Ουράνιο Τόξο

Ίσως είναι που όλα έχουν αλλάξει.
Όλα έχουν αλλάξει;
Ίσως είναι ο καιρός που μας συννεφιάζει όποτε κοιτούμε τον ουρανό.
Ίσως είναι οι άνθρωποι που φέρονται τόσο περίεργα.
Ίσως να μην έχουν αλλάξει ακόμη ορισμένοι αθεράπευτικα ρομαντικοί που αρκούνται στο να σέβονται τον άνθρωπο μες το μοιραίο που έχει χτίσει εν τέλη με τα ίδια τα χέρια τελικά σε βάθος χρόνου και θυμούνται ως τις μέρες μας πως η φλόγα είναι πέρα από την φωτιά.
Εγώ έχω αλλάξει.
Εσύ έχεις αλλάξει;
Ο κόσμος όλος έχει αλλάξει.
Μέρα με την μέρα,
ώρα με την ώρα,
λεπτό με το λεπτό.
Και θέλω τόσα πολλά να σου πω.
Νιώθω πως δεν προλαβαίνω.
Κάτι θα μας βρει πριν φανταστούμε να το ψάξουμε.
Κι ανησυχώ.
Σκοτεινιάζω.
Συννεφιάζω.
Θλίβομαι.
Κοιτάω γύρω μου και δεν μπορώ να καταλάβω τον τόσο αργό ρυθμό.
Αυτόν που υποτίθεται πως μπορεί να αναπτύξει μια αίσθηση μας που ίσως είναι η μόνη αληθινή.
Να μπορούμε να βλέπουμε πέρα από τις γραμμές.
Να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές και τελικά να μπορούμε να δούμε πέρα από το ίδιο το βιβλίο.
Να είμαστε ικανοί να προσεγγίζουμε τον διπλανό μας με την παραμικρή έλλειψη πρόθεσης ή σκέψης που περνάει στην συνειδητή ή υποσυνείδητα παρόρμηση εκμετάλλευσης και ωφελιμισμού.
Θα στο πω απλά.
Να αγαπάμε την Ελευθερία μας.
Να κοιτάμε κατάματα οποιοδήποτε στοιχείο μας κάνει να φοβόμαστε και μέσα από την κόντρα μας με αυτό να καταφέρνουμε κάθε φορά να βγαίνουμε πιο σοφοί και ελεύθεροι ως όντα.
Να φτύνουμε στα μούτρα οτιδήποτε μας υποτιμά, μας μαζικοποιεί, μας κάνει να παριστάνουμε τους καραγκιόζηδες στην ζωή μας αλλά να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς ενδοιασμούς και παροξυσμούς συναισθηματικών και ρομαντικοσουλτανισμών της ίδιας μας της ύπαρξης.
Ας ανατέλλουμε σε ότι μας κάνει να σκοτεινιάζουμε.
Ας τους επιστρέψουμε την βρωμιά και την σαπίλα στην μούρη.
Και δεν μιλώ κομματικά.
Να με συμπαθάς αλλά δεν έχω πρόθεση να μπω στο τρυπάκι σου.
Είναι η ζωή τρυπάκι από μόνη της και την εμπιστεύομαι περισσότερο ξέρεις.
Μιλάω και εννοώ το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μας λιώνει σαν κερί όταν την ίδια στιγμή θέλουμε να βάλουμε το λιθαράκι μας και να κάνουμε τον ίδιο τον κόσμο μια γιορτινή λαμπάδα.
Να είμαστε υπερήφανοι που τον πατάμε.
Πως δεν τον επιβουλευτήκαμε με γνώμονα την απληστία που προκαλεί ο ειδωλολατρικός μας Θεός.
Το Χρήμα.
Κι αν δεν μπορείς να βάψεις τα χέρια σου με φωτιά τότε κάνε μου τη χάρη και κάνε παραπέρα.
Αν δεν προσπαθείς με κάθε μέσο να πολεμήσεις την σάχλα που μας τσαμπουνάνε μπροστά στα μούτρα μας σαν ενοχλητική τσιχλόφουσκα τότε δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε.
Να τα λέμε. Να τα λέτε. Να τα ακούτε. Να τα τρώτε. Να τα γράφουμε. Να μας ξεγράφουμε.
"Μείνε μαζί μου"...ακούω το ηχείο να τραγουδά και ξέρω πως η μοναξιά είναι τόσο γαμημένο πράγμα.
Κάτι που σε κάνει να μένεις ολόγυμνος από αγάπη.
Κάτι που σου κόβει την ανάσα.
Δεν νιώθεις πως αναπνέεις αν δεν έχεις την αγάπη για οξυγόνο.
Και την στερούμαστε από τους εαυτούς μας γιατί ακόμα και σε αυτό προσπαθούμε να συμβιβαστούμε.
Να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας και στο τέλος καταντάμε να πίνουμε νερό κι όχι κρασί. Να μπορούμε να μεθύσουμε από την ομορφιά της ζωής.
Της Φύσης.
Της Ελευθερίας που μας κλείνει το μάτι στα μικρά και τα απλά της ζωής.
Δεν κοιτάω εκεί που μου λέτε.
Το καταλάβατε;

Το τραγούδι στο ηχείο έχει σταματήσει και ο χρόνος μου κλείνει το μάτι.
Η σιωπή.
Το χάσμα.
Η άβυσσος.
Το κενό.
Το τίποτα.
Ο ύπνος Θάνατος που είναι πιο ζεστός, που είναι πιο ζωντανός και πραγματικός όταν υπάρχει το όνειρο της Αγάπης στην καρδιά μου.
Του να ΕΙΜΑΙ μέσα στην ανυπαρξία που χαρίζει μόνον η Αγάπη.