Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος

Έκανα καιρό να σταθώ στα πόδια μου.

Δεν θα με ρίξεις ξανά.

Κολύμπησα στον αφρό των ημερών και βρέθηκα στις ξέρες σου μοναδικός επιζών.

Δεν αντέχει το σκαρί μου άλλο ναυάγιο.

Το μελίσσι της παράνοιας στήνει ξέφρενους χορούς μέσα στο κεφάλι μου.

Απομένει ακόμη ένα βήμα για να περάσω την κόκκινη γραμμή.

Κλείνω τα μάτια στις ασχήμιες και ανοίγω τα αυτιά μου σε μελωδίες που με ταξιδεύουν.

Σινικό τοίχος έχτισα και δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να με ξαναγκρεμίσει στα Τάρταρα.

Έσφιξα την καρδιά μου και την έπνιξα με τον ομφάλιο λώρο της μοναχικότητας.

Περιπλανήθηκα σε σκοτεινά σοκάκια και έντυσα το Φως μου με σκιές.

Έσκασε μέσα στο κεφάλι μου μια λάμψη λιώνοντας όλα τα κύτταρα μου σε ατόφιο χρυσάφι.

Δεν είμαι πια αυτός που ήξερες.

Όλα είναι ένα όνειρο και εγώ βαρέθηκα να ζω εφιάλτες.