Θα με Θυμηθείς

Όταν έρθει απροειδοποίητα εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να διασχίσω το σκοτεινό δωμάτιο θα ανοίξω με σιγουριά την πόρτα εξόδου της Αυτοκρατορίας των Ανάπηρων, θα κοιτάξω προς τον ουρανό και θα αφήσω τις αχτίδες του ζωοδότη ήλιου να μεταδώσουν μέσα στο κάθε κύτταρο μου την μεγαλοσύνη του αέναου Φωτός.
Δεν θα μιλήσω.
Θα αφήσω την Σιωπή να αγκαλιάσει την φωτεινή σκιά μου και να μου περιγράψει όλα αυτά που ήθελα να κάνω μα ποτέ δεν τα πλησίασα.
Θα κλείσω πονηρά το μάτι στην ματαιότητα αυτού του κόσμου και θα κολυμπήσω μέσα στο Φως γνωρίζοντας από Πριν πως ανέκαθεν είχα το μυαλό μου στο Μετά.
Μπορώ από τώρα να με φανταστώ να κάθομαι γαλήνιος σε μια Αγέλαστη Πέτρα και να κοιτάζω με περίσσια καρτερικότητα όλα αυτά που γράφτηκαν για μένα χωρίς εμένα.
Έχοντας εθελούσια εξέλθει από το σκοτεινό δωμάτιο θα σκουπίσω τον Πόνο από τα χέρια μου και ακουμπώντας το χέρι μου στο στέρνο θα αφήσω σαν κύκνειο άσμα ένα τελευταίο δάκρυ για την μοίρα αυτού του κόσμου και κοσμάκη.
Αυτού του χωροχρόνου που με χωρά και με πετά συνεχώς σε κάτι που μοιάζει με αληθινή καταγωγή και προορισμό.
Γνωρίζω πως "εκδίδομαι" σε μάτια μισόκλειστα και βλέμματα θολά, πως κάποιοι γλύφουν τις πληγές του όταν με διαβάζουν και κάποιες ονειρεύονται να σταματήσουν να ονειρεύονται διαδικτυακούς δράκους & πρίγκιπες καβάλα σε άσπρο άτι.
Δεν σκοπεύω να είμαι για πολύ καιρό ανάμεσα σας.
Σχετικός ο Χρόνος θα μου πείτε για τον καθένα αλλά σίγουρα δεν θα είναι σχετική η αποχώρηση μου μέσα από αυτό το σκοτεινό δωμάτιο.

Η άλλη πλευρά του Κόσμου με περιμένει.

Πιο φωτεινή.

Χωρίς Πόνο.
Χωρίς Φόβο.
Χωρίς Πάθος.

Η άλλη πλευρά του Κόσμου όλους μας περιμένει.

Ανέκαθεν ένιωθα πως δεν είμαι από τούτο τον κόσμο.
Δεν νιώθω στο παραμικρό γήινα σε ότι αφορά το άτομο μου.
Μικρό παιδί με ρώταγαν τι ιδέα έχω για τον εαυτό μου και τους έλεγα πως είμαι εξωγήινος...ακόμα το πιστεύω.

Κάθομαι σε μια γωνιά και παρακολουθώ όλα αυτά που είναι δύσκολο να παρακολουθήσει νηφάλια έλλογος νους. Πολλές φορές αρκετά πράγματα που αφορούν τον κόσμο σας, με έναν άμεσο και ευθύ τρόπο θα μπορούσα να πω πως πολύ απλά δεν χωράνε μέσα στο μυαλό μου. Όχι γιατί συμβαίνουν από ανθρώπους αλλά επειδή πράττονται από ανθρώπους σε ανθρώπους.

Πως να χωρέσει μέσα μου τόση ματαιοδοξία;
Τόσος άκρατος Πόνος;

Κοιτάζω τα δεμένα μου χέρια και αρχίζω να δαγκώνω τις χειροπέδες που μου σφίγγουν τους καρπούς.
Τα δόντια μου ματώνουν από την υπερπροσπάθεια και επειδή δεν μπορώ να κόψω τα δεσμά μου αρχίζω και δαγκώνω τις φλέβες μου ξεσκίζοντας κάθε σύνδεση που έχω αναπτύξει με το σάρκινο περίβλημα μου.
Κοιτάζω τις αιματοβαμμένες μου παλάμες και ξέρω πως έπλυνα τα χέρια μου εκτός από αίμα αλλά και με όρκο ιερό.

Εδώ και χρόνια θυμάμαι τα λόγια του Κ. και κάθε φορά αναλογίζομαι το πόσο δίκιο είχε.

"Αγαπώ τους ανθρώπους για αυτό που θα μπορούσαν να είναι
και τους μισώ για αυτό που έχουν επιλέξει να είναι"

Αγαπώ λοιπόν τον εαυτό μου για αυτό που θα μπορούσε να είναι
και τον μισώ για αυτό που επέλεξε να γίνει.

Μέσα σε μια στιγμή.
Μέσα σ'ένα βράδυ.
Μέσα σε μια ζωή.

Το Φως της Αγάπης θα μας καθαρίσει από τις λάσπες που κουβαλούμε επί σειρά ζωών και θα μας κάνει να φαινόμαστε στα μάτια των άλλων όπως ακριβώς είμαστε.

Θα με θυμηθείς...