Κι ύστερα ήρθες και μ'έλυσες*

Πάνω σε μια σχεδία, περιπλανήθηκα για αρκετές μέρες στα μεσοπέλαγα όταν με ξέβρασε η θάλασσα στις ακτές του Βορρά. Κατάλαβα πως είχα χάσει τις αισθήσεις μου, άγνωστο για πόσες ώρες, όταν βρήκα τον εαυτό μου ξαπλωμένο σε διπλό κρεβάτι. Κανένας δεν βρισκόταν πλάι μου. Το παράθυρο καλωσόριζε γενναιόδωρα φρέσκο στεργιανό αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο ενώ την ίδια στιγμή πίσω από το κεφάλι μου ακούστηκε μια πόρτα να ανοίγει. Ένα χαμόγελο περπάτησε ως το προσκέφαλο και μια μυρωδιά που θα έβαζα στοίχημα πως ήταν της ίδιας της Άνοιξης έφτασε στα ρουθούνια μου καθώς άκουσα την φωνή να μου λέει εν μέσω παιδικών χαχανητών, "κι ύστερα ήρθα και σ'έλυσα".
Πριν αράξουν για τα καλά οι λέξεις μέσα μου ένιωσα ένα απαλό άγγιγμα στους καρπούς μου. Ήμουν δεμένος! Μια αέρινη κίνηση με ελευθέρωσε απ'τα δεσμά μου και για μια στιγμή ένιωσα μια ανεπαίσθητη ανακούφιση να με αγκαλιάζει. Πρέπει να ήμουν αρκετό καιρό δεμένος. Γύρισα να κοιτάξω το πρόσωπο που εκφράζει τέτοια μελωδία στην φωνή και τα μάτια μου αντίκρισαν ένα μικρό κορίτσι με καστανά μαλλιά και μεγάλα εκφραστικά ματάκια. Το πρόσωπο του μου φάνηκε γνώριμο και οικείο μα δεν μπορούσα ν'ανασύρω από τα βάθη του μυαλού μου το όνομα του κοριτσιού. Προσπάθησα να ανατρέξω στο μακρινό παρελθόν της εφηβικής μου ζωής και κατέληξα σε κλάσματα δευτερολέπτων πως μάλλον από εκεί θα πρέπει να είναι η καταγωγή αυτού του όμορφου πλάσματος. Αν κι έκτοτε είχαν περάσει πολλά χρόνια, το οξύμωρο ήταν πως σε αντίθεση με μένα εκείνη δεν είχε μεγαλώσει καθόλου! Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μου φανερώσει η μνήμη μου το όνομα της το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν κάτι για τα δεσμά μου.
Εκείνη, χαμογέλασε με νόημα και σαν να μην χρειαζόταν παραπάνω ερωτήσεις από την πλευρά μου, φρόντισε να απαντήσει στα σύννεφα του νου λέγοντας: "Ναυαγισμένο σε βρήκα στα στενά του Ελλησπόντου και φρόντισα να σε ξεκουράσω έχοντας πρίμα τον καιρό, τραγουδώντας σου με κοχύλια και στολίζοντας τα μαλλιά σου με αστερίες που διάλεξα μόνη μου", καθώς τελείωνε η φράση της με τούτα τα λόγια οι λέξεις συνέχιζαν να χορεύουν μέσα στο κεφάλι μου και κάτι σαν ηχώ αντιλαλούσε στους τέσσερις τοίχους του δωματίου κάνοντας τα αυτιά μου έτοιμα να αλλαξοπιστήσουν σε θέματα λογικής και πραγματικότητας. Όσο κοιτούσα αυτό το πρόσωπο, τόσο περισσότερο ένιωθα πως το κορίτσι έμοιαζε με κάποιο παιχνιδιάρικο ξωτικό τελικά.
"Γιατί με έδεσες;", κατάφερα ορθά κοφτά να πω όταν το χαχανητό της γέμισε το δώμα ίδια με θορυβώδες βουητό από άτακτο μελίσσι.
"Χιχιχιχιιιιι...μα δεν σε έδεσα εγώ καλέ μου. Σε βρήκα αναίσθητο και δεμένο με αόρατες αλυσίδες στις αφιλόξενες ξέρες των στενών του Ελλησπόντου. Τώρα είσαι ασφαλής και ελεύθερος", κι ενώ τελείωσε με τούτα τα λόγια, ένα τσιριχτό επιφώνημα ακούστηκε στον αέρα κάνοντας με να κοιτάξω αφηρημένα προς το ταβάνι του δωματίου. Εκείνη, φαινόταν να διασκεδάζει με την έκδηλη απορία που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου και πριν καν προλάβω να ρωτήσω, φρόντισε ν'απαντήσει σαν να μιλούσε στον εαυτό της.
"Κατ'επιλογήν κουβαλούσες εδώ και πολύ καιρό τις αλυσίδες της υποταγής και επειδή ακριβώς είχε δωθεί η σιωπηλή συγκατάθεση σου, γι'αυτό και δεν ένιωθες το παραμικρό βάρος τόσο καιρό. Υπήρχαν φορές όμως που η αόριστη και αναίτια θλίψη που ενίοτε σ'αγκάλιαζαν, αποτελούσαν σινιάλα απελευθέρωσης της σκλαβωμένης σου καρδιάς ενάντια σε όλα αυτά που σε καθημερινή βάση επισκίαζαν το Πνεύμα σου και σε έκαναν να φωτίζεις λιγότερο".
Το χέρι της, μέσα σε μια στιγμή μεταμορφώθηκε σε φτερό ερωδιού καθώς μου χάιδευε απαλά το μέτωπο. Ξαφνικά άρχισα να χάνω ανάσες μα δεν φοβόμουν. Κι ενώ ένιωθα πως άφηνα για τελευταία φορά, την ύστατη πνοή μου να πετάξει ακολουθώντας το Δρόμο της Επιστροφής, της είπα με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη "Κι ύστερα ήρθες και μ'έλυσες".
Μέχρι την ώρα που τα μάτια θολώνουν και αρχίζει να φανερώνεται σε όλο του το μεγαλείο το Βασίλειο του Επέκεινα, η φράση της ηχούσε σαν συνταξιδιάρικο πουλί στα αυτιά μου,

"Όχι εγώ καλέ μου...η Αγάπη"




*Ο τίτλος και η φωτογραφία στο παρόν Post είναι από το ομώνυμο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν το οποίο διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ.
Ωστόσο, το κείμενο που παραθέτω δεν έχει ουδεμία άλλη σχέση με το εν λόγω βιβλίο.
**Αφιερωμένο εξαιρετικά στη "Λ".