Μέσα στο σκοτεινό τίποτα φασματικά απρόσωπα προσωπεία με χαιρετούν στη είσοδο. Δεν ξέρω τι να κάνω τα χέρια μου και τα αφήνω κρεμασμένα στον τοίχο σαν ξεχαρβαλωμένη μαριονέτα. Με ρώτα μια αιματοβαμμένη κοπέλα αν έχω να αφήσω τίποτα στην γκαρνταρόμπα. Κοιτάζω πάνω μου και μετά χαράς της δίνω να φυλάξει για μερικές ώρες το κεφάλι μου. Κάνω μεταβολή προς το ηχείο. Στέκομαι ακέφαλος κάτω από ένα τεράστιο ηχείο και αφήνω ότι τρύπιο υπάρχει μέσα μου να το μπαλώσει η μουσική έστω για λίγο.
Διψάω ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Όχι, όχι...σίγουρα διψάω. Θέλω κάτι να πιω επειγόντως. Οτιδήποτε.
Φτάνει να δροσίσω την φωτιά που καίει μέσα μου.
Ένα ποτήρι προσπερνά τα μάτια μου και μια φωνή μου ψιθυρίζει στο αυτί
"Πιες από το δικό μου ποτήρι, είναι Πυρωμένο νερό. Με αυτό θα βάλεις πυρκαγιά στην νύχτα κι όταν καείς από άκρη σε άκρη μαζί της, θα ελευθερώσω τις στάχτες σου στις τέσσερις γωνιές του ανέμου και θα φωνάξω δυνατά το όνομα σου για να χαθεί κι αυτό για πάντα"
Με κοιτά με κείνο το υπέροχα πρόστυχο καυλωμένο ύφος που μόνο το άπειρο μπορεί να το μετριάσει στο ανθρώπινο μέτρο.
Παίρνω το ποτήρι και την καρφώνω στα μάτια.
"Το υπόσχεσαι;"
"Κάθε βράδυ", μου νιαουρίζει και τρίβεται πάνω μου σαν ναζιάρικο γατί.
"Αυτό μου φτάνει", φτύνει το στόμα μου και πίνω μονομιάς όλο το Πυρωμένο νερό. Μια καυτή λαίλαπα ξέσπασε στα σωθικά μου και με έκανε να αφήσω έναν δαχτυλίδι καπνού από τα ρουθούνια σαν θυμωμένος δράκος.
"Διψάς κι άλλο;", ακούμπησε στα χείλη της το ποτήρι και για μια στιγμή θα ορκιζόμουν πως είδα το γυαλί να λιώνει στο άγγιγμα της!
Με μια αργή κίνηση έφερα το δάχτυλο μου στα χείλη της θέλοντας να δω αν θα καώ κι εγώ. Στο άγγιγμα των χειλιών της το δάχτυλο μου ένιωσε ένα μούδιασμα από το κρύο και το ένιωσα να μουδιάζει όλο και πιο πολύ λες και το είχα βουτήξει σε σακούλα με πάγο.
"Όχι όσο εσύ", της είπα το ίδιο παγερά και πήγα προς το μπαρ.
Πίσω από το μπαρ στεκόταν ένας τεράστιος τύπος όμοιος με γίγαντα στο παράστημα. Ξυρισμένο κρανίο, ξανθωπό μυτερό μούσι μέχρι το στέρνο κι ένα μαύρο αμάνικο μπλουζάκι φιγουράριζε δύο τεράστια μπράτσα τίγκα στα tattoos. Θύμαμαι να προσέχω συγκεκριμένα ένα κοντά στον δεξιό καρπό που έγραφε σε στυλ βραχιολιού <+Dog is God+>. Ο μπάρμαν στεκόταν ακίνητος σαν σφίγγα με τα χέρια ακουμπησμένα στον πάγκο όταν η φωνή του, που ήταν πιο συμπαγής από την δυνατή μουσική, διέκοψε βίαια τους συλλογισμούς μου.
"Τι να βάλω;", άχρωμη φωνή που άνετα θα μπορούσες να σκεφτείς πως δεν ανήκει σε άνθρωπο αλλά σε ρομπότ.
"Ένα Πυρωμένο νερό"
"Δεν παίζει σε κανένα μαγαζί τέτοιο ποτό φίλε. Άλλο;", μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα. Πόσο μάλλον αντίρρηση. Έστρεψα όλη την ενέργεια μου προς τον μπάρμαν και τον κοίταξα κατάματα.
"Βάλε μου τότε ότι πίνει ο Θεός", του είπα με σοβαρό τόνο και με τέτοιο ύφος που δεν χώραγε χιούμορ. Ο μπάρμαν για μια στιγμή γούρλωσε τα μάτια του σαστισμένος και έπειτα ξαναβρίσκοντας τον αυτοέλεγχο του μου αποκρίθηκε με αδιάφορο στυλ.
"Sorry φίλε αλλά δεν τον έχω σερβίρει ποτέ για να ξέρω τι πίνει", μου γάβγισε κατάμουτρα και άφησε ένα σαρδόνιο χαμόγελο να φανεί στο πρόσωπο του.
"Για αυτό δεν ξέρεις τότε το Πυρωμένο νερό φίλτατε", του είπα χαμογελαστά ενώ τον έβλεπα να κοκκινίζει από θυμό καθώς του γυρνούσα την πλάτη πηγαίνοντας να αράξω κάτω από ένα ηχείο σε μια σκοτεινή γωνιά με ένα Jin & Tonic στο χέρι.
Το ηχείο ξερνάει από Stone Roses το "I wanna be Adored" ενώ εγώ την ίδια στιγμή μουρμουρίζω από Τρύπες...
"Απόψε βλέπω καθαρά
τους γρίφους και τις λύσεις
στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά
όλες οι απαντήσεις"
Ένας χάχας τυπάκος κάθεται παραδίπλα με μια trendy γκομενίτσα με γυαλάκια. Ακούγοντας το ρεφρέν από το "Όλες οι Απαντήσεις", γυρνά και με κοιτά επίμονα. Προς το μέρος μου κοιτάζει και η τύπισσα που μέχρι εκείνη την στιγμή το μοναδικό της μέλημα ήταν να ταλαιπωρήσει όσο πιο επίμονα μπορούσε μια τσίχλα που είχε φυλακίσει στο στόμα της.
"Δεν παίζει να βάλει Τρύπες φίλε", μου λέει εν μέσω χαχανητών και με ένα υφάκι στο πρόσωπο που μου θύμιζε πεινασμένη ύαινα.
"Στ'αρχίδια μου", ακούω το στόμα μου να λέει καθώς δεν κοιτώ αυτόν αλλά την γκομενίτσα η οποία αυτομάτως έχει σταματήσει να μασουλά εκείνη την γαμωτσίχλα και με κοιτά μέσα από τα γυαλάκια της με απορία. Ταυτοχρόνως και κατά διαβολική σύμπτωση(;) ακούγεται από τα ηχεία το "Δεν χωράς πουθενά" από Τρύπες και σηκώνομαι όρθιος να χορέψω. Ο τυπάκος αρπάζει την δικιά του από το χέρι και φεύγει από κοντά μου.
"Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή"
"Τότε τι Θαύμα", τραγουδώ και χορεύω σαν εκστασιασμένος δερβίσης.
"Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά πουθενά πουθενά"
"Στ'αρχίδια μου...", ξαναλέω αυτή την φορά από μέσα μου. Ανοίγοντας τα μάτια βλέπω αυτήν την τύπισσα να κάθεται στο μπαρ και να με κοιτά με κείνη τη σπίθα στο βλέμμα, ίδια με αυτή του κυνηγού που στιγμιαία ερωτεύεται την ελευθερία του θηράματος και αναγκαστικά αποφασίζει να το σκοτώσει για να το κάνει για πάντα δικό του. Κατευθύνομαι προς το μέρος της και πριν προλάβω να της μιλήσω μου έχει προτείνει το ποτήρι της.
"Που το βρήκες εσύ αυτό; Ο μπάρμαν μου είπε ότι δεν παίζει τέτοιο ποτό πουθενά στον κόσμο", της είπα με φανερή έκπληξη και παράπονο. Μου έσκασε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και είπε με καθησυχαστικό τόνο,
"Δεν ξέρουν από ποτά αυτοί. Είναι πολύ καλύτεροι για σωματοφύλακες. Σε φτιάχνουν οι Τρύπες;", μου είπε με διερευνητικό τρόπο που περισσότερο έμοιαζε με κατηγορηματική δήλωση παρά με ερώτηση.
"Είναι μεγάλη ιστορία...όλοι μπαλωμένοι δεν κυκλοφορούμε άλλωστε;", είπα με απρόθυμο ύφος για περαιτέρω ανάλυση και συνέχισα αλλάζοντας την κουβέντα,
"Ξέρεις πιο τραγούδι τους θα σου αφιέρωνα χωρίς δεύτερη σκέψη και είμαι σίγουρος πως σου πάει;"
"ΜΑΣ πάει θέλεις να πεις", με διορθώνει με νόημα.
"Έστω. Πιθανόν, μοιάζουμε πολύ περισσότερο από ότι νόμιζα εξαρχής", και συνέχισα χωρίς να την αφήσω να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί μου,
"Θα σου αφιέρωνα το "Βραδινή Πλάνη", φυσικά, από Τρύπες", της είπα χαμογελαστά και έκανα να φύγω.
"Που πας;", ένιωσα το χέρι της παγωμένο να βρίσκει κράτημα πάνω στην ζέση του κορμιού μου και να μένει εκεί γαντζωμένο.
"Θα περάσω από την γκαρνταρόμπα να πάρω το κεφάλι μου και μετά λέω να πάω σπίτι", της είπα με ένα αδιάφορο στυλ αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι καθώς αντικρουόμενα συναισθήματα πάλευαν λυσσασμένα μέσα μου.
"Να έρθω μαζί σου;", λες και έφτασε η πρόταση με καθυστέρηση στα αυτιά μου ενώ ένιωθα το κορμί μου να δονείται από τη δύναμη της ενέργειας που κυοφορούσε τούτη η παράκληση. Έσφιξα ανάμεσα στα δόντια μου το Πάθος και της είπα με μετάνοια.
"Όχι απόψε".
Το πρωί με βρήκε να γράφω με σπρέι έξω από το μπαρ τους παρακάτω στίχους:
"Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας
ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς
κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας
σφηνώνουν σ' άδειους καιρούς
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
ΜΟΝΟΙ γλυκοφιλάμε το σκοτάδι
Aνέραστες σβήνουν οι ηδονές μας
μαυρίζουν διψασμένα κορμιά
κι οι ψεύτικες, τρομαγμένες φωνές μας
γκρεμίζουν τείχη φανταστικά
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
ΜΟΝΟΙ γλυκοφιλάμε το σκοτάδι
Όταν ο χώρος με κυκλώνει σαν πνεύμα
με καθηλώνει η αλήθεια που σπρώχνω
καθώς αγγίζω το πιο όμορφο ψέμα
ΤΕΛΕΙΩΝΩ."
Διψάω ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Όχι, όχι...σίγουρα διψάω. Θέλω κάτι να πιω επειγόντως. Οτιδήποτε.
Φτάνει να δροσίσω την φωτιά που καίει μέσα μου.
