Φυγάς θεόθεν και αλήτης*

Οι φίλοι του τον προσφωνούσαν "τυχοδιώκτη".
Οι εκάστοτε πρόσκαιρες γυναικείες συντροφιές που εναλλάσσονταν, όπως η μέρα με τη νύχτα, τον αποκαλούσαν "αληταρά".
Ποτέ δεν έκατσε να δώσει βάση ή να σκεφτεί την αλήθεια των τρίτων για το πρόσωπο του.
Μπορεί να ήταν κι έτσι.
Όταν σώπαινε όμως, είχε εκείνο το απύθμενο σκοτεινό βλέμμα που πέρα από τους ορίζοντες των ματιών του σε έκανε να πιστεύεις πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπάσει μπόρα.
Ήταν εκείνο το βλέμμα που λάτρευαν οι γυναίκες να μισούν.
Με το πέρασμα του χρόνου υπήρξαν πολλές υποψήφιες που προσπάθησαν με διάφορα μέσα να το κατακτήσουν, να το τιθασεύουν, να το κάνουν ολότελα δικό τους.
Μάταια όμως.
Ο αλήτης, δεν μπορούσε να δεθεί με τίποτα και με κανέναν.
Ήταν τόσο ολιγαρκής που στην πραγματικότητα έδινε από το υστέρημα του χωρίς να ζητά κάποιο αντίκρισμα ανταπόδοσης.
Αυτό έκανε τους άλλους να αισθάνονται άβολα.
Αμήχανα.
Περίεργα.
Οργισμένα.
Δεν ήταν αυτός ο λόγος που ενεργούσε έτσι.
Απλά έτσι ήταν.
Δεν υπήρχαν πράγματα για τα οποία πίστευε πως μπορούσε να ταυτιστεί απόλυτα.
Υλικά αγαθά για τα οποία θα μπορούσε να πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο.
Ιδέες για τις οποίες θα μπορούσε να είχε πεθάνει.
Αξίες για τις οποίες αξίζει να ζει.

Πλάσμα περίεργο αυτός ο αλητάκος.
Πάντοτε απλός και λιτός.
Με ένα χαμόγελο στα χείλη και περισσότερο από πρόθυμος ώστε να βοηθήσει αυτούς που θα του ζητούσαν την βοήθεια του.
Δεν θα τον άκουγες ποτέ όμως να ζητά ο ίδιος βοήθεια.
Ταξιδιάρης και με μπόλικη δόση τρέλας.
Μάλιστα, για την τρέλα του είχαν ακουστεί πολλές και διάφορες ιστορίες στην γειτονιά.
Η μητέρα μου, είπε ότι παλαιότερα είχε ακούσει από την μητέρα του για ένα περιστατικό που συνέβη το '99 στα στενά του Γιβραλτάρ.

