρόνος χάνεται, οι δείχτες των ρολογιών αρνούνται πεισματικά να προχωρήσουν προς τα μπρος και όλα πάλλονται στον ίδιο ρυθμό με ηχοχρώματα και δονήσεις που θες δεν θες παρασύρουν την Αύρα σου να λιώνει στην πίσσα της φωτιάς που κατοικεί στην φαντασίωση μιας βραδινής οπτασίας που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της λύτρωσης από τον πιο σκοτεινό σου ανεκπλήρωτο φόβο ή ελπίδα...