Σε τροχιά γύρω από την Βλακόσφαιρα

Προφανώς κάτι μου διαφεύγει.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το ξεκατίνιασμα που σε καθημερινή βάση συναντούν τα μάτια μου εδώ μέσα.
Ναι ξέρω.
Θα μου πείτε πως η βλακόσφαιρα είναι μια μικρογραφία της βλακοκοινωνίας.
Πως οι κάθε λογής κλίκες που ιδρύονται ένθεν, τα ανώνυμα κομπλεξαρίσματα που συναντάς σε ποικίλα σχόλια χασομέρηδων καθώς και τα καταπιεσμένα απωθημένα που αντανακλώνται μέσα από προσωπικά κολλήματα που κουβαλά ο καθένας μας στον "έξω" κόσμο είναι λογικό(;) να διαφαίνονται και εδώ μέσα.
Τώρα, ποιος είναι αυτός που έχει την πολυτέλεια αλλά και την όρεξη να μαλώνει, να κριτικάρει αλόγιστα και να βγάζει χολή κατ'αγνώστων αντί να εκμεταλλευτεί επιλεκτικά αλλά και δημιουργικά τις 2-3 ώρες που ξέκλεψε για να σερφάρει, πέραν από μαζοχιστικό είναι και άξιο απορίας.
Απ'όλα έχει ο μπαχτσές.
Διαλέχτε!
Ρουφιάνους εντεταλμένους δημοσιογράφους, κομματόσκυλα που θα δώσουν και τον κώλο τους για να μας πείσουν πως στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα πολιτικό όραμα για τον τόπο και τους πολίτες αυτού, εκδότες που μέσα από την αντιδιαφήμιση κάνουν την καλύτερη αυτοδιαφήμιση, κλίκες αριστεριστών που οραματίζονται το "κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε το βουνό" της πάλης των τάξεων, κοριτσάκια που ψάχνουν να βρουν τον πρίγκιπα της βλακόσφαιρας γράφοντας τραγουδιστά Post επικαλούμενα την "Μελωδία της Ευτυχίας", φευγάτοι τριαντάρηδες αυνάνες παρουσιάζονται "τρυφεροί σαν την καρδιά ενός μαρουλιού" και αφού βρουν την Μαρουλίτα και της τινάξουν τα πέταλα στο γαμήσι αρχίζουν να αναμασάν τα λόγια τους με δάκρυα χαρμολύπης για το υπαρξιακό αδιέξοδο που ξαφνικά τους χτύπησε την πόρτα.
Υπάρχουν και οι έμποροι της Βενετίας που όποτε δεν μπορούν να πουλήσουν εξυπνάδα ή άλλα υπάρχοντα κάθονται και απολαμβάνουν με περίσσια θλίψη και κατάνυξη τον "Θάνατο του Εμποράκου" σε επανάληψη.
Μην ξεχάσω και τους "trendy gadgets freaks". Η ονομασία μπορεί να φαντάζει περίπλοκη μα το αντίκτυπο είναι υπεραπλουστευμένο. Ότι μαλακία δουν όχι μόνο τρέχουν να την αγοράσουν μα την προτείνουν κιόλας στα blogs τους. Όπως και να το κάνεις, η μαλακία θέλει παρέα.
Φασίστες (σαν να λέμε κλασικά εικονογραφημένα δηλαδή) στον κόσμο τους, σκουριασμένοι ροκάδες ακόμη κοιτάνε με ρομαντισμό τι άφησαν τα 80's στην ντουλάπα τους και ανακαλύπτουν μετά λύπης σε καθημερινή βάση πλέον πως σκόροι καταβρόχθισαν τα ταλαίπωρα καπνισμένα πέτσινα που κάποτε φορούσαν με περηφάνια, λόγιοι-συγγραφείς-καλλιτέχνες κάθε λογής αραδιάζουν φιλοτελισμό γνώσεων και αμοιβαίου σεβασμού. Τώρα και σε λογικές τιμές μετά τις γιορτές.
Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη και μόνο ποικιλίας δεν στερείται. Απλά βαριέμαι να τις κατονομάσω αναλυτικότερα και εις βάθος. Μπούκωσα και μόνο που ανάφερα ορισμένες από αυτές. Το υπόλοιπο της λίστας μπορεί ο κάθε νοήμων άνθρωπος να το συμπληρώσει ο ίδιος.
Ωστόσο αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η υπέρμετρη κόμπλα και αγωνία ορισμένων χρηστών στο να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους και έπειτα την υπόλοιπη βλακόσφαιρα για το "γαλαζοαίματο" της σπάνιας πνευματικής καταγωγής τους είναι όχι μόνο για γέλια αλλά ενίοτε και ανάλογα την περίσταση σαφώς είναι και για κλάματα. Και πως να μην είναι, όταν πίσω από ξερολίστικες, αλαζονικές, ελίτ (τάχαμου) περσόνες υπάρχουν φοβισμένοι άνθρωποι που ζουν όχι μόνο στο περιθώριο μιας μοναχικής ζωής μα πάνω απ'όλα αυτό που τους λείπει αλλά και τους λυπεί ταυτόχρονα είναι η έλλειψη αγάπης.
Όσο διακηρύττουν με στόμφο μέσα από τα προσωπικά μπλόγκ τους πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν ή τίποτα, όσο ευλογούν τα γένια τους για την υποτιθέμενη ανεξαρτησία και αυτονομία που τους διακατέχει σε όλους τους τομείς της ζωής κι όσο εμφανίζονται ανώτεροι σε σχέση με τους άλλους παρουσιάζοντας εαυτόν ως "αφυπνιστές συνειδήσεων" τόσο περισσότερο με κάνουν να νιώθω συμπάθεια και οίκτο για αυτούς. Διότι, αν κοιτάξεις καλά ανάμεσα στις γραμμές εύκολα θα δεις πως κάτω από τα πέπλα της Φώτισης θα τους βρεις να στέκονται πάνω σε υπαρξιακά ξυλοπόδαρα.
Άλλωστε, είναι γεγονός πως η πλειοψηφία των ανθρώπων επιλέγει πολλές φορές να προβάλλει οτιδήποτε αφορά το εξωτερικό αλλά και εσωτερικό φαίνεσθαι με έναν εκκεντρικό τρόπο θεωρώντας έτσι πως με αυτό τον τρόπο θα κάνει τους άλλους όχι μόνον να τους προσέξουν μα και να τους ξεχωρίσει μέσα από τον σωρό. Άπαξ και υιοθετήσει κανείς ένα εκκεντρικό στυλάκι στο πως θα ντυθεί, στο πως θα μιλήσει, στο πως θα προβάλλει τα πνευματικά ή υλικά κεκτημένα του και στο πως εν γένη θα εκφράσει την διαφορετικότητα του αποτελεί κατόρθωμα και καμάρι ταυτόχρονα. Η κατάληξη ενός τέτοιου επιτεύγματος στην βλακόσφαιρα, επιβάλλει στην συνέχεια την αναγνωσιμότητα και την απόδοση τιμών αλλά και μένους από τους τρίτους.
Όπως και να έχει τρέφεται το Εγώ μας από την προσοχή των άλλων. Μέχρι πριν, μπορεί να περπατούσαμε στο δρόμο και να μην μας πρόσεχε κανείς. Να μην είχε ιδέα κανείς το πόσο ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι ήμασταν. Εδώ όμως είμαστε αναγνωρίσιμοι και ενίοτε αποδεκτοί. Είμαστε εικονικά αγαπητοί σε κάποιους και γιατί όχι μισητοί σε κάποιους άλλους. Αποκτούμε βήμα στο να εκφράσουμε την σπάνια ομορφιά μας μα και την ασχήμια των άλλων. Και από αυτό το βήμα συχνά βγάζουμε ρητορικούς λόγους στο γνωστό μα ταυτόχρονα τόσο άγνωστο "κοινό" μας. Στους επίδοξους αυλικούς και στους τολμηρούς μνηστήρες που επίμονα μας πολιορκούν. Από αυτό το βήμα όμως, όποτε μας δοθεί η ευκαιρία θα πατήσουμε στον λαιμό τον άγνωστο αιρετικό που θα τολμήσει να αμφισβητήσει τις σοβαρές απόψεις μας. Δεν θα συζητήσουμε μαζί του. Δεν αξίζει, διότι πλέον δεν μπορούμε να δίνουμε χρόνο και ενέργεια στον κάθε βλάκα που δεν εννοεί ούτε καν τα αυτονόητα. Έτσι δεν είναι;
Δυστυχώς, το παλάτι που χτίσαμε με τόσο κόπο φροντίσαμε εξαρχής να το αφήσουμε χωρίς καθρέφτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μας πουν την αλήθεια για την πάρτη μας.

Όπως έλεγε όμως και ο Όσσο, το πλέον εκκεντρικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι το να είναι απλά ο εαυτός του.