"Bravo! Αυτός είναι Καφές..."

Ο Hector Felipe Santos, είναι ένας γέροντας ηλικίας 92 ετών και από δώδεκα ετών δουλεύει στις φυτείες καφέ της Vale do Paraiba της Βραζιλίας. Η χώρα του την σήμερον ημέρα έχει το προνόμιο αλλά και την κατάρα να παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής καφέ και το μεγαλύτερο μέρος αυτής της οικονομικής πορείας αυτής της χώρας ο Hector είχε μάλλον την ατυχία να το βιώσει καλά στο πετσί του αφού όχι μόνο δούλευε από μικρό παιδί στις φυτείες καφέ σε συνθήκες σκλαβιάς αλλά και όταν η Βραζιλία άρχισε να εκσυγχρονίζεται και να αποκτούν οι άνθρωποι δικαιώματα, ο μισθός του δεν ξεπερνούσε καθημερινά τα 5 δολάρια. Ο Hector τα τελευταία 3 χρόνια έχει σταματήσει να εργάζεται και σαν κοιτάξει κανείς τα χέρια του ευθύς μπορεί να διακρίνει το πόσο σκληρά αυτός ο άνθρωπος έχει δουλέψει σε όλη του την ζωή.
Όταν σε κάποια φάση βρέθηκαν στα μέρη της Vale do Paraiba δυτικοί δημοσιογράφοι για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ για τον καφέ, θέλοντας να πάρουν συνέντευξη από εργάτες στις φυτείες, άρχισαν να ρωτάν που και σε ποιόν θα μπορούσαν να απευθυνθούν. Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων υπέδειξαν τον Hector και οι δημοσιογράφοι δεν άργησαν να βρουν σύντομα το σπιτικό του. Ο Hector καθόταν έξω από την πόρτα της παράγκας του που ο ίδιος αποκαλούσε σπιτικό, όταν ένα μεσημέρι τον επισκέφτηκαν 2 Βρετανοί δημοσιογράφοι. Ο Hector μόλις αντιλήφθηκε πως έψαχναν για εκείνον, άνοιξε ευγενικά την αυλόπορτα και τους καλωσόρισε. Αφού βολεύτηκαν στο πλατύσκαλο του σπιτιού του, ενώ στο μεταξύ ο Hector τους κέρασε λίγο νερό να δροσιστούν, άρχισαν να τον ρωτάν διάφορα πράγματα για τις φυτείες, για τις συνθήκες εργασίας σε αυτές αλλά και για την ίδια του την ζωή εν γένη αφού ο Hector ποτέ δεν είχε ταξιδέψει έξω από το χωριό του αλλά και ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει κάτι εναλλακτικό ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Πράγματι, ο Hector τους εξιστόρησε πως η εργασία στις φυτείες δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Οι εκάστοτε καιρικές συνθήκες, η σκληρή χειρωνακτική εργασία, το πενιχρό χαρτζιλίκι που πληρώνονταν οι εργάτες για την πολύωρη εργασία τους, οι αμερικάνικες εταιρίες που εκμεταλλεύονται τον φυσικό πλούτο της Βραζιλίας για λογαριασμό τους καθώς και η ανέχεια που ανάγκαζε τον κόσμο να δουλεύει 12-16 ώρες στις φυτείες του καφέ κάτω από απάνθρωπες συνθήκες ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Όταν ρωτήθηκε από τους δύο δημοσιογράφους πιο είναι το μεγαλύτερο του παράπονο, εκείνος υπήρξε κάτι παραπάνω από σοκαριστικός. Γύρισε προς το μέρος τους, κοίταξε τον φλεγματικό εγγλέζο παρουσιαστή στα μάτια με κείνο το ηλιοκαμένο και βαθιά σκαμμένο από ρυτίδες πρόσωπο και πριν εκστομίσει την παρακάτω κουβέντα θαρρείς πως για μια στιγμή κείνα τα θολά μαύρα διαμάντια που είχε για μάτια πως πύρωσαν από οργή.
"Δουλεύω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στις φυτείες του καφέ. Έχω πονέσει και έχω ταλαιπωρήσει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε τούτη την σάρκα που κρατά ακόμα τα γέρικα κόκαλα μου σε σειρά. Έχω αρρωστήσει αμέτρητες φορές μα πάντα δούλευα αδιάκοπα για 12 με 16 ώρες καθημερινά στα χωράφια του καφέ ώστε να μπορέσω να ζήσω την οικογένεια μου με δεκάρες. Έχασα την γυναίκα μου πριν 15 χρόνια στις φυτείες από υπερκόπωση και το μεγαλύτερο μου παράπονο ξέρετε πιο είναι; Μέχρι σήμερα που βρίσκομαι εδώ και σας μιλάω και έχοντας 92 χρόνια στην πλάτη μου, δεν έχω δοκιμάσει ποτέ την γεύση του καφέ".
Οι δύο Βρετανοί πάγωσαν για μια στιγμή και ευθύς αμέσως κοίταξε ο ένας τον άλλον στα μάτια γεμάτο νόημα. Σίγουροι πως με αυτό τον τρόπο το αφιέρωμα στον καφέ έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο χαιρέτησαν κάπως βιαστικά τον γέροντα και κατευθύνθηκαν προς τα γραφεία της εφημερίδας. Ήξεραν πως το συγκεκριμένο άρθρο το οποίο επρόκειτο να βγει σε λίγες μέρες πως θα ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχία. Σαν φτάσανε στην γνώριμη θαλπωρή των γραφείων τους παράγγειλαν δυο ζεστά μοσχοβολιστά καφεδάκια και στρώθηκαν στην δουλειά.
Ο Hector, λιγότερο από μια εβδομάδα μετά από το παραπάνω περιστατικό έφυγε από αυτή την μάταιη ζωή μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ τον καρπό της πατρίδας του και έχοντας δουλέψει πάνω από 75 χρόνια ώστε να τον απολαμβάνουν οι δυτικοί.

Όσο παράλογο-παράδοξο-τρελό-απίστευτο και να φανεί, η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή.