*S-N*

"Κείνος πάντα θωρούσε τη λαμπρή του Νότου
και κείνη, δεν μπόρεσε ποτέ να δει το άστρο του Βορρά"

Η Επιστροφή...

Καθώς χειμωνιάζει θα επιστρέψουν ηλιοκαμένοι στα ραγισμένα σπίτια τους.
Το τζάκι θα τους καλωσορίσει ώστε να εξιστορούν σε φίλους και γνωστούς τις ανέμελες μέρες του θέρους και με ίχνη μελαγχολίας να ανταλλάσσουν ο ένας με τον άλλον φωτογραφίες.
Τις νύχτες θα ανοίγουν τα Pc τους και έντρομοι από την εικονοπλαστική ζοφερή πραγματικότητα της πόλης θα αρχίσουν να γλύφουν θαμμένες αστικές πληγές μέσα από δακρύβρεχτα posts.
Έπειτα από το καλοκαιρινό όργιο των αισθήσεων και των παραισθήσεων θα ψάξουν σταθερό ταίρι να γεμίσει τους κρύους μήνες το κρεβάτι τους ως ότου επανέλθει το επόμενο αυγουστιάτικο ξεσάλωμα.

Θα ξανανταμώσουν με εικονικά φιλαράκια και θα ανακτήσουν το πρόσκαιρα χαμένο διαδικτυακό κοινό τους.
Θα ξαναβρεθούν σε ένα στείρο επαγγελματικό περιβάλλον το οποίο καθημερινά τους σκάβει το λάκκο πίσω από την πλάτη τους.
Θα ξανανοίξουν τις κοιμισμένες τηλεοράσεις τους και παραδομένη σε χειμερινό λήθαργο θα περιπλανώνται σε ριάλιτι ονείρατα.
Θα ξαναγεμίσουν τον χρόνο τους με αυστηρό πρόγραμμα γεμάτο από κοινωνικές υποχρεώσεις, επιδερμικές δραστηριότητες και δημοσιοσχετίστικες εκδηλώσεις ώστε να αποφεύγουν όσο περισσότερο μπορούν τον εαυτό τους.
Θα ξαναγυρίσουν στο μαντρί μιας δανεικής ζωής με το χρόνο να επιτελεί χρέη άσπονδου εχθρού.
Θα φορέσουν τις περσόνες ενός διαλυμένου Εγώ και με σκυμμένα κεφάλια και σπασμένα φτερά από τα βάρη στις πλάτες θα περιφέρονται την ημέρα στους δρόμους και τις νύχτες στα μπαρ.
Θα ξανακοιτάξουν τον κόσμο μέσα από τα μεγεθυμένα κιάλια μιας κακώς ευνοημένης πραγματικότητας και θα εστιάσουν στην διαστρεβλωμένη μα και συνάμα επιβαλλόμενη πλευρά της ζωής.
Θα αποτίσουν φόρο τιμής για μια ακόμη φορά στο τσιμεντένιο βωμό της πόλης προσμένοντας ανάσταση Εαυτού.

Επιστροφή σε όλα αυτά που δεν ήθελαν αλλά επέλεξαν να τους περιμένουν λοιπόν...

Επόμενος συρμός...

Ήταν 7 η ώρα το πρωί.
Στοιβαγμένοι άνθρωποι στην αποβάθρα του μετρό περίμεναν υπνοβατώντας να τους πάρει το βαγόνι της γραμμής. Το σιδερένιο φίδι έκανε την εμφάνιση του μέσα από την υποχθόνια τρύπα του και οι πόρτες είχαν ανοίξει. Ο κόσμος άρχισε μηχανικά να στοιβάζεται μέσα στα βαγόνια κι αφού περίμενε καρτερικά να τελειώσει ο πανικός εκείνος μπήκε από τους τελευταίους. Ούτε ξυπνητήρι, ούτε καφές μπορούσαν να τον ξυπνήσουν. Μόνο η μουσική μπορούσε να μετριάσει το μοτίβο μιας καινούργιας μα και τόσο παλιάς ημέρας ταυτόχρονα. Τα ακουστικά τον βοηθούσαν να κλείνει που και που τα μάτια και να φέρνει ξανά και ξανά στην μνήμη του κείνο το περίεργο όνειρο που είχε δει χθες το βράδυ.
Προσπερνώντας την μια στάση μετά την άλλη, ο κόσμος άρχισε να αραιώνει. "Επιτέλους, οξυγόνο", σκέφτηκε. Ήταν μια σκέψη που την έκανε κάθε πρωί τις καθημερινές. Τα Σαββατοκύριακα δεν χρειαζόταν να ακούει μουσική μέσα στα βαγόνια, ούτε να ξυπνά από τις 6 τα χαράματα. Μπορούσε ελεύθερα να ονειρεύεται χωρίς περικοπές και βίαιες εγέρσεις. Στο μεταξύ, το βαγόνι είχε σχεδόν αδειάσει. Η ματιά του, συνάντησε στην άλλη άκρη του χώρου μια κοκκινομάλλα κοπέλα που είχε απορροφηθεί τελείως από το τίποτα που έτρεχε δίπλα στο παράθυρο της. Ένας κόμπος έδεσε τον λαιμό του. Ενστικτωδώς, έτριψε τα μάτια του μπας και φύγει και το τελευταίο ίχνος νύστας και ξανακοίταξε προς την ίδια κατεύθυνση. Εκείνη, βρισκόταν ακόμα εκεί. Ξεροκατάπιε και έμεινε για λίγο καρφωμένος στην θέση του. Έπρεπε να της μιλήσει.
Άρχισε να περπατά αργά προς το μέρος της και μα την αλήθεια του φάνηκε η όλη απόσταση που έπρεπε να διανύσει, όχι μέτρα αλλά χιλιόμετρα! Όταν έφτασε κοντά της έκανε να κάτσει δίπλα της. Εκείνη δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Ο λογισμός της έτρεχε πιο γρήγορα από το τραίνο. Πρέπει να είχε μείνει αρκετή ώρα να την κοιτά αποσβολωμένος πλάι της όταν το κορίτσι γύρισε απότομα και τον κάρφωσε κατάματα.
"Θέλεις κάτι;", του είπε και κείνος σαν να μην άκουσε καν τις λέξεις είχε μείνει παγωμένος να την κοιτά διψασμένα. Μάτια ίδια με πράσινα διαμάντια στόλιζαν ένα χλωμό πρόσωπο και τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλη της το έκαναν να δείχνει ακόμα πιο χλωμό.
"Ρώτησα, θέλεις κάτι;", του ξαναείπε. Ήταν φανερό και σε κείνη πως το αγόρι δίπλα της έδειχνε αν μη τι άλλο σαστισμένο. Σαν να την γνώριζε από κάπου. Η επανάληψη της ερώτησης τον έκανε να τινάξει για μια στιγμή από πάνω του σκέψεις του και προσπάθησε να βρει λαλιά για να απαντήσει.
