Crying to the Spirits

---Billings, Montana
Απρίλιος του 1999---

"Τα καθαρά βλέμματα και καρδιές δεν γνωρίζουν ποτέ την ήττα".
Ταξίδευα πάνω στον καπνό και λίγο πριν το βλέμμα μου χαθεί μες την φωτιά που σιγόκαιγε δίπλα στα πόδια μου, σαν κουρασμένα πουλιά φώλιασαν οι παραπάνω λέξεις στα αυτιά μου.
Στην άλλη πλευρά της φωτιάς καθόταν Εκείνος. Αφού πέρασε κάμποση ώρα που κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον σιωπηλοί δεν μπορούσα πλέον να τον δω καθαρά πίσω από τις φλόγες. Βρισκόταν ακούνητος και ριζωμένος σαν αιωνόβιο δέντρο δίπλα στις πύρινες γλώσσες της φωτιάς.
Με κοιτούσε χωρίς να με κοιτά.
Μου μιλούσε χωρίς να μου μιλά.
Κρατούσε μια μακριά χειροποίητη πίπα στα χέρια του και αμίλητος με παρακολουθούσε με μάτια θολά από το Πνεύμα του καπνού. Έκανα να απλώσω το χέρι μου προς την φωτιά μα το χέρι μου δεν ήταν εκεί για να ακολουθήσει. Στην θέση του εμφανίστηκε ένα πύρινο πουλί που έμοιαζε με Φοίνικα και κάθε μου νοητική εντολή το έκανε να απλώνει τα φτερά του και να χάνεται μες στις φλόγες.
Η Φωνή ακούστηκε μες το κεφάλι μου τόσο εκκωφαντική και ταυτόχρονα τόσο ήρεμα ψιθυριστή που νόμιζα πως κάτι/κάποιος μου μιλούσε σε διπλό ταμπλό.
"Ακόμα δεν ξέρεις το πόσο φωτίζεις Παλαιό Άστρο", κοίταξα προς την μεριά που καθόταν Εκείνος μα κανείς δεν βρισκόταν εκεί που μέχρι πρότινος ήταν ο γέρο σαμάνος ινδιάνος. Η Φωνή συνέχισε να ηχεί με αντίλαλο μες το κεφάλι μου καθώς ένιωσα μια ελαφριά ζαλάδα να με τυλίγει ολοκληρωτικά.
"Θα έρθει η στιγμή που θα θυμηθείς την σπορά σου και θα αντηχήσεις σαν γοερό κλάμα μωρού ραγίζοντας έτσι την σιωπή που κυοφορεί η Μεγάλη Νύχτα της υπάρξεως", η ζαλάδα με είχε κυριεύσει ολοκληρωτικά μα το περίεργο ήταν πως όλα όσα άκουγα από την φωνή μου έμοιαζαν απολύτως λογικά και κατανοητά. Προσπάθησα να εστιάσω το βλέμμα μου πέρα από την φωτιά και είδα τον γέρο σαμάνο να μου χαμογελά καθησυχαστικά. Μου πρόσφερε την πίπα και για πρώτη φορά μετά από πολλή ώρα μου μίλησε στην γλώσσα των Crow. Αν και δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε, η χροιά της φωνής του γέρου θύμιζε αρπαχτικό της νύχτας και από τις κινήσεις του κατάλαβα πως μου "περνούσε" την πίπα.
Με τεράστια προσπάθεια κατάφερα να σηκωθώ και άρχισα να περπατώ προς το μέρος του μην νιώθοντας την γη κάτω απ'τα πόδια μου ενώ την ίδια στιγμή με την άκρη του ματιού μου τον είδα να χαμογελά (μάλλον με τα χάλια μου). Έφτασα μπροστά του και με άτσαλες κινήσεις πήγα να του πάρω από τα χέρια την πίπα. Πριν προλάβω όμως, ένιωσα μια ύπουλη κλωτσιά στο πίσω μέρος του ποδιού μου η οποία με έκανε να γονατίσω εμπρός του. Ο γέρο σαμάνος έδειχνε κάτι παραπάνω από νευριασμένος μαζί μου και καθώς σφύριζε μέσα από τα δόντια του σαν φίδι οργισμένο κατάλαβα πως μάλλον είχα δείξει ασέβεια με τον τρόπο με τον οποίο αποδεχόμουν το "πέρασμα" του καπνού. Ανήμπορος να ξανασηκωθώ στα πόδια μου είδα τον ινδιάνο να μου προσφέρει με ήπιες και αργές κινήσεις την πίπα και αποφάσισα να την δεχτώ με τον ίδιο τρόπο.
Καθώς έπιασα απαλά την κοκκάλινη σκαλιστή πίπα στα χέρια μου παρατήρησα το πόσο δουλεμένες και περίεργες παραστάσεις απεικονίζονταν πάνω της. Πάνω στον πανάλαφρο περίτεχνο κορμό της μπορούσες άνετα να δεις ανθρώπους που μεταμορφώνονταν σε ζώα, σαμάνους να χορεύουν γύρω από φωτιές, δέντρα με πόδια να περπατούν σαν σε παρέλαση και τον ουρανό να τον έχουν αγκαλιάσει διάττοντες αστέρες. Με τα δυο μου χέρια, την έφερα αργά στα χείλη μου και προσεχτικά άρχισα να εισπνέω το μυστικό χαρμάνι που μόνο εκείνος ήξερε. Ρούφηξα μερικές απανωτές τζούρες και από την μυρωδιά κατάλαβα πως το όλο χαρμάνι εκτός από την απροσδιόριστη γεύση του ήταν και πολύ δυνατό. Έκανα να του γυρίσω την πίπα και άκουσα την Φωνή να μου υπογραμμίζει τα εξής παρακάτω:
"Ως αυτόχειρας κομήτης θα διασχίσεις τον ορίζοντα του Μεγάλου Πνεύματος. Μέσα σε μια στιγμή θα σου αποκαλυφθεί το πόσο λάμπεις μες το Σκότος που δεν έχει γνωρίσει ποτέ αστέρια και θα ζώσεις τον εαυτό σου με υπέρλαμπρο Πυρ στις έσχατες ημέρες των ανθρώπων", με αυτά τα λόγια να ξεθωριάζουν σαν σε μακρινό όνειρο βρήκα τον εαυτό μου να κοίτεται δίπλα από την σβηστή εστία της φωτιάς και εκεί που μέχρι πριν καθόταν ο ινδιάνος σαμάνος βρισκόταν τώρα ένας σκύλος που υπομονετικά με κοιτούσε με ένα βλέμμα συμπάθειας...