Εκπτώσεις

Είναι γεγονός. Η ανθρωπότητα διανύει μια παρατεταμένη περίοδο εκπτώσεων στα πάντα. Αξίες, ιδέες, ιδανικά τα οποία παλαιότερα έστεφαν ως περήφανοι κίονες τις παρυφές της συνείδησης έχουν εκφυλιστεί όσο δεν πάει άλλο. Ο πάτος δεν έχει τελειωμό και εμείς κατρακυλούμε στο βαρέλι ενός εκλιπόντος Διογένη. Μεταλλασσόμαστε σε κάτι που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε εξαρχής στο μυαλό μας. Αναλωνόμαστε, καταναλωνόμαστε και χρεοκοπούμε σε καθημερινή βάση. Αδυσώπητο είναι το ρολόι που μας κατατρέχει ενώ συνεχώς παραπονούμαστε για την έλλειψη χρόνου, για την απουσία αγάπης από τις ζωές μας, για το πόσα δίνουμε και δεν παίρνουμε τίποτα πίσω σε ανταμοιβή. Στο μεταξύ, οι εκπτώσεις συνεχίζονται στα κανάλια των τηλεοράσεων και εμείς προσπαθούμε να σταθούμε ακέραιοι σε ότι μας τρώει την ψυχή και αδηφάγα κατασπαράζει το φως μας. Εκποίηση συναισθημάτων σε όλα τα επίπεδα και οι εκπτώσεις καλά κρατούν. Όλα αποπνέουν μια προχειρότητα και βιασύνη. Στον τρόπο που επικοινωνούμε με τον εαυτό και τους γύρω μας, στο πως κάνουμε έρωτα με τον/την σύντροφο μας, στο πως αντιλαμβανόμαστε τον καθημερινό μόχθο και την επιβίωση στην αρένα της ζωής, στο πως θα φλερτάρουμε, στο πως θα διασκεδάσουμε. Με επιδερμικές συντεταγμένες χαράζουμε πορεία στης καρδιάς το χάρτη μα όταν είναι να ταξιδέψουμε στα πελάγη της αγάπης κοιτούμε να βρούμε τρόπο διαφυγής μπας και έτσι καταφέρουμε να σώσουμε όλα τα δανεικά και αγύριστα που αποκομίσαμε από τις περιστασιακές επιβεβαιώσεις του Εγώ. Ότι μπορεί κάνει ο καθένας. Τα μαγαζάκια των μικροαστών αναγράφουν στις επιγραφές τους ότι τους προστάζει ο φόβος και η ανασφάλεια της εκάστοτε αγοραστικής αξίας, με αποτέλεσμα παντού να συναντάς από 15-50% εκπτώσεις στην πραμάτεια τους ενώ είναι και ορισμένοι άλλοι που βρίσκονται σε οριστική υπαρξιακή διάλυση. Οι μεγαλοαστοί αρμενίζουν σε ωκεανούς υλικής αφθονίας και υπέρμετρης ματαιοδοξίας. Κάπου κάπου γυρνάν και σου λένε πως "τα μεγάλα καράβια συναντούν μεγάλες φουρτούνες" και έτσι τα βράδια πέφτεις για ύπνο ανακουφισμένος. Όλα πωλούνται και αγοράζονται. Όλα έχουν την τιμή και το τίμημα τους. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους σε μια κοινωνία που όλο κράζει σαν κακόμοιρη γκιόσα μα δεν πράττει τα ανάλογα. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο στις μέρες μας. Όλα βρίσκονται υπό δοκιμή και εξαγοράσιμη διάθεση. Προσφορά και Ζήτηση έχουν στήσει γαϊτανάκι στα μυαλά των ανθρώπων και συνεχώς αναζητούμε τι πωλείται και τι αγοράζεται. Αυτό που μας χαρίζεται το φτύνουμε γιατί σε μια τέτοια κοινωνία έχουμε μάθει πως συνήθως αυτό που χαρίζεται μάλλον δεν αξίζει κιόλας. Εκτιμούμε λοιπόν αυτό το οποίο πληρώνουμε ακριβά. Και φυσικά θα έρθει η στιγμή για τον καθένα από εμάς που θα πρέπει να πληρώσει πολύ ακριβά τις αυταπάτες του.
Σε αυτό το άπληστο φαγοπότι και γενικότερο ξεφάντωμα των αισθήσεων και παραισθήσεων, ξεσπά πρωτόγνωρη λύσσα ακόμα και από τους κοντινούς σου ανθρώπους όταν αντιλαμβάνονται πως δεν έχεις τίποτα προς πώληση και αντιστοίχως δεν ενδιαφέρεσαι εξίσου στο να αγοράσεις κάτι. Αυτή σου η αυτονομία και ανεξαρτησία είναι που τους κάνει να βγάζουν αφρούς καθώς δεν μπορούν να σε κατατάξουν σε κανένα target group. Δεν μπορούν να σε δελεάσουν με τα δώρα τους, να σε αποπλανήσουν με τα τερτίπια τους, να σε κάνουν να επιθυμήσεις το περιτύλιγμα του εφήμερου και τότε είναι που ξεσπά το τυφλό μένος απέναντι στο διαφορετικό. "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα", σου φωνάζουν οι σκοτωμένοι. Μα τούτες τις στιγμές δεν μπορεί κανείς να σου κλέψει το κύκνειο άσμα της αγάπης αν εσύ ο ίδιος δεν επιλέξεις να θυσιαστείς για αυτήν.