Ένα ποτήρι προσπερνά τα μάτια μου και μια φωνή μου ψιθυρίζει στο αυτί
"Πιες από το δικό μου ποτήρι, είναι Πυρωμένο νερό. Με αυτό θα βάλεις πυρκαγιά στην νύχτα κι όταν καείς από άκρη σε άκρη μαζί της, θα ελευθερώσω τις στάχτες σου στις τέσσερις γωνιές του ανέμου και θα φωνάξω δυνατά το όνομα σου για να χαθεί κι αυτό για πάντα"
Με κοιτά με κείνο το υπέροχα πρόστυχο καυλωμένο ύφος που μόνο το άπειρο μπορεί να το μετριάσει στο ανθρώπινο μέτρο.
Παίρνω το ποτήρι και την καρφώνω στα μάτια.
"Το υπόσχεσαι;"
"Κάθε βράδυ", μου νιαουρίζει και τρίβεται πάνω μου σαν ναζιάρικο γατί.
"Αυτό μου φτάνει", φτύνει το στόμα μου και πίνω μονομιάς όλο το Πυρωμένο νερό. Μια καυτή λαίλαπα ξέσπασε στα σωθικά μου και με έκανε να αφήσω έναν δαχτυλίδι καπνού από τα ρουθούνια σαν θυμωμένος δράκος.
"Διψάς κι άλλο;", ακούμπησε στα χείλη της το ποτήρι και για μια στιγμή θα ορκιζόμουν πως είδα το γυαλί να λιώνει στο άγγιγμα της!
Με μια αργή κίνηση έφερα το δάχτυλο μου στα χείλη της θέλοντας να δω αν θα καώ κι εγώ. Στο άγγιγμα των χειλιών της το δάχτυλο μου ένιωσε ένα μούδιασμα από το κρύο και το ένιωσα να μουδιάζει όλο και πιο πολύ λες και το είχα βουτήξει σε σακούλα με πάγο.
"Όχι όσο εσύ", της είπα το ίδιο παγερά και πήγα προς το μπαρ.
Πίσω από το μπαρ στεκόταν ένας τεράστιος τύπος όμοιος με γίγαντα στο παράστημα. Ξυρισμένο κρανίο, ξανθωπό μυτερό μούσι μέχρι το στέρνο κι ένα μαύρο αμάνικο μπλουζάκι φιγουράριζε δύο τεράστια μπράτσα τίγκα στα tattoos. Θύμαμαι να προσέχω συγκεκριμένα ένα κοντά στον δεξιό καρπό που έγραφε σε στυλ βραχιολιού <+Dog is God+>. Ο μπάρμαν στεκόταν ακίνητος σαν σφίγγα με τα χέρια ακουμπησμένα στον πάγκο όταν η φωνή του, που ήταν πιο συμπαγής από την δυνατή μουσική, διέκοψε βίαια τους συλλογισμούς μου.
"Τι να βάλω;", άχρωμη φωνή που άνετα θα μπορούσες να σκεφτείς πως δεν ανήκει σε άνθρωπο αλλά σε ρομπότ.
"Ένα Πυρωμένο νερό"
"Δεν παίζει σε κανένα μαγαζί τέτοιο ποτό φίλε. Άλλο;", μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε κουβέντα. Πόσο μάλλον αντίρρηση. Έστρεψα όλη την ενέργεια μου προς τον μπάρμαν και τον κοίταξα κατάματα.
"Βάλε μου τότε ότι πίνει ο Θεός", του είπα με σοβαρό τόνο και με τέτοιο ύφος που δεν χώραγε χιούμορ. Ο μπάρμαν για μια στιγμή γούρλωσε τα μάτια του σαστισμένος και έπειτα ξαναβρίσκοντας τον αυτοέλεγχο του μου αποκρίθηκε με αδιάφορο στυλ.
"Sorry φίλε αλλά δεν τον έχω σερβίρει ποτέ για να ξέρω τι πίνει", μου γάβγισε κατάμουτρα και άφησε ένα σαρδόνιο χαμόγελο να φανεί στο πρόσωπο του.