Ο αλήτης, βρισκόταν σε ένα φορτηγό καράβι σαν ασυρματιστής και είχε σχέση με μια προκλητική Σκανδιναβή η οποία εργαζόταν στην Δανία σαν παιδαγωγός. Μιλούσαν μέσω ασύρματου όταν ένα ωραίο πρωί του είπε πως σε μια τελευταία επίσκεψη στον γυναικολόγος της, έμαθε πως είχε καρκίνο στην μήτρα. Όχι μόνο δεν μπορούσε να φέρει παιδί στον κόσμο αλλά από τις εξετάσεις και τα αναμασήματα του γιατρού της κατάλαβε πως και κείνη σύντομα θα άφηνε τούτο τον μάταιο κόσμο. Ο αλήτης μας δεν μπορούσε να το πιστέψει. Απορούσε πως δεν είχαν φανεί σημάδια νωρίτερα στον οργανισμό της. Με το ίδιο πράγμα απορούσε και ο γιατρός της μα εκείνη όχι μόνο το είχε πάρει απόφαση πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για την υγεία της, αλλά βρήκε το κουράγιο να του πει κιόλας πως μάλλον όλο αυτό δημιουργήθηκε επειδή έλειπε καιρό στην θάλασσα και με την απουσία του αυτή δεν είχαν την ευκαιρία εδώ και μήνες να κάνουν έρωτα.
Δεν θυμάμαι αν γέλασε με τούτο τον αστεϊσμό της.
Πραγματικά δεν θυμάμαι αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως από τότε το βλέμμα του απέκτησε εκείνη την ερεβώδη θωριά.
Κλείσανε το τηλέφωνο με κείνον να της λέει "See ya sweetheart".
Πράγματι έτσι έγινε.
Αρχικός προορισμός του καραβιού ήταν το λιμάνι της Μασσαλίας.
Δεν έμελλε όμως να είναι αυτός και στην συνέχεια.
Στην διαδρομή, και προερχόμενοι από την Μαύρη Θάλασσα, κόλλησε ένα περίστροφο στο κεφάλι του καπετάνιου και του έδειξε σιωπηλός στο χάρτη την Δανία. Αλλαγή πορείας με ένα πλήρωμα που στην διάρκεια του ταξιδιού δεν εκδήλωσε καμία δυσαρέσκεια ή παράπονο. Ήταν λες και του συμπαραστέκονταν στωικά για τα δεινά που του είχαν χτυπήσει την πόρτα μεσοπέλαγα. Φτάνοντας στα στενά του Γιβραλτάρ, υπεύθυνος της εταιρίας κάλεσε στον ασύρματο και ζήτησε να μάθει το λόγο της αλλαγής πλεύσης. Θα έπρεπε το καράβι να έχει αράξει εδώ και μια μέρα μα όχι μόνο προσπέρασε την Γαλλία αλλά συνέχιζε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Ένα, "άντε γαμήσου" σε άπταιστα Σουηδικά ήταν η απάντηση που πήρε ο υπεύθυνος της εταιρίας. Κλείνοντας τον ασύρματο δια παντός γύρισε και είπε στους συντρόφους του πως από δω και πέρα συνεχίζει μόνος του. Όπως πάντα άλλωστε. Το πλήρωμα κατέβηκε στην Ισπανία και εκείνος συνέχισε για Δανία. Περίμενε την στιγμή που η γοργόνα θα τον καλωσορίσει παράκτια της Κοπεγχάγης βάζοντας τέλος στην Οδύσσεια του. Οι υπεύθυνοι της πλοιοκτήτριας εταιρίας έμαθαν από κάποιους συναδέλφους του τον τελικό προορισμό του και σκέφτηκαν πως δεν θα ήταν καλό για το image της εταιρίας να δοθεί έκταση στο επεισόδιο και αποφάσισαν να μην τον καταδιώξουν. Οι Δανέζικες αρχές θα τον περίμεναν στο λιμάνι με σκοπό την επί τόπου σύλληψη του.
Τα πράγματα θα έπαιρναν διαφορετική τροπή όμως.
Φτάνοντας έξω από το λιμάνι της Κοπεγχάγης ο αλήτης ήξερε πως οι λιμενικές αρχές θα περικύκλωναν το πλοίο και θα του ζητούσαν να παραδοθεί.
Είχε ήδη νυχτώσει όταν αντίκρισε το λιμάνι να του γνέφει πως ο κίνδυνος ζυγώνει. Δεν έχασε χρόνο. Σταμάτησε μεσοπέλαγα το καράβι και με μια βάρκα ξανοίχτηκε μέσα στην πάχνη της ομίχλης σαν θαλάσσιο αερικό. Φθάνοντας στα πρώτα αλιευτικά σκάφη, άφησε την βάρκα να την πάει το νερό όπου θέλει και κείνος επιβιβάστηκε σε ένα ψαράδικο που λεγόταν "Soulfly".
Σκέφτηκε πως το όνομα του πλοίου ήταν καλός οιωνός για τον σκοπό του.
Σε μισή ώρα είχε κατέβει παράκτια της Κοπεγχάγης όταν την ίδια στιγμή μια ντουζίνα νερόμπατσοι είχαν κάνει ντου στο πλοίο και έψαχναν απ'άκρη σ'άκρη να τον βρουν.
Η καρδιά του είχε πάρει φωτιά και τα μάτια του ήταν λαύρα για όποιον θα στεκόταν εμπόδιο. Ήταν τρεις μετά τα μεσάνυχτα όταν ο ήχος του κουδουνιού έκοψε στα δύο το πέπλο της νύχτας. Η πόρτα άνοιξε με δισταγμό και σαν αντάμωσαν, ο ένας χάθηκε στην αγκαλιά του άλλου.
Τα κορμιά τους μίλησαν εκείνο το βράδυ.
Ούτε μια λέξη δεν ακούστηκε όλη τη νύχτα και όταν τους βρήκε το πρώτο φως του Ήλιου γύρισε και της είπε ψιθυριστά, "έχουμε ταξίδι μπροστά μας".

Τους πήρε 20 μέρες για να φτάσουν λαθραία στην Ελλάδα. Κάποιοι φίλοι του Σέρβοι μαφιόζοι είχαν κανονίσει την ασφαλή του μετάβαση στην Αθήνα και μετά στην Κρήτη. Η κοπέλα του πέθανε μετά από έξι μήνες σε ένα νοσοκομείο του Ηρακλείου και κείνος ευθύς αμέσως αναχώρησε για Αθήνα. Στην μεγαλούπολη τον βρήκαν μεγάλα προβλήματα που τον έκαναν μεγαλύτερο αλήτη από ότι θα περίμενε κανείς.
Έναν αλήτη που τον ζήλευαν και οι ίδιοι οι αλήτες διότι πολύ απλά η λέξη ως ουσία δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια που κουβαλά ως αξία και περιεχόμενο.

Μετά από χρόνια τον γνώρισα κι από κοντά όταν τυχαία καθόταν δίπλα μου σε μια μπάρα και πρόσεξα πως στον καρπό του είχε ένα tattoo βραχιόλι που έγραφε "Φυγάς θεόθεν και αλήτης". Μιλήσαμε για τα μυστικά της ύπαρξης και για τις κάθε είδους αλητείες όπως τις αντιλαμβάνεται ένα ελεύθερο πνεύμα. Μοιραστήκαμε προβληματισμούς και οινοπνεύματα. Εν τέλη αφήσαμε τα Πνεύματα μας να χαρούν το Φως και του υποσχέθηκα πως αυτό εδώ το Post θα του το αφιέρωνα...


*Εμπεδοκλής

Απόφθευγμα Περιπλάνησης

"Άλλο πράγμα ο τουρίστας
και άλλο ο ταξιδιώτης.
Βρίσκονται στο ίδιο μέρος για διαφορετικό λόγο.
Η ολοκλήρωση έρχεται
όταν μπορεί κανείς και Είναι
Τουρίστας στη ζωή
και
Ταξιδιώτης στην ψυχή."

Τσιφτετέλι

Τηλεκοντρόλ

Ετοιμαστείτε, κι άλλο τηλεκοντρόλ θα χρειαστούμε!

Ουράνιο Τόξο

Ίσως είναι που όλα έχουν αλλάξει.
Όλα έχουν αλλάξει;
Ίσως είναι ο καιρός που μας συννεφιάζει όποτε κοιτούμε τον ουρανό.
Ίσως είναι οι άνθρωποι που φέρονται τόσο περίεργα.
Ίσως να μην έχουν αλλάξει ακόμη ορισμένοι αθεράπευτικα ρομαντικοί που αρκούνται στο να σέβονται τον άνθρωπο μες το μοιραίο που έχει χτίσει εν τέλη με τα ίδια τα χέρια τελικά σε βάθος χρόνου και θυμούνται ως τις μέρες μας πως η φλόγα είναι πέρα από την φωτιά.
Εγώ έχω αλλάξει.
Εσύ έχεις αλλάξει;
Ο κόσμος όλος έχει αλλάξει.
Μέρα με την μέρα,
ώρα με την ώρα,
λεπτό με το λεπτό.
Και θέλω τόσα πολλά να σου πω.
Νιώθω πως δεν προλαβαίνω.
Κάτι θα μας βρει πριν φανταστούμε να το ψάξουμε.
Κι ανησυχώ.
Σκοτεινιάζω.
Συννεφιάζω.
Θλίβομαι.
Κοιτάω γύρω μου και δεν μπορώ να καταλάβω τον τόσο αργό ρυθμό.
Αυτόν που υποτίθεται πως μπορεί να αναπτύξει μια αίσθηση μας που ίσως είναι η μόνη αληθινή.
Να μπορούμε να βλέπουμε πέρα από τις γραμμές.
Να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές και τελικά να μπορούμε να δούμε πέρα από το ίδιο το βιβλίο.
Να είμαστε ικανοί να προσεγγίζουμε τον διπλανό μας με την παραμικρή έλλειψη πρόθεσης ή σκέψης που περνάει στην συνειδητή ή υποσυνείδητα παρόρμηση εκμετάλλευσης και ωφελιμισμού.
Θα στο πω απλά.
Να αγαπάμε την Ελευθερία μας.
Να κοιτάμε κατάματα οποιοδήποτε στοιχείο μας κάνει να φοβόμαστε και μέσα από την κόντρα μας με αυτό να καταφέρνουμε κάθε φορά να βγαίνουμε πιο σοφοί και ελεύθεροι ως όντα.
Να φτύνουμε στα μούτρα οτιδήποτε μας υποτιμά, μας μαζικοποιεί, μας κάνει να παριστάνουμε τους καραγκιόζηδες στην ζωή μας αλλά να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς ενδοιασμούς και παροξυσμούς συναισθηματικών και ρομαντικοσουλτανισμών της ίδιας μας της ύπαρξης.
Ας ανατέλλουμε σε ότι μας κάνει να σκοτεινιάζουμε.
Ας τους επιστρέψουμε την βρωμιά και την σαπίλα στην μούρη.
Και δεν μιλώ κομματικά.
Να με συμπαθάς αλλά δεν έχω πρόθεση να μπω στο τρυπάκι σου.
Είναι η ζωή τρυπάκι από μόνη της και την εμπιστεύομαι περισσότερο ξέρεις.
Μιλάω και εννοώ το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μας λιώνει σαν κερί όταν την ίδια στιγμή θέλουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας και να κάνουμε τον ίδιο τον κόσμο μια γιορτινή λαμπάδα.
Να είμαστε υπερήφανοι που τον πατάμε.
Πως δεν τον επιβουλευτήκαμε με γνώμονα την απληστία που προκαλεί ο ειδωλολατρικός μας Θεός.
Το Χρήμα.
Κι αν δεν μπορείς να βάψεις τα χέρια σου με φωτιά τότε κάνε μου τη χάρη και κάνε παραπέρα.
Αν δεν προσπαθείς με κάθε μέσο να πολεμήσεις την σάχλα που μας τσαμπουνάνε μπροστά στα μούτρα μας σαν ενοχλητική τσιχλόφουσκα τότε δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε.
Να τα λέμε. Να τα λέτε. Να τα ακούτε. Να τα τρώτε. Να τα γράφουμε. Να μας ξεγράφουμε.
"Μείνε μαζί μου"...ακούω το ηχείο να τραγουδά και ξέρω πως η μοναξιά είναι τόσο γαμημένο πράγμα.
Κάτι που σε κάνει να μένεις ολόγυμνος από αγάπη.
Κάτι που σου κόβει την ανάσα.
Δεν νιώθεις πως αναπνέεις αν δεν έχεις την αγάπη για οξυγόνο.
Και την στερούμαστε από τους εαυτούς μας γιατί ακόμα και σε αυτό προσπαθούμε να συμβιβαστούμε.
Να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και στο τέλος καταντάμε να πίνουμε νερό κι όχι κρασί. Να μπορούμε να μεθύσουμε από την ομορφιά της ζωής.
Της Φύσης.
Της Ελευθερίας που μας κλείνει το μάτι στα μικρά και τα απλά της ζωής.
Δεν κοιτάω εκεί που μου λέτε.
Το καταλάβατε;

