Ένα ολόκληρο - Δύο μισά

Αυτό που πραγματικά μου κάνει εντύπωση ορισμένες φορές, και λέω ορισμένες διότι στις μέρες μας ακόμα και τα πιο παράλογα πράγματα τα προσλαμβάνουμε ως λογικά, είναι η εμμονή του ανθρωπίνου είδους να αντιγράφει στο έπαρκο τα ζωώδη κατώτερα ένστικτα και συμπεριφορές. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραιτήτως κακό, με την προυπόθεση βέβαια πως δεν κάνουμε κάτι κακό στον διπλανό μας.
Ωστόσο αυτό το ανέφερα μιας και την σήμερον ημέρα η έκφραση "ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα" απεικονίζει στο μέγιστο την κατάσταση που καλείται ο κάθε νοήμων άνθρωπος να αντιμετωπίσει σε καθημερινή βάση. Επιπλέον, αυτοί που επικαλούνται τον αρχέγονο νόμο της ζούγκλας και το αρχέτυπο ένστικτο της Επιβίωσης ως είδος, μπορώ να πω πως είναι οικτρά γελασμένοι.
Η νοοτροπία "ο θάνατος σου η ζωή μου" έχει πάρει μορφή επιδημίας μιας και ο καθένας πλέον ενστερνίζεται το γνωμικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" κ.ο.κ.
Πάμπολλες παροιμίες έχει σοφιστεί ο ανθρώπινος άπληστος νους ώστε να δικαιολογήσει τόσο σε πανανθρώπινο αλλά και σε ηθικό επίπεδο τα αδικαιολόγητα. Κι αυτό το λέω διότι ουδείς σκέφτηκε να αναφέρει το πνεύμα συνεργασίας το οποίο πρέπει να κυριαρχεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Κανείς δεν σκέφτηκε πως από το βασίλειο του "Εγώ" πρέπει επιτέλους να περάσουμε στο βασίλειο του "Εμείς". Παντού και πάντα πρωταγωνιστεί ο ατομικισμός, ο ωφελιμισμός και η πάρτη μας. Και σε αυτό τον αγώνα μας για επιβίωση νομίζουμε πως όλα επιτρέπονται, φτάνει φυσικά να μην βγαίνουμε εμείς ριγμένοι ή με άλλα λόγια κατατροπωμένοι από την μάχη δύο ή περισσότερων εμπλεκομένων Εγώ.
Εννοείται πως ο πιο αδίστακτος, άκαρδος και σκληρός θα είναι ο νικητής στην πιθανή έκβαση μιας τέτοιας μάχης. Η πλειοψηφία θεωρεί πως το συναίσθημα αλλά και ο οίκτος υποδηλώνει αδυναμία ηγετικής φυσιογνωμίας αλλά και τροχοπέδη επιβίωσης.
Είναι όμως έτσι;
Θεωρώ πως τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να σηκώσουμε το γάντι και να "κατεβάσουμε" το επίπεδο μας (κατ'επέκτασην την ενέργεια μας) τόσο στην προκλητική και εξίσου προσωπική, άρα και υποκειμενική αυταπάτη, που φέρει και υποστηρίζει σθεναρά ο καθένας ως κόρη οφθαλμού. Σίγουρα, πολλοί από εσάς αναρωτιέστε, αγανακτείτε και απορείται στο πως γίνεται στις μέρες μας να ευδοκιμούν οι κάθε είδους αγρίοι και λαμόγια. Πως γίνεται να συμπεριφέρεται κάποιος με τον χειρότερο τρόπο στον διπλανό του, να πατά επί πτωμάτων, να συμπεριφέρεται καιροσκοπικά και χωρίς ηθικούς φραγμούς και όμως όχι μόνο να μην τιμωρείται από την κοινωνία και τους γύρω του αλλά να ηγείται κιόλας αυτής. Πραγματικά υπάρχουν φορές που ακούς κόσμο να λέει πως "μόνο αν είσαι λαμόγιο επιβιώνεις".
Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο ή ισχύει σε ανώτερα επίπεδα αυτό που αποκαλούμε ανταποδοτική δικαιοσύνη; Προσωπικά θεωρώ και επίσης συναντώ καθημερινά άτομα τα οποία δεν είναι τόσο ευνοημένα όσο θα ήθελαν όλοι εμείς τελικά να πιστεύουμε. Και επειδή, από παροιμίες πάμε καλά υπάρχει και αυτή που λέει πως "ότι σπείρεις θα θερίσεις". Κι αυτό εν τέλη είναι η παρακαταθήκη του καθενός μας απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό αλλά και τους τρίτους. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνεται φυσικά και δεν είναι απαραίτητο η δικαιοσύνη να αποδίδεται επι προσωπικού. Το "θύμα" δεν είναι αυτό που θα αποδώσει τιμωρία στον "θύτη" του. Η Πράξη, ως ενεργειακό θέλημα και επιλογή θα είναι αυτή που θα κάνει τον κοσμικό κύκλο της και θα επιστρέψει στον γεννήτορα της πολλαπλασιασμένη με φορτίο αρνητικό ή θετικό.
Εξαρτάται από το αιτιατό κίνητρο της εκάστοτε πράξης. Κι από ότι μου λέει η πείρα μου, συνήθως οι προκληνώμενες συνέπειες ποικίλων αντιδράσεων προκαλούνται κυρίως σε προσωπικό επίπεδο. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Ο "εξουσιαστής" είναι σκλάβος της ισχύς της οποίας κατέχει. Ο αφέντης μεταβάλλεται σε δούλο των χρημάτων. Ο βασιλέας είναι ένα τίποτα χωρίς την αυλή και τον λαό που τον ζητωκραυγάζει. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, τα δίπολα όχι μόνον δεν είναι αντίθετα μα αποτελούν και συμπληρώματα το ένα του άλλου. Καθώς ο ένας πόλος ξερνά τα σωθικά του ο άλλος τρέφεται με αυτά. Και το ανάποδο φυσικά. Δεν μπορεί κανείς να σπάσει αυτή την σχέση διότι υποσυνείδητα ο ένας γνωρίζει βαθιά μέσα του πως έχει ανάγκη τον άλλον (ειδικότερα ο ισχυρός έναντι του αδυνάτου).
Το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου που αφορά την όποια δράση-αντίδραση σαφώς και προυποθέτει μια οικουμενική συνείδηση που θα πρέπει να έχει το άτομο για την πλήρη κατάργηση του. Όταν ξέρεις ποιός είσαι, δεν χρειάζεται να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου. Όταν λες μόνο την αλήθεια δεν χρειάζεται να θυμάσαι τίποτα. Όταν δίνεις, δε σε αφορά το τι θα λάβεις στο τέλος διότι μέσα από την προσφορά σε ανώτερο επίπεδο πάλι εσύ είσαι αυτός που λαμβάνει. Όταν σε προσβάλλουν και δεν γυρνάς να ανταπαντήσεις με τον ίδιο τρόπο, αυτό που σε κάνει να φαίνεσαι μεγαλύτερος είναι ακριβώς το ίδιο που κάνει τον άλλον να φαίνεται μικρότερος των περιστάσεων. Κι ας νομίζει αυτός πως είναι κύριος μιας κατάστασης. Μην σε νοιάζει το πως σε βλέπει ο απέναντι όταν εσύ ο ίδιος γνωρίζεις την αξία σου διότι εσύ ξέρεις το νόημα και την σημασία της μη αντιπαράθεσης. Όταν σε χλευάζουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, απλά σιώπησε και κάρφωσε στα μάτια το άτομο που βγάζει χολή για τον ίδιο του τον Εαυτό στην ουσία. Όταν εμφανίζονται μπροστά σου στριφνοί άνθρωποι, άνοιξε την αγκαλιά σου και σβήσε την δίψα τους για αγάπη. Δρόσισε για μια στιγμή την έρημο της καρδιάς τους και μην προσμένεις τίποτα από δαύτους.
Κι αν δεν τα καταφέρεις και συμπεριφερθείς σε μια πρόκληση με τρόπο παρόμοιο, κάνοντας τους άλλους να γευτούν το οδυνηρό χέρι της Δύναμης, ακόμη κι αν έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου σκύψε το κεφάλι σαν ντροπιασμένο μικρό παιδί και αναγνώρισε πως έσφαλες απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό διότι ο άνθρωπος που γνωρίζει καταννοεί πως όλοι είμαστε ΕΝΑ και το Αυτό.