"Εεε, όχι...εεε, δηλαδή ναι!", είπε με περίσσια τόλμη και μετά έκανε μια παύση για να την χορτάσει ξανά. Η κοπέλα τον κοίταξε λίγο καλύτερα και προσπάθησε να θυμηθεί καθώς τον ρωτούσε, "Γνωριζόμαστε από κάπου;", του είπε με συγκαταβατικό ύφος πριν αρχίσει να πιστεύει πως απλά είναι βλαμμένος.
Αυτό ήταν! Έπρεπε να της πει. Προσπάθησε να το εκφράσει ομαλά μα πάλι κάτι τον κρατούσε αιχμάλωτο. "Εεε, όχι ακριβώς...εεε, κατά κάποιο τρόπο ναι!", ήταν σίγουρο πως θα γελοιοποιούταν έτσι όπως συμπεριφερόταν. Η κοπέλα, έπειτα από τούτη την απάντηση άρχισε να καταλήγει πως απλά είναι ένας ακόμα πυροβολημένος από τους πολλούς που παίρνουν το πρωί το μετρό. "Δεν μου θυμίζεις τίποτα", αποκρίθηκε κοφτά και έκανε να κοιτάξει πάλι έξω. Σαν να τον τίναξε το ρεύμα, στην προσπάθεια του να προλάβει την κίνηση αποφυγής της μάλλον πρέπει να φώναξε λίγο παραπάνω καθώς είπε "Έχεις δίκιο! Έχεις δίκιο και δεν με θυμάσαι διότι δεν έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά...", στο άκουσμα μιας τέτοιας ανταπόκρισης σούφρωσε το πρόσωπο της σαν να είχε φάει ξινή σούπα μα πριν προλάβει να κάνει το οτιδήποτε εκείνος συνέχισε σαν χείμαρρος, "...εεε να, αυτό το λέω γιατί συνέβη κάτι πολύ περίεργο χθες το βράδυ. Θα σου φανεί τρελό μα μερικές ώρες πριν σε είδα στον ύπνο μου! Είδα ένα όνειρο στο οποίο λέει είχαμε συναντηθεί στην εξοχή και μιλούσαμε ξαπλωμένοι κάτω από ένα δέντρο. Ήσουν εσύ! Είμαι σίγουρος γι αυτό. Σε είδα εδώ μέσα και η γη έφυγε κάτω από τα πόδια μου", όλη αυτή την ώρα εκείνη τον κοιτούσε εξεταστικά.
"Το μόνο που δεν κατάφερα, ήταν να μάθω το όνομα σου. Θυμάμαι πως σε ρώτησα επανειλημμένα μα δεν ήθελες να μου πεις. Μάλιστα, σε κάποια φάση που έγινα πιεστικός, γύρισες και μου είπες πως θα μου το πεις κάποια άλλη στιγμή από κοντά(?!)...ξέρω μπορεί να σου φαίνεται τρελό ή δήθεν μα λέω την αλήθεια".
Έλεγε αλήθεια. Ήταν πασιφανές πως το αγόρι απέναντι της δεν έλεγε ψέματα. Τα μάτια του μιλούσαν και για τους δυο τους.
"Ευτυχία", του είπε ψιθυριστά, "το όνομα μου, δεν ζήτησες;" χαμογέλασε.
"Ποιος να περίμενε πως θα την συναντήσω εδώ μέσα; Ως τώρα, μόνο στα όνειρα την είχα ανταμώσει", της είπε και κείνος με ένα φωτεινό χαμόγελο.
"Το δικό σου όνομα δεν μου είπες"
"Α, ναι...συγνώμη για την παράλειψη, Απόστολο με λένε"
"Μακάρι να ήξερα ποια περίεργη μοίρα ή σύμπτωση ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο σ'έστειλε σήμερα κοντά μου Απόστολε...χάρηκα πάντως για την γνωριμία", του είπε παιχνιδιάρικα καθώς του έδινε το χέρι.