"Για αυτό δεν ξέρεις τότε το Πυρωμένο νερό φίλτατε", του είπα χαμογελαστά ενώ τον έβλεπα να κοκκινίζει από θυμό καθώς του γυρνούσα την πλάτη πηγαίνοντας να αράξω κάτω από ένα ηχείο σε μια σκοτεινή γωνιά με ένα Jin & Tonic στο χέρι.
Το ηχείο ξερνάει από Stone Roses το "I wanna be Adored" ενώ εγώ την ίδια στιγμή μουρμουρίζω από Τρύπες...
"Απόψε βλέπω καθαρά
τους γρίφους και τις λύσεις
στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά
όλες οι απαντήσεις"
Ένας χάχας τυπάκος κάθεται παραδίπλα με μια trendy γκομενίτσα με γυαλάκια. Ακούγοντας το ρεφρέν από το "Όλες οι Απαντήσεις", γυρνά και με κοιτά επίμονα. Προς το μέρος μου κοιτάζει και η τύπισσα που μέχρι εκείνη την στιγμή το μοναδικό της μέλημα ήταν να ταλαιπωρήσει όσο πιο επίμονα μπορούσε μια τσίχλα που είχε φυλακίσει στο στόμα της.
"Δεν παίζει να βάλει Τρύπες φίλε", μου λέει εν μέσω χαχανητών και με ένα υφάκι στο πρόσωπο που μου θύμιζε πεινασμένη ύαινα.
"Στ'αρχίδια μου", ακούω το στόμα μου να λέει καθώς δεν κοιτώ αυτόν αλλά την γκομενίτσα η οποία αυτομάτως έχει σταματήσει να μασουλά εκείνη την γαμωτσίχλα και με κοιτά μέσα από τα γυαλάκια της με απορία. Ταυτοχρόνως και κατά διαβολική σύμπτωση(;) ακούγεται από τα ηχεία το "Δεν χωράς πουθενά" από Τρύπες και σηκώνομαι όρθιος να χορέψω. Ο τυπάκος αρπάζει την δικιά του από το χέρι και φεύγει από κοντά μου.
"Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα
Αν δε σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή
Αν δε χώρας μέσα σε μια ονειροπαγίδα
Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή"
"Τότε τι Θαύμα", τραγουδώ και χορεύω σαν εκστασιασμένος δερβίσης.
"Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά πουθενά πουθενά"
"Στ'αρχίδια μου...", ξαναλέω αυτή την φορά από μέσα μου. Ανοίγοντας τα μάτια βλέπω αυτήν την τύπισσα να κάθεται στο μπαρ και να με κοιτά με κείνη τη σπίθα στο βλέμμα, ίδια με αυτή του κυνηγού που στιγμιαία ερωτεύεται την ελευθερία του θηράματος και αναγκαστικά αποφασίζει να το σκοτώσει για να το κάνει για πάντα δικό του. Κατευθύνομαι προς το μέρος της και πριν προλάβω να της μιλήσω μου έχει προτείνει το ποτήρι της.
"Που το βρήκες εσύ αυτό; Ο μπάρμαν μου είπε ότι δεν παίζει τέτοιο ποτό πουθενά στον κόσμο", της είπα με φανερή έκπληξη και παράπονο. Μου έσκασε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και είπε με καθησυχαστικό τόνο,
"Δεν ξέρουν από ποτά αυτοί. Είναι πολύ καλύτεροι για σωματοφύλακες. Σε φτιάχνουν οι Τρύπες;", μου είπε με διερευνητικό τρόπο που περισσότερο έμοιαζε με κατηγορηματική δήλωση παρά με ερώτηση.