Το τραγούδι στο ηχείο έχει σταματήσει και ο χρόνος μου κλείνει το μάτι.
Η σιωπή.
Το χάσμα.
Η άβυσσος.
Το κενό.
Το τίποτα.
Ο ύπνος Θάνατος που είναι πιο ζεστός, που είναι πιο ζωντανός και πραγματικός όταν υπάρχει το όνειρο της Αγάπης στην καρδιά μου.
Του να ΕΙΜΑΙ μέσα στην ανυπαρξία που χαρίζει μόνον η Αγάπη.

Justelene

Mέσα σε χρόνια δανεικά, απρόσμενα και ξένα
μες στα ποτάμια τα θολά που ζω σαν μαύρη σμέρνα
μες στην ανάσα του Βοριά, σε σύμπαντα ηττημένα
Θα σιγοκαίνε σαν φωτιά η αγάπη και η λησμονιά.

Θα έχουν τα μάτια μου σκουριά, θα ζω χωρίς εσένα
θα με χλευάζουν τα παιδιά, θα πιω απ’τη μαύρη στέρνα
μες στων μηρών σου τη δροσιά πως ξαποστέναν τρυφερά
τα χέρια μου, δυο ελάφια κουρασμένα.

Κι εγώ που δε μπορώ πια να ξεχάσω τ’όνομά της
να τριγυρνάω εδώ κι εκεί ψάχνοντας τ’άρωμά της,
στον κήπο της Γεσθημανή να ξαγρυπνώ δίχως φωνή
σαν λυπημένο φάντασμα στον τάφο της αγάπης.


-Διάφανα Κρίνα-

Στοιχειακά και Στοιχειώδη

Καθώς ξύπνησα το πρωί, μια αδιόρατη δύναμη έκανε μια και μοναδική σκέψη να στριφογυρίζει ακατάπαυστα μέσα στο μυαλό μου. Πέρασα το χέρι μου απαλά πάνω από το κεφάλι μου ελπίζοντας πως θα την έδιωχνα με αυτόν τον τρόπο μάταια όμως αφού συνέχιζε να με τριβελίζει συνεχώς. Γύρισα το βλέμμα μου προς το ρολόι και σκέφτηκα πως αν ήθελα να προλάβω το καράβι θα έπρεπε να βιαστώ. Εδώ και δυο μέρες κάποιοι γνωστοί με περίμεναν στην Πάρο όπου θα τους αντάμωνα εκεί. Η ώρα είχε περάσει αρκετά και έπρεπε να βιαστώ. Ρούχα, εσώρουχα, μπανιερά, πετσέτες, μουσικές, τσιγάρα, χρήματα, δίπλωμα οδήγησης, βιβλίο και λίγες στιγμές μετά βρισκόμουν στην εξώπορτα. Κατευθυνόμουν ήδη προς το λιμάνι όταν η λέξη άρχισε πάλι να στάζει από το ταβάνι του μυαλού μου.
"Σιρκουί", άκουσα την φωνή καθαρά να μου λέει. Δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Με μια αναστροφή βρισκόμουν σε αντίθετη τροχιά από το λιμάνι. Η Πάρος μπορούσε να περιμένει κάποια άλλη φορά κι αφού έκανα μερικά τηλεφωνήματα, μέσα σε ένα τέταρτο βρισκόμουν ήδη στην εθνική οδό. Ξεκινούσε το παραμύθι...

