Έρημος

Έρημος...το απόλυτο τίποτα να με κυκλώνει.
Βρισκόμουν όρθιος στη μέση μιας διασταύρωσης. Εκεί ακριβώς που τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα έμοιαζαν να τέμνονται με επίκεντρο και κοινή κατάληξη εμένα. Κοιτούσα Βορρά-Νότο-Ανατολή-Δύση χωρίς να είμαι σε θέση να διακρίνω μια διαφορά στο τοπίο που με περιβάλει ώστε να μπορώ να πω με σιγουριά από που έρχομαι και προς τα που πηγαίνω. Κανένας θάμνος, κανένα ζώο τριγύρω, κανένα σημείο ζωής ή εν γένη σημάδι που αν μη τι άλλο θα δήλωνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πως δεν είμαι μόνος στην μέση του πουθενά. Έβαλα το χέρι στην τσέπη. Ψαχουλεύοντας μάταια συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν είχα πυξίδα στην πορεία της ζωής μου και αυτό κάπως με σόκαρε.
"Ταξιδεύω τόσα χρόνια σε όλες τις γωνιές της γης, έχω βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη, επιβίωσα από χίλιους δυο κινδύνους και μόλις τώρα ανακαλύπτω πως δεν έχω πυξίδα! Πως είναι δυνατόν ρε γαμώτο;", σκέφτηκε ένα μέρος του μυαλού μου. Η σκέψη, που δεν υπακούει στους φυσικούς νόμους, σαν σκανδάλη έστρεψε τα μάτια μου προς τον ουρανό και αντίκρισα τον ήλιο να με καρφώνει με τις καυτές αχτίδες του.
"Να μια πρώτης τάξεως πυξίδα. Που θα με βγάλει όμως;", αναρωτήθηκα.

Γρήγορα όμως αποτραβήχτηκα από τα μέσα μου καθώς από βόρεια μακρινά είδα να σέρνεται με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος μου κάτι που έμοιαζε σαν ερπετό κάτω από την άμμο. Όσο πλησίαζε όμως γινόταν και μεγαλύτερο σε όγκο σε τέτοιο βαθμό που όταν πλέον έφτασε πολύ κοντά μου, είχε γίνει ένας μικρός αμμόλοφος σε μέγεθος περίπου 2 μέτρων. Ένας ξαφνικός άνεμος δεν μου άφησε περιθώριο να προσπαθήσω να χωρέσω στα μάτια μου αυτό που ήρθε από τόσο μακριά και σταμάτησε εμπρός μου καθώς το αεράκι μεταμορφώθηκε γρήγορα σε έναν μανιασμένο άνεμο που χτυπούσε αλύπητα τον μικρό αμμόλοφο που μόλις είχε έρθει στο διάβα μου. Ο αγέρας κράτησε σε τέτοιο σημείο που ο αμμόλοφος είχε ισοπεδωθεί και από μέσα του ξεπετάχτηκε ένα αλλόκοτο και περίεργο πλάσμα. Χτυπημένος από τον ανελέητο αέρα που λες και εκδηλώθηκε και σταμάτησε αυτοβούλως εκείνη την στιγμή, παραπάτησα δυο βήματα προς τα πίσω σοκαρισμένος από το πλάσμα που στεκόταν σε απόσταση αναπνοής από μένα κι έπεσα ανάσκελα λες και το σώμα μου δεν άντεχε την επιβλητικότητα της παρουσία του.

Πλέον καθαρά μπορούσα να δω τώρα ένα εξωγήινο ον που έμοιαζε σε κάτι σαν σαύρα μεγαλύτερη του ανθρώπου. Ένα κεφάλι που έδειχνε ίδιο με αυτό ενός προϊστορικού βροντόσαυρου με κοιτούσε με άδειο βλέμμα καθώς η γλώσσα του ξεπρόβαλε εξερευνητικά έξω από το στόμα του με τρόπο φιδίσιο. Στημένο πάνω στην ουρά του, και χωρίς πόδια, ίδιο με κόμπρα που χορεύει στην φλογέρα ενός Ινδού κούνησε τα 2 τεράστια φτερά του που θαρρείς πως ήταν ίδια με αυτά που έχουν οι νυχτερίδες αφού και αυτά μαζί με το υπόλοιπο σώμα ήταν χωρίς γούνα ή τρίχωμα. Μια διαφανής, λεπτοφυής κολλώδης μάζα ήταν το μόνο πράγμα που βάσταγε τα σπλάχνα του πλάσματος να μην ξεχυθούν προς τα έξω. Πρέπει να είχα μείνει απόλυτα πετρωμένος και αβοήθητος αφού κατάφερα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου τουλάχιστον μετά από ένα λεπτό περίπου. Τότε ήταν που ακούστηκε μια φωνή που περισσότερο έμοιαζε να αστράφτει σαν βροντή από τον ουρανό παρά να βγαίνει μέσα από αυτό το Ον.