"Είναι μεγάλη ιστορία...όλοι μπαλωμένοι δεν κυκλοφορούμε άλλωστε;", είπα με απρόθυμο ύφος για περαιτέρω ανάλυση και συνέχισα αλλάζοντας την κουβέντα,
"Ξέρεις πιο τραγούδι τους θα σου αφιέρωνα χωρίς δεύτερη σκέψη και είμαι σίγουρος πως σου πάει;"
"ΜΑΣ πάει θέλεις να πεις", με διορθώνει με νόημα.
"Έστω. Πιθανόν, μοιάζουμε πολύ περισσότερο από ότι νόμιζα εξαρχής", και συνέχισα χωρίς να την αφήσω να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί μου,
"Θα σου αφιέρωνα το "Βραδινή Πλάνη", φυσικά, από Τρύπες", της είπα χαμογελαστά και έκανα να φύγω.
"Που πας;", ένιωσα το χέρι της παγωμένο να βρίσκει κράτημα πάνω στην ζέση του κορμιού μου και να μένει εκεί γαντζωμένο.
"Θα περάσω από την γκαρνταρόμπα να πάρω το κεφάλι μου και μετά λέω να πάω σπίτι", της είπα με ένα αδιάφορο στυλ αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι καθώς αντικρουόμενα συναισθήματα πάλευαν λυσσασμένα μέσα μου.
"Να έρθω μαζί σου;", λες και έφτασε η πρόταση με καθυστέρηση στα αυτιά μου ενώ ένιωθα το κορμί μου να δονείται από τη δύναμη της ενέργειας που κυοφορούσε τούτη η παράκληση. Έσφιξα ανάμεσα στα δόντια μου το Πάθος και της είπα με μετάνοια.
"Όχι απόψε".
Το πρωί με βρήκε να γράφω με σπρέι έξω από το μπαρ τους παρακάτω στίχους:
"Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας
ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς
κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας
σφηνώνουν σ' άδειους καιρούς
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
ΜΟΝΟΙ γλυκοφιλάμε το σκοτάδι
Aνέραστες σβήνουν οι ηδονές μας
μαυρίζουν διψασμένα κορμιά
κι οι ψεύτικες, τρομαγμένες φωνές μας
γκρεμίζουν τείχη φανταστικά
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
ΜΟΝΟΙ γλυκοφιλάμε το σκοτάδι
Όταν ο χώρος με κυκλώνει σαν πνεύμα
με καθηλώνει η αλήθεια που σπρώχνω
καθώς αγγίζω το πιο όμορφο ψέμα
ΤΕΛΕΙΩΝΩ."
25 σχόλια:
Πολύ dark κείμενο, μ' άρεσε! Και η νοητή σου μουσική υπόκρουση έδεσε πολύ ωραία!
Κάποτε η μιλτωνική empyrean κατάσταση (σύμφωνα με μία εκδοχή είναι υγρό πυρ) μπορεί να απαντάται (ή μάλλον , κατά κύριο λόγο γι'αυτό ακριβώς) με τους όρους του limbo ενός βραδινού μπαρ.
Φαίνεται τελικά, ότι τα πάντα είναι αντανακλάσεις μέσα σε αντανακλάσεις. Παντού το Μυστήριο κάνει τη παρουσία του με ένα τρόπο ανεπανάληπτο, απόλυτα αιφνιδιαστικό,
...απαιτεί την εδώ και τώρα και όχι αργότερα μεταμόρφωση.
Πολύ ωραίο κείμενο.
Μένω "συντονισμένος" για ..."more" (όπως λέμε στα ...διαδικτυακά!).
Πολύ καλό διήγημα. Ιδιαίτερο,μοναδικό στη σύλληψή του. Μου άρεσαν οι σουρεαλιστικές εκφράσεις με τόσο νόημα βαθιές: "Με ρώτα μια αιματοβαμμένη κοπέλα αν έχω να αφήσω τίποτα στην γκαρνταρόμπα. Κοιτάζω πάνω μου και μετά χαράς της δίνω να φυλάξει για μερικές ώρες το κεφάλι μου", "Ένα Πυρωμένο νερό", "με ένα υφάκι στο πρόσωπο που μου θύμιζε πεινασμένη ύαινα", "Έσφιξα ανάμεσα στα δόντια μου το Πάθος και της είπα με μετάνοια", "όλοι μπαλωμένοι δεν κυκλοφορούμε άλλωστε;"
@E.T. μου,
Σ'ευχαριστώ πολύ. Ήξερα πως θα σου αρέσει η μουσική. ;)
@The Return,
Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Τα σχόλια σου έχουν ειδική βαρύτητα για μένα.
@Δείμος του Πολίτη,
Μου αρέσει που πραγματικά όχι μόνο διάβασες προσεχτικά το κείμενο μου αλλά εντόπισες και σημεία "κλειδιά" ;) Είσαι όχι μόνο σοβαρός blogger αλλά και σοβαρός αναγνώστης.
Κάνω νομίζω το αυτονόητο, όχι κάτι παραπάνω. Αλλά πέρα από την πλάκα και το αυτονόητο, μιλάμε για φράσεις δημώδεις, ζωντανές. Εξάλλου, όλη η αφήση και οι διάλογοι είναι παραστατικότατοι με θεατρική χρειά θα έλεγα. Συνέχισε έτσι (φιλολογική παρατήρηση). Λατρεύω τη δμηιουργία τέτοιου είδους -όσο κι αν έχω επιφυλάξεις απέναντι στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία.
Πραγματικά όμορφο, ειδικά τα κρυφά νοήματά του. Και με μια απόρριψη στο τέλος από αυτές που τελικά δεν ξέρεις αν στ'αλήθεια τις ήθελες.
teleio!!!!
san sfhnaki...monoroufi to diavasa...
eikones...hxoi...lexeis..portes..
paralogo...ais8hseis...
filia
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Μας τη βιδώνει που δεν τρως το παραμύθι μας
μας ενοχλεί η αισθητή σου παρουσία
είσαι σαν μύγα που κάθησεστη μύτη μας
και ακτινοβολεί απελπισία.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Μας διαλύσεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ'ένα βλέμμα ξεφτισμένο
θα'νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.
εμενα παλι, μου ηρθε στο μυαλο και το παραπανω τραγουδι διαβαζοντας το κειμενο σου..
και η κοπελα τελικα ηταν ενα ομορφο ψεμα?..
μ'αρεσε και η εικονα που δινεις για το κεφαλι-τι πιο φυσικο απο το να αφησεις το κεφαλι σου με ολες του τις σκεψεις στην γκαρνταρομπα.ανατριχιασα στο σημειο που παγωνεις καθως αγγιζεις τα χειλη της κοπελας.
εν ολιγοις μεταφερθηκα στο ιδιο μερος και σε παρατηρουσα.
πολυ ευστοχο κειμενο και απαιχτες "οι τρυπες" στο κιτρινο φοντο.
(συγγνωμη για το μεγαλο του σχολιου αλλα..ενθουσιαστηκα!!!)
@Δείμος του Πολίτη,
Βασικά, το είπα αυτό διότι έχω εντοπίσει σε διάφορα blogs ανθρώπους που σχολιάζουν πολλές φορές ένα κείμενο το οποίο το διάβασαν εν τροχάδην και γενικότερα η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος. :)
@Epsilon,
Χαίρομαι που σου άρεσε αν και στις ιστοριούλες εσύ τα πας καλύτερα από μένα. ;)
@Soulmates,
Κι εγώ σαν σφηνάκι το έγραψα
Φιλιά :)
@Alicia,
Το δεν θέλουμε Θλιμμένους στην Γιορτή μας, είναι ένα άλλο τεράστιο Post :) Μην λες χαζομάρες. Δεν υπάρχει μικρό και μεγάλο σχόλιο. Μάλλον δεν έχεις δει τα δικά μου μακροσκελή σχόλια για αυτό το λες. :)
Κάνεις λάθος, είσαι πολύ δυνατός στις ιστορίες. Εγώ αισθάνθηκα σαν να ήμουν σε καμμιά γωνία στο bar και σε κοιτούσα να ζεις την ιστορία σου.
@Σεξ+Πυρ,
Αν σου πω πως κι εγώ εκεί ήμουν? Κι όμως δεν σε είδα αλλιώς θα σε είχα βάλει και σένα στην ιστορία μου ;Ρ
Next time then :)
Πολύ καλό.
speechless κατα τα άλλα...
Τις καλησπέρες μου.
Κατάλαβα τι εννοούσες απλά ενίσχυσα την αρχική μου σκέψη και το πρώτο μου σχόλιο.
συνέχισε.
έτσι ακριβώς...
με τις μουσικές που ντύνεσαι και τις εικόνες που μας ντύνεις.
@Lee,
αγαπητή, επίσης τις καλησπέρες μου.
@Δείμος του Πολίτη,
:)
@AllmyLife,
Show must go on...
Είδα τη λαχτάρα στα μάτια σου, τη στιγμή που ψιθύριζες "τις απαντήσεις"...
Μπορείς απλά να μπαλώσεις στιγμές, τίποτα άλλο.
Η ψυχή σου αποζητά περισσότερα και ναι αυτά, σίγουρα ΔΕΝ ΧΩΡΑΝ σε μια νύχτα.
Φιλιά *καληνύχτα :)
ένιωσα πως ήμουν κι εγώ εκεί! σε μια γωνιά του μπαρ, να βλέπω όλο το έργο να εξελίσετε μπροστά μου...
όπως και κάποιος από τους προηγούμενους αναγνώστες σου...
πολύ ωραίο κείμενο!
καταπληκτικές εικόνες, ωραία μουσική.
την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε γκαρνταρόμπα θ αφήσω κι εγώ το κεφάλι μου εκεί!!
ωραίο ταξίδι αν και δεν ταιριάζει και πολύ για πρωινό ξύπνημα, its ok
trapped
Αληθινες στιγμες ενω η παρασταση γυρω παιζει....
@Desposini,
...πολλές φορές κιόλας δεν χωράν σε μια ολόκληρη ζωή.
@Trapped,
καλό είναι σε ορισμένες περιστάσεις να αφήνουμε τα πράγματα που μας κυνηγούν στην άκρη ώστε να παίρνουμε ανάσες για την (δύσκολη) συνέχεια.
@Tamara,
...όταν άλλοτε εμφανιζόμαστε κομπάρσοι στης ζωής το στασίδι και κάποιες άλλες φορές γινόμαστε πρωταγωνιστές ή ακόμα και στο ίδιο έργο θεατές. ;)
σκιαχτηκα, μπορω να αναψω ενα κερί? εχει βαθύ σκοτάδι και φυσάει και μια παγωμένη αύρα που μου καίει το πρόσωπο
μηπως διαβαζεις και σβησμενα γραμματα..??(!)
Νυσταγμενη καλημερα... ;-\
@Ο μικρός πρίγκηπας,
τόσο spooky ήταν η ιστορία μου? :)
@Tamara,
Βεβαιώς και σε λογικές τίμες! :Ρ
Καλή σας μέρα δεσποινίς...επίσης ολίγον τι νυσταγμένη :)
η νύχτα ανήκει στον καθένα ξεχωριστά, είναι δικιά μας και την κάνουμε ότι θέλουμε κι ολοι οι άλλοι να παν να γαμηθούν!
@nahames nakanamoko,
Έτσι είναι φίλε μου. Την νύχτα είμαστε πιο ελεύθεροι για να εκφράσουμε όλα αυτά που κατοικούν μέσα μας.
Δημοσίευση σχολίου