Η στάση που έπρεπε να κατέβουν είχε περάσει εδώ και πολλή ώρα και ο τερματισμός του συρμού, τους βρήκε να συνεχίζουν στην ουσία αυτό που είχε μείνει στο όνειρο ημιτελές...

Τα Πάντα για ένα Τίποτα

Ψάξε στο τίποτα να βρεις, όλα τ' ανώφελα της γης
κράτα μαζί σου
Κι όταν το κόσμο καταπιείς και πάλι τίποτα δε δεις
στη χώνεψή σου
Θα 'σαι ένας ήρωας διαφανής που ούτε ξέρεις, δε μπορείς
και πας στον πάτο και παρακάτω.

Περνάν τα χρόνια, σκάβεις μια τρύπα στο νερό,
την ίδια τρύπα, μα ούτε της μύγας το φτερό
δε το χωράει - θαρρώ - φτύνω το κόρφο μου και απορώ.
Μετράω το κρίμα σου και δεν έχει μετρημό.
Ακούω το φόβο σου, το χρυσοπληρωμένο ρόλο σου,
τον απαράβατο ρυθμό τον ψυχοφθόρο σου
και μες στο τίποτα και πάλι κοίτα τα ,ψάξε καχύποπτα
μήπως και βρεις τα μυστικά τ' ακλείδωτα.
Και δε φαντάζεσαι πως ξημεροβραδιάζεσαι
στη ματαιότητα που πολλαπλασιάζεσαι.
Αυτοθαυμάζεσαι, στην ταραχή σου βιάζεσαι
να 'ναι δικός σου ο κόσμος· αιφνιδιάζεσαι,
δε φτάνει μια ζωή για να χορτάσεις μια στιγμή.
Τα θέλεις όλα, στ' άπειρο ποντάρεις, γραμμή,
μα είναι άκυρο κι εσύ βαριά κι ασήκωτα
χάφτεις τα πάντα για ένα τίποτα.

Θα 'χεις το λόγο σου να μένεις μόνος σου εσύ κι ο κόσμος σου.
Αντίστροφά μετράς κατά βούληση το χρόνο σου
κι ασύδοτα στ' απωθυμένα σου τάζεις αντίδοτα,
τρία οικόπεδα και δύο αυτοκίνητα
Φοράς χρυσόμαλλο, δικέφαλο δέρας,
κυριακάτικη ψυχή με μούτρα τσαγκαροδευτέρας
και χάνεσαι στα φούμαρα, βολεύεσαι στα χρόνια
- καρικατούρα χωρία λόγια για τα αιώνια.
Κι απ' το τίποτα βγάζεις πατέντα·
να ξερες πόσο θυμίζει άλλη μια τσίχλα με μέντα!
κάτω απ' τη σόλα σε κραταει σαν κόλλα,
σα τη βλακεία που αναμφίβολα, κεραυνοβόλα
σ' ερωτεύεται, μένει μαζί σου, τρέφεται σα βδέλλα,
φοράει φύκια αντί μεταξωτή κορδέλα.
Μα εσύ καθόλου και ποτέ σου δε ντροπιάζεσαι
και το τίποτα άλλο λίγο περιεργάζεσαι.


Τίτλος: Τα Πάντα Για Ένα Τίποτα
Group: Active Member
Δίσκος: Fiera

Cunt

"Παρακαλετό μουνί,
ξινό γαμήσι"

Archive-Again

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down

If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
Again, again,again...

You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down

If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?

If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?

Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dazed in madness
Can't lose this sadness

Σήμερα το πείραμα CERN

Βαθύτερα στην λαγουδότρυπα...

Ιστότοπος

Ο χρόνος είχε χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά την διαβρωτική του δύναμη. Οι εικόνες είχαν θολώσει, το πάθος έκανε υπερατλαντικά ταξίδια με την μορφή ενός ξεφούσκωτου μπαλονιού, το χρώμα των ματιών είχε ξεθωριάσει όμοια με μελάνι διαλυμένο στο νερό, το σχήμα του προσώπου είχε χάσει την συμμετρία του και όλα αυτά που μύριζαν έρωτα είχαν μαραθεί κι αυτά στο κατόπι του χρόνου.
Το ενδιαφέρον, η έγνοια, η προσμονή, το πάθος, η αμοιβαιότητα είχαν πάρει και αυτά το δρόμο της απώλειας.
Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση είχε πιαστεί στον ιστό της αγάπης.
"Τι έφταιξε;"
"Ότι αφήνεις σε αφήνει"
"Τα άφησα όλα πίσω για να προχωρήσω εμπρός"
"Όχι όλα. Κράτησες μαζί το Εγώ σου"

Far & Beyond

Μια απειροελάχιστη στιγμή.
Τόσο χρειάστηκε για να συμβεί η αποκάλυψη των Πέπλων.
Μια νωχελικότητα κατέβαλε το κορμί ενώ το κεφάλι αυτοβούλως παραδιδόταν στο μαξιλάρι του αυχένα. Το στόμα ανοιχτό την ίδια στιγμή και τα μάτια ορθάνοιχτα λες και προσπαθούσαν τα καημένα να χωρέσουν την απουσία της όποιας εικόνας. Η ματιά του είχε αφεθεί να πλανάρει στο κενό.
Τότε είναι που συνέβη.
Το απόλυτο άδειο, με την πανδαισία του άχρωμου υπέβαλε στο χωροχρόνο μια εκκωφαντική σιωπή.
Τόσο μεγάλο για να χωρέσει στις λέξεις.
Τόσο πλούσιο μέσα στην απλότητα του.
Τόσο ζωντανό μέσα στην αδράνεια του.

