9.2.07

Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος


Έκανα καιρό να σταθώ στα πόδια μου.

Δεν θα με ρίξεις ξανά.


Κολύμπησα στον αφρό των ημερών και βρέθηκα στις ξέρες σου μοναδικός επιζών.

Δεν αντέχει το σκαρί μου άλλο ναυάγιο.

Το μελίσσι της παράνοιας στήνει ξέφρενους χορούς μέσα στο κεφάλι μου.

Απομένει ακόμη ένα βήμα για να περάσω την κόκκινη γραμμή.

Κλείνω τα μάτια στις ασχήμιες και ανοίγω τα αυτιά μου σε μελωδίες που με ταξιδεύουν.

Σινικό τοίχος έχτισα και δεν αφήνω κανέναν και τίποτα να με ξαναγκρεμίσει στα Τάρταρα.

Έσφιξα την καρδιά μου και την έπνιξα με τον ομφάλιο λώρο της μοναχικότητας.

Περιπλανήθηκα σε σκοτεινά σοκάκια και έντυσα το Φως μου με σκιές.

Έσκασε μέσα στο κεφάλι μου μια λάμψη λιώνοντας όλα τα κύτταρα μου σε ατόφιο χρυσάφι.

Δεν είμαι πια αυτός που ήξερες.

Όλα είναι ένα όνειρο και εγώ βαρέθηκα να ζω εφιάλτες.

14 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βλέπω έναν ταλαίπωρο Οδυσσέα να παρακαλεί, αλλά ξεχνάς ότι μόλις έσπασε το σκαρί του ήρωα εκείνος στην Ωγυγία της Καλυψούς έκανε ένα καινούριο, μέχρι να σπάσει κι εκείνο. Αλλά σώθηκε και συνέχισε τα ταξίδια ως την Ιθάκη του.

Δεν υπάρχουν γραμμές παρά μόνο των οριζόντων που πρέπει να περάσεις. Σχίσε τις ζωντανές γραμμές των οριζόντων και προχώρα στο θαμπό βασίλειο του ταξιδιού στον μακρύ δρόμο προς την Ιθάκη.

Μέσα στο ονείρατα τα τελευταία φαίνονται οι σκιές φίλων να πλησιάζουν από εκείνα τα ίδια μονοπάτια που κάποτε διέσχισε ο ποιητής. Είναι όμως καιρός να ανταμώσουν και να γεννηθούν ως νέοι άνθρωποι, είναι καιρός τους να σχίσουν τον πλακούντα που τους δένει με τη μοναχικότητα.

Agent of Chaos είπε...

"Σαν άξαφνα,ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαισίες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν,
τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν
όλα πλάνες,
μη ανοφέλητα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
αποχαιρέτα την,
την Αλεξάνδρεια που φεύγει."
Και για να συνεχίσουμε με Καβάφη, για να φτάσει ο καθένας στην Ιθάκη, πρέπει να παλέψει με τους δικούς του Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Υπέροχο το κείμενό σου.
Να είσαι καλά και να γράφεις..

Ανώνυμος είπε...

οποία συνχρονικότητα!

τσακώνομαι,θυμώνω, βουτάω στα βαθειά
σηκώνομαι και πέφτω με ρυθμό ασανσέρ,
κοιτάω χωρίς να βλέπω
κτίζω, γκρεμίζω ξανακτίζω,
ακούω χωρίς να καταλαβαίνω,
πάω - έρχομαι
πάω - έρχομαι
διαβάζω χωρίς να παρακολουθώ,
μοναξιά και μοναχικότητα μπερδεύοντε, δένοντε κόμπος

κι έχω ενα κόμπο στον λαιμό
... βαρέθηκα να ζω με εφιάλτες!
ένα βήμα ακόμα και
ντύνω τις σκιές μου με Φως

όλα ζωή είναι τελικά
αλλά πόσο δύσκολο το ταξίδι της...

trapped

avaton, ευχαριστώ
την καλημέρα μου στους προλαλήσαντες :)

nahames nakanamoko είπε...

είναι σούπερ θεική δύναμη αυτό
ή λάθος μου φάνηκε;

Alkyoni είπε...

έχεις διαβάσει το βιβλίο αυτό που ναι και τίτλοςς του ποστ σου;
και τη συνέχειά του;;
καλή σου μέρα :D

Άβατον είπε...

@Δείμος του Πολίτη,
Η εσωτερική αναγέννηση είναι σπουδαίο πράγμα. Ειδικά όταν σε κάνει να απαρνιέσαι τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και να συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις τους άλλους με θετικότητα.