-"Τι κάνεις Εδώ;", έτσι νομίζω ότι ακούστηκε στα αυτιά μου μια τρελή ανακατωσούρα από ήχους-συλλαβές και ρόγχους. Μάλιστα, σίγουρα θα έπαιρνε κανείς όρκο πως με βεβαιότητα εκεί μπροστά του έβλεπε ένα μυθικό θηρίο να ξερνάει σαν εμετό τις ίδιες τις λέξεις!
-"..."
-"Τι κάνεις μέσα στην Έρημο μου;", η πρόταση έσκασε σαν κεραυνός στα αυτιά μου με μια ηχώ που επαναλαμβανόταν ως την τελευταία της συλλαβή ενώ το ίδιο το πλάσμα αυτή τη φορά έκανε κάποιες συσπάσεις με το φιδίσιο σώμα του σαν να προσπαθούσε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει τις λέξεις μέσα του.
-"Είσαι ο Θεός;", αυτό βρήκα μόνο να ψελλίσω λες και βρισκόμουν σε έκσταση. Τόση δύναμη κυοφορούσε ο Λόγος του που αν δεν υπήρχε αυτό το Ον ολοζώντανο μπροστά μου δεν θα χρειαζόταν καν τέτοια ερώτηση.
-"Τι σημαίνει Θεός;", κι ενώ έσβηνε αργά αργά η ηχώ της πρότασης σαν καπνός στην ατμόσφαιρα, το Ον έφτυσε μόνο την λέξη Θεός επιδεικτικά από το στόμα του σαν να με κορόιδευε για την ερώτηση μου.
-"Είναι η Δύναμη της Αγάπης που ορίζει τον ίδιο τον άνθρωπο και το σύμπαν, αυτό που βλέπουμε και καταλαβαίνουμε με τις 5 μας αισθήσεις σαν την υλική Του αντανάκλαση, αυτό που νιώθει το κάθε μόριο της Ύπαρξης μας όταν είμαστε Αγάπη, αυτό...", από την ταραχή μου θα μπορούσα να το διατυπώσω με χίλιους δυο τρόπους αν δεν πάγωνε το αίμα μου ένας βαθύς ρόγχος του ερπετού που μάλλον με αυτόν τον τρόπο διαφωνούσε μαζί μου.
-"Δεν έχω συναντήσει ποτέ Θεό ή Άνθρωπο", δήλωσε το εξωγήινο Ον και άφησε έναν ήχο αόριστου σφυριχτού γουργουρητού να συνοδεύσει τα λόγια του καθώς οι λέξεις επαναλαμβάνονταν πρώτα μέσα στο κεφάλι μου με τέτοιο τρόπο που είχα την εντύπωση πως πλέον το Ον επικοινωνούσε μαζί μου μέσω τηλεπάθειας.
-"Κανείς και τίποτα δεν έχει υπάρξει Εδώ. Ακόμα και αυτό που αντιλαμβάνεσαι και εισπράττεις ως Τρισδιάστατη Εικόνα δεν είναι υπαρκτό και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εσύ έχεις εντυπώσει μέσα σου σαν απέραντη Έρημο. Ούτε εγώ φυσικά έχω την μορφή που σου λένε τα μάτια σου. Έχω την μορφή που εσύ μου έδωσες σαν υποσυνείδητη έννοια των Φόβων σου".
Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Άκουγα και δεν άκουγα αυτά που αποκαλύπτονταν μέσα στο κεφάλι μου. Ήμουν χαμένος...
-"Χάθηκα...", είπα χωρίς κουράγιο και σε απολογητικό ύφος επτασφράγιστης ομολογίας συνέχισα να εξωτερικεύω μεγαλόφωνα τις σκόρπιες σκέψεις μου σαν να ήμουν μόνος,
-"Ταξίδευα για καιρό. Περπάτησα και στις 5 Ηπείρους και μετά ένιωσα πως δεν με χωρά η Γη. Σε κάποια φάση του ταξιδιού μου βρέθηκα σε μια διασταύρωση στην μέση της Ερήμου με τέσσερα μονοπάτια να απλώνονται στο πουθενά! Χάθηκα..."
-"Έχεις 4 ευκαιρίες προς την Απελευθέρωση του Εαυτού. Ένα μονοπάτι για την κάθε ζωή. Σου απομένουν 4 τελευταίες ζωές ώστε να αποδεχθείς πως όλα τα μονοπάτια στο ίδιο προορισμό βγάζουν. Κοίταξε να πορευτείς με την Χάρη του Απερίγραπτου ειδάλλως θα πρέπει να ξανασυναντηθούμε στο προσεχές μέλλον...", με πρόσταξε η Φωνή καθώς έσβηναν και οι τελευταίες λέξεις που έμοιαζαν σαν να λένε "...Διόλου τυχαίως την επόμενη φορά".

Κατόπιν, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η Τετάρτη με καλημέρισε με τόσο επίπονη ζαλάδα που υποχρεώθηκα να μείνω πολύ ώρα ακόμη στο κρεβάτι ώστε να συνειδητοποιήσω πως είχα δει ακόμη ένα όνειρο.