Και όλα γίναν Ένα.
Και το ένα ήταν Όλα.

Πως Τολμάς και Νοσταλγείς Τσόγλανε;

14

Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο
Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω
Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό
Μα ούτε και απίθανο
Κάθομαι εδώ και περιμένω

-------------------------------------

ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται
μην και δεν τον φοβηθώ

-------------------------------------

Η ΣΚΕΨΗ ΛΕΝ ΠΩΣ ΤΡΕΧΕΙ

Η σκέψη λεν πως τρέχει
πιο γρήγορα απ' το φως
Μα αν είναι να βρεις την αγάπη σου
Όσο κι αν βιάζεσαι
Καλύτερα ξεκινά με τα πόδια

-------------------------------------

ΕΙΔΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ

Είδα έναν άντρα να πέφτει
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή

-------------------------------------

ΑΓΝΩΣΤΗ Χ

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ' το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

-------------------------------------


Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;
-Γιάννης Αγγελάκας-

Εις μνήμην...Ανδρομέδας

Πέρσι το Καλοκαίρι η Ανδρομέδα έφυγε από κοντά μας (σαν κάτι περισσότερο να ήξερε).
Μέχρι σήμερα όμως μνημονεύω τα λόγια που είχε αναρτήσει στο προφίλ της και καθημερινά αποζητώ την αλήθεια τους:
"Δεν είμαι λογική και δεν περιμένω τίποτα εξαιρετικό από λογικούς ανθρώπους"

Πλέον βρίσκεται πάνω από το φεγγάρι...