@agent of chaos,
και εσύ να είσαι καλά. ;)

@Trapped,
όλα θα γίνουν όπως πρέπει να γίνουν. Καλημέρες!

@nahames nakanamoko,
Δεν θα το έλεγα αν και δεν κατάλαβα τι σου φάνηκε ως Θεϊκή δύναμη μέσα στο κείμενο.

Άβατον είπε...

@Alkyoni,
Το έχω διαβάσει. Είναι ένα απίστευτο βιβλίο από τον Σκοτ Πεκ και τις εκδόσεις Κέδρος. Χαίρομαι που το ήξερες. Εννοείται πως το συγκεκριμένο βιβλίο έπαιξε ρόλο για το Post αυτό και φυσικά το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό.

soulmates είπε...

allazoume...
filia
p.s: 8a agorasw to vivlio.. ;)

nahames nakanamoko είπε...

αυτή η δυναμική αλλαγή
δεν είναι εύκολο καμιά φορά
αυτό εννοούσα

Tamara de Lempicka είπε...

παω κι ερχομαι , γιατι θα μπορουσα
σελιδες να γραψω...
μπορει και να εχω.
μα προσφατα μου’παν
πως εχω διαισθηση μα δε μπορω να κανω αναλυση ακομα...
κι απο τοτε αναρωτιεμαι...
αν ειναι καλυτερα να ζησω
αφου μαθω ν'ακολουθω τη διαισθηση μου και ν'αναλυω...
για να μην κανω λαθος και πονεσω...
αλλα παλι σκεφτομαι
πως καλυτερα να κανεις αυτό που αισθανεσαι και μετα ν’αναλυεις
γιατι καπου στην πορεια
μπορει να ξεχασεις να ζεις...
Μπορει το σκαρι μου και ν’αντεχει κι αλλα ναυαγια
Γιατι
"ότι δε σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο"

τη συνεχεια τη φερνει το ταχυδρομικο περιστερι…

Άβατον είπε...

@Soulmates,
Η αλήθεια είναι ότι αλλάζουμε συνεχώς και αυτό δεν σημαίνει πως πάντοτε αλλάζουμε προς το καλύτερο. Οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να μας κάνουν ακόμα πιο δύσκολους.

@nahames nakanamoko,
Καθόλου εύκολο. Μπορείς να γίνεις ένας μικρός Θεός ή ένας μικρός Δαίμονας.

@Tamara,
Δεν διαφωνώ. Απλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν απαρτίζονται μόνον από εμάς. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί με τον απέναντι μας. Όταν εμείς δεν είμαστε ξεκαθαρισμένοι μέσα μας τότε πολύ εύκολα μπορεί να πληγώσουμε όχι τον εαυτό μας αλλά τον άλλον.

satya είπε...

Τα όνειρα και η θλίψη εκδικούνται δημιουργώντας είχε πει κάποιος... Αλίμονο σε αυτόν που δεν έχει φυλάξει ένα παιδικό του όνειρο..

Καλώς σε βρήκα.

Tamara de Lempicka είπε...

Χα! Βρες μου έναν ξεκαθαρισμένο μεσα του , να τον χειροκροτησω...

Οι αλληλεπιδρασεις των ανθρωπων μεταξυ τους μπορει να είναι επωδυνες , αλλα και αναγκαιες. Και ο πονος μπορει να είναι μια μια καλη ασκηση. Μπορει να ακουγεται σκληρο, μα η διαδικασια του να τον ξεπερασεις παραμενοντας αυθεντικος ειναι μεγαλο μαθημα...
Επικινδυνο είναι επειδη δυστυχως βιαζομαστε να φορεσουμε ταμπελα (του φιλου, του εραστη, του εχθρου , του ανταγωνιστη...) στον άλλο, πριν καλα καλα τον δουμε...αντι να αφησουμε τη ζωη να μας δειξει τι ρολο θα παιξει στην πορεια μας...
Αρκει να ειμαστε κάθε φορα ειλικρινεις λεω εγω, και να μην εχουμε συγκεκριμενες προσδοκιες από τον άλλο...Τοτε δεν υπαρχει κινδυνος να ουτε να πληγωσουμε ουτε να πληγωθουμε.

Διαφορετικα , ας κλειστουμε ολοι στο καβουκι μας κι ας ανταλλασουμε τυπικες χαιρετουρες και mail με ανεκδοτα…

Και με συγχωρεις που κανω παλι τον επιλογο, μα δε μπορεουσα να μην απαντησω…

Φιλια :-)))

Ανώνυμος είπε...

Γιατί βρε πουλάκι μου?....?