Σε ένα δίωρο και με τον αέρα να ευωδιάζει Καλοκαίρι είχα φτάσει Ναύπακτο. Μοναστήρι, Κάστρο και καφεδάκι με φόντο τα τείχη. Η θέα να μου κόβει την ανάσα και να με κάνει, να θέλω να γίνω ένα με το Ένα. Επόμενη στάση Πάτρα. Σε ένα κτήμα έξω από την Κακογριά, ο κόκκινος σκαραβαίος μάρκαρε τα νώτα μου. Περνώντας την γέφυρα των ξέγνοιαστων Οδών βρέθηκα στην ταβέρνα του Λευτέρη όπου με περίμεναν οι πέντε (Ιπ)πότες της Στρογγυλής Φιάλης.
"Με ρέγουλα η θάλασσα στο ποτήρι σου", άκουσα τον Don Luigi (εδώ πρέπει να σημειώσω πως αν και συνειρμικά το όνομα του θύμιζε Μεξικανό ευγενή ο Don Luigi ήταν ο αρχαιότερος Δόγης της Βενετίας παρακαλώ) να με συμβουλεύει χαμογελαστά καθώς γέμιζε την κούπα μου και με νόημα συνέχισε ψιθυριστά, "στην συνέχεια θα χαράξουμε πορεία προς την παραλία...", πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του ακούστηκε ένα ηχηρό γρύλισμα από πίσω μας λες και συμμετείχε κι άλλος στην συζήτηση μας. Ήταν ένα ολόλευκο σκυλάκι που σε κοιτούσε στα μάτια λες και σου μιλούσε άνθρωπος. "Μμμ...Λευκή, το ξέρω γλυκιά μου πως συμφωνείς μαζί μου αλλά για στάσου, μήπως ξέχασα κάτι να αναφέρω;", ο Don Luigi περίμενε απάντηση και μετά από μια μικρή παύση που συνέβη ενώ κοιτούσε στα μάτια την Λευκή, εκείνη του ανταπόδωσε ένα γάβγισμα που τον έκανε να συνεχίσει. "Α, ναι καλή μου, έχεις δίκιο", της απάντησε και ύστερα απευθύνθηκε σε μένα. "Με την παρουσία σου λοιπόν εδώ ο Κύκλος έχει συμπληρωθεί", και μετά λες και πήρε απάντηση πάλι από την Λευκή γύρισε και της χαμογέλασε.
Στην έκδηλη απορία μου απάντησε ο Πεφωτισμένος Φώκος, ο οποίος καθόταν δίπλα στην Λερναία Μήτρα, με επίσημο ύφος που θύμιζε καρδινάλιο. "Θα πρέπει να πάμε γύρω στα 30 χιλιόμετρα μακριά και να βρεθούμε κοντά στο επίκεντρο. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Ο Κύκλος τώρα δεν πρέπει να σπάσει". Η Λερναία Μήτρα συμφώνησε μαζί του σιωπηλά και με κείνο το ύφος που σου θύμιζε την παγωμένη αναμονή επικίνδυνου κροταλία άφησε ένα σύννεφο καπνού να ταξιδέψει προς το πρόσωπο μου.
"Δεν φοβάμαι", τους αντιγύρισα κοφτά και μέσα από την κάπνα συμπλήρωσα, "παρ'όλα αυτά ακόμα δεν έχω καταλάβει, για πιο λόγο είμαι εν τέλη εδώ;"
Η ερώτηση μου όχι μόνο δεν βρήκε απάντηση αλλά στο άκουσμα της έκανε τον Νεκταρίνη, που στα νιάτα του διασκέδαζε με ιστορίες συνωμοσίας όλους τους αρχαίους βασιλείς της Πελλοπονήσου και δίδαξε την τέχνη της γητείας στους φυσιοδίφες της Σαρδηνίας, να χαχανίσει τρανταχτά κάνοντας τον αντίλαλο του γέλιου του να μοιάζει με κελάρυσμα δροσοπηγής.
"Ρωτάς κιόλας μικρέ;! Δεν είσαι τυχαία εδώ και πέραν αυτού νομίζω πως ξέρεις καλύτερα από τον καθένα μας τι πρόκειται να σου χαρίσει η Μέρα. Το χαμόγελο σου θα δείξει τον Δρόμο και θα επουλώσει τις πληγές που θα σκαλίσει σε λίγες ώρες ο Πόνος στις καρδιές των ανθρώπων. Πάμε να προλάβουμε λοιπόν και τα υπόλοιπα θα στα δείξει ο ηλιακός κύκλος", με αυτά σηκώθηκαν μεμιάς όλοι από την Τράπεζα και με μπροστάρη τον Νεκταρίνη που ακόμη δεν έλεγε να συνέλθει από τα χαχανητά κινήθηκαν προς τα αυτοκίνητα. Από πίσω του ακολουθούσε σιωπηλός ο Τετράφυλλος Βαλές. Το νεαρότερο ξωτικό της φυλής των Σκορπιών και δεινός εχθρός των καλικάντζαρων της ενδοχώρας. Με τον Νεκταρίνη τα βρίσκανε μια χαρά μιας και ο ένας συμπλήρωνε πολλές φορές τον άλλον σε ατάκες αλλά και σε δυνάμεις.
Πήγα κι εγώ προς το αυτοκίνητο μου μα ο Πεφωτισμένος Φώκος με σταμάτησε λέγοντας μου, "τα αυτοκίνητα μας δεν πηγαίνουν εκεί που θα πάμε", και μου έδειξε με την ματιά του προς ένα μικρό άλσος. Ακολούθησα το βλέμμα του και κάτω από τα δέντρα είδα ένα μικρό βαν να μας προσμένει. Εμφανισιακά έμοιαζε με κείνα τα πολύχρωμα και ψυχεδελικά βανάκια που κυκλοφορούσαν οι Χίπης την δεκαετία του ΄60 μα κάτι μου έλεγε πως κατά τ'άλλα ήταν πέρα για πέρα διαφορετικό. Η Λερναία Μήτρα αντιλήφθηκε αμέσως στο πρόσωπο μου τον έκδηλο θαυμασμό μου και συμπλήρωσε με σαγηνευτικό ύφος "Μην μπερδεύεσαι. Δεν είναι βαν από αυτά που ξέρεις. Πίσω από τις πόρτες του σηκώνεις το παραβάν ώστε να βρεθείς στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας και να βρεθείς γυμνός μπροστά στο Φως...", η μικρή της παύση υπογράμμισε την σημασία της Σιωπής και έπειτα συνέχισε με ένα ανεπαίσθητο χαριέντισμα της φωνής της, "...ναι, μικρό μου έχω βρεθεί κι εγώ γυμνή μπροστά στο Φως και κείνη την στιγμή συνειδητοποίησα τι σημαίνει Κάλλος και Αρμονία. Μην ζαλίζεις το μυαλουδάκι σου, απλά κοίταξε με την στιγμή της μετουσίωσης και θα καταλάβεις το ποιόν τους. Κατ'εικόνα και ομοίωση δεν είπε ο Ναζωραίος; Έ να σου λοιπόν...φτάνει βέβαια το ταξίδι μέσα στο βαν να είναι μεγάλο". Η Λερναία Μήτρα πραγματικά το διασκέδαζε να φλερτάρει μαζί μου και δεν έχανε ευκαιρία να με πειράζει. Δεν με ξεγελούσε όμως. Ήξερα πως κάτω από αυτό το τόσο λάγνο και γεμάτο υποσχέσεις πρόσωπο πως κατοικεί μεγάλη σκληρότητα και ανείπωτη δύναμη. Μόνον εκείνη μπορούσε να καλμάρει τα Στοιχειακά και να επικοινωνήσει άμεσα με την Virgo.
Όταν μπήκαμε στο βαν πραγματικά ήταν σαν να είχες σηκώσει κάποιο παραβάν και από πίσω του φανερωνόταν ένας άλλος κόσμος, κρυφός στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων. Κι αυτό το λέω διότι μέσα στο βαν δεν ένιωθες πως ήσουν μέσα σε κάποιο φορτηγάκι. Μπαίνοντας μέσα, ξαφνικά βρισκόσουν σε ένα ξέφωτο το οποίο για να το διασχίσεις έπρεπε να το περπατήσεις(?!) και όχι να οδηγήσεις. Το βανάκι στην ουσία αποτελούσε μια Πύλη όπου η έννοια του Χώρου αλλά και του Χρόνου ήταν πολύ σχετικά ως τελείως άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Περπατώντας όλοι μαζί είδαμε από μακριά μια ερημική παραλία να ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
"Φτάσαμε", άκουσα να λέει ο Πεφωτισμένος Φώκος και η εικόνα της παραλίας άρχισε να θολώνει τόσο πολύ που το είδωλο της άρχισε να μου θυμίζει φωτογραφία που έχει "πάρει" φως. Η φωτεινότητα όλο και αυξανόταν κάνοντας την γραμμική απεικόνιση της παραλίας να γίνεται όλο και πιο αχνή. Η πόρτα του βαν είχε ανοίξει και τώρα πια ήμασταν {έξω?} από το βαν, αν μπορείς να το πεις έτσι, κι ως δια μαγείας η παραλία ήταν μπροστά στα πόδια μας! Γύρισα και κοίταξα τον Πεφωτισμένο Φώκο, "θες να μου πεις τώρα πως περπατήσαμε 30 χιλιόμετρα;", τον ρώτησα με σαρκαστικό ύφος.
"Αυτό είναι το ευχαριστώ σου για την τόσο ψυχεδελική μας βόλτα, νεογνό πετεινάρι;", ο Πεφωτισμένος Φώκος αν και μου απάντησε με χαριτωμενιά που θα την ζήλευαν και οι νεράιδες της σπηλιάς του Πάνα, κάτω από το πρόσωπο του έκρυβε σύννεφα. Η ώρα είχε φτάσει και αυτό ήταν αντιληπτό από όλους μας. Εντός ολίγου ήμασταν στην παραλία του καραφλού Κώνωπα και είχαμε πάρει θέσεις σε κυκλικό σχηματισμό. Τότε, πήρε τον λόγο ο Τετράφυλλος Βαλές και με φωνή που δεν μπορούσες να καταλάβεις αν προέρχεται από αρσενικό ή θηλυκό, μας έκανε ξαφνικά να παγώσουμε, "Οι καλικάντζαροι της ενδοχώρας με την βοήθεια των αγανακτισμένων Στοιχειακών, από την απληστία των ανθρώπων βεβαίως, ετοιμάζουν μεγάλο χτύπημα με επίκεντρο να είναι το σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Ας αναλάβει ο καθείς δράση ώστε να μπορέσουμε να περιορίσουμε τις συνέπειες του χτυπήματος αυτού και να προστατέψουμε αλλήλους".
Στο τελείωμα της φράσης η Λερναία Μήτρα ανέλαβε πρώτη δράση και με ένα ξεφύσημα καπνού από το στόμα, στην αρχή δημιούργησε ένα μικρό συννεφάκι άμμου το οποίο μέσα σε λίγες στιγμές έγινε ολόκληρος ανεμοστρόβιλος ο οποίος χόρευε πλήρως τιθασευμένος ανάμεσα στον κύκλο που είχαμε στήσει και με το άκουσμα της προσταγής της έγινε ολόκληρο θεριό από δύναμη και λύσσα κάνοντας την ταυτόχρονα να ακούγεται η φωνή της ως βροντή εν αιθρία,

"ΣΤΟΙΧΕΙΑΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ!
ΣΑΛΑΜΑΝΔΡΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ!
ΝΑΝΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ!
ΣΥΛΦΙΔΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΣ!
ΝΗΡΗΪΔΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ!
ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΟΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ ΤΗΝ ΑΝΙΣΣΟΡΟΠΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!
ΜΑΛΑΚΩΣΤΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΔΕΧΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ!".

Με το άκουσμα αυτής της επίκλησης η γη άρχισε να μουγκρίζει σαν πληγωμένο θεριό και το έδαφος άνοιξε κάτω από τα πόδια μας σαν να ήταν φτιαγμένο από χαρτί. Αποσβολωμένοι από την δύναμη του Εγκέλαδου, με τα χέρια ενωμένα σε κύκλο και με τα μάτια κλειστά προσπαθήσαμε με τις προσταγές του Πεφωτισμένου Φώκου να διατηρήσουμε τις θέσεις μας και να οραματιστούμε συμπαντική Αγάπη ΠΡΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ τη Γαία. Μέσα σε μια στιγμή το βουητό της Φύσης έγινε τόσο τεράστιο που ένιωθες πως αν δεν πέσει ο Ουρανός πάνω στο κεφάλι σου θα έχει ήδη ξεριζωθεί από την ρίζα. Τα στοιχειακά του αέρα έφερναν ουρλιαχτά τρόμου στα αυτιά μας και με αυτόν τον τρόπο μας γνωστοποιούσαν πως δεν γινόταν να αποφευχθεί το κακό. Μπορούσε όμως με τιτάνια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί. Η Λερναία Μήτρα αν και είχε καταφέρει να ανεβάσει τον ανεμοστρόβιλο ως τις παρυφές του ουρανού, δημιουργώντας έτσι ένα προφυλακτικό ιστό γύρω από εμάς, έδειχνε πλήρως αποκαμωμένη κι αν ο εγκέλαδος συνέχιζε με την ίδια ένταση, είμαι σίγουρος πως θα την βρίσκαμε νεκρή από την υπερπροσπάθεια. Στο μεταξύ, σε μια ανύποπτη στιγμή ο Τετράφυλλος Βαλές με ένα νεύμα του Νεκταρίνη μεταμορφώθηκε σε μαύρο σκορπιό και σπάζοντας το Κύκλο χάθηκε μέσα στην άμμο της παραλίας αφήνοντας μας μόνους (κατόπιν, μου εξηγήθηκε πως έπρεπε να περάσει την αλλοκοσμική πύλη της ενδοχώρας και να έρθει αντιμέτωπος με τους καλικάντζαρους). Ο Νεκταρίνης έπειτα από την φυγή του Τετράφυλλου Βαλέ μάλλον φρίκαρε και εκεί που τον είχα συνηθίσει να χαχανίζει ασταμάτητα, τον είδα να πέφτει στα γόνατα και να φιλά την γη με δάκρυα στα μάτια. Πραγματικά έδειχνε να μετανοεί για κάτι για το οποίο δεν ήμουν ενήμερος. Ευθύς αμέσως, στο σημείο όπου έπεφταν τα δάκρυα του Νεκταρίνη άρχισε να ανθίζει και να ξεπετάγονται τεράστια πανύψηλα δέντρα που λειτούργησαν σαν σκεπή για τους εαυτούς μας. Από την άλλη, ο Don Luigi είχε μείνει κάτω από ένα δέντρο με την Λευκή στην αγκαλιά να του γλύφει φοβισμένα το χέρι. Ο μόνος που έδειχνε να έχει παραμείνει στην θέση του ήταν ο Πεφωτισμένος Φώκος. Σαν να βρισκόταν εν μέσω τρικυμίας προσπάθησε να σταθεροποιήσει το κορμί του και με μια αστραπιαία κίνηση φανέρωσε από το πουθενά ένα τεράστιο ξύλινο ραβδί με το οποίο χτύπησε 4 φορές με δύναμη το έδαφος. Σε κάθε κρούση του ραβδιού ακουγόταν ένας εκκωφαντικός χτύπος που έμοιαζε με ορφανό αντίλαλο που τριγυρνούσε στα σωθικά της γης. Στην τέταρτη κρούση ο σεισμός έσβησε με ένα κύκνειο μουγκρητό που σε έκανε να νιώθεις πως ένας γιγαντιαίος ατίθασος Ταύρος επιτέλους υποτάχθηκε.
Σε όλο αυτό το σκηνικό και μέσα στον γενικότερο χαμό πρέπει να είχα μείνει στήλη άλατος βιώνοντας όλη αυτή την κατάσταση. Εν μέσω ενός θολού σαστίσματος ήταν λες και παρακολουθούσα ταινία φαντασίας. Δεν εξηγείτε αλλιώς το πως κατάφερα να συγκρατήσω τόσες πολλές λεπτομέρειες των συντρόφων μου. Άφησα μια εκπνοή ανακούφισης που πάλευε εδώ και ώρα να βρει τρόπο διαφυγής από μέσα μου όταν ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου και μια φωνή να μου λέει, "τελείωσε μικρέ μου, κάναμε ότι μπορούσαμε". Ήταν η Λερναία Μήτρα. Έδειχνε άδεια από ενέργεια και κουράγιο. Η λάμψη που χαρακτήριζε το λάγνο παρουσιαστικό της είχε χαθεί και κάτω από αυτό το γυναικείο προσωπείο πλέον μπορούσες να νιώσεις πως υπάρχει και αναπνέει ένα πανάρχαιο κι άγνωστο πλάσμα σε μας τους ανθρώπους.
Αφού μας πήρε αρκετό χρόνο να ανασυνταχθούμε αντιλήφθηκα πως ο Τετράφυλλος Βαλές έλειπε ακόμα. Ο Νεκταρίνης είχε μείνει σε στάση προσκυνήματος και η προσήλωση του αυτή θύμιζε ιμάμη στα βάθη της Ασίας. Ο Πεφωτισμένος Φώκος ψέλλισε ένα "Σ'ευχαριστώ" προς τον ουρανό και έπειτα σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπο του. Ο Don Luigi, κρατώντας την Λευκή που ακόμη έτρεμε από τον φόβο της μου είπε σαν να είχε διαβάσει την σκέψη μου, "Πιστεύω να μας βρει αργότερα ο Βαλές. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως έπαθε κάτι κακό. Θα πάρει καιρό να επιστρέψει από την ενδοχώρα μα στο τέλος πάντα καταφέρνει να είναι κοντά μας". Αυτό σήμαινε πως μπορεί να έχει συμβεί το οτιδήποτε στον Βαλέ. Καθώς επιστρέφαμε προς το μίνι βαν γύρισα και κοίταξα τον Don Luigi με συμπάθεια. "Εγώ τι ρόλο έπαιξα σε όλο αυτό;", τον ρώτησα με φανερή απορία. Ο Don Luigi φάνηκε να διασκεδάζει με την ερώτηση και με μιας αποκρίθηκε "του κομπάρσου". Στο άκουσμα της απάντησης, χαμογέλασα από καρδιάς κάνοντας τον Don Luigi να πάρει πάλι τον λόγο, "Έτσι μπράβο καλέ μου. Μόλις πρόσφερες το πολυτιμότερο σου δώρο σε όλους μας. Το χαμόγελο σου είναι η παρουσία του Θεού ανάμεσα μας".
Κατόπιν, αυτού και χωρίς ακριβώς να έχω αντιληφθεί την σημασία των λεγομένων του Don Luigi, θυμάμαι πως μέχρι να φτάσουμε στο βαν είχα μείνει για αρκετή ώρα να φορώ ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο μου...

This is Shopping Therapy

Έτσι, ντε!

Sade-No ordinary Love

No More...

I gave you all the love I got
I gave you more than I could give
I gave you love
I gave you all that I have inside
And you took my love
You took my love
Didn't I tell you
What I believe
Did somebody say that
A love like that won't last
Didn't I give you
All that I've got to give baby

I gave you all the love I got
I gave you more than I could give
I gave you love
I gave you all that I have inside
And you took my love
You took my love

I keep crying
I keep trying for you
There's nothing like you and I baby

This is no ordinary love
No ordinary Love
This is no ordinary love
No ordinary Love

When you came my way
You brightened every day
With your sweet smile

Didn't I tell you
What I believe
Did somebody say that
A love like that won't last
Didn't I give you
All that I've got to give baby

This is no ordinary love
No ordinary Love
This is no ordinary love
No ordinary Love

I keep crying
I keep trying for you
There's nothing like you and I baby

This is no ordinary love
No ordinary Love
This is no ordinary love
No ordinary Love

Keep trying for you
Keep crying for you
Keep flying for you
Keep flying I'm falling

I'm falling

Keep trying for you
Keep crying for you
Keep flying for you
Keep flying for you I'm falling
I'm falling

Θέλω ένα κορμί άθικτο

"Θέλω ένα κορμί άθικτο,
Ένα κορμί καθαρό
Να σκαλίσω πάνω του την ιστορία μου

Μια καρδιά αθώα,
Παιδική, ανυποψίαστη

Να την ακούω σιγά σιγά
Να πρωτομουρμουρίζει
Τις πρόστυχες μελωδίες μου"

~Γιάννης Αγγελάκας~
(Υπέροχο Τίποτα)

May '69

"Η Επόμενη Επανάσταση

θα είναι Αθόρυβη"