Εκπτώσεις

Είναι γεγονός. Η ανθρωπότητα διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εκπτώσεων στα πάντα. Αξίες, ιδέες, ιδανικά τα οποία παλαιότερα έστεφαν ως περήφανοι κίονες τις παρυφές της συνείδησης έχουν εκφυλιστεί όσο δεν πάει άλλο. Ο πάτος δεν έχει τελειωμό και εμείς κατρακυλούμε στο βαρέλι ενός εκλιπόντος Διογένη. Μεταλλασσόμαστε σε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας. Αναλωνόμαστε, καταναλωνόμαστε και χρεοκοπούμε σε καθημερινή βάση. Αδυσώπητο είναι το ρολόι που μας κατατρέχει ενώ συνεχώς παραπονούμαστε για την έλλειψη χρόνου, για την απουσία αγάπης από τις ζωές μας, για το πόσα δίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα πίσω σε ανταμοιβή. Στο μεταξύ, οι εκπτώσεις συνεχίζονται στα κανάλια των τηλεοράσεων και εμείς προσπαθούμε να σταθούμε ακέραιοι σε ότι μας τρώει την ψυχή και αδηφάγα κατασπαράζει το φως μας. Εκποίηση συναισθημάτων σε όλα τα επίπεδα και οι εκπτώσεις καλά κρατούν. Όλα αποπνέουν μια προχειρότητα και βιασύνη. Στον τρόπο που επικοινωνούμε με τον εαυτό και τους γύρω μας, στο πως κάνουμε έρωτα με τον/την σύντροφο μας, στο πως αντιλαμβανόμαστε τον καθημερινό μόχθο και την επιβίωση στην αρένα της ζωής, στο πως θα φλερτάρουμε, στο πως θα διασκεδάσουμε. Με επιδερμικές συντεταγμένες χαράζουμε πορεία στης καρδιάς το χάρτη μα όταν είναι να ταξιδέψουμε στα πελάγη της αγάπης κοιτούμε να βρούμε τρόπο διαφυγής μπας και έτσι καταφέρουμε να σώσουμε όλα τα δανεικά και αγύριστα που αποκομίσαμε από τις περιστασιακές επιβεβαιώσεις του Εγώ. Ότι μπορεί κάνει ο καθένας. Τα μαγαζάκια των μικροαστών αναγράφουν στις επιγραφές τους ότι τους προστάζει ο φόβος και η ανασφάλεια της εκάστοτε αγοραστικής αξίας, με αποτέλεσμα παντού να συναντάς από 15-50% εκπτώσεις στην πραμάτεια τους ενώ είναι και ορισμένοι άλλοι που βρίσκονται σε οριστική υπαρξιακή διάλυση. Οι μεγαλοαστοί αρμενίζουν σε ωκεανούς υλικής αφθονίας και υπέρμετρης ματαιοδοξίας. Κάπου κάπου γυρνάν και σου λένε πως "τα μεγάλα καράβια συναντούν μεγάλες φουρτούνες" και έτσι τα βράδια πέφτεις για ύπνο ανακουφισμένος. Όλα πωλούνται και αγοράζονται. Όλα έχουν την τιμή και το τίμημα τους. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους σε μια κοινωνία που όλο κράζει σαν κακόμοιρη γκιόσα μα δεν πράττει τα ανάλογα. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο στις μέρες μας. Όλα βρίσκονται υπό δοκιμή και εξαγοράσιμη διάθεση. Προσφορά και Ζήτηση έχουν στήσει γαϊτανάκι στα μυαλά των ανθρώπων και συνεχώς αναζητούμε τι πωλείται και τι αγοράζεται. Αυτό που μας χαρίζεται το φτύνουμε γιατί σε μια τέτοια κοινωνία έχουμε μάθει πως συνήθως αυτό που χαρίζεται μάλλον δεν αξίζει κιόλας. Εκτιμούμε λοιπόν αυτό το οποίο πληρώνουμε ακριβά. Και φυσικά θα έρθει η στιγμή για τον καθένα από εμάς που θα πρέπει να πληρώσει πολύ ακριβά τις αυταπάτες του.
Σε αυτό το άπληστο φαγοπότι και γενικότερο ξεφάντωμα των αισθήσεων και παραισθήσεων, ξεσπά πρωτόγνωρη λύσσα ακόμα και από τους κοντινούς σου ανθρώπους όταν αντιλαμβάνονται πως δεν έχεις τίποτα προς πώληση και αντιστοίχως δεν ενδιαφέρεσαι εξίσου στο να αγοράσεις κάτι. Αυτή σου η αυτονομία και ανεξαρτησία είναι που τους κάνει να βγάζουν αφρούς καθώς δεν μπορούν να σε κατατάξουν σε κανένα target group. Δεν μπορούν να σε δελεάσουν με τα δώρα τους, να σε αποπλανήσουν με τα τερτίπια τους, να σε κάνουν να επιθυμήσεις το περιτύλιγμα του εφήμερου και τότε είναι που ξεσπά το τυφλό μένος απέναντι στο διαφορετικό. "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα", σου φωνάζουν οι σκοτωμένοι. Μα τούτες τις στιγμές δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει το κύκνειο άσμα της αγάπης αν εσύ ο ίδιος δεν επιλέξεις να θυσιαστείς για αυτήν.

Άνθρωποι των Θαυμάτων: Κάρλος Καστανέντα (1925-1998)

"Πρέπει λοιπόν να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως ένας δρόμος είναι ένας δρόμος, τίποτε παραπάνω.
Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σ' αυτόν ότι κι αν συμβεί.
Για να έχεις όμως μια τέτοια διαύγεια πρέπει να ζεις πειθαρχημένη ζωή. Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας δρόμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας δρόμος και πως δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε κανέναν άλλο αν τον παρατήσεις εφόσον αυτό σου λέει να κάνεις η καρδιά σου.

