Ιστότοπος

Ο χρόνος είχε χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά την διαβρωτική του δύναμη. Οι εικόνες είχαν θολώσει, το πάθος έκανε υπερατλαντικά ταξίδια με την μορφή ενός ξεφούσκωτου μπαλονιού, το χρώμα των ματιών είχε ξεθωριάσει όμοια με μελάνι διαλυμένο στο νερό, το σχήμα του προσώπου είχε χάσει την συμμετρία του και όλα αυτά που μύριζαν έρωτα είχαν μαραθεί κι αυτά στο κατόπι του χρόνου.
Το ενδιαφέρον, η έγνοια, η προσμονή, το πάθος, η αμοιβαιότητα είχαν πάρει και αυτά το δρόμο της απώλειας.
Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση είχε πιαστεί στον ιστό της αγάπης.
"Τι έφταιξε;"
"Ότι αφήνεις σε αφήνει"
"Τα άφησα όλα πίσω για να προχωρήσω εμπρός"
"Όχι όλα. Κράτησες μαζί το Εγώ σου"