Ο Χορός του Νάνου

...Ένα δωμάτιο ντυμένο απ'άκρη σ'άκρη με κόκκινες κουρτίνες περικύκλωνε το οπτικό μου πεδίο.
Είχα μείνει παγωμένος στο θέαμα της κοπέλας απέναντι μου. Μια παλιά μου αγάπη, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που ποτέ δεν είχε ανταπόκριση στο κάλεσμα μου καθώς ο χρόνος μας χώρισε πολύ πριν μας φέρει κοντά.
Αυτή η κοπέλα που τώρα ήταν ντυμένη ξανθός άγγελος καθόταν σε έναν καναπέ και δίπλα της στεκόταν ένας νάνος με κουστούμι. Μια στάλα αίμα έτρεξε από το δεξί της ρουθούνι.
Ένας σβόλος σάλιο κόλλησε στον λαιμό μου φράζοντας την αναπνοή μου και εγώ προσπαθούσα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ξεροκατάπια σε μια απέλπιδα προσπάθεια για οξυγόνο καθώς ο νάνος με κοίταξε στα μάτια. Όχι αυτό που στεκόταν δίπλα μου μεταμορφωμένο σε νάνο δεν ήταν άνθρωπος. Σίγουρα δεν ήταν άνθρωπος. Δεν μπορούσα όμως να πω με σιγουριά ΤΙ ακριβώς ήταν.

Μια αλλοκοσμική φωνή καρφώθηκε στα αυτιά μου σαν χαλασμένη συχνότητα από τρανζίστορ που βίαια έξινε το τύμπανο μου. Λέξεις ακατανόητες, αναγραμματισμένες, δίχως ίχνος μελωδίας και συναισθήματος έφταναν στα αυτιά μου. Ωστόσο, με ένα περίεργο τρόπο μπορούσα εύκολα να βγάλω νόημα από τα λεγόμενα του νάνου.

"Η κοπέλα είναι η ξαδέλφη μου και όχι αυτή που νομίζεις πως ξέρεις"
"Μα είναι αυτή που ξέρω", είπα με αμηχανία καθώς αδυνατούσα να αμφισβητήσω τις αισθήσεις μου. Τα μάτια μου δεν γινόταν να μου έλεγαν ψέματα.
"Δεν είσαι αυτή που νομίζω;", ρώτησα προς το μέρος της κοπέλας και εκείνη με τον ίδιο τρόπο ομιλίας και με ένα ύφος που δεν είχε τίποτα θηλυκό και ανθρώπινο πάνω του μου απάντησε με συμπάθεια,
"Νομίζω πως την ξέρω αλλά μερικές φορές τα χέρια μου κρέμονται προς τα πίσω", και λέγοντας αυτό τέντωσε το σώμα της αναπαριστώντας άνθρωπο που τον δένουν σε σταυρό.
Ο νάνος την κοίταξε θορυβημένος από την δήλωση της και αποκρίθηκε προς το μέρος μου,
"Είναι γεμάτη μυστικά", είπε και συνέχισε μη δίνοντας την παραμικρή σημασία στην φάτσα μου που έμοιαζε με τρομαγμένη αποκριάτικη μάσκα,
"Στα μέρη μας τα πουλιά τραγουδούν συνέχεια ενώ ακούς διάχυτες μουσικές παντού στον αέρα", με την συμπλήρωση των λέξεων ο νάνος, σαν σε σημάδι αναπόλησης του τόπου του, κοίταξε προς τα πάνω και ονειρεμένη μυστηριακή μουσική άρχισε να γεμίζει με σκοτεινή ατμόσφαιρα το δωμάτιο. Ο νάνος σηκώθηκε όρθιος και άρχισε μέσα στην μέση του δωματίου να χορεύει σαν εκστασιασμένη χαλασμένη μαριονέτα.
Η κοπέλα σηκώθηκε με αργές κινήσεις και ήρθε προς το μέρος μου.
Έσκυψε αργά από πάνω μου και ένιωσα τα κρύα χείλη της να φιλούν τα δικά μου. Η αίσθηση του φιλιού της είχε μείνει ακόμη πάνω στα χείλη μου όταν την άκουσα να μου ψιθυρίζει με ικετευτικό τρόπο στο αυτί,
"Λύτρωσε με"...

~ Twin Peaks ~
by David Lynch