Αλλά η απόφαση σου, ν' ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στον φόβο ή στη φιλοδοξία.
Σε προειδοποιώ. Εξέταζε το κάθε μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη.
Δοκίμασε το όσες φορές νομίζεις πως χρειάζεται. Κι έπειτα κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου μια ερώτηση.
Είναι μια ερώτηση που μόνο ένας γέρος άνθρωπος μπορεί να κάνει.
Ο ευεργέτης μου μου μίλησε γι' αυτήν όταν ήμουν πολύ νέος.
Αλλά το αίμα μου έβραζε τότε πάρα πολύ για να την καταλάβω.
Τώρα όμως την καταλαβαίνω.
Θα σου πω ποια είναι: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά;

Όλα τα μονοπάτια είναι ίδια. Δεν οδηγούν πουθενά.
Υπάρχουν μονοπάτια που περνάνε μέσα απ' τους θάμνους ή που οδηγούν μέσα στους θάμνους.

Στη ζωή μου μπορώ να πω πως έχω διασχίσει μεγάλους, πολύ μεγάλους δρόμους αλλά δε βρίσκομαι πουθενά.
Η ερώτηση του ευεργέτη μου αποκτάει τώρα νόημα.
Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά; Αν έχει, το μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι είναι άχρηστο.
Και οι δύο δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά, αλλά ο ένας έχει καρδιά, ο άλλος όχι.
Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι. Όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του. Ο άλλος θα σε κάνει να βλαστημήσεις τη ζωή σου.
Ο ένας σε κάνει δυνατό, ο άλλος σου αφαιρεί τη δύναμη."


Η διδασκαλία του Δον Χουάν, Κάρλος Καστανέντα
μετάφραση: Άγγελος Μαστοράκης, εκδ. Καστανιώτη

Εορταστικό

Ο καλοκαιρινός κύκλος έκλεισε, για να ανοίξει ένας άλλος.
Πιο μεγάλος, πιο επώδυνος, πιο δύσκολος, πιο διδακτικός και πιο τελεσφόρος από τα πριν.
Και όλη αυτή η περίοδος θαρρείς πως έτρεχε με δύο ταχύτητες στου χρόνου το μονοπάτι.
Μέρες που άλλοτε περνούσαν με την ταχύτητα του φωτός ενώ άλλες θύμιζαν χελώνες άεργες.
Το Καλοκαίρι μου παρέδωσε τους χρησμούς του και οι οιωνοί μου έδειξαν προς τα που θα στρέψω το βλέμμα μου.
Το Θέρος αποκαλύφθηκε ως Έρως, το Φθινόπωρο ας αγγίξει την σκέπη της αγάπης.
Εστίασε στο "που" και το "πως" μα μην σκεφτείς στιγμή το "γιατί"...μόνο νιώσε.

Bob Marley-No More Trouble (tribute by Erykah Badu)

News coverage at the beginning*

{All}

We don't need no more trouble

We don't need no more trouble

{Erykah}

What we need is love (love)

To guide and protect us all (all)

If you hope good down from above (love)

Help the weak if you are strong now (strong)

{Bob}

We don't need no trouble

What we need is love

{All}

We don't need no more trouble

We don't need no more trouble

{Erykah}

Weeping for the living

Weeping for the dead

Weep for one another

Weep for happiness

Weeping for the struggle

Weeping for the pain

Weeping for the children

We must take the blame

{Bob}

Seek happiness

(It's sad enough without your foes)

Come on, you all and speak of love

(It's sad enough without your foes)

We don't need no trouble

What we need is love now

(What we need is love, sweet love)

{All}

We don't need no more trouble

We don't need no more trouble

{Erykah}

Now end the war which you just begun

It's sad enough without your foes

I thought I told you not to mess with me

Don't want no trouble but trouble found me

But Marley saying speak of love not war

But we be trying but then eh we don't

{Bob}

Oh we don't need no trouble

We don't need no trouble

{All}

We don't need no more trouble

We don't need no more trouble

(Make love and not war cause we don't need no trouble)

We don't need no more trouble

*